ရေးသူ - အိပ်မက်သခင်
''Octane နှစ်ထောင်ဖိုးလောက်.....''
တွေးလက်စအတွေးတွေကိုလက်စသတ်ပြီး ရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကိုဆီဖြည့်လိုက်သည်။
စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်တာကြောင့် ဆီပန့်မှာ ပိုက်ဆံပမာဏကိုမရိုက်ထည့်မိ။
အပြင်ဘက်ကို ငေးရင်း ဆီထည့်လိုက်တာ ဆီတွေက တိုင်ကီအပြင်ဘက်ကိုလျှံကျကုန်သည်။
''သီရိ...... နင်ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။''
ငှက်ဆိုးထိုးသံလို အသံဩဩကြီးကြောင့် သီရိလန့်ဖျတ်သွားပြီး ကိုင်ထားတဲ့ ဆီဂေါက်ကိုယောင်ယမ်းပြီးလွှတ်ချလိုက်သည်။
သီရိသူငယ်ချင်းကောင်မလေးက အလိုက်တသိဆီဂေါက်ကိုပြန်ကောက်ပြီး လိုအပ်တာတွေကူညီလုပ်ကိုင်ပေးသည်။
သီရိ ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ အတူ ခေါင်းကိုသာတွင်တွင်ငုံ့ထားလိုက်သည်။
''ကဲ...... သီရိ...။ ပိုသွားတဲ့ ဆီဖိုး ၁၄၀ဝစိုက်ပေး...။ စာရင်းက တစ်နေ့ချင်းစီရှင်းတာ။''
''ဟို...ဟို... ဦး...။ သမီးလခထုတ်မှဖြတ်လို့မရဘူးလားဟင်..။ အခုလောလောဆယ် ပိုက်ဆံမရှိသေးလို့ပါဦးရယ်။''
ဆိုင်မန်နေဂျာဦးသူတော်ရဲ့ အဆီတွေဝေ့နေတဲ့ မျက်နှာကြီးက တင်းမာနေသည်။
''နင်တို့တွေ အဲဒီလိုလုပ်ပေါင်းများနေပြီ။ အမြဲတမ်းငါချည်းပဲစိုက်ပေးလို့ဘယ်ရမှာလဲ။''
''သမီး.... အိမ်မှာအခက်အခဲဖြစ်နေလို့ပါဦးရယ်။ တကယ်ပါ။ အခုတောင်အိမ်မှာပိုက်ဆံမရှိလို့ စားရေးသောက်ရေးခက်ခဲနေလို့ပါ။
ဒီကြားထဲအမေကလည်း ရောဂါနဲ့ တစ်ရှောင်ရှောင်ဖြစ်နေတာ...။
မောင်လေးကလည်း .... လည်း.... သီရိ စကားဆုံးအောင်မပြောနိုင်ပဲ ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ အတူ ရင်မှာဆို့နင့်လာပြီးငိုချလိုက်တော့သည်။
''အေး.....။ ဒါဆိုလည်း ငါ့ရုံးခန်းလာခဲ့...။ ဒီနားမှာငိုမနေနဲ့။ ကျက်သရေမရှိဘူး။''
ဦးသူတော် ခပ်ငေါက်ငေါက်ပြောရင်းလှည့်ထွက်သွားသည်။
သီရိ .... မျက်ရည်တွေ ဝေ့တက်နေတဲ့ကြားက ဘေးကနေလက်ကိုအသာဖေးမပေးသော သူငယ်ချင်းမကို မချိပြုံးလေးပြုံးပြလိုက်သည်။
သူငယ်ချင်းမလေးက ဦးသူတော်ရုံးခန်းရှိရာကို မျက်စပစ်ပြသည်။
မြန်မြန်လိုက်သွားဆိုသည့်သဘော....
သီရိ လေးကန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ဦးသူတော်ရုံးခန်းကိုခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။
''ထိုင်....။''
မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာသီရိဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ဘာတွေအဆူခံရဦးမလဲမသိဘူး။
''ဘာတွေဖြစ်လို့လဲသီရိ...။''
ဒီတစ်ခါတော့ ဦးသူတော်အသံက တင်းမာမနေပဲ အနည်းငယ်ချိုနေသည်လို့သီရိထင်သည်။
သီရိလည်း ဝမ်းနည်းစိတ်တို့နဲ့အတူ သူ့မိသားစုအခက်အခဲတွေကို ဇာတ်စုံခင်းပြလိုက်သည်။
ဦးသူတော် သူ့ရှေ့မှာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုရင်း အဆင်မပြေကြောင်းတတွတ်တွတ်ပြောနေတဲ့ ဝန်ထမ်းမလေးသီရိကိုကြည့်ရင်းမျက်လုံးတွေ အရောင်လက်လာသည်။
သူ့မျက်လုံးတွေကို မှန်ထဲမှာပြန်ကြည့်ရင် တဏှာခိုးတွေဝေနေမည်ထင်သည်။
တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေတဲ့ကိုယ်လုံးလေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး..။ အသားတွေက ပွဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်မနေပဲတင်းရင်းနေသည်။
ကိုယ်လုံးလေးက တစ်ချက်တစ်ချက်တုန်တုန်တက်သွားတိုင်း ရင်သားလုံးလုံးလေးတစ်စုံက တုန်တုန်သွားသည်။
ခါးလေးကသေးသေးကျင်ကျင်လေး။ ခါးလေးရဲ့အောက်မှာစွင့်ကားနေသော တင်ပါးကြီးတစ်စုံ။
'ဒီကောင်မလေးဖင်တော်တော်တောင့်တာပဲ။' သီရိကိုုကြည့်ရင်း ဦးသူတော်စိတ်ထဲကတွေးမိသည်။
ဓာတ်ဆီဆိုင်ရဲ့ ဝတ်စုံ အစိမ်းရောင် စကတ်တိုလေးအောက်က ပေါင်နှစ်ချောင်းက ဖွေးပြီးဥနေသည်။
ဦးသူတော် ရုတ်ကရက်ထပြီး ဖက်နမ်းပစ်ချင်စိတ်တွေကိုမနည်းထိန်းချုပ်နေရသည်။
''သမီး....''
ဦးသူတော် တစ်ချက်ခေါ်လိုက်တော့ ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့ သီရိမော့ကြည့်သည်။
သီရိမျက်လုံးတွေက ငိုထားလို့ မို့အစ်နေပြီး နှာခေါင်းလေးတွေက နီနီလေးဖြစ်နေသည်။
''သမီး အဆင်မပြေတာတွေ လတ်တလောအဆင်ပြေသွားချင်လား။''
''ရှင်.... ဘာကိုပြောတာလဲမသိဘူး။'' သီရိ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ ပြန်မေးမိသည်။
''ဒီလိုပါ။ အခု ဦးတို့ သူဌေးက သဘောကောင်းတယ်လေ။ အပေးအကမ်းလည်းရက်ရောတယ်။
ဦးပြောပေးမယ်ဆိုရင် သူဌေးက သမီးကိုသနားပြီး သမီးရဲ့အခက်အခဲတွေကိုဖြေရှင်းပေးမှာပါ။''
''သမီးကလည်း သူဌေးကိုကျေးဇူးမမေ့နဲ့ပေါ့။ သမီးဘက်ကနေတတ်နိုင်တာတွေဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပေါ့။''
''ဒါ.... ဒါပေမဲ့ဦးရယ်...။ သမီးဆီမှာ ဘာမှပေးစရာမှမရှိတာ...။ ဦးလည်းသိတာပဲဟာကို..။'' သီရိ ဝမ်းနည်းသလိုလေးနဲ့ ပြန်ပြောမိသည်။
''ရှိပါတယ်သမီးရယ်ရှိပါတယ်။ ရှိတာမှကောင်းကောင်းကြီးကိုရှိတာပါ။''
ဦးသူတော်စကားပြောရင်းကနေ သီရိတစ်ကိုယ်လုံးကို အဓိပ္ပာယ်ပါပါနဲ့ ဝေ့ပြီးကြည့်လိုက်သည်။
''ဒါ... ဒါ....တော့...။'' သီရိ လက်လေးနှစ်ဘက်ကို ရင်ဘတ်ရှေ့မှာကာပြီးအလန့်တကြားထပြောမိသည်။
'ဒါဆို.... သူပြောတာ... သူဌေးနဲ့ အိပ်ရမှာပေါ့။ သူဌေးရဲ့ဖျက်ဆီးတာကိုခံရတော့မှပေါ့။
ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကမသန့်ရှင်းတော့ပဲညစ်နွမ်းသွားမှာ...။ မဖြစ်သေးပါဘူး။'
သီရိ အတွေးတွေဆက်တိုက်တွေးရင်းဘာမှမပြောပဲငြိမ်ကျသွားသည်။
''ရတယ်သမီး။ ဦးက ဇွတ်အတင်းမတိုက်တွန်းပါဘူး။ သမီးမှာအခက်အခဲတွေရှိတယ်ဆိုလို့ ဦးက စေတနာနဲ့ ပြောပြတာပါ။
သမီးစဉ်းစားဦးလေ။ တစ်နေကုန်စဉ်းစားဖို့အချိန်ရသေးတာပဲ။ ညနေ ဂျူတီပြီးရင် သမီးဆန္ဒကို ဦးကိုလာပြောပေါ့။
သမီးအခက်အခဲတွေပြေလည်သွားမှာပါ။''
''သမီးသွားလို့ရပြီ။''
သီရိ ဦးသူတော်ရဲ့ ရုံးခန်းထဲကနေ လေးကန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။
အဲကွန်းဖွင့်ထားလို့ အေးစိမ့်နေတဲ့ရုံးခန်းထဲမှာတောင် သီရိကိုယ်မှာချွေးလေးတွေစို့နေသည်။
''ဘဝကလည်းဆိုးလိုက်တာနော်။'' သီရိတစ်ကိုယ်တည်းခပ်ညည်းညည်းဆိုရင်း အလုပ်ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။
လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သူငယ်ချင်းကမေးတာတောင်ပြန်မဖြေမိ။ ဒီလိုပါပဲဆိုပြီး ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ပဲဖြေလိုက်မိသည်။
ဒီကိစ္စဆိုတာ ပြန်ပြောလို့ကောင်းတဲ့ကိစ္စမှမဟုတ်တာကို။
အလုပ်ပြီးတော့ သီရိဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုခပ်ရဲရဲပဲချလိုက်တော့သည်။ ဖြစ်လာသမျှကိုခါးစည်းပြီးခံရမည်။
အဓိက က မိသားစုစားဝတ်နေရေးပြေလည်ဖို့ဖြစ်သည်။
နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့မိခင်ကြီးမျက်နှာကိုမြင်ယောင်ရင်း မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို အညစ်နွမ်းခံလိုက်မည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ဂျူတီသိမ်းတော့ ဦးသူတော်ရုံးခန်းကိုသွားတဲ့ သီရိခြေလှမ်းတွေက သွက်လက်နေသည်။
လောကဓံကိုရင်ဆိုင်ဖို့ အားအင်တွေမွေးထားလိုက်ပြီမဟုတ်ပါလား။
သီရိ ဦးသူတော်ပြောတဲ့ ကိစ္စကိုလက်ခံမယ်လို့ပြောပြီးအိမ်ကိုလမ်းလျောက်ပြန်ခဲ့သည်။
သီရိအလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဓာတ်ဆီဆိုင်နဲ့ အိမ်က သိပ်မဝေး။ သီရိအိမ်ကမြို့စွန်က တဲကုတ်သာသာအိမ်လေးသာဖြစ်သည်။
ဓာတ်ဆီဆိုင်ဆိုတာကလည်း မြို့စွန်မှာရှိတာဆိုတော့ သီရိအတွက် သွားရေးလာရေးက အဆင်ပြေပါသည်။
သီရိတစ်ညလုံးကောင်းကောင်းအိပ်လို့မရ...။
မိခင်ကြီးရဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေလုပ်ပေးပြီး အဝတ်လျော်၊ ဟင်းချက် ၊ ထမင်းစား ဗာရီယတွေအားလုံးလုပ်ပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့သည်။
မနက်ဖြန်ကြုံရမဲ့ အတွေ့အကြုံတွေက သီရိအတွက် အသစ်အဆန်းတွေဖြစ်လာတော့မည်။
ပိုပြီးတိတိကျကျပြောရရင် သီရိရဲ့ ဘဝတိုက်ပွဲစရတော့မည်။
သီရိဝမ်းနည်းလာတာနဲ့ တိတ်တိတ်လေးကျိတ်ပြီးငိုမိသည်။
အိမ်လေးက တဲသာသာပဲရှိတာကြောင့် တစ်ဖက်အခန်းက မိခင်ကြီးနဲ့ ဘေးနားမှအိပ်နေတဲ့မောင်လေးကို
အနှောက်အယှက်မဖြစ်အောင် ခေါင်းအုံးကိုမျက်နှာအပ်ပြီး တအိအိနဲ့ ရှိုက်ငိုနေမိသည်။
မနက်အိပ်ယာနိုးတော့ တစ်အိမ်သားလုံးအတွက် ပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေပြင်ဆင်ပေးပြီးတော့ အလုပ်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။
အလုပ်ကိုရောက်တော့ မန်နေဂျာကြီး ဦးသူတော်ကရောက်နေနှင့်ပြီ။
''ဒီနေ့စောသားပဲ။'' သီရိတစ်ကိုယ်လုံးကိုဝေ့ကြည့်ရင်းတဏှာသံကြီးနဲ့ ပြောသည်။
ဦးသူတော် သီရိဆိုတဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကောင်မလေးကိုကြည့်ရင်း ရမက်တွေကြွနေသည်။
''ဆရာ့အတွက်ပြီးရင်တော့ ဒီကောင်မလေးကို ခြေတော်တင်ဦးမှပါပဲ။''
''ကဲ.... လာ.... ကားပေါ်တက်။'' ရုံးခန်းရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ ကားအကောင်းစားကြီးကို တံခါးဖွင့်ပေးရင်းပြောသည်။
သီရိ ဆိုင်ဝန်းထဲကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကောင်မလေးတွေက ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်နေကြသည်။
သီရိ အရမ်းဝမ်းနည်းသွားသည်။ သူတို့ အမြင်မှာသီရိ မိန်းမပျက်တစ်ယောက်လိုဖြစ်နေပြီ။
သီရိ သက်ပြင်းမောကိုသာ ကျိတ်ချရင်း ဦးသူတော်ရဲ့ကားကြီးပေါ်ကိုတက်လာခဲ့လိုက်သည်။
'ကားကြီးကကောင်းလိုက်တာ။ဘယ်လိုခေါ်လဲတော့မသိဘူး။'
ကားအဲကွန်းနဲ့ အဲဖရက်ရှာနံ့သင်းသင်းကြောင့် သီရိစိတ်တွေနည်းနည်းကြည်လင်လာသည်။
''ဦး... ဘယ်သွားမလို့လဲဟင်..။''
''ရောက်တော့သိမှာပေါ့သမီးရယ်။ သူဌေးနဲ့ချိန်းထားတယ်။''
ဦးသူတော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ ကားကိုဂရုစိုက်ပြီးမောင်းနေလိုက်သည်။
ကားသာမောင်းနေရတာစိတ်ကတော့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ သီရိဆီကိုရောက်နေသည်။
ကောင်မလေးက မော်လမြိုင်သူပီပီ အသားဖြူဖြူ၊ ရင်သားလုံးလုံးကျစ်ကျစ်နဲ့ တင်သားတွေက ကားထွက်နေသည်။
ဦးသူတော်ကားမောင်းရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်တော့တာနဲ့ စကတ်တိုလေးအောက်က ပေါင်တန်ဖြူဖြူနှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ပွတ်သတ်လိုက်သည်။
''အို.... '' သီရိ... ပေါင်တွေကို တစ်ခြားဘက်ကပ်လိုက်ရင်း လက်ကလည်း ဦးသူတော်လက်ကြီးကိုဖယ်လိုက်သည်။
ဦးသူတော်က အလျော့မပေးပဲ သီရိပေါင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးတွေကို လက်နဲ့ လှမ်းပြီး ဖျစ်ညှစ်လိုက်တာ လက်ချောင်းရာတွေထင်သွားသည်။
''ဦးရယ်မလုပ်ပါနဲ့နော်။ ကြောက်.... ကြောက်လို့ပါ။'' သီရိ ကတုန်ကယင်လေးပြောရှာသည်။
တစ်ဆက်တည်းပင် ဦးသူတော်ပြောတာကိုလက်ခံမိတာမှားများမှားသွားပြီလားဆိုပြီး ပြန်တွေးမိသည်။
သီရိ ကြောက်ရွံ့စိတ်တို့နဲ့အတူ ရင်ထဲမှာလည်း တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေသည်။
ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အခုသွားနေတဲ့ခရီးက ကောင်းသောသွားချင်းမဟုတ်...။ ကာမဆက်ဆံဖို့သွားတာ။
ပိုပြီးသေသေချာချာပြောရရင် ပိုက်ဆံမရှိသူမိန်းကလေးတစ်ယောက် ပိုက်ဆံရဖို့အတွက် ငွေရှိလူတန်းစားတစ်ယောက်ဆီမှာသွားပြီး အသုံးတော်ခံရမှာ။
ရပ်ကွက်ထဲက မိန်းမတွေခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောသလိုပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ သီရိသူ့ သူဌေးဆီကို အလိုးခံဖို့သွားနေတာပေါ့။
အလိုးခံတယ်ဆိုတော့ အလံခိုးတာပေါ့။ ဟားဟား... သီရိ တစ်ယောက်ထဲပေါက်ကရတွေလျောက်တွေးရင်း တိုးတိုးလေးရယ်မိသည်။
''အေးလေ...။ အခုလိုဆိုတော့ သမီးလည်းအဆင်ပြေသွားတာပေါ့ကွာ....။'' ဦးသူတော်ကားမောင်းနေရင်းက သီရိရယ်တာကိုတွေ့ပြီး သူတွေးချင်ရာတွေတွေးပြီးလျှောက်ပြောနေပြန်သည်။
ပြောသာပြောတာ.... ဒီလူကြီးကလည်း နှာဘူးကြီး။ သီရိသိတာပေါ့။
သီရိတစ်ကိုယ်လုံးကို ကြည့်လိုက်တိုင်းစားမလို ဝါးမလိုနဲ့ ကြည့်နေကျ။
ပြီးတော့ ဆီဆိုင်က ကောင်မလေးတွေကို ရုံးခန်းထဲခေါ်ခေါ်ပြီး ဘာတွေလုပ်လိုက်လဲတော့မသိ။
ကောင်မလေးတွေ ငိုယိုပြီးထွက်လာတာတော့ သုံးလေးခါတွေ့ဖူးသည်။ ဒီလူကြီးလည်း နှာဘူးကြီးပါပဲ......။
သီရိတို့နေတဲ့ နေရာနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်မြို့စွန်က ခြံဝန်းကြီးတစ်ခြံထဲရောက်တော့ကားကိုရပ်လိုက်သည်။
''ဆင်းလို့ရပြီ သီရိလေး....။'' ဦးသူတော် ကားတံခါးဖွင့်ပေးရင်း ပြီတီတီကြီးနဲ့ပြောသည်။
သီရိ ဦးသူတော်ကို မချိပြုံးလေးပြုံးပြပြီး ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။
ရုပ်ရည်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ လူမိုက်တစ်ယောက်က အနားကပ်လာပြီး ဦးသူတော်ကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ ပြောနေသည်။
ဘာတွေပြောနေလည်းမသိဘူး။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သီရိအရမ်းကြောက်လာပြီ။ သီရိစိတ်ထဲမှာ ထွက်ပြေးချင်စိတ်ပဲရှိတော့တယ်။
ဘာမှန်းလည်းမသိကြဘူး။ ယောက်ျားသားတွေကြားထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲသော မိန်းမပျိုလေး။
ဥပမာပေးရရင် ကျားရဲတွင်းထဲက ယုန်ဖြူမလေးတစ်ကောင်လိုပဲကြောက်နေရသည်။
''သမီးလာ... ။'' ဦးသူတော် ခမ်းနားကြီးကျယ်လှတဲ့အိမ်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ်ကို ခေါ်သွားပြီး အခန်းတစ်ခန်းကို တံခါးအသာဖွင့်ပြီး သီရိကိုဝင်ခိုင်းသည်။
''သူဌေး လာနေပြီတဲ့။ ဒီအခန်းထဲမှာပဲခဏစောင့်။''
ဦးသူတော် သီရိကိုအခန်းထဲ မသိမသာတွန်းလွှတ်ရင်းပြောသည်။မသိမသာတွန်းလွှတ်တယ်ဆိုတာထက်
သီရိရဲ့ ဓာတ်ဆီဆိုင်ဝတ်စုံစကတ်တိုလေးအောက်တင်သားကြီးတစ်စုံကို ဖြစ်ညှစ်ရင်းအခန်းထဲတွန်းလွှတ်လိုက်တာဖြစ်သည်။
သီရိ အိပ်ခန်းကို မျက်လုံးလေးအပြူးသားနဲ့လှည့်ပတ်ကြည့်မိသည်။ သူဌေးကတော်တော်ချမ်းသာတာာပဲ။
အိပ်ခန်းက သီရိတို့ အိမ်တစ်လုံးသာလောက်ရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာလဲ မွှေးပွကော်ဇောတွေနဲ့၊ တီဗီပြားပြားကြီးကလဲ အကြီးကြီးပဲ။
တံခါးတစ်ချက်ကိုတွေ့လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာတွဲရက်လုပ်ထားတာကိုတွေ့သည်။
ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပါတဲ့ ရေစိမ်ချိုးလို့ရတဲ့ ကြွေဇလုံကြီးလည်းတွေ့သည်။
''ဟူး...... ချမ်းသာတဲ့လူတွေကျတော့လည်းချမ်းသာလိုက်ကြတာနော်...။ ငါတို့ဘဝနဲ့များကွာပ။''
သီရိတစ်ယောက်ထဲ ငြီးရင်း အခန်းထဲက မွေ့ယာကြီးပေါ်ကို ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။
သီရိကိုယ်လုံးလေး ပေါ်ကိုမြောက်တက်သွားပြီး အိကနဲပြန်ကျလာသည်။
''အင်း.... စပရင်မွေ့ယာဆိုတာဒါပဲဖြစ်မယ်ထင်တယ်။''
သီရိ မွှေ့ယာအထူကြီးပေါ်မှာ အိစက်တဲ့အထိအတွေ့တွေခံစားရင်းမှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
နို့လေးနှစ်လုံးဆီက နာကျင်တဲ့အထိအတွေ့တွေနဲ့ သီရိတစ်ယောက်လန့်နိုးလာခဲ့သည်။
သီရိ ကြောက်လန့်တကြားမျက်လုံးဖွင့်ကြီးလိုက်တော့ အသားညိုညို ခပ်ဝဝလူကြီးတစ်ယောက်က ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့
သီရိကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာအုပ်မိုးပြီး ဖိထားသည်။ လူကြီးရဲ့ လက်နှစ်ဘက်က သီရိနို့လေးနှစ်လုံးကို အကျီပေါ်ကနေပဲ
အားရပါးရညှစ်နေသည်။
''အား..... နာလိုက်တာ....။''
ဘယ်သူမှမကိုင်ဖူးသေးတဲ့ အပျိုမလေးရဲ့ နို့အုံနုနုလေးနှစ်လုံးကို ကိုင်နေတဲ့ လက်ကြီးတစ်စုံကကြမ်းတမ်းလှသည်။
သီရိ နာကျင်လွန်းတာနဲ့ အား... ကနဲ အသံရှည်ဆွဲပြီးအော်လိုက်သည်။
သီရိအော်သံကြောင့် လက်ကြမ်းကြီးတစ်စုံရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားသည်။
ရပ်သွားတယ်ဆိုပေမဲ့ ခပ်ကြာကြာမဟုတ်။ တခဏမျှသာ....။
သီရိရဲ့ ယူနီဖောင်းအကျီလေးကို ထိုလက်ကြီးတစ်စုံက စုံကိုင်ပြီးဆွဲဖြဲလိုက်သည်။
ဗြိကနဲမြည်သံနဲ့ အတူ သီရိရဲ့ မိန်းမဝတ်ရှပ်အကျီအဖြူလေးက ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ထွက်ပြီးပြဲသွားသည်။
အပေါ်အကျီရင်ဘတ်က ဟောင်းလောင်းပွင့်သွားတော့ ဖြူဖွေးတဲ့ရင်ဘတ်လေးကပေါ်ထွက်လာသည်။
ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားတော့ ဝတ်ထားတဲ့ အပြာရောင် ဘရာဇီယာနွမ်းနွမ်းလေးကပေါ်ထွက်လာသည်။
သီရိရဲ့ ဖွံ့ထွားပြီး အယ်နေတဲ့ရင်သားထွားထွားတစ်စုံကို အပြာရောင်ဘရာနွမ်းနွမ်းလေးက လုံအောင်မဖုံးနိုင်ချေ။
ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတစ်ဝက်လောက်က ဘရာပေါ်ပိုင်းမှာ မို့ပြီးဖောင်းတက်နေသည်။
သီရိအပေါ်မှာတက်ဖိထားတဲ့လူဝကြီးဆီက ဂွပ်ခနဲ တံတွေးမျိုချသံတစ်ချက်ကြားပြီး သီရိ ဘရာလေးလေးက
ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ဆွဲပြီးချွတ်လိုက်သည်။ ချိတ်တပ်ထားတဲ့အပ်ချည်ကြိုးတွေကလည်း ကြာလို့ဆွေးနေပြီထင်သည်။
ဘရာစီယာအပြာရောင်နွမ်းနွမ်းလေး ချိတ်တွေပါပြုတ်ထွက်သွားပြီး သီရိအပေါ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။
သီရိရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနို့လေးနှစ်လုံးက အကာအကွယ်မရှိပဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။
နို့အုံထွားထွားလေးက တင်းတင်းဖောင်းအိနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းနုရောင်သန်းကာ ကောင်းကောင်းပင်စူမထွက်သေး။
သူဌေးက သီရိရဲ့ကောင်းကောင်းစူမထွက်သေးတဲ့ နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေကို
ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်ဆွဲလိုက်ပြီး စကတ်ကိုချွတ်ဖို့ပြင်သည်။
အပေါ်အကျီနဲ့ဘော်လီကတော့ သူဌေးလက်ချက်နဲ့ ရစရာမရှိအောင် စုတ်ပြဲသွားချေပြီ။
နောက်ဆုံးလက်ကျန် စကတ်တိုလေးကိုပါဆွဲဖြဲခံလိုက်ရရင်တော့ အဝတ်မပါကိုယ်ဗလာနဲ့ အိမ်ပြန်ရတော့မည်။