အခန်း ( ၁ဝ )
တိုးလုံရှိန်သည် မနက်ခင်းမှာ မလိုင်ပျစ်ပျစ်ကို နံပြားနဲ့စားရတာကို ကြိုက်သည် ။
လဖက်ရည်ကလည်း ချိုဆိမ့် ။
ဒီ လဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာ မနက်တိုင်းလိုလို သူ ထိုင်နေကျ ။
ဆိုင်ရှေ့မှာ သူ့ကား ရပ်ထားတာကို တွေ့လို့ စခန်းက သူ့တပည့်တချို့သည် သူ ဆိုင်ထဲမှာ ရှိနေသည် ဆိုတာ
သိကြပြီး ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာသည် ။
မတ်ဖ်တီ (အရပ်ဝတ်အရပ်စား )နဲ့ နယ်ထိန်း ချိုသာ နဲ့ ရဲသား တင့်ဆန်း ။
" ဟေ့ကောင်တွေ..လာကြလာကြ...တခုခု စားလေကွာ......"
နယ်ထိန် ချိုသာက " မစားတော့ဘူး..ဆရာ.....ဆရာ့ကားကို တွေ့လို့ ဝင်လာတာ......ကျနော်တို့ သူခိုးမိလာလို့"
လို့ ပြောရင်း အလေးပြုရင်း သူ့ရှေ့မှာ ခုံဆွဲပြီး ဝင်ထိုင်သည် ။
" ဟေ....ဘယ်က မိလာတာတုံး....."
" မနက် လင်းအားကြီး ကျနော်တို့ ကင်းလှည့်တုံး အိမ်တအိမ်ထဲကနေ ထွက်လာတာ ပက်ပင်းတိုးတာ...ခိုးကြောင်း
ဝန်ခံတယ်.....ခိုးထုပ်ထိုးတည်နဲ့ လက်ပူးလက်ကြပ် မိတာ......"
" အေး..အင်း..ကောင်းတာပေါ့....ဟေ့ကောင်...ချိုသာ..မင်း သူခိုးဖမ်းမိတာ ကောင်းပါတယ်..ဘာလို့ ငါ့လာပြောနေ
တာလဲ...မင်းအလုပ် မင်းဆက်လုပ်ပေါ့ကွာ....စခန်းခေါ်သွား အမှုဖွင့်..အချုပ်ခန်းထဲ ထည့်.....လေ.."
တိုးလုံရှိန်သည် ချိုသာ လာ အာလူးဖုတ်နေလို့ သူ အစားပျက်သွားရတဲ့အတွက် ကျွဲမီးတိုသွားသည် ။
နယ်ထိန်းချိုသာကတော့ အပြုံး မပျက်ပါ ။
" ဆရာ စိတ်ဝင်စားမယ် ထင်လို့ပါ ဆရာ...အဟဲ......."
" ဟေ.....ဘာ.....ဘာပြောတယ်....."
နယ်ထိန်းချိုသာ တင် မက အနောက်က လက်ကလေးနှစ်ဖက် ရှေ့ယှက်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ရဲသားလေး တင့်ဆန်းကလည်း ပြုံးလို့ ။
ဘာလဲ..ဒီကောင်တွေ.....။
" သူခိုး က ၁၈နှစ် အရွယ် ကောင်မလေး......ဆရာ.......အဲဒါ.....ဟိုလေ...ဆရာ စိတ်ဝင်စားမယ် ထင်လို့....."
" ဟေ........"
တိုးလုံရှိန် မျက်ခုံးမွေးတွေ မြင့်တက်သွားသည် ။
ချိုသာ ပြောသလိုဘဲ သူ စိတ်ဝင်စားသွားသည် ။ ကောင်မလေး...၁၈နှစ်....သူခိုး......ခိုးထုပ်ထိုးထည်နဲ့ မိ......
သူ့ဂွင်ဆိုတာ သူသိလိုက်သည် ။
" ဘယ်မလဲကွ...."
နယ်ထိန်းချိုသာ မဖြေခင် ရဲသားလေး တင့်ဆန်းက " အပြင်မှာ ဆရာ......" လို့ ဖြေလိုက်သည် ။
တိုးလုံရှိန် ဆက် မစားမသောက်တော့ ။ ဒါမျိုးဆို တိုးလုံရှိန်တို့က လဖက်ရည် နံပြားထက် ပိုကြိုက်သည် ။
သူတို့နဲ့အတူ လဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကနေ ထွက်လိုက်သည် ။
ခပ်လှမ်းလှမ်း ညောင်ပင်ကြီးတပင်အောက်မှာ ရဲသား တယောက်နဲ့ အတူတူ ရပ်နေတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။
" သူဘဲ ဆရာ......နံမည်က ဘူးသီး....တဲ့...."
ဆံပင်လေးက နီကြောင်ကြောင်..ဂုတ်ဝဲလေး......မျက်ခုံးမွေးထူထူ..နှာတန်ပေါ်ပေါ် အသားက ဝင်းဝါဝါလေး ...
ကိုယ်လုံးလေးက ဖင်လုံးလုံးလေး ရင်မို့မို့လေး....။
" နင့်ရုပ်နင့်ရည်နဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာတုံး..ကောင်မလေး.....အမလေးလေး......နင့်ကို အချုပ်ထဲ မပို့ရက်ဖူး.....ဟူး
နင့်ဖင်လှလှလေးကို ဂျပိုးတွေ တအားနင်း ကိုက်ကြမှာဟ......ကျွတ်ကျွတ်......"
တိုးလုံရှိန်သည် ကောင်မဆလး ဖင်တုံးတွေကို အနီးကပ် လေ့လာရင်း ပြောလိုက်သည် ။
" ဆရာ....."
နယ်ထိန်းချိုသာရဲ့ အသံကြောင့် တိုးလုံရှိန်ရဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေက ချိုသာဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
" ဘာလဲ...."
" ကျနော်တို့ လှည့်ကင်း ဆက်လိုက်အုံးမယ်...မရိုမသေ..ဆရာ...ဒီ သူခိုးမလေးကို ဆရာ့ကားနဲ့ စခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်မလား....ဆရာ့သဘောပါ ဆရာ...အဟီး....ဆရာ ပြန်လွှတ်ချင်လည်း လွှတ်..အချုပ်ထဲ ပို့ချင်လဲပို့....."
သဘောပေါက်လိုက်သည် ။
တိုးလုံရှိန်က စားနေကျ ကြောင်ပါးကြီးဘဲလေ...။
" အော်..အေး....အေး.....ငါဘဲ ကြည့်လုပ်လိုက်မယ်......."
" ဟုတ် ဆရာ....."
ရဲသားတွေက သူ့ကို ဝိုင်း အလေးပြုသည် ။
" ဆက်လုပ်ကြကွာ....."
ကောင်မလေးသည် လက်ထိပ်တန်းလန်းနဲ့ သူ့ကားပေါ်ပါလာသည် ။ သူသည် ချိုသာတို့ကို လက်ထိပ် မဖြုတ်ခိုင်း။ လက်ထိပ်ခတ်ထားမှ ကောင်မလေး ပိုကြောက်မည် ။ ပိုကြောက်မှ သူ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ ပိုကောင်းသည် ။
ကား စက်နှိုးလိုက်ရင်း.." ဟဲ့....နင့်နံမည် ဘူးသီး....တဲ့လား...." လို့ မေးလိုက်သည် ။
" ဟုတ်.....ဆရာ....."
" နံမည် အစစ်လား...."
" ဟုတ်...ဆရာ......"
" မညာနဲ့နော်......"
" ဟုတ်...မညာပါဘူး.....ဆရာ....."
တိုးလုံရှိန်သည် ဘူးသီးရဲ့ တကိုယ်လုံးကို တပ်မက်တဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း တဏှာတွေ ပွားသထက် ပွားနေသည် ။ သူ့ကာကီဘောင်းဘီထဲက မြွေနဂါးကြီးသည် လူးလွန့် နိုးထလာပြီ ။
" နင် ထောင်ကျတော့မယ် သိလား......"
ဘူးသီးက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်နေရင်း " ဟုတ်.....သိပါတယ်....ဆရာ..." လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ ဖြေသည် ။
" ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...နင့်အသက်က ငယ်ငယ်လေး....."
" ဆရာ...ဘူးသီးကို ကယ်ပါဆရာရယ်...ဘူးသီး ထိုင်ရှစ်ခိုးပါမယ်.......ဘူးသီး...ထောင်ထဲ မသွားပါရစေနဲ့...မရှိလို့ ခိုးမိတာပါ..တကယ် ငတ်လို့ပါ......"
" ဒါဘဲလေ..နင်တို့က ခိုးကြ..လူမိရင် ငိုပြ......တတ်လည်း တတ်နိုင်ကြတယ်...."
တိုးလုံရှိန်ရဲ့ လက်တဖက်က ကား စတီရာယင်ကို ထိန်းကိုင်ထားပြီး နောက် လက်တဖက်က ဘူးသီးရဲ့ ပေါင်လုံး
ကို ကိုင်လိုက်သည် ။ အကြမ်းပတမ်း ကိုင်ဆုပ်လိုက်တာ မဟုတ် ။ ဖွဖွလေး..အသာလေး ကိုင်လိုက်တာ ။ ကိုင်ပြီး
ငြိမ်မနေဘူး ။ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့ ။
အမြဲတမ်း ၃၇၆ ဘဲ လုပ်ချင်တာ မဟုတ်ဖူး ။ တခါတလေ ကောင်မလေးတွေရဲ့ စိတ်ကလေးတွေ ထလာအောင် ရွလာအောင် သူ ဆွပေးချင်သည် ။ နှူးနှပ်ချင်သည် ။ အရည်တွေ ရွှဲစိုပြီး စောက်ပတ်တွေ ယားလာပြီ ဆိုမှ
" ထည့် " ပစ်လိုက်သည် ။ ဟီး......
ဘူးသီးက သူပေါင်ကို ပွတ်နေတာကို မတတ်သာလို့ ငြိမ်ခံနေရသည် ဆိုတာ သူ သိသည် ။
မျက်နှာလေး နီမြန်းနေသည် ။ လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရတဲ့ သူခိုးမလေးကို ရဲစခန်းမှူးကြီးက အပိကိုင်နေပြီ ။
သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ဘူးသီးရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ရောက်သွားသည် ။
" အို....."
ဘူးသီးရဲ့ ပါးစပ်လေး ဟသွားသည် ။
ဟမှာပေါ့ ။
တိုးလုံရှိန်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေက အင်္ဂါစပ်စောက်ပတ်ကို လိုင်းဆွဲ ပွတ်လိုက်တာကိုး ။
" နင့်ကို လွှတ်ပေးမယ်....နင် ငါနဲ့ အိပ်ရင် ..."
ရမက်ထန်နေတဲ့ အသံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း ဘူးသီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လက်ညှိုးကြီး နှိုက်ထိုးဖို့ လုံးပန်းနေသည် ။
တီး...တီးတီးတီး......တီး.....
ဟွန်းသံ အကျယ်ကြီးကို ဆက်တိုက် ကြားလိုက်ရလို့ တိုးလုံရှိန်လည်း လန့်ဖျန့်ပြီး ဘူးသီးရဲ့ ပေါင်ကြားက လက်
ကို ပြန်ရုတ်လိုက်သည် ။ မနက် အစောကြီး ကားရှင်းနေလို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းမောင်းရင်း ဘူးသီးကို နှိုက်နေတာ ကားတစီးက ဟွန်းတီးလိုက်တာကြောင့် " ဘယ်မအေပေးလဲကွ..ငါ့ကို တီးတာ.." လို့ အော်ဆဲလိုက်သည် ။
သူ မောင်းနေတာက ခေါင်မိုးမှာ မီးတန်းနဲ့ မစ်ဆူဘီရှီ ပစ်ကပ် အပြာရောင် ရဲတံဆိပ်နဲ့ ရဲကား ။
ရဲကားကို ဟွန်းတီးသွားတဲ့ကောင်က ဘာကောင်လဲ ။
ချက်ချင်း သတိရလိုက်တာက လူကြီးသား တယောက်ယောက် ဖြစ်နိုင်သည် ဆိုတာကိုပါ ။
ချက်ချင်း တိုးလုံရှိန် စိတ်လျော့လိုက်သည် ။ ဟင်း......။ စိတ်လျော့ စိတ်လျော့ ။ သွားမပတ်သက်နဲ့ ...။
အရေးကြီးတာက ဒီ သူခိုးမလေး ဘူးသီးကို ဖြဲဖို့ ။
ဘူးသီးကို ဘယ်ကို ခေါ်သွားရမလဲ ။ ဒါက အဓိက ...။
တိုးလုံရှိန်က ဘူးသီးကို ဘယ်ကို ခေါ်သွားပြီး ဆော်ရမယ် ဆိုတာကို ခေါင်းထဲမှာ အပြေးအလွှား စဉ်းစားနေသ
လို ဘူးသီးကလည်း ဒီရဲကြီး ငါ့ကို လိုးတော့မယ်..ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လွတ်အောင် ရှောင်ရမလဲ ဆိုတာ စိတ်ထဲမှာ
တွေးတော စဉ်းစားနေသည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာကို ခေါ်နှိပ်တဲ့ ဟိုတယ်လေးကိုဘဲ ခေါ်သွားဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည် ။
သူ့အကြောင်းလည်း ဟိုတယ်က ပိုင်ရှင် မန်နေဂျာနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေက သိကြပြီးသားဘဲ ။ သူ့ကိုလည်း အက်ဖ်အိုစီ
အမြဲ ပေးပြီးသားလေ ။ ( အက်ဖ်အိုစီ ဆိုတာ အစိုးရ အရာရှိတွေကို ဖါးထားတဲ့ အနေနဲ့ ဖရီးပေးတာ FOC= Free Of Charge )
ဒါပေမယ့် ဘူးသီးကို လက်ထိတ်ခတ်ရက်ကြီးနဲ့ ခေါ်သွားချဖို့က သိပ်မကောင်းဘူး ။ ကိုယ့်ဖက်ကို ပြတ်သနာ
လာနိုင်သည် ။
ဒါကြောင့် လွတ်လပ်တဲ့ တနေရာကို ခေါ်သွားရမည် လို့ တွေးရင်း သူ့ကို ပေးစရာတွေ ရှိနေတဲ့ သူက မဖမ်းဘဲ
လွှတ်ပေးထားတဲ့ လူလိမ် ဖိုးတွမ်တီးသမား သူကြီးကို သတိရလိုက်သည် ။ သူကြီး ဆိုတာက ပွဲစားတွေ ပေးထား
တဲ့ နံမည် ။ သူ့နံမည် အရင်းက ဖေသန်းထွန်း ။ သူ့ရုပ်က တောသူကြီးနဲ့ တူလို့ အပေါင်းအသင်းတွေက ပေးထားတဲ့ နံမည် ။
ကားကို လမ်းဘေး တနေရာမှာ ရပ်လိုက်ပြီး သူကြီး သို့မဟုတ် ဖေသန်းထွန်း ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။
" ဟယ်လို....အမိန့်ရှိပါ...."
" သူကြီး...."
" ဗျာ..ဟုတ်...ဘယ်သူလဲဟင်....."
" တိုးလုံရှိန်....."
" ဟား...အာစရိ.....ဘာထူးဘာမြူး......"
" သူကြီး....အရေးကြီးတယ်...သေသေချာချာ နားထောင်....."
" ဟုတ် အာစရိ....ပြော...."
" မင်းမှာ ဘိ ရှိလား....."
" ဘာအတွက်လဲ အာစရိ.....ဘာလုပ်ဖို့လဲ....."
" မင်းကလဲ ဘိပါဆိုမှ...."
" အော်..ဟုတ်..စော် အတွက်လား.....ရတယ်လေ.....ကျနော် ့အခန်း ခေါ်ခဲ့. ဘယ် တော့လဲ........"
" အခု...အခု......"
" ဗျာ....ဆရာ...အစောကြီး ရှိသေးတယ်...."
" အေး....အခုကွာ....ငါ လာခဲ့မယ်..."
" ဟုတ်..ကျနော် အောက်က စောင့်နေမယ်...ဆရာ အေးဆေး ကြိုက်သလောက် နေ.....ကျနော် လဖက်ရည်ဆိုင်
မှာ ထိုင်နေမယ်....."
" အေး..ငါ လာခဲ့ပြီ....."
ဘူးသီးသည် သူ ချိန်းနေတာတွေကို နားထောင်နေသည် ။
ဘူးသီးသည် သူ့အလိုကို လိုက် သူလုပ်သမျှကို ခံလိုက်ပြီး အချုပ်ခန်းထဲ မရောက်ဖို့ လုပ်ရုံမှတပါး တခြား နည်း
လမ်း မရှိ ။ သို့ပေမယ့် ဒီရဲဆိုးကြီးသည် သူ့ကို ခေါ်ချပြီးတာနဲ့ လက်လွှတ်မည် မထင် ။ သူ့ကို ဖါခန်းကို ပို့
နိုင်သည် ။ ဘူးသီး ဘာလုပ်မလဲ ။
သူကြီး ခေါ် ဖေသန်းထွန်း ။
လူလိမ်လူညာ တယောက် ။ တိုးလုံရှိန်က သူ့ကို အညှာကိုင်ထားသည် ။ ငွေညှစ်သည် ။ သူကြီးလည်း တိုးလုံရှိန်
ကို မလှန်နိုင်ဘူး ။ သူ ဘာခိုင်းခိုင်း လုပ်ပေးရသည် ။ သူတောင်းသမျှ ပေးရသည် ။
လဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ထိုင်စောင့်နေတုံး အပြာရောင် ပစ်ကပ် ရဲကားကြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ထိုးဆိုက်လာသည် ။
လာပြီ..ပုလိပ်ကြီး ။
သူကြီးသည် တိုးလုံရှိန်က အနိုင်ကျင့်လွန်းတာကြောင့် ကွယ်ရာမှာ ပုလိပ်ကြီးလို့ ခေါ်တတ်သည် ။ စိတ်နာလို့ ။
တိုးလုံရှိန် ကားပေါ်က ဆင်းပြီး သူ့ကို လာဖို့ လက်ပြနေသည် ။ ခေါ်နေသည် ။ သူကြီး သူ့ဆီ ပြေးသွားလိုက်သည် ။
" အာစရိ....တံခါး ပိတ်မထားဘူး..တက်သွားလိုက်....ကျနော် ဒီဆိုင်မှာဘဲ စောင့်နေမယ်....."
" ကောင်းပြီ...."
သူကြီးလည်း ကားထဲကို ဖျတ်ကနဲ မျက်လုံးဝေ့ကြည့်လိုက်သည် ။ ကောင်မလေး တယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
တိုးလုံရှိန် ဘူးသီးကို သူကြီးရဲ့ တိုက်ခန်းပေါ်ကို ခေါ်သွားသည် ။ လက်ထိတ်ခတ်ရက်ကြီးနဲ့ ။ လက်ထိတ်ခတ်
ထားတာ ကို မမြင်ရအောင် မျက်နှသုတ်ပုဝါလေးတထည်ကို ဖုံးခိုင်းထားလိုက်သည် ။
တိုက်ခန်းပေါ်ကို ရောက်တော့ ဘူးသီးကို လက်ထိတ် ဖြုတ်ပေးပြီး ရေချိုးခိုင်းလိုက်သည် ။ နံနံစော်စော် ညစ်ပတ်ပတ်ကို မလုပ်ချင်ဘူးလေ ။ ရေချိုးခန်း တံခါးကို ဖွင့်ဟထားပြီး ချိုးခိုင်းတာ...။ တခုခု မလုပ်နိုင်အောင် ။
တော်ကြာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးစီရင်တာတို့ လုပ်မှာစိုးရသည်လေ ...။
ဘူးသီးသည် သူရေချိုးတာကို ဘဲကြီး ကြည့်နေမှာကို မလိုလားဘူး ။
သို့ပေမယ့် ဘဲကြီးက ရေမချိုးချင်ဘူးလည်း ငြင်းရော ဖြောင်းကနဲ နားဘန်ကျင်းသည် ။ မထင်မှတ်ဘဲ ရုတ်တရက် ခံလိုက်ရသည် ။
သူခိုင်းတာကို မငြင်းဆန်ရဲတော့ ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်လိုက်ရသည် ။
တိုးလုံရှိန်က မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ ကြည့်နေသည် ။
ဘူးသီးသည် အဝတ် ချွတ်လိုက်မှ တကယ့်ကို ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းလှပ အချိုးကျမှန်း သိလိုက်ရသည် ။
အကျင်္ ီပွပွကြီးကို ကဘိုကရို ဝတ်ထားလို့ အစက မသိသာ ။
အဝတ်တွေလည်း ချွတ်လိုက်ရော ရင်သားစိုင် တင်းတင်းလုံးလုံးတွေက ဖူးကြွကော့တင်း နေသည် ။ လှလိုက်
တဲ့ နို့နှစ်လုံး ။
နို့သီးခေါင်းဖုလေးတွေက နီညိုညိုလေးတွေ ဖူးကြွနေကြသည် ။ တင်ကားကားလုံးလုံးတွေကလည်း ဖုထစ်ကောက်
နေကြသည် ။ ပေါင်စေ့ထားလို့ စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ မမြင်ရပေမယ့် အမွှေးရေးရေးနဲ့ ဆီးခုံဖေါင်းကြီး
က တိုးလုံရှိန်ရဲ့ စိတ်တွေကို အရမ်းကို ထကြွသွားစေသည် ။
ဟူး...အူးအူး.........ပစ္စည်းကောင်းလေး ပါလား.......။
တဝလိုးပြီး မညွန့်ကို ရောင်းစားလိုက်မှ......။
တိုးလုံရှိန်လည်း ကိုယ်တုံးလုံး ရေချိုးနေတဲ့ ကောင်မလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို
တခုပြီး တခု ချွတ်နေသည် ။
သူ့တကိုယ်လုံး အဝတ်မဲ့သွားတဲ့အချိန် သူ့ပေါင်ကြား အမွှေးဖွားဖွားမဲမဲတွေ ကြားက မတ်မတ်ကြီး ထောင်နေတဲ့
လိင်တန်ကြီးကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေချိုးနေတဲ့ ဘူးသီး တွေ့သွားသည် ။
" အို .... "
ဘူးသီး ကြောက်လန့်တကြား အော်လိုက်သည် ။
တိုးလုံရှိန်က တဟဲဟဲနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲကို တလှမ်းချင်း လျောက်ဝင်လာသည် ။
ဘူးသီးသည် အခြေအနေမဲ့ မိန်းကလေး တယောက် ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ အခြေခံလူတန်းစားထဲမှာ အသက်ရှင်ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့အခါ စိတ်ကြမ်းကိုယ်ကြမ်းနဲ့ ပက်စက်ယုတ်မာတဲ့ ယောက်ျားတွေနဲ့ တခါတရံ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရဘူးသည် ။ သူ့ရဲ့ အပျိုပေါက် အပျိုစင် ဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးချင်တဲ့လူတွေ ကြုံဖူးသည် ။ လက်သရမ်းတဲ့လူတွေ
နဲ့ တွေ့ဖူးသည် ။ သို့သော် အပရိက အပေါ်ယံလောက်ဘဲ ဖင်ကိုင် နို့နှိုက်လောက်ဘဲ ။ တခါမှ လိုးတာကို မခံရသေးဘူး ။
အခုတော့ ရဲဆိုးကြီး တိုးလုံရှိန်ရဲ့ ကျင့်ကြံတာကို ခံရတော့မည် ။ ငြင်းဆန်ပြန်ရင်လည်း သူ့ခွန်အားကြီးနဲ့ အနိုင်ကျင့် ရိုက်နှက် ညှင်းပန်းအုံးမည် ။
ဘူးသီးလည်း လုံးပတ် တုတ်လှတဲ့ လီးရှည်ကြီးကို တအား လန့်နေသည် ။
ဒီလီးမျိုးနဲ့ အလိုး ခံလိုက်ရရင် စောက်ပတ် ကွဲပြဲသွားမယ်လို့ ထင်နေသည် ။
" ဘူးသီး.....နံရံကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းလိုက်..ဖင်ကို ကော့ထားပေး......"
သူ့အမိန့်သံကြီးက မာကျောသည် ။
" ဖျန်း .... "
ကျောကုန်းကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရိုက်ထည့်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရလို့ ဘူးသီး ရှေ့ကို ယိုင်သွားသည် ။
ကြောက်ကြောက်နဲ့ သူပြောတဲ့အတိုင်း နံရံကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်ရသည် ။ ဖင်တုံးကြီးတွေ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ ဘူးသီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို တိုးလုံရှိန် သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး သူ့လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။
အူး......ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ်......။
ဒီအချိန်မှာ ရေချိုးခန်းရဲ့ အပြင်ဖက်က ခွေးတကောင်ရဲ့ မာန်ဖီတဲ့ ဂရူးဂရား ဂူး.......ဆိုတဲ့ အသံကြီးကို ကြားလိုက်မိလို့ တိုးလုံရှိန် တုန်သွားသည် ။
ဟိုက်...သူကြီး....မှာ ခွေးမွေးထားတယ်လို့ မကြားမိပါဘူး...ဒီစောက်ရူးကလည်း ခွေးရှိနေတာကို မပြောဘူး ..ကြိုး မှ ချည်ထားရဲ့လား......
ဘူးသီးကို လိုးမယ့်ဆဲဆဲ အနှောက်အယှက်က လာပြီ ။ သူကြီး ဆိုတဲ့ ခွေးသူတောင်းစားကို ဖိဆဲပစ်လိုက်အုံး
မယ်.....အသံကြားလိုက်ရတဲ့ ခွေးကို ထွက်ကြည့်ဖို့ လီးတန်းလန်းနဲ့ အပြင်ခန်းကို သူ ထွက်လိုက်သည် ။
ဟင်.....
သာမန်ထက် မြင့်မားနေတဲ့ အရပ်ကြီးနဲ့ လူကြီးတယောက်......သိုင်းသမား တယောက်လို အနက်ရောင် ဝတ်စုံ
ကြီး ဝတ်ထားပြီး သူ့ဘေးမှာ ခွေးဘီလူးကြီး တကောင်..မာန်ဖီနေသည် ။
လူကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေက အစိမ်းရောင် တောက်နေသလို ခွေးဘီလူးကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ နီရဲနေသည် ။
" မင်း........မင်း .....ဘယ်သူလဲ..."
တိုးလုံရှိန်သည် သေန်တကို အားကိုးတဲ့ ရဲတယောက် ဖြစ်လို့ သူ့သေနတ်ကို တောင့်တမိသည် ။ သေနတ်သည်
ကြမ်းပေါ်ကို သူချွတ်ချ ထားတဲ့ ဘောင်းဘီရဲ့ အောက်မှာ ရှိနေသည် ။
သူ့သေနတ်ကို ယူဖို့ အလှမ်းဝေးနေသည် ။
လူကြီးနဲ့ ခွေးကြီးက သူနဲ့ သူ့သေနတ်ရဲ့ ကြားမှာ ခံနေလို့ သေနတ်ကို သွားယူဖို့ ခက်နေသည် ။
" ငါ့နံမည်...မရဏ......"
" မင်း ဘာလာလုပ်တာလဲ....ခုထွက်သွား......"
" မသွားဘူး..ငါ့အလုပ်ပြီးမှ သွားနိုင်မယ်......."
" ဘာအလုပ်လဲ..မင်း ပိုက်နက် ကျူးလွန်နေတယ်..မင်းကို ဖမ်းချုပ်လိုက်ရမလား...ခု ထွက်...ထွက်...."
ဟောက်စားလာတာ ကြာပြီ ။ တိုးလုံရှိန် လူကြီးကို အပြတ် ဟောက်လိုက်သည် ။
" ငါ့အလုပ်က မင်းကို တမလွန် ဘဝကို ပို့ဖို့..မင်းလို ဆန်ကုန်ေမြေလေး..လူယုတ်မာကို ရှင်းပစ်ဖို့....."
သူကြီး ခေါ် ဖေသန်းထွန်းသည် လဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာ နာရီပေါင်း များစွာ ထိုင်စောင့်ပေမယ့် စခန်းမှူး တိုးလုံရှိန် တယောက် မလာလို့ သူ့တိုက်ခန်းပေါ်ကို တက်ကြည့်လိုက်သည် ။
ဟာ........
ဖေသန်းထွန်း တအား ကြောက်လန့်ပြီး တိုက်ပေါ်က ပြေးဆင်းသည် ။
ရဲတပ်ဖွဲ့ကို အကြောင်းကြား သတင်းပို့ဖို့ ဖုန်းကို ဂဏန်းသုံးလုံး နှိပ်ဖို့ ကြိုးစားတာတောင် မရ ။ သူ့လက်တွေ
တုန်ခါနေသည် ။
သူ့တိုက်ခန်းထဲမှာ သွေးတွေက နေရာတကာမှာ ပေစွန်းနေသည် ။ တိုးလုံရှိန်ကြီးသည် ခေါင်းတခြား ကိုယ်တခြား
ဖြစ်နေသည် ။
ဖိုးဝ ဒိန်ချဉ်ဆိုင်လေးသည် တအား ရောင်းကောင်းနေသည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာသည် ဆိုင်မှာ လူကျနေတာကြောင့် မောင်ဖြစ်တဲ့ မိုက်ကယ်ကို ဆိုင်ကို လာကူစေချင်သည် ။
မိုက်ကယ်ရဲ့ ဟန်းဖုန်းကို ခေါ်လိုက်သည် ။ မိုက်ကယ် ဖုန်း မကိုင်ဘူး ။
ဟာ..ဒီကောင် ဘယ်ကို ရောက်နေသလဲ.....။
မိုက်ကယ်သည် ဘယ်ကိုမှ မရောက်ပါဘူး ။
အိမ်မှာဘဲ ရှိနေတာပါ ။
မိသုန် နေရာမှာ အစားထိုးလိုက်တဲ့ အိမ်အကူ ကို ကြံစည်နေလို့ သူ့အမ ဖုန်းခေါ်တာကို မထူးအားဘူး ။
ဒေါ်ဝေဝေမာသည် မိသုန်လို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ဆိုရင် မိုက်ကယ့်လက်ချက် မိမှာ စိုးလို့ ဒီတခါ အိမ်အကူ ခေါ်တဲ့အခါ ပွဲစားကို အသက်နည်းနည်းကြီးတဲ့ သုံးဆယ်လောက် အရွယ်ကို ရှာခိုင်းသည် ။ ပွဲစားက ရှာလာပေးပေမယ့်အိမ်အကူ မိန်းမ မသန်းသည် အသားဝင်းဖြူတောင့်တင်း စိုပြေတဲ့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က ကရင်အမျိုးသမီး တယောက်
ဖြစ်နေသည် ။ မိုက်ကယ်ရဲ့ လက်ချက် မိကောင်း မိနိုင်ပေမယ့် အိမ်မှာလည်း အလုပ်တွေ လုပ်ဖို့က အရေးတကြီး လိုအပ်နေတာကြောင့် လက်ခံလိုက်သည် ။
အခု မိုက်ကယ်သည် အိမ်အကူ မသန်းကို နသားပါးယား လုပ်နေပြီ ။
မသန်းကို ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး ဖွင့်လို့ရမလား လို့ ကြံစည် ကြိုးစားနေသည် ။ မိုက်ကယ်လိုကောင်သည် ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ် ဆိုသလိုဘဲ ဘယ်တော့မှ အကျင့်ဖျောက်နိုင်မည် မထင် ။
လုံးကြီးပေါက်လှ မသန်းကို အတင်း ကျင့်သည် ။
မိုက်ကယ်သည် မသန်းကို ထမိန်ဆွဲချွတ်ပြီး ပေါင်ကြားကို သမ နေတဲ့အချိန် အိပ်ခန်းရဲ့ အပြင်ဖက်က ခွေးကြီးတကောင်ရဲ့ မာန်ဖီသံကြီးကို ကြားလိုက်ရလို့ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။
" ဟင်....."
အခန်း ( ၁၁ )
ဆယ်အိမ်မှူးကိုတင့်ဆွေသည် ဒေါ်ဝေဝေမာနဲ့ မိုက်ကယ်တို့ အိမ်ရှေ့မှာ လူတွေ အုံနေပြီး အပြာရောင် ရဲကားတစီးလည်း ရောက်နေတာကို တွေ့လို့ အမြန်ပြေးသွားလိုက်သည် ။
" ဘာဖြစ်တာလဲ..."
သူမေးတာကို အရင် ရောက်နှင့်နေတဲ့ ရပ်ကွက် အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဦးအုန်းမောင်က " မိုက်ကယ် အသတ်ခံလိုက်ရတယ်....ရက်ရက်စက်စက်ကို သတ်သွားတာ....." လို့ ပြောပြသည် ။ ရဲတွေ အချင်းချင်း
ပြောဆိုနေကြတာတွေကို နားထောင်ကြည့်တော့ စခန်းမှူး တိုးလုံရှိန်ကို သတ်သွားတာနဲ့ တထေရာထဲဘဲ တဲ့ ။
မိသုန်ကို နှိပ်စက် မတရား အနိုင်အထက် လုပ်တာတွေကြောင့် မိသုန် လိုင်း ဖြစ်သွားခဲ့တာတွေဟာ မိုက်ကယ်တို့ တိုးလုံရှိန်တို့ လက်ချက် ဆိုတာ ဆယ်အိမ်မှူး ကိုတင့်ဆွေက သိခဲ့တော့ အခုလို
တိုးလုံရှိန်ရော မိုက်ကယ်ရော တထေရာထဲ အသတ်ခံရတာဟာ မိသုန်နဲ့များ ပတ်သက်လေမလား လို့ ထင်မိလေသည် ။
နယ်ထိန်း ချိုသာသည် နှာခေါင်းကို လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ အုပ်ပြီး မိုက်ကယ်ရဲ့ အလောင်းကို စစ်ဆေးနေသည် ။ သူခေါ်ထားလို့ စီအိုင်ဒီက လူသတ်မှု အထူး ကျွမ်းကျင်သူ အဖွဲ့လည်း မကြာခင် ရောက်
လာတော့မှာ ဖြစ်သည် ။
ဒီလို သေပုံသေနည်းက တိုးလုံရှိန် အသတ်မခံရခင် သင်းချိုင်းထဲမှာ လူငယ် တော်တော်များများကို တထေရာထဲလို ပုံစံနဲ့ သတ်ဖြတ်ထားတာတွေကို တွေ့ခဲ့ရသည် ။ လူသတ်ကောင်သည် တောရိုင်း
သတ္တဝါတကောင်ကောင်နဲ့အတူ တိုက်ခိုက် သတ်ဖြတ်သည် လို့ ကျွမ်းကျင်သူတွေက ယူဆကြသည် ။ အစွယ်ပါ တောရိုင်း တိရစ္ဆာန် တကောင်ရဲ့ ကိုက်ဖြတ်ချက်တွေကိုလည်း တွေ့ကြရလို့ ။
တိုးလုံရှိန်ရဲ့ အလောင်းကို တွေ့ရတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ နေတဲ့ သူကြီး ခေါ် ဖေသန်းထွန်း ကို သူတို့ စစ်ဆေး မေးမြန်းကြတော့ တိုးလုံရှိန်သည် ကောင်မလေး တယောက်ကို ခေါ်လာပြီး ပျော်ပါးဖို့ ရောက်
လာခဲ့တဲ့ အကြောင်းကို အစစ်ခံသည် ။
နယ်ထိန်း ချိုသာသည် သူတို့ မိလာတဲ့ သူခိုးမလေး ဘူးသီးကို စခန်းမှူး တိုးလုံရှိန်ရဲ့ လက်ကို ထိုးအပ်လိုက်ခဲ့တာမို့ ဒီ ဘူးသီး ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးသည် တိုးလုံရှိန် ကို သတ်တဲ့ လူူသတ် တရားခံကို
တွေ့လိုက်တဲ့ မျက်မြင်သက်သေ ဖြစ်လိမ့်မည် လို့ တထစ်ချ ယူဆတဲ့အတွက် သူခိုးမလေး ဘူးသီးကို မြေလှန်ကာ ရှာဖွေတော့သည် ။
စီအိုင်ဒီအဖွဲ့သည် နယ်ထိန်း ချိုသာ ပေးတဲ့ သတင်း အရ ဘူးသီးကို ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာဖွေရေးကို ဖိဖိစီးစီး လုပ်နေကြသည် ။
ဖါခေါင်းမညွန့်သည် သူ့တပည့်တွေ ဖြစ်တဲ့ တင်ကြိုင် ..မဲကြုတ်နဲ့ မောင်မြို့တို့ ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ ကောင်မလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်သည် ။
ထွားထွား တောင့်တောင့် မျှစ်စို့ပေါက်လေး ။
အသားက ဖွေးဖွေးနဲ့ ယောက်ျားသားတို့ တပ်မက်စရာကလေး ဖြစ်သည် ။
ကောင်မလေးက အကိုင်မခံလို့ မဲကြုတ်က ထုံးစံအတိုင်း ရက်ရက်စက်စက်တွေ လုပ်ပြီး လိုင်းသွင်းဖို့ ကြိုးစားနေသည် ။
အပိုူကျိုး..ဦးကျိုးသွားအောင် လုပ်နေသည် ။ မြင်းရိုင်း ဆင်ရိုင်း တွေကို ယဉ်ပါးသွားအောင် တုတ်နဲ့ ရိုက်နှက် ခြိမ်းခြောက်ပြီး သင်ကြားကြသလို ။
မညွန့်သည် ကောင်မလေးကို အတင်းကြီး လီးစုတ်ခိုင်းနေတဲ့ မဲကြုတ်ရဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ပြီး သူပါ စုတ်ချင်နေသည် ။
မညွန့်သည် လင်သေပြီးကထဲက လိင် ဆက်ဆံတာ မရှိ ။ ပြတ်လပ်နေတဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာချောင်းကို တောင့်တစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့တာ ကြာပြီ ။
မဲကြုတ်ရဲ့ လီးက တော်တော် ကြီးသည် ။ ထွားသည် ။
" စုတ်ဆို စုတ်စမ်း.....စောက်ကောင်မ...နင် အသား အနားမခံချင်နဲ့....."
" ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း.......မလုပ်ဖူး..မလုပ်ချင်ဖူး......."
တောင်မတ်နေတဲ့ ဧရာမ လီးကြီးကို ကောင်မလေးရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်နားကို အတင်း တိုးကပ်ပေးနေသည့် မဲကြုတ်သည် လိုင်းသွင်းတဲ့နေရာမှာ တော်သည် ကျွမ်းသည် လို့ မညွန့် ထင်သည် ။
ကောင်မလေးက မစုတ်ချင် ။ စုတ်ချင်နေတာက မညွန့် ။
မညွန့် မအောင့်နိုင်တော့ ။
" မဲကြုတ်..ငါနဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့စမ်း..ဟဲ့တင်ကြိုင်...နင် သူ့ကိုယ်စား ဝင်လုပ်စမ်း....." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
တင်ကြိုင်က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည် ။ ကောင်မလေး အနားကို တိုးကပ်သွားသည် ။ မဲကြုတ်က မညွန့်နဲ့အခန်းထဲက ထွက်သွားသည် ။ မညွန့်ရဲ့ အိပ်ခန်းဖက်ကို လျောက်သွားကြသည် ။
" မဲကြုတ်..ဒီဟာမလေးက ဘယ်ကလဲ..ဘယ်လို ရလာတာလဲ...." လို့ မညွန့်က မေးလိုက်သည် ။ " ဘိုတောက်ဆီက ရလာတာ..ဘိုတောက်က အရင်ဈေး မဟုတ်ဖူး.....ဈေးမြင့်နေပြီ......ကောင်မလေးက အိမ်ပြေးလေးလေ..နံမည်က သက်ထား တဲ့...ဘိုတောက် အားရအောင် စားပြီးပြီ....ထုံးစံအတိုင်း လိုင်းထဲ ပို့တာပေါ့ ဟီး......."
မညွန့်က အိပ်ခန်းထဲကို မဲကြုတ်နဲ့အတူတူ ဝင်လိုက်ပြီးနောက် အိပ်ခန်းတံခါးကို အတွင်းကနေ ဂျက်ထိုး ပိတ်လိုက်သည် ။
မဲကြုတ်လည်း မညွန့် ပြောစရာ တခုခု ရှိလို့ ဒါမှမဟုတ် တခုခု ခိုင်းချင်လို့ သူ့ကို ခေါ်လာတာဘဲလို့ ထင်ခဲ့သည် ။ မညွန့်က " သွား..ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်စမ်း..." လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ အံ့ဩသလို ကြည့်သည် ။
မညွန့်က ပြုံးစိစိနဲ့ " အိပ်ဆို အိပ်စမ်းဟာ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
မဲကြုတ်လည်း မညွန့်ရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲအိပ်ချလိုက်တာနဲ့ မညွန့်က မဲကြုတ် ပုဆိုးကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည် ။ စောစောက သက်ထားကို အတင်း စုတ်ခိုင်းတဲ့အချိန် တောင်နေတဲ့ မဲကြုတ်ရဲ့ လီးက မတ်မတ် တောင်မနေတော့ဘူး ။ မညွန့်က လီးကို လက်နဲ့ လမ်း ကိုင်လိုက်သည် ။ မဲကြုတ်လည်း အခုမှ သဘောပေါက်သွားပြီး ပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ဖြစ်သွားသည် ။
မညွန့်က လီးမဲမဲ တုတ်တုတ်ကြီးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည် ။ ခဏချင်းမှာဘဲ မဲကြုတ်ရဲ့ လီးကြီး ထွားတက်လာသည် ။ မာကြောလာသည် ။ ဒစ်ပြဲကြီးကို ကြည့်ပြီး မညွန့် သွားရည်ယိုနေသည် ။
" မဲကြုတ်..နင်နဲ့ငါ ခုလို ဖြစ်တာ တင်ကြိုင်တို့ကို သွားပြောမနေနဲ့နော်...."
" ဟာ....မညွန့်ကလည်း..ပြောပါဘူး....."
မညွန့် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ ။ လီးကြီးကို အရင်းက ဆုပ်ကိုင်ပြီး စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။
ပြွတ်..ပြွတ်...ပြတ်ပြတ်...ပလပ်လပ်....ပြွတ်..ပြိ......ပြွတ်......
မညွန့် ..ငံကျိကျိ ခါးတားတား လီးကြီးကို အားပါးတရ စုတ်နေသည် ။
တဖက်ခန်းမှာတော့ ဖါဆွယ်လူမိုက် တင်ကြိုင်သည် သက်ထား ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို ပါးရိုက်ပြီး လီး အတင်းစုတ်ခိုင်းနေသည် ။ မိန်းမကောင်းလေးတွေကို နှိပ်စက်ပြီး လိုင်းထဲသွင်းနေကျ ဖါဆွယ်လူမိုက် တင်ကြိုင် လုပ်နေတာကို မညွန့်ရဲ့ တပည့် ဖါခေါင်း မောင်မြို့က ဘေးက ကြည့်ပြီး အားမရတဲ့ပုံနဲ့ အနားကို တိုးကပ်သွားသည် ။
" စောက်ကောင်မ..မူလကျီ လုပ်မနေနဲ့..နင်....ဘိုတောက် ကို လီး အမြဲစုတ်ပေးနေတာ ငါတို့သိတယ်....စုတ်.."
သက်ထားဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက " အိုး..သူက ကျမ ချစ်သူ ဆိုပြီး ချစ်လို့ လုပ်ပေးတာ..." လို့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့အခါ မောင်မြို့နဲ့ တင်ကြိုင်တို့က သူမရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို တဖျန်းဖျန်းနဲ့ ရိုက်နှက်ကြသည် ။
" တင်ကြိုင်..လီးစုတ်ခိုင်းမနေနဲ့တော့..တက်လိုးကွာ..စောက်ပတ်ကိုရော ဖင်ကိုရော လိုးပစ်......"
မောင်မြို့က ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်ရင်း ကောင်မလေးကို တဖျန်းဖျန်းနဲ့ ပါးရိုက်သည် ။
" ဂရီး..ဂါးဂါး....ဂရား........ဂါး........"
ခွေးတကောင်ရဲ့ မာန်ဖီသံကြောင့် မောင်မြို့ အခန်းပေါက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
" ဟင် . . "
ခွေးဘီလူးကြီး တကောင်နဲ့ လူကြီးတယောက် ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ တင်ကြိုင်လည်း ပုဆိုးကို
ချွတ်ချပြီး သက်ထားကို တက်ခွဖို့ ပြင်နေခိုက် အနောက်က အသံတွေကြောင့် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ခွေးဘီလူးကြီး နဲ့ လူထွားကြီးကို မြင်လိုက်သည် ။
" ဟာ......ခင်ဗျား.....ခင်ဗျား...ဘယ်သူလဲ..ဘာလို့ဝင်လာတလဲ......."
တင်ကြိုင်သည် ပုဆိုး ပြန် မဝတ်အား ။ စားပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ ဓါးကို ပြေးဆွဲသည် ။ သို့သော် ခွေးဘီလူးကြီးက သူ့ထက် မြန်သည် ။ သူ့ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည် ။ ဂရား....ဂရား.....ဝေါင်း......
တင်ကြိုင်ရဲ့ လည်မြိုကို ခဲပြီး ရမ်းခါနေတဲ့ ခွေးဘီလူးကြီး ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတဲ့ လူထွားကြီးကို မောင်မြို့က ဓါးနဲ့ ဝင်ခုတ်သည် ။ လူထွားကြီးက မောင်မြို့ရဲ့ ခုတ်ချက်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ ရှောင်တိမ်းလိုက်ပြီး မောင်မြို့ရဲ့ဓါးကိုင်လက်ကို လိန်ချိုးလိုက်သည် ။
" အား....."
မောင်မြို့ရဲ့ နာနာကျည်းကျည်း အော်သံကြီးက ကျယ်လွန်းသည် ။
" မင်းတို့က မိန်းမကောင်းလေးတွေကို ဖါသည်မ ဘဝကို ပို့ပေးနေတဲ့ လူယုတ်မာတွေ...မင်းတို့ ဖင်ကို လိုးရင် မင်းတို့ ဘယ်လိုနေမလဲ....ခွေးသား ဖါခေါင်းတွေ..."
" ဖြောင်း..."
လူကြီးရဲ့ လက်ဝါးကြီးက မောင်မြို့ ဇက်ပိုးကို ပြင်းထန်စွာနဲ့ ထိတွေ့သွားသည် ။ မောင်မြို့ မှောက်ရက်လဲသွားသည် ။ တင်ကြိုင်ကတော့ ခွေးဘီလူးကြီးရဲ့ ကိုက်ဖြတ်တာတွေကို ခွနေရပြီး ငယ်သံပါအောင် အော်နေသည် ။
တဖက်ခန်းက လီးစုတ်နေတဲ့ မညွန့်လည်း အသံတွေကြောင့် မဲကြုတ်နဲ့အတူ ပြေးလာသည် ။
" ဟင်....."
သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့သေနေတဲ့ တင်ကြိုင်....လူထွားကြီး ရဲ့ တဖြောင်းဖြောင်း တထုံးထုံး ထိုးရိုက်နေတာကို ခံနေရတဲ့ မောင်မြို့ကို သူတို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။
လူထွားကြီးက မညွန့်နဲ့ မဲကြုတ်တို့ကို တွေ့သွားသည် ။
" လူယုတ်မာ သုတ်သင်ပွဲ....ကွ....မင်းတို့ကို လူ့ပြည်မှာ အရှင် မထားဘူး.....လာကြ..လာကြ......"
မညွန့်နဲ့ မဲကြုတ်တို့ ထွက်ပြေးဖို့ ကြံပေမယ့် သူတို့ သွားမယ့်လမ်းမှာ ခွေးဘီလူးကြီးက ပိတ်ကာ နေလို့ ပြေးပေါက် မရှိ ဖြစ်နေသည် ။
ဒီအချိန်မှာ လူထွားကြီးက ကြမ်းပေါ် လဲကျနေတဲ့ မောင်မြို့ရဲ့ လည်ပင်းကို ခြေထောက်နဲ့ နင်းပစ်လိုက်သည် ။
မဲကြုတ်လည်း လူထွားကြီးကို တိုက်ခိုက်ဖို့ ပြေးဝင်သွားသည် ။ သို့သော် လူထွားကြီးဆီကို မရောက်ခင် ခွေးဘီလူးကြီးရဲ့ ခုန်အုပ်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။
မညွန့် ကြောက်လွန်းလို့ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။
" မ...မ.....မ.....မ......မသတ်...မသတ်....ပါနဲ့......တောင်းပန်ပါတယ်.....ရှစ်ခိုးပါတယ်......."
လူထွားကြီးရဲ့ မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေ တောက်ပသွားသည် ။ ပြုံးလိုက်တဲ့ သူ့မျက်နှာကြီးက နီနေသည် ။
သူ့သွားတွေက ချွန်မြနေသည် ။
" လုပ်တုံးက လုပ်ခဲ့ပြီး ဘာအခုမှ ကြောက်ပါပြီလဲ..ဖါခေါင်း မညွန့်...မင်းကို သေဒါဏ်ပေးလိုက်သည်...ပုံ.....မရဏ
ဟားဟားဟားဟား......"
" တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်...မ....မ....မသတ်ပါနဲ့ရှင်...."
မဲကြုတ် တယောက် ခွေးဘီလူးကြီးရဲ့ ကိုက်ခဲ ရမ်းခါတာကို ခံနေရသည် ။ သွေးတွေက နီရဲ ပန်းထွက်နေသည် ။
လူထွားကြီးရဲ့ လက်ထဲကို မညွန့် ပါသွားသည် ။
" လွှတ်......လွှတ်.........ကျမကို မသတ်ပါနဲ့.....ကယ်ကြပါအုံး......"
မညွန့်ရဲ့ အော်ဟစ်လိုက်တဲ့အသံက ဆူညံသွားသည် ။
အခန်း ( ၁၂ )
စီအိုင်ဒီ ( မှုခင်း တပ်ဖွဲ့ ) က ရဲစုံထောက်တွေ အလုပ်များနေသည် ။
သင်းချိုင်းထဲမှာ လူတစုကို ရက်ရက်စက်စက် သတ်သွားတဲ့ အဖြစ်အပျက် ဖြစ်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း ဒီလို ခြေရာလက်ရာ နဲ့ တယောက်ပြီးတယောက် အသတ်ခံရသည် ။ လူသတ်သမား တယောက်ထဲက သတ်တာလို့
ရဲစုံထောက်တွေက ယူဆသည် ။ တပုံစံထဲ ဆက်တိုက် လိုက်သတ်နေတာကြောင့် စီရီရယ်လ် လူသတ်သမား လို့ ဆိုရမည်တဲ့ ။
ဖါခေါင်းမညွန့်နဲ့ အဖွဲ့ကို ရက်စက်စွာ သတ်ဖြတ်သွားတဲ့ လူသတ်သမားသည် သာမန်လူ မဟုတ်ဘဲ သားရဲစိတ်
ပေါက်နေတဲ့ စိတ်ဝေဒနာရှင် တယောက် ( အရူးတယောက် ) ဖြစ်မည် လို့ စုံထောက် အရာရှိတယောက်က ခန့်
မှန်းယူဆသည် တဲ့ ။
နယ်ထိန်း ချိုသာသည် သူနဲ့ မဆိုင်ပေမယ့် သူ့ဆရာကို သတ်သွားတဲ့ လူသတ်သမားကို သူကလည်း သူ့နည်း
သူ့ဟန်နဲ့ ဖေါ်ထုတ်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့အတိုင်း အရင် သတ်တာတွေလိုဘဲ တသွေမတိမ်း တူနေတဲ့ ဒီ
ဖါအိမ်လူသတ်မှုကို လာပြီး လေ့လာနေသည် ။
မညွန့် မောင်မြို့ တင်ကြိုင် နဲ့ မဲကြုတ်တို့ အားလုံးကို တစစီ ဖြတ်တောက်ထားခဲ့တာ သွေးတွေ က မြင်လို့ မ
ကောင်းအောင် ပေရေ အိုင်ထွန်းနေသည် ။
မိသုန်သည် မရဏကြီး ခေါ်လာတဲ့ ဘူးသီး နဲ့ သက်ထား ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်နဲ့အတူ ဒီ ဟိုတယ်
ခန်းလေးမှာ နေနေရတာ တပတ် ရှိပြီ ။
မရဏကြီးသည် သင်းချိုင်းထဲမှာ သူ သတ်ပစ်ခဲ့တဲ့လူတစုဆီက ငွေတွေ လက်ပတ်နာရီတွေ အကုန်လုံးကို နှိုက်
ယူခဲ့သလို သူ ထပ်ပြီး သတ်ပစ်တဲ့ တိုးလုံရှိန်..မိုက်ကယ် နဲ့ ဖါခေါင်း မညွန့်နဲ့ ဖါဆွယ် ဖါထိန်း လူမိုက်တွေ ဆီ
ကလည်း ငွေတွေ ရွှေငွေ လက်ဝတ်လက်စားတွေ ကို ချွတ်ယူ ခဲ့သည် ။ ဒါတွေကို မိသုန်နဲ့ ကျန်တဲ့ကောင်မ
လေး နှစ်ယောက်ကို ပေးသည် ။
မိသုန်က သူ့ကို နှိပ်စက်ခဲ့တဲ့လူတွေ အကြောင်းကို မရဏကြီးကို ပြောပြခဲ့တာ မှားသွားပြီလို့ တွေးနေသည် ။
သူပြောပြတဲ့ နှိပ်စက်သူ မှန်သမျှကို မရဏကြီးက လိုက် သတ်ပစ်နေသည် ။ မရဏကြီးကို မိသုန် တင်မက ဘူး
သီး...သက်ထားတို့ကပါ နာနာဘာဝ တစ္ဆေကြီး တကောင် ..သေမင်းကြီး လို့ ထင်နေကြသည် ။ သူ့ရဲ့ အပြုအ
မူတွေက သာမန်လူထက် ထူးခြားနေလို့ ။မျက်လုံးကြီးကလည်း အစိမ်းရောင် တောက်တောက်ကြီး ။
" မိသုန်..ညည်းကို နှိပ်စက်ခဲ့တဲ့ လူစာရင်းမှာ ကျန်နေတာ မိုက်ကယ်ရဲ့ အမ ဒေါ်ဝေဝေမာ နဲ့ အိမ်အကူ ပွဲစား
မိန်းမကြီး......ဒီနှစ်ယောက်ကို ရှင်းပြီးရင်....ငါလည်း ငါ့နေရာကို ပြန်တော့မယ်...ညည်းတို့ လုပ်ကိုင်စားကြဖို့ အရင်း အနှီးတွေလည်း ငါ ရှာပေးခဲ့ပြီ..ညည်းတို့လမ်းကို ညည်းတို့ လျောက်ကြတော့...."
မရဏကြီးသည် တိုးလုံရှိန်ဆီက ယူလာခဲ့တဲ့ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ခါးကြားမှာ ထိုးထားသည် ။
ဒီအချက်ကြောင့် မိသုန်လည်း သူ့ကို နာနာဘာဝ.. ပရလောကသား တယောက် လို့ မထင်တော့ဘူး ။ နာနာဘာဝ
တစ္ဆေသူရဲ ဆိုရင် သေနတ် မလိုအပ်ဘူးလေ....။
ဒေါ်ဝေဝေမာသည် မိုက်ကယ် အသတ်ခံလိုက်ရတာက ဆိုးဝါးလွန်းတာကြောင့် တအား ကြောက်လန့်သွားပြီး ဒီ
အိမ်မှာ လည်း ဆက် မနေတော့ဘူး ။ ဒိန်ချဉ်ဆိုင်ကိုလည်း ခဏ ပိတ်ထားလိုက်ပြီး သူ့အမျိုးတယောက်က စီစဉ်
ပေးတဲ့ အိမ်တလုံးမှာ သွားနေသည် ။ တယောက်ထဲ သွေးလန့်နေလို့ အဖေါ်အဖြစ် အိမ်အကူ ကလေးမ တ
ယောက်ကို သူနဲ့ ခေါ်ထားသည် ။
မိုက်ကယ် သေပြီးကထဲက အစားအသောက်လည်း ပျက်နေသည် ။
ဒီနေ့လည်း ဘာမှ ချက်မစားချင်တာနဲ့ အိမ်အကူ ကောင်လေးကို အခု နေနေတဲ့ အိမ် အနားက ညဈေးတန်း
လေးက ခေါက်ဆွဲပြုတ် သွားဝ.ယ်ခိုင်းသည် ။
ကောင်မလေး ထွက်သွားတာ ကြာနေပြီ ။
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း ဘာကြောင့် မလာသေးတာလဲ ဆိုပြီး မျှော်နေသည် ။
ကလစ် တောက် တစ်....။
တံခါး သော့ဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ကောင်မလေး ပြန်လာပြီ ထင်သည် ။
တံခါးဆီကို ကြည့်လိုက်သည် ။ ဟင်.....
ဝင်လာတာက မိနီ ဆိုတဲ့ အိမ်အကူ ကောင်မလေး မဟုတ်ဘူး ။
ကြီးမားတဲ့ ခွေးဘီလူးကြီး တကောင် ဖြစ်နေသည် ။ ခွေးဘီလူးကြီးသည် နီရဲနေတဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ အစွယ်
ကြီးတွေ အဖွေးသားနဲ့ မာန်ဖီလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
" ဟာ....မိုက်ကယ်ကို ကိုက်သတ်သွားတဲ့ ကောင်ကြီး ဖြစ်မယ်......"
ဒေါ်ဝေဝေမာသည် အကြောင်း ရှိခဲ့ရင် ခေါ်ပါ ဆိုပြီး နယ်ထိန်းချိုသာက ပေးသွားတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို သတိရလိုက်
သည် ။ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ လူထွားကြီး တယောက် အိမ်ထဲကို ဝင်လာသည် ။
" ဟိတ်..ဖုန်းကို ချလိုက်စမ်း....."
ဒေါ်ဝေဝေမာက သူ့စကားကို နားမထောင်ဘူး ။ ဖုန်းကို နှိပ်လိုက်သည် ။
လူထွားကြီးက တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်လာပြီး ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ လက်ထဲက ဖုန်းကို လုယူလိုက်သည် ။
" ခင်ဗျား....ကျုပ် စကားကို နားမထောင်ဘူးပေါ့လေ....ခင်ဗျားကို ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ ဆုံးမ မလို့ လာခဲ့တာ..အခုတော့
ခင်ဗျား ကလန်ကဆန် လုပ်တာကြောင့် ခင်ဗျားကို ကောင်းကောင်း ပုံစံပေးရတော့မယ် ..." လို့ ပြောလိုက်ပြီး
ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ အိမ်နေရင်းဝတ် ဘလောက်စ်အကျင်္ ီကို သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်သည် ။
ဗြိ....ဗျစ်.....
အိမ်နေရင်း တယောက်ထဲ နေတာမို့ ဘလောက်စ် အောက်မှာ ဘာမှ ခံဝတ်မထားလို့ ဘလောက်စ်လေးလည်း
လူထွားကြီးရဲ့ လက်ထဲကို ပါသွားရော ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း တခုလုံး အဝတ်မဲ့သွားသည် ။ သူမရဲ့
ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည် ။
" အို . . "
ဒေါ်ဝေဝေမာက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရင်ထွားထွား နှစ်လုံးကို ကာလိုက်သည် ။ သို့ပေမယ့် သူမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်သည်
သူမရဲ့ ဖွံ့ထွားလွန်းတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေကို လုံခြုံအောင် မအုပ်ကာနိုင်ဘူး ။
" မင်း ထမိန်ကို မင်း ဖါသာ ချွတ်မလား..ငါ တစစီ စုတ်ဖြဲပစ်ရမလား......"
" ချွတ်လည်း မချွတ်ဘူး ...စုတ်ဖြဲစရာလည်း မလိုဘူး...ရှင် တရားလွန်နေပြီ..ခုချက်ချင်း ထွက်သွားလိုက်....ထွက်..... ထွက်သွား..ထွက်သွား......"
ဒေါ်ဝေဝေမာက အော်ဟစ် ပြောလိုက်ရင်း လူထွားကြီးနဲ့ ဝေးအောင် အနောက်ကို ဆုတ်သည် ။
မရဏကြီး ဒေါ်ဝေဝေမာ အနားကို တိုးကပ်သွားသည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာက ခြေထောက်နဲ့ကန် လက်နဲ့ ကုတ်ခြစ် သည် ။ မရဏကြီး အတွက်က ဒေါ်ဝေဝေမာ ရဲ့ တိုက်ခိုက်တာတွေက ပန်းနဲ့ပေါက်တာကို ခံရသလိုဘဲ ။ မမှုဘူး ။
" ဟားဟားဟားဟား....."
ဗျိ .....
" အို....."
ဗျိ...ဗျိ ....
ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ တခုထဲ ကျန်နေတဲ့ ထမိန်ပါးလေးသည် တစစီ စုတ်ပြတ်သွားပြီး မရဏကြီးရဲ့လက်ထဲမှာ ပါသွားရသည် ။
မီးရောင်အောက်မှာ ဖြူဖွေး တောင့်တင်းတဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး အလှအပတွေကို မရဏကြီး သည် စူးရှတောက်ပြောင်တဲ့ မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး သဘောတွေ ကျနေသည်။
ပေါင်တန် ဖြူဖြူကြီး နှစ်ချောင်းရဲ့ ကြားက တြိဂံပုံ စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ပြီး......" မင်း စောက်ဖုတ်ကို ငါ ယက်မယ်" လို့ပြောလိုက်သည် ။
" လူယုတ်မာကြီး.....နင်..နင်...ငါ့မောင် မိုက်ကယ်ကို သတ်လိုက်တယ် မဟုတ်လား......လူသတ်ကောင်ကြီး....."
မရဏကြီးက " နင်တို့က လူတွေ အပေါ် မကောင်းကြံကြ..ယုတ်မာကြတယ်....ငါက ယုတ်မာတဲ့လူတွေကို သတ်ပစ်ချင်တယ်......ငါ့နည်းငါ့ဟန်နဲ့ ဆုံးမတာဟ....နင့်ကိုတော့ မသတ်ချင်ဘူး...နင့်စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ယက်မယ်....ပြီးတော့ လိုးမယ်...." လို့ ပြောလေသည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း မရဏကြီးနဲ့က အားချင်း မမျှတာကြောင့် ဘယ်လိုမှ ပြန်မခုခံနိုင်ဘူး ။
မရဏကြီးက လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရွယ်လိုက်ပြီး " ကောင်မ..ဒူးထောက်လိုက်စမ်း...ဖင်ကုန်း...ကုန်း....ဖင်ကုန်းပေး...."လို့ အော်လိုက်တဲ့အခါ ကြောက်ကြောက်နဲ့ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဖင်ကုန်းပေး လိုက်ရလေသည် ။
မရဏကြီးက ဖင် အနောက်တည့်တည့်ကနေ သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ခြေထောက်တွေကို ဘေးကို
ဖြဲကားလိုက်သည် ။
" ဟီး.....ဖင်ကြီးက တောင့်လိုက်တာ..."
မရဏကြီးက ပြောလိုက်ရင်း ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတဖက်ကို သူ့လက်ဝါးကြီးနဲ့ ဖျန်းကနဲ ရိုက်ထည့်လိုက်ပါသည် ။
" အို....."
ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကားကား နှစ်လုံး ကြားက မို့ဖေါင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်က ပြူးအစ်ကာ ထွက်ပေါ်နေသည် ။
မရဏကြီးက နီညိုညို စအိုပေါက်လေးကို သူ့လက်ညှိုးတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ထိတို့ကာ ချေနယ်လိုက်သည် ။
"အိုး....."
" ဒီမှာ ငါ့ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်စမ်း...."
ဒေါ်ဝေဝေမာက သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း သူ့ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ မရဏကြီးသည် ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေပြီး သူ့ပေါင်ကြားက မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးက လူသာမန်တွေရဲ့ လိင်တန်လို မဟုတ်ဘဲ ထူးထူးခြားခြား ကြီးတုတ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
" အို...."
အမလေးလေး လေး......ဒါ...ဒါ....ဒါကြီးနဲ့ ငါ့ကို လိုးမှာလား......။
ဒါပေမယ့် မရဏကြီးက ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ဖင်တုံးတွေ ရဲ့ အနောက်မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဖင်စအိုဝပေါက်လေးကို လျာကြီးနဲ့ ပလပ် ဆိုပြီး စယက်လိုက်တဲ့အခါ ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားဆဲ လျာထိပ်ချွန်ကြီး သည် သူမ စအိုပေါက်လေးကို ကျကျနန ကလိပေးပါတော့သည် ။
" အို....အမလေး......"
မရဏကြီးရဲ့ လျာထိပ်ချွန်ကြီးက စအိုပေါက်လေးထဲကို ထိုးသွင်း မွှေနှောက်ပေးနေသည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း ကိုယ့်မောင်ကို ရက်ရက်စက်စက် သတ်သွားတဲ့ လူသတ်ကောင်ကြီးမို့ မရဏကြီးကို ရွံရှာ မုန်းတီးလှပေမယ့် သူ့လျာက ဖင်ပေါက်ကို တအား ကလိပေးနေလို့ သဘာဝ ကာမစိတ်တွေက ထကြွ လာရသည် ။
စိတ်တင်းထားပြီး သူ့ရဲ့ အတွေ့နောက်ကို မလိုက်ပါမိစေဖို့ ကြိုးစားလည်း မရ ။ သူ့လျာကြီးက စအိုပေါက်ကို ကလိပေးနေရာကနေ စောက်ဖုတ်ဖက်ကို လှည့်သည် ။ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ကျကျနန ယက်ပေးနေပြန်ပြီ ။
" ....အာ .....အို..............အာ.....အာ......အာ........"
နယ်ထိန်းချိုသာသည် မိုက်ကယ်ကို သတ်ဖြတ်သွားတဲ့ လူသတ်သမားသည် မုချ ဒေါ်ဝေဝေမာကိုလည်း လာသတ်လိမ့်မည် လို့ တထစ်ချ တွက်ဆထားသည် ။ သူတို့မောင်နှမသည် အရာရာကို အတူတူ လုပ်ကိုင်တတ်တဲ့ စိတ်သဘောချင်း တူကြတဲ့ မောင်နှမတွေ ဆိုတာကိုလည်း သိထားသည် ။ ဒေါ်ဝေဝေမာဆီကို မကြာခင် မှာ
ရောက်လာပြီး သတ်မယ့် လူသတ်သမားကို သူ စောင့်ဖမ်းချင်မိသည်။
အထက်က တာဝန်မပေးဘဲ သူ့အနေနဲ့ ဒေါ်ဝေဝေမာကို အရိပ်လို အနောက်ကနေ စောင့်ကြည့်ဖို့က မလွယ်ဘူး။ သူ့အထက်အရာရှိတွေကို တင်ပြလို့လည်း မရဖို့က သေချာနေသည် ။ မထူးဘူးကွာ ဆိုပြီး နယ်ထိန်းချိုသာသည် အလုပ်က ခွင့်ယူပြီး ဒေါ်ဝေဝေမာ နေတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲကို ထွက်လာခဲ့သည် ။ ဒေါ်ဝေဝေမာကို မလှမ်းမကမ်းကနေ သူ စောင့်ကြည့်သည် ။ သုံးရက်မြောက်နေ့မှာ သူ ထင်သလို ဖြစ်လာခဲ့သည် ။ လူသတ်သမားသည် ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ အိမ်ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်လာပေသည် ။
အခန်း ( ၁၃ )
နယ်ထိန်း ချိုသာ ဒေါ်ဝေဝေမာ ရဲ့ အိမ်ခြံဝင်းထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် အိမ်လေးထဲက ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ အော်သံ
တွေကို ပြတ်ပြတ်သားသား ကြားလိုက်ရသည် ။
" ကယ်ကြပါ...ကယ်ကြပါ..." တဲ့ ။
အကူအညီတောင်းခံလို့ ဝင် ကူညီတာ ဆိုတော့ ဝရမ်းတွေဘာတွေ မလိုဘူးပေါ့ ။
နယ်ထိန်းချိုသာ အမြန် ပြေးဝင်သွားလိုက်သည် ။ အိမ်အနောက်ဖက်က တံခါးက ပွင့်နေသည် ။ စောစောက ခွေးဘီလူးကြီးနဲ့ လူထွားကြီး ဝင်သွားတဲ့ အပေါက် ဖြစ်မည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာနဲ့ လူထွားကြီးတိုက ရုန့်ရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေတဲ့ အသံဘလံတွေကို ချိုသာ ကြားနေရသည် ။
လွယ်အိတ်ထဲက သူ့သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ကိုင်လိုက်သည် ။
စမစ်အင်ဝက်ဆန် ပွိုင့်၃၈ ခြောက်လုံးပြူး ...။
နယ်ထိန်းတာဝန် အတွက် ဌာနက ကိုင်ဆောင်ခွင့်ပေး ထုတ်ပေးထားတဲ့ သေနတ် ။
အိပ်ခန်းထဲက အသံတွေကို ကြားနေရသည် ။ အဲဒီနေရာကို သေနတ်ကို ဆန့်တန်း ချိန်ရွယ်ပြီး တိုးကပ်သွားသည်
။ " ဖင်ကုန်းစမ်း....." ဆိုတဲ့ အသံကြီးရယ်.......ဖျန်း...ဆိုတဲ့ အသံရယ်.....အိုး..လို့ အော်လိုက်တဲ့ ဒေါ်ဝေဝေမာ ရဲ့ အသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။
ချိုသာရဲ့ စိတ်တွေ အရမ်း လှုပ်ရှားနေသည် ။
ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ။
ဒီအချိန်မှာ ဂရူးဂါး....ဂါး...ဝေါင်း.....ဆိုတဲ့ အသံကြီးကို အနီးကပ် ကြားလိုက်ရသည် ။ အိုး . . ခွေးဘီလူးကြီး ရုတ်
တရက် မြင်ကွင်းမှာ ပေါ်လာသည် ။ သူ့ဆီကို တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ချိုသာလည်း
သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်ပြီး မောင်းခလုပ်ကို ညှစ်လိုက်ရသည် ။ နှစ်ချက်ဆင့် ။
ဒိုင်း....ကနဲ ဒိုင်း...ကနဲ ..... ။
ခွေးကြီးရဲ့ ခုန်အုပ်လိုက်တာကြောင့် ချိုသာ ပက်လက်လန် လဲကျသွားသည် ။ သူ ပစ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဆံတွေက
ခွေးကြီးကို ထိသည် ။ သူ ပက်လက် လန်ကျသွားတဲ့အချိန် ခွေးကြီးက သူ့ကိုယ်အပေါ်ကို ပိသည် ။ သူ့လက်ထဲက သေနတ် လွတ်ကျသွားသည် ။ လူတခြား သေနတ်တခြား ဖြစ်သွားသည်
ခွေးကြီးက ကြီးလွန်းလေးလွန်းလို့ ရုတ်တရက် တွန်းဖယ်လို့ မရ ။
ဒီအချိန်မှာ လူထွားကြီး သူ့အနားကို ရောက်လာသည် ။
သူ့လက်ထဲမှာ သေနတ်တလက် ။
ချိုသာလည်း ဒီသေနတ်ကို မြင်တာနဲ့ မှတ်မိလိုက်သည် ။ သူ့ဆရာ တိုးလုံရှိန်ရဲ့ သေနတ် ။ ဆရာတိုးလုံးရှိန်
ကို သတ်ပြီး ယူသွားတဲ့ သေနတ် ။
အင်္ဂလိပ်လုပ် ပွိုင့်၃၈ ဝက်ဘလေ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ် ။
" ဟေ့ကောင်..မင်း ငါ့ခွေးကြီးကို သတ်ပစ်လိုက်တယ်....မင်းလည်း သေစမ်းကွာ....."
သေနတ်သံတွေ ထွက်လာသည် ။ ချိုသာရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ မီးစကြီးနဲ့ အထိုး ခံလိုက်ရသလို ပြင်းပြင်းထန်ထန်
နာကျင် ခံစားလိုက်ရသည် ။
" အားးးးး"
သူ ဘာကိုမှ မသိတော့ ။
လူထွားကြီး မရဏသည် ချိုသာ လဲနေရာကို ချဉ်းကပ်လာပြီး ချိုသာရဲ့ နားထင်ကို သေနတ်ပြောင်း တေ့လိုက်
ပြီး ခလုပ်ကို ကွေးညှစ်ထည့်လိုက်သည် ။
အခန်း ( ၁၄ )
ပြောင်းဝက ယမ်းခိုးငွေ့လေးတွေ ထွက်နေတဲ့ ခြောက်လုံးပြူး သေနတ်ကို ကိုင်ထားရင်း အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာတဲ့ မရဏကြီးကို မြင်တာနဲ့ ဒေါ်ဝေဝေမာသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဒူူးထောက် ချလိုက်သည် ။ မရဏကြီးသည် ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာ အဝတ်မှ မရှိနေဘဲ ပေါင်တန်ကြီးတွေ ကြားထဲက လီးတုတ်တုတ်မဲမဲကြီးက တန်းလန်းကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ။
ဒေါ်ဝေဝေမာသည် ကျားသနားမှ နွား ချမ်းသာမည် ဆိုတဲ့ ဘဝမျိုးကို မိမိ ရောက်နေရပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်တဲ့အတွက် ဒီလို ဒူးထောက် ချလိုက်တာပါဘဲ ။ အိမ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ လူတယောက်ကို သေနတ်နဲ့ရက်ရက်စက်စက် ပစ်သတ်လိုက်တာကြောင့် သူ့ကိုလည်း သတ်ပစ်လိမ့်မည် လို့ ဒေါ်ဝေဝေမာ ယူဆတဲ့အတွက် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရသည် ။
" ကျမ..ကျမကို မသတ်ပါနဲ့...ကျမ အသက်ကို ချမ်းသာပေးပါ....ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်....ဟောဟိုက ဘီဒိုထဲမှာ ငွေတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်..ရှင် အကုန်ယူလိုက်ပါ.....ကျမကို မသတ်ရင် ပြီးရော.."
မရဏကြီးက ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ နဖူးကို သေနတ်ပြောင်းနဲ့ တေ့ထောက်လိုက်ပြီး....." တကယ်တော့ မင်းကို ငါ စိမ်ပြေနပြေ စိတ်ကြိုက် လိုးချင်တာကွ..ဟို စောက်ရူးကောင် ရောက်လာတာနဲ့ တိုးလို့တန်းလန်း ရပ်သွားရတယ်.....ခုတော့ လိုးလို့ မဖြစ်တော့ဘူး...ဒီနေရာက ခွာရတော့မယ်......သေနတ် သုံးချက် ပစ်ထားတယ်...သေနတ်သံကြောင့် လူတွေ ရောက်လာတော့မယ်....ကဲ..မင်းကို
နုတ်ပိတ်ခဲ့ရတော့မယ်ကွာ...." လို့ ပြောလိုက်ရင်း သေနတ် ခလုပ်ကို ကွေးညှစ်ဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့ အခါ ဒေါ်ဝေဝေမာက " မလုပ်နဲ့...နေ....နေအုံး..ရှင် သွားတဲ့နေရာကို လိုက်ပြီး ရှင့်စိတ်ကြိုက် အလိုးခံမယ် ဆိုရင်ကော....ဘယ်လိုလဲ...ငွေတွေလည်း ပေးမယ်လေ....အိုရှင်..ကျမ တကိုယ်လုံး ရှင့်သဘော....ရှင် ငြီးငွေ့သွားတဲ့အထိ ရှင့် ကျွန်မ တယောက်လို ကျမ ရှင်လိုးတာတွေကို ခံမယ်....ကျမကို သတ်တော့ မသတ်လိုက်ပါနဲ့..ကျမ မသေချင်သေးဘူး...." လို့ တောင်းပန်လေသည် ။
မရဏကြီးလည်း တွေဝေသွားသည် ။
" ငါ့အတွက်က တကယ်တော့ မိန်းမ ဆိုတာ မရှားဘူး....ငါ ကယ်ထားတဲ့ ကောင်မလေး သုံးယောက် ရှိနေတယ်..သူတို့ သွားလိုရာကို သွားကြ လို့ ပြောတာလည်း မသွားကြဘဲ ငါ့နားဘဲ ကပ်နေကြတယ်.....သူတို့က ငါ လိုးမယ် ဆိုရင် ငြင်းကြမှာ မဟုတ်ဖူး.....ဒါပေမယ့် ငါ စဉ်းစားနေတာက ငါက မင်းကို ပို စိတ်လာတယ်.....မင်းရဲ့ ဖင်တောင့်တောင့်ကြီးတွေ နို့လုံးကြီးတွေကို ပိုစိတ်ဝင်စားတယ်.........ကဲ လစ်မယ်..မင်း ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့....သွားထည့် မင်းရဲ့ ငွေတွေ...."
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း သူ့စကားကြောင့် အရမ်း ဝမ်းသာ သွားရသည် ။
လတ်တလော အသက်ရှင်ခွင့် ရသွားရပြီ ။
ချက်ချင်းဘဲ ဘီဒိုထဲက ငွေတွေကို ထုတ်လိုက်သည် ။ အိတ်ကြီးတလုံးထဲကို အကုန်ထည့်သည် ။ အဝတ်အစား တချို့ကိုလည်း ဒီအိတ်ကြီးထဲကို ထည့်သည် ။
မရဏကြီးသည် သူ့အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်နေသည် ။
" ကဲ သွားကြမယ်.....နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်........"
နောက်ဖေး လမ်းကြားတွေကနေ ဖြတ်ထွက်ပြီး လမ်းမကြီး တခုပေါ်ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ ရှေးဟောင်းပုံ လင့်ရိုဘာကား အစိမ်းကြီး တစီး ရပ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
မရဏကြီးက " ဒါ..ငါ့ကားဘဲ..တက်.." လို့ လှည့်ပြောလိုက်သည် ။
" တောက်..ငါ့အချစ်ဆုံး ခွေးကြီး သေသွားရတာ စိတ်ထိခိုက်နေတယ်ကွ....." လို့ ကားပေါ်တက်လိုက်ရင်း သူပြောလိုက်သည် ။
" ငါတို့ ခရီးဝေး မောင်းရမှာ...မင်း ငါ့လီးကို လက်နဲ့ ဆွပေးစမ်း....တောင်လာရင် လီး စုတ်ပေး......ကားမောင်းရင်း လီး အစုတ်ခံရတဲ့ အရသာကို ငါ ကြိုက်တယ်..."
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း သူ့ဘောင်းဘီပွကြီးကို ဆွဲချပြီး သူ့လီးရှည်ရှည် တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပြီး ဆွပေးလိုက်သည် ။
မိသုန်သည် ဘူးသီး..သက်ထားတို့နဲ့ အတူ ညနေစာ စားလိုက်ပြီးတဲ့နောက် မရဏကြီးက ဖုန်း ဆက်လာလို့ ဖုန်းပြေးကိုင်လိုက်သည် ။
" ဟယ်လို....မိသုန်ပါ...."
" မိသုန်......ငါ ပြန်လာနေတယ်....နင်တို့ ငါ့အတွက် ဆိတ် စွပ်ပြုတ် ပြုတ်ထားစမ်း...ဆိတ်ခြေထောက်တွေ နဲ့ ပြုတ်..ငါ့သားကြီး ယောရုဝ တကောင်တော့ သေရှာပြီ..ကျန်တဲ့ အဝီဇိကြီးကို ဆိတ်ရိုးနဲ့ ထမင်း ရော ကျွေးချင်တယ်......."
" ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး..လုပ်ထားလိုက်မယ်......"
" မိသုန်..နင့်အတွက် ငါ လက်ဆောင် တခု ပါခဲ့တယ်.....ဘာလဲ နင် သိချင်လား...ဟဲဟဲဟဲ.....ငါးပျံတလှည့် ဘုံလုံတလှည့် ဆိုသလို နင့်ကို နှိပ်စက်ခဲ့တဲ့ ဒေါ်ဝေဝေမာ ဆိုတဲ့ ကောင်မကို နင် ပြန်ပြီး နှိပ်စက်နို်င်ပြီဟ...ဟားဟားဟား........ငါ အခု သူ့ကို ငါ့နေရာကို ခေါ်ခဲ့တယ်......"
" ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး...ဒါပေမယ့် ကျမ သူ့ကို လက်စား ပြန် မခြေချင်ပါဘူး......"
" ဟေ....နင့် စိတ်က တမျိုးပါလား.....အေးလေ..နင် လက်စားမခြေချင်ဘူး ဆိုလည်း ငါ ဘာတတ်နိုင်မလဲ..နင့်သဘောပေါ့....သူက ငါ့အလိုးကို ခံဖို့ လိုက်လာတာ......ဟားဟားဟား......."
ဒီအချိန်မှာ ဒေါ်ဝေဝေမာသည် တောင်မတ်လာတဲ့ မရဏရဲ့ လီးတန်တုတ်ကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ စတင် ငုံစုတ်ပေးနေပါပြီ ။
" အင်း......"
မရဏကြီးရဲ့ ပါးစပ်က ညည်းလိုက်တဲ့ အသံကြီး ထွက်လာသည် ။
အခန်း ( ၁၅ )
" ပြွတ်.....ပြတ်..ပလပ်......ပြွတ်...ပြွတ်........ပြတ်......"
မရဏကြီး က ကားကို ခပ်မှန်မှန် မောင်းနေသည် ။ ဒေါ်ဝေဝေမာက မရဏကြီးရဲ့ လီးကြီးကို စုတ်ပေးနေသည် ။ တလမ်းလုံး သူ့လီးကြီးကို စုတ်လာပေးရသည် ။ သုတ်ရည်တွေ ပါးစပ်ထဲကို ပန်းထုတ်လိုက် ဒေါ်ဝေဝေမာက မြို ချလိုက်....ခဏကြာ ပြန်စုတ်ပေးလိုက်နဲ့ သူ့သုတ်ရည် ငံကျိကျိတွေကို မြိုချပေးနေရတာ နှစ်ကြိမ် ရှိနေပြီ ။ ဒီလို လုပ်ပေးရတာကို ဝမ်းမနည်း ။ စောစောက
ဝင်လာတဲ့ နယ်ထိန်းကိုပစ်သတ်သလို မပစ်သတ်တာကိုဘဲ ကျေးဇူး တင်နေရဦးမည် ။
" စုတ်တာ ဆက် စုတ်နေ..နင့်ထမိန်ကို ခါးအထိ လှန်တင်လိုက်..ပြီးတော့ နင့်ပေါင်တွေကို ကားလိုက်......"
သူ့အမိန့် အတိုင်း ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး လီးကို ဆက်စုတ်ပေးနေရင်း ပေါင်တွေကို ကားလိုက်ရသည် ။ စောစောကလည်း ပင်တီကို ချွတ်ပေး ဆိုလို့ ချွတ်ပေးလိုက်ရသည် ..။
မရဏကြီးသည် ဒေါ်ဝေဝေမာ ရဲ့ ပင်တီကို လုံးလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းကြီးမှာ တေ့လိုက်ပြီး ရှူလိုက်သည် ။
" ဟင်း....ငါကြိုက်တယ်.....နင့်စောက်ပတ်အနံ့ကို ငါ ကြိုက်တယ်....."
မရဏကြီး လက်တဖက်ထဲနဲ့ ကားကို မောင်းနေသည် ။ သူ့လက်ကြီး တဖက် ဒေါ်ဝေဝေမာ့ ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်လာသည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ဒေါ်ဝေဝေမာ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြီးကို စမ်းသည် ။
ပါးစပ်က လီးတန်ကြီးကို တဝက်လောက် အထိ ငုံငုံပြီး စုတ်ပေးနေရတဲ့ အချိန် စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းပူး နဲ့ ထိုးသွင်း ဆွကလိတာကို ခံရလို့ ဒေါ်ဝေဝေမာ ဖင်ကြီးတွေ မြောက်ကြွ တုန်ခါသွားရသည် ။
မရဏကြီးသည် အလုပ် သုံးခုကို တပြိုင်နက် လုပ်နေသည် ။ ကားမောင်းနေတဲ့အချိန် လီး အစုတ်ခံသလို စောက်ဖုတ်ကိုလည်း နှိုက်ဆွနေသည် ။
" နင် နောက်ဆုံး လိုးတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားပြီလဲ....."
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း သူက မေးခွန်း မေးနေလို့ ဖြေဖို့ လီးတုတ်ကြီးကို ပါးစပ်က ချွတ်ထုတ်လိုက်သည် ။ " တလကျော်လောက် ရှိပြီ ထင်တာဘဲ...." လို့ ဖြေလိုက်သည် ။
" ဘယ်သူနဲ့ လိုးတာလဲ....."
" စခန်းမှူး တိုးလုံရှိန် နဲ့....."
" ဟင်..ဟုတ်လား.....ဒီကောင်နဲ့ နင်နဲ့က ရည်းစားလား....."
" မဟုတ်ဖူး..သူက အိမ်အကူ မိသုန်ကို နှိပ်စက်တဲ့ အမှုကို ဖုံးဖိပေးမယ် ဆိုပြီး လုပ်တာ..."
" ဟာ..တော်တော် ညစ်စုတ်တဲ့ စခန်းမှူး......"
" ကျမ အပေါ့သွားချင်တယ်...."
" အင်း..ငါ ကား ရပ်ပေးမယ်.....နားနေ ကြားစခန်း မှာတော့ မဟုတ်ဖူး.....လမ်းသာရင် လမ်းဘေး တနေရာမှာ ရပ်ပေးမယ်...."
" ကျမ ပါးစပ်တို့ လက်တို့လည်း ဆေးချင်တယ်....."
" သေးပေါက်ဖို့ ရပ်ပေးတဲ့ အခါ .. ရေသန့်ဘူးနဲ့ ဆေး...စောက်စကား မရှည်နဲ့နော်....ငါ သဘောကောင်းနေတာ.....လျာရှည်ရင်....နားရင်းပိတ်တီးလိုက်မယ်.....စောက်ကောင်မ...."
ဒေါ်ဝေဝေမာလည်း သူ့ဒေါသကို ကောင်းကောင်း သိလို့ ငြိမ်သွားသည် ။
" ဟိတ်...လီးပြန်စုတ်လေ....."
လီးနံနံ ငန်ငန်ကြီးကို ပြန် စုတ်ရပြန်သည် ။
သူ့လက်ကြီး စောက်ဖုတ်ဆီကို ပြန်ရောက်လာပြန်သည် ။ သူ့လက်ချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးတွေက စောက်ဖုတ်ထဲကို အတင်းကြီး ထိုး ကလိပြန်ပြီ ။
နယ်ထိန်းချိုသာရဲ့ အလောင်း ကို ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ အိမ်က အိမ်အကူ ကောင်မလေး မိနီက စတွေ့သည် ။
ကြောက်လန့်တကြား အိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာပြီး အိမ်ဘေးက လူတွေကို ပြောပြသည် ။ လူတွေ အထဲကို ဝင်ကြည့်တော့ သေနတ်ဒါဏ်ရာတွေနဲ့ သေနေတဲ့ လူတယောက်ကို တွေ့လို့ ရဲစခန်းကို ဖုန်ူဆက် အကြောင်းကြားကြသည် ။
ရဲစခန်းက ရဲတွေ ရောက်လာသည် ။ သေနေတဲ့ လူရဲ့ လွယ်အိတ်တို့ အကျင်္ ီအိတ်တို့ကို ရှာကြ ကြည့်ကြတော့ ဒီလူသည် နယ်ထိန်း ချိုသာ ဆိုတာကို ရဲတွေ သိလိုက်ကြရသည် ။ ချိုသာရဲ့ ဘေးမှာ သေနတ်ဒါဏ်ရာနဲ့ သေနေတဲ့ ခွေးဘီလူးကြီး တကောင်ကိုလည်း ရဲတွေ တွေ့လိုက်ရသည် ။ တာဝန်ခံ ရဲအုပ်က အင်းစိန် မှုခင်း တပ်ဖွဲ့ ကို ဖုန်းဆက် အသိပေးလိုက်သည် ။
မကြာခင် ဒေါ်ဝေဝေမာ နေနေတဲ့ အိမ်လေး အရှေ့ကို ရဲကားတစီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။
ခေတ်ဆန်ဆန် ဝတ်စားထားတဲ့ မိန်းမ တယောက် ဒီရဲကားပေါ်က ဆင်းလာသည် ။ ရောက်နှင့်နေတဲ့ ရဲတွေက ဒီမိန်းမကို အိမ်ထဲကို ခေါ်သွားသည် ။
နယ်ထိန်း ချိုသာရဲ့ အလောင်း နဲ့ ခွေးသေကြီးကို ပြကြသည် ။
မိန်းမ က သေသေချာချာ စစ်ဆေးသည် ။
ရဲသားတယောက်က နောက် တယောက်ကို တီးတိုး မေးနေသည် ။
" သူက ဘာလဲ..စီအိုင်ဒီလား...."
" ဟုတ်တယ်..သူ့နံမည်က ရဲအုပ် မေခလာဆဏ်းသစ် ..တဲ့..."
မေခလာဆဏ်းသစ်သည် သင်းချိုင်းထဲမှာ လူတစု သတ်ဖြတ်ခံရတဲ့ အမှုက စတင်ပြီး စခန်းမှူ း တိုးလုံရှိန်....ပြည့်တန်ဆာခေါင်း မညွန့် နဲ့ အဖွဲ့..ဒိန်ချဉ်ဆိုင် ပိုင်ရှင် မိုက်ကယ်....အသတ်ခံရတဲ့ အမှုတွေမှာ တရိစ္ဆာန် ကိုက်ခဲ ကုတ်ခြစ်တဲ့ ဒါဏ်ရာတွေနဲ့ အားကောင်းသန်မာတဲ့ လူတယောက်ရဲ့ လက်ချက် ဆိုတာ သိရှိခဲ့ပြီး အခု လက်ရှိ နယ်ထိန်းချိုသာ ကို သတ်သွားတဲ့ အမှုမှာတော့
နယ်ထိန်း ချိုသာရဲ့ လက်ချက်နဲ့ ခွေးဘီလူးကြီး သေနေတာကိုပါ ရလိုက်တော့ အရင် အမှုတွေမှာ တုံးက တိရစ္ဆာန် တကောင်ရဲ့ လက်ချက် ဆိုပြီး ခန့်မှန်းထားတာက အခုတော့ အဖြေပေါ်သွားပြီ ။
ခွေးဘီလူးကြီးသည် သာမန်ခွေးတွေထက် အဆမတန်ကြီးထွားနေပြီး သူ့သွားစွယ်တွေကလည်း ကျားခြသေ့်တွေလိုဘဲ ကြီးမား ချွန်ထက်နေတာကို စစ်ဆေး တွေ့ရှိရသည် ။
မေခလာဆဏ်းသစ် လည်း မိုက်ကယ်နဲ့ သူ့အမဒေါ်ဝေဝေမာတို့ရဲ့ အိမ်က အိမ်အကူ မသန်းက လူသတ်ကောင်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတဲ့ မျက်မြင်သက်သေ တယောက်မို့ မသန်းကို တွေ့ဆုံ မေးမြန်း
ချင်သည် ။ သို့ပေမယ့် မိုက်ကယ် အသတ်ခံရတဲ့နေ့ က စပြီး မသန်း ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည် ။ မသန်းကို လူသတ်ကောင်ကဘဲ ဖျောက်ဖျက်လိုက်သလား မသိဘူး ။
မသန်းကို ဒေါ်ဝေဝေမာတို့ အိမ်ကို ပို့ပေးတဲ့ အိမ်အကူပွဲစား ဒေါ်အားမ ဆီကို လိုက်သည် ။ သူ့ယောက်ျား သွန်နီ ဆိုတဲ့လူက မေခလာဆဏ်းသစ်ကို မချေမငံ ဆက်ဆံလို့ မေခလာဆဏ်းသစ်ရဲ့
လက်ထောက် ဒုရဲအုပ်ဘိုဘိုငြိမ်းအုပ် ကသွန်နီကို ဝတ္တရာနှောက်ယှက်မှုနဲ့ ဖမ်းချုပ်မည် ဆိုပြီး လက်ထိပ်ခတ်လိုက်သည် ။
သွန်နီရော အားမရော ဒီတော့မှ တုန်လှုပ်သွားကြပြီး မသန်း ကို လိုက်ရှာပေးမည် လို့ ဂတိပေးကြသည် ။
မေခလာဆဏ်းသစ်လည်း မအားမနဲ့ သွန်နီကို ရဲကားပေါ် တင်ပြီး မသန်း ရှာပုံတော် ဖွင့်လေသည် ။ မသန်းသည် မိုက်ကယ်ကို သူ့အရှေ့မှာ ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ်သွားတာကို မြင်တွေ့လိုက်ရလို့ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့လွန်းတဲ့ စိတ်တွေကြောင့် အိမ်အကူပွဲစားမ အားမတို့ အိမ်ကို မပြန်လာတော့ဘဲ သူမရဲ့ အဖိုးအဖွားတွေ ရှိတဲ့ မုံရွာမြို့ရဲ့ တဖက်ကမ်း ဆားလင်းကြီး မြို့နယ်
ထဲက ရွာတရွာကို ထွက်သွားလိုက်ပြီး ပုန်းအောင်းနေခဲ့သည် ။
အားမနဲ့ သွန်နီတို့ရဲ့ အကူအညီနဲ့ မသန်းကို ရှာဖွေလို့ တွေ့သွားပြီ ။
မေခလာဆဏ်းသစ် အတွက် အရေးကြီးတဲ့ သဲလွန်စကြီးကို ရပြီ ။ မေခလာသည် မသန်းကို မကြောက်ဖို့ အားပေး သလို လူသတ်ကောင်ရဲ့ ပုံပန်းကို ပြောပြပေးတဲ့အတွက်လည်း ထိုက်သင့်တဲ့ ဆုငွေကိုလည်း ပေးမည် လို့ မက်လုံးပေးသည် ။ လူသတ်ကောင်ရဲ့ ပုံပန်းကို ပြောပြတဲ့အတွက်လည်း ဘာမှ ဘေးရန် မဖြစ်စေရဘူး..ရဲတပ်ဖွဲ့က အစစ တာဝန်ယူ စောင့်ရှောက် ကာကွယ်ပေးမည်
လို့လည်း အာမခံလိုက်သည် ။
မသန်းလည်း မိုက်ကယ်ကို သတ်တဲ့ လူသတ်ကောင် လူထွားကြီးရဲ့ ပုံကို ရဲပန်းချီဆရာ ကို သေသေချာချာ ပြောပြတဲ့အတွက် ရဲပန်းချီဆရာက မသန်း ပြောပြချက်တွေနဲ့ ရုပ်လုံးဖေါ်ပြီး ပန်းချီပုံရေးဆွဲပေးလိုက်လို့ လူသတ်ကောင် လူထွားကြီးရဲ့ ပုံကို ရဲတွေ တနိုင်ငံလုံးက ရဲစခန်းတွေ ရဲကင်းတွေ လုံခြုံရေး နဲ့ ဥပဒေဘက်တော်သား အားလုံးဆီကို ဖြန့်ဝေလိုက်နိုင်သည် ။
တနာရီအတွင်း ရဲအုပ် မေခလာဆဏ်းသစ် ဆီကို သတင်းတွေ တက်လာသည် ။
ပန်းချီပုံထဲက လူထွားကြီးနဲ့ တူတဲ့ လူတယောက်ကို ခွေးကြီးတကောင်နဲ့ အတူ တွေ့ဘူးသည် လို့ မြို့တမြို့က ရဲစခန်းက ဖုန်းဆက် သတင်းပို့လို့ မေခလာနဲ့ အဖွဲ့သည် ချက်ချင်းဘဲ ဒီမြို့လေးကို လိုက်သွားကြသည် ။
မြို့ငယ်လေးက ရဲစခန်းမှူးကလည်း စီအိုင်ဒီတွေ လိုက်လာလို့ အားရ ဝမ်းသာ တက်ကြွစွာနဲ့ သူတို့ တွေ့ဖူးတဲ့ လူထွားကြီးနဲ့ ခွေးဘီလူးကြီး ကို လိုက်ပြကြသည် ။
လူထွားကြီးသည် လင်ကရိုဘာကားနဲ့ ခွေးဘီလူးကြီးကို တင်ပြီး အမဲရိုး ဆိတ်ခြေထောက်တွေကို အမဲပေါ်ရောင်းတဲ့ မာမွတ် ဆိုတဲ့ ကုလား ရောင်းတဲ့ အသားဆိုင်မှာ လာလာ ဝယ်လေ့ရှိသည် လို့ရဲစခန်းမှူးက ပြောပြသည် ။ စီအိုင်ဒီအဖွဲ့နဲ့ နယ်မြေခံ ရဲတပ်ဖွဲ့သည် အမဲသား ရောင်းတဲ့ ကုလားမာမွတ် ဆိုင်ကို လိုက်သွားကြသည် ။ မာမွတ်က လူထွားကြီးသည် သူ့ဖေါက်သည် ဖြစ်တဲ့အကြောင်း
သူ့မှာ ယောရုဝနဲ့ အဝီဇိ ဆိုတဲ့ ခွေးဘီလူးကြီး နှစ်ကောင် ရှိတဲ့အကြောင်း သူနေတာက မြို့အစွန်က သင်းချိုင်းကုန်းဘေးက အိမ်အိုကြီးမှာ လို့ ပြောပြသည် ။
ရဲအုပ် မေခလာဆဏ်းသစ် သည် အဝေးကနေပြီး လူထွားကြီး နေသည် လို့ ဆိုတဲ့ အိမ်အိုကြီးကို မှန်ပြောင်းနဲ့ အကဲခတ် စောင့်ကြည့်တော့သည် ။
စီအိုင်ဒီက ရဲတပ်ကြပ် ခင်သန်းဝေ ကို ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ပဲပြုတ်သယ် ဟန်ဆောင်ခိုင်းပြီး အိမ်အိုကြီး နားကို မယောင်မလည် နဲ့ ကပ်သွားခိုင်းပြီး ချောင်းမြောင်း လေ့လာခိုင်းသည် ။ ရဲတပ်ကြပ် ခင်သန်းဝေက အိမ်အိုကြီးမှာ မိန်းကလေးတွေ ရှိနေတဲ့အကြောင်း..အနည်းဆုံး သုံးယောက် ရှိနေသည် ..ခွေးကြီးတကောင်လည်း ရှိနေသည် လို့ သတင်းပို့သည် ။
အခန်း ( ၁၆ )
မရဏကြီးသည် စားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး မိသုန် လာချပေးတဲ့ ဆိတ်ရိုးစွပ်ပြုတ်ကို မြိန်ရည်ယှက်ရည်နဲ့ စားနေသည် ။
သူ့ဘေးမှာ ဒေါ်ဝေဝေမာသည် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ထိုင်နေသည် ။
မိသုန်က သဲပုဂံပြား တချပ်နဲ့ နံပြားတွေကို ယူလာကာ မရဏကြီးရဲ့ ရှေ့ စားပွဲပေါ်မှာ ချပေးလိုက်သည် ။
ငရုတ်ကောင်း များများ ခပ်ထားတဲ့ ဆိတ်စွပ်ပြုတ်ကို တရှူးရှူး ခပ်သောက်နေရင်း မရဏကြီးရဲ့ နဖူးမှာ ချွေးတွေစို့လာသည် ။ နံပြားကို လက်နဲ့ ဖဲ့လိုက်ပြီး အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ဆိတ်စွပ် ဇလုံကြီးထဲကို ပစ်ထည့်နေပြီး " မိသုန်..ညည်းတို့ကော စားပြီးကြပြီလား...." လို့ မေးလိုက်သည် ။
မိသုန်က ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြီ.း..." ဟုတ်..စားပြီးပြီ ဦးလေး..." လို့ ဖြေသည် ။
မရဏကြီးက " အေး..နင်တို့နဲ့လည်း ငါ စကားပြောစရာ ရှိတယ်..နင်တို့ ရှေ့ရေးအတွက် ငါ တခုခု စီစဉ်ပေးရမယ် ဆိုတာ ငါ သိနေတယ်...ငါက နင်တို့နဲ့ အမြဲတမ်း ရှိနေမှာ မဟုတ်ဖူးဟ......" လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဆိတ်ရိုးထဲက ချဉ်ဆီတွေကို ရှလူရွှတ် ဆိုတဲ့ အသံကြီး မြည်အောင် စုတ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်.." စားကောင်းတယ်ဟာ...မိသုန်..နင် တော်တယ်...ငါ ထပ်စားချင်သေးတယ်.....ခဏကြာရင် နင် မာမွတ်ဆီမှာ ဆိတ်ရိုး သွား ဝယ်အုံး ..ထပ်ပြုတ်ထား....နေအုံး..ငါ ဒီကောင့်ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဆိတ်ခြေထောက်တွေ ချန်ထားဖို့ ပြောလိုက်အုံးမယ်..."
လို့ မိသုန်ကို ပြောလိုက်ပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ ဟမ်းဖုန်းနဲ့ အသားဆိုင်က မာမွတ်ဆီကို လှမ်း ခေါ်လိုက်လေသည် ။
တဖက်က ဘာပြောလိုက်သည် မသိ ။ မရဏကြီး မျက်နှာကြီး ကွက်ကနဲ ပျက်သွားသည် ။ ဝုန်းကနဲ မတ်တပ် ထရပ်သည် ။
" အဝီစိ..." လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။
အခန်းထဲက ခွေးဘီလူးကြီး ပြေးထွက်လာသည် ၊
" မိသုန်....."
" ရှင်....ဦးလေး .... "
" ငါ လစ်တော့မယ်...ရဲတွေ မေးရင် မသိဘူးသာ ပြော..နင်တို့အတွက် ငွေတွေနဲ့ ရတနာတွေကို အိမ်နောက်ဖက်
က ရေတွင်းပျက်ကြီးထဲမှာ ယူလိုက်..နင်တို့ ရှေ့ရေးအတွက်...."
ဒီအချိန်မှာ ရဲအုပ် မေခလာဆဏ်းသစ်သည် မရဏကြီးကို ဝင်ရောက် ဖမ်းဆီးဖို့ အစီအစဉ်တွေ လုပ်လျက် ရှိသည် ။ မရဏကြီးသည် သာမန်လူတယောက်ထက် ထွားကြိုင်း တောင့်တင်းသလို အင်အားကလည်း ကြီးမားတာမို့ သူ့အနေနဲ့ သူ့ကို ထိန်းသိမ်းနိုင်တဲ့ ရဲအင်အားနဲ့ သွားဖမ်းဖို့ လိုအပ်ကြောင်း အထက်က လူကြီးတွေဆီကို သ
တင်းပို့ အမိန့်တောင်းခံလိုက်သည် ။ ခုခံခဲ့ပါရင် ပစ်ခတ်ခွင့် ( ပစ်မိန့် ) ကိုလည်း တောင်းခံသည် ။ မရဏကြီးသည် လူတွေ တော်တော်များများကို သတ်ပစ်ခဲ့တဲ့ လူသတ်ကောင်ကြီး တယောက်မို့ သူမသည် လူထွားကြီး မရဏကြီးကို ဖမ်းဆီးတဲ့အခါ လိုအပ်ခဲ့ရင် ပစ်ဖမ်းနိုင်ကြောင်း အထက်က ညွှန်ကြားခဲ့သည် ။
နယ်မြေခံ ရဲစခန်းမှူးဆီက လုပ်ရဲကိုင်ရဲ ပစ်ရဲခတ်ရဲတဲ့ ရဲတွေကို တောင်းလိုက်သည် ။
မရဏကြီးကို ဖမ်းဖို့ ညှိနှိုင်း ပြင်ဆင်ကြသည် ။ လူတွေ အိပ်မောကျနေတတ်တဲ့ မနက်လင်းအားကြီး အချိန်မှာ ရုတ်တရက် ဝင်ဖမ်းကြဖို့ ရဲအုပ်မေခလာဆဏ်းသစ်က တိုင်ပင် ပြင်ဆင်နေသည် ။
မှောင်ခါစ အချိန် ။
မရဏကြီးသည် ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ လက်ကို ဆွဲပြီး အိမ်အနောက်ဖက်ကနေ ထွက်သည် ။ ခွေးဘီလူးကြီး အဝီစိ လည်း ပါသည် ။ ရဲတွေ စောင့်ကြည့်နေကြတဲ့ ကြားထဲက မရဏသည် ပေါ့ပါး လျင်မြန်စွာနဲ့ ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြေးသွားခဲ့ပြီ ။
သူနဲ့အတူ ဒေါ်ဝေဝေမာ ပါလာသည် ။
ဒေါ်ဝေဝေမာရဲ့ လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်း သင်းချိုင်းကုန်းထဲက ဖြတ်ပြီး တဖက်က တောအုပ်လေးထဲကို ဝင်သွားသည် ။
ရဲအုပ်မေခလာဆဏ်းသစ်နဲ့အဖွဲ့ အိမ်အိုကြီးထဲကို ဝင်ကြတဲ့အခါ ခွေးတကောင် ကြောင်တမြီးမှ မရှိတော့ ။
အခန်း ( ၁ရ )
မေခလာဆဏ်းသစ်သည် မရဏကြီးကို မမိလိုက်လို့ မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည် ။
သူတို့ ဖမ်းဆီးရေး အဖွဲ့တွေလည်း ပတ်ဝန်းကျင် တောအုပ်တွေ ရွာတွေ ထဲ ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာဖွေနေကြတဲ့အချိန် ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်တခုက ရဲပတ်တရောင်တွေက လူထွားကြီးတယောက်ကို မိန်းမတယောက် ခွေးကြီးတကောင်နဲ့ တွေ့လိုက်ကြသည် ဆိုတဲ့ သတင်း တက်လာသည် ။ မေခလာဆဏ်းသစ် လည်း ဒီရဲတွေကို လှမ်း
ပြီး ဖုန်းဆက် ဆက်သွယ်လိုက်သည် ။ မျက်မြင်သက်သေတွေ ပြောပြချက်က သူတို့ လိုချင်နေတဲ့ မရဏကြီးနဲ့တပုံစံထဲ ဖြစ်နေသလို သူနဲ့အတူ ပါတယ် ဆိုတဲ့ မိန်းမကလည်း ပျောက်နေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေမာနဲ့ တူနေသည် ။
ဒါကြောင့် မေခလာဆဏ်းသစ် သည် ချက်ချင်းဘဲ ရန်ကုန်မြို့ကို ပြန်လှည့်ခဲ့သည် ။
မြင်လိုက်တယ် ဆိုတဲ့ နေရာ တဝိုက်ကို ရဲကင်းလှည့်ကားတွေနဲ့ ပတ်ပြီး ရှာကြည့်ပေမယ့် ဘာမှ ထူးခြားတာ မတွေ့ကြရဘူး ။
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ အိမ်ပြန်ခဲ့တဲ့ မေခလာဆဏ်းသစ် သည် အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ အခန်းဖေါ်လည်း ဖြစ် ချစ်သူလည်း ဖြစ်တဲ့ နေနွယ်အေးက ပြေးလာပြီး " လွမ်းလိုက်ရတာ မေရယ်...." လို့ ပြောလည်းပြော နဖူးနဲ့ပါးကို နမ်းလည်း နမ်းသည် ။
မေခလာဆဏ်းသစ်လည်း နေနွယ်အေးကို ပြန်ဖက်ပြီး ပြန်နမ်းရင်း.." မေလည်း နေ့ကို အရမ်း လွမ်းနေတာပါဘဲကွာ..အလုပ်တာဝန်က အရေးကြီးလို့သာ နေနဲ့ ခွဲသွားရတာ..တကယ်ဆို မေက နေနဲ့ တနေ့ တညတောင် မခွဲချင်ပါဘူး..." လို့ ပြောလေသည် ။
နေနွယ်အေးလည်း " သိပါတယ် မေလေးရယ်...နေက တညလုံး အိပ်လို့ မရဘဲ မေ့ကို လွမ်းနေတာ...." လို့ ပြောလိုက်ရင်း မေခလာဆဏ်းသစ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ငုံစုတ်လိုက်လေသည် ။ မေခလာဆဏ်းသစ်လည်း နေနွယ်အေးကို ပြန်လည် တုံ့ပြန် စုတ်ရင်း လက်တွေက နေနွယ်အေးရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေဆီကို ရောက်သွားသည် ။
နေနွယ်အေးမှာ ခါးသေးပြီး တင်ပါးအိအိကြီးတွေက စွင့်စွင့်ကားနေလို့ မေခလာဆဏ်းသစ် သည် ဒါကြီးတွေကို တပ်မက်စွာနဲ့ ကိုင်လို့ မဝ ..ကြည့်လို့ မဝနဲ့ ဖြစ်ခဲ့ရတာ ကြာပြီ ။ အခုလည်း တရက်တာ ခွဲခွာရတဲ့ ဒီချစ်သူလေးရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်တွယ်ရင်း ချစ်သူရဲ့ အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်လေသည် ။
နေနွယ်အေးကလည်း ချစ်တဲ့ မေခလာဆဏ်းသစ်ရဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးတွေနဲ့ ရှပ် အကျင်္ ီကို ဗျန်းကနဲ ဆွဲဖွင့် ပစ်လိုက်သည် ။ ဘရာစီယာ ရင်စည်း အနက်လေးထဲက ရုန်းကန်ထနေတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကို အငမ်းမရဘဲ ကိုင်ဆုပ်ပစ်လိုက်သည် ။
မေခလာဆဏ်းသစ်လည်း ညာဖက် ခါးကြားမှာ သားရေပျော့အိတ်နဲ့ ထိုးထားတဲ့ ၉မမ ပစ္စတိုလ်သေနတ်ကို ထုတ်ယူပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးအပေါ်ကို တင်လိုက်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို တခုမကျန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပြီးသွားကြတဲ့အခါ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်ကြပြီး ပြောင်းပြန်ခွလျက် ၆၉ပုံစံနဲ့ တယောက်ကို တယောက် ဘာဂျာဆွဲလိုက်ကြသည် ။
မေခလာဆဏ်းသစ်သည် ခရီးဝေးက ပြန်လာလို့ ချစ်သူ နေနွယ်အေး တယောက် အနံ့အသက်ဆိုးတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာကို စိုးလို့ မမှုတ်နဲ့ နေ...လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် နေနွယ်အေးသည် တားလို့ ဆီးလို့ မရ ။ မေခလာဆဏ်းသစ်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို အငမ်းမရဘဲ လျာနဲ့ ဖိကာ ယက်လေတော့သည် ။