အင်္ဂါနေ့၏ နာရီလက်တံများသည် ခါတိုင်းလိုပဲ တရွေ ့ရွေ ့နှင့် ခရီးနှင်နေခဲ့၏။ စာသင်ချိန်များသည်လဲ မထူးဆန်းစွာနှင့်ပင် ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ တစ်ခုပဲပြောစရာ ရှိသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပေါ်ပြူလာဖြစ်မှုသည် သမုဒ္ဒရာထက်မှ ရေပွက်ပမာ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ ယနေ့တွင်လည်း ယောက်ျားလေးများသည် အသားကပ်ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်၊ တီရှပ်အကြပ်နှင့် ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ရှိနေသည့် မှုန်နံ့သာကို အလေးထား၍ပင် စောင့်ကြည့်နေကြသည်မှာ မနက်ကတည်းက ဖြစ်သည်။ ထိုအထဲတွင် ခပ်မိုက်မိုက်ကောင်လေးများပါ ပါနေသည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိပြုမိလေသည်။
နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တုန်းက တင်ဇာလင်းနှင့် မှုန်နံ့သာ ကန်တင်းမှာတွေ့သည်။ တင်ဇာလင်းက သူမလက်ကိုဆွဲ၍ အားရဝမ်းသာစွာ ပြောသည်။ တခြားတော့ မဟုတ်။ သူမအတန်းထဲတွင် တင်ဇာလင်းလဲ အကြည့်တော်တော်များများကို ရခဲ့သည်ဆိုတာကို။ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအတွက် ဝမ်းသာမိသည်။ တဆက်တည်း ဒီလိုမျိုး သူမသူငယ်ချင်းကို ကူညီနိုင်ခဲ့သည်မှာ မိုးကောင်းကင်ကြောင့် ဖြစ်သည်ဟုလဲ ဆက်စပ်တွေးမိသွားသည်။ ထိုရောအခါ မိုးကောင်းကင်ကို တွေ့ချင်လာသည်။ သို့ပေမယ့် ကန်တင်းတွင် မိုးကောင်းကင်ကို ရှာလို့မရ။ ညနေ့တွေ့ကြဖို့ ချိန်းထားသည်မို့ အတန်းပြီးမှပဲ တွေ့တော့မယ်ဟု တွေးလိုက်ပြီး လိုက်မရှာဖြစ်ခဲ့။ တင်ဇာလင်းကိုသာ ညနေ သူတို့နှင့်အတူ ပြန်လိုက်ဖို့ခေါ်သည်။ တင်ဇာလင်းက မအား။ ဘော်လီဘောပုတ်ဖို့ ချိန်းထားပြီးသား ဖြစ်နေသဖြင့် ဘော်လီဘောအသင်းက မိန်းမတွေနဲ့ပဲ ပြန်တော့မည်ဟု ပြောရှာလေသည်။
နောက်ဆုံး အတန်းချိန်ပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင် စောင့်နေမည်ဟု ပြောထားခဲ့သည့်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်ကို သူ့ကားနီလေးထဲတွင် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့သည်။
"စောင့်နေရတာ ကြာပြီလား ကောင်း .."
"မကြာသေးဘူး .. နောက်ပြီး မှုန်အတွက်ဆို ကောင်း ထာဝရစောင့်နိုင်ပါတယ် .."
"ဝိုး .. တော်တော်ပြောတတ်တယ် .. အဲဒါကြောင့်ပဲ ကောင်မလေးတွေက .."
"အ ဟဲ .. ကောင်းပြောတာ မှုန် သဘောမပေါက်လို့ပါ ... စောင့်ဆိုတာကို ဘာနဲ့ စာလုံးပေါင်းတယ် ထင်လို့လဲ .."
"အယ် .."
မှုန်နံ့သာ သူမလွယ်ထားသည့် အိတ်နှင့် မိုးကောင်းကင်၏ လက်မောင်းကို ရိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က "တဟဲဟဲ" ရယ်ရင်း ကားစက်ကိုနှိုးသည်။ ကားမောင်းထွက်လာသည်မို့ မှုန်နံ့သာ ဆက်မရိုက်ဖြစ်၊ မိုးကောင်းကင်ကိုသာ ပေစောင်းစောင်းနှင့် ကြည့်နေသည်။
"ဘယ်လိုလဲ .. မှုန် .. ဒီနှစ်ရက်အတွင်း တော်တော်မှ ထူးခြားရဲ ့လား .."
"အင်း .. ထူးခြားတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာပါ .. ဒီနေ့ဆို မှုန့်ကို ကြည့်တဲ့အထဲမှာ သူရိန်တောင်ပါတယ် .."
"ဟင် .. ဟုတ်လား .. ဒါဆိုရင် မှုန်ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ဖို့ နီးလာပြီပေါ့ .."
"မပြောတတ်ပါဘူး .."
မှုန်နံ့သာတုံ့ပြန်သံက သိပ်ပြီး တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်မနေပါ။ စိတ်မပါသလို ဖြစ်နေသည်။ ရှေ ့တည့်တည့်ကို ကြည့်ပြီး ကားမောင်းနေရာမှ မိုးကောင်းကင် စောင်းငဲ့၍ကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမဘက်ခြမ်းရှိ ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်ဘက်ကို ငေးနေသည်ကိုတွေ့သည်။
"မှုန်က သူရိန်ကိုတောင် စိတ်မဝင်စားတော့ဘူးလား .. ဪ .. သိပြီ .. မှုန်ပြောတဲ့အထဲမှာ ရဲမင်း မပါသေးလို့လား .."
"သူလဲ မဟုတ်ပါဘူး .."
"ဟင် .. ရဲမင်းလဲ မဟုတ်ဘူး .. မှုန်က ဘယ်သူ့ကို စိတ်ဝင်စားနေလို့လဲ .."
"အင်း ... ထားလိုက်ပါ .. အဲဒါတွေက အရေးမကြီးပါဘူး .."
"အော် .... မှုန်က ကောင်းကို မပြောပြချင်လို့လား .."
"ကောင်း တစ်နေ့ကျရင် သိလာမှာပါ .."
ဒီနောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် တခြားမယ်မယ်ရရ အကြောင်း သိပ်မပြောဖြစ်ပါ။ မိုးကောင်းကင်ကလဲ ကားကိုသာ အာရုံစိုက်၍ မောင်းလာခဲ့သဖြင့် များမကြာမှီပင် မှုန်နံ့သာတို့ အိမ်ဆီရောက်လာခဲ့သည်။ ကျောင်းဖယ်ရီနှင့် မဟုတ်သည်မို့ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်တာ စောနေသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် အမေဖြစ်သူနှင့် မတွေ့၊ ညီမငယ် သံစဉ်သာကိုလဲပဲ မတွေ့။ မှုန်နံ့သာ အိမ်သော့ဖွင့်ဝင်ပြီးနောက် မြန်မြန်ခပ်သွက်သွက်ပင် အားကစားဝတ်စုံကိုလဲလိုက်သည်။ ဘယ်သူနဲ့မှ မတွေ့ခင် မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်ထွက်သွားတာ အဆင်ပြေဆုံးဖြစ်မည်ဆိုတာကို သူမ တွက်ဆမိပါသည်။
ကြားရက်မို့လို့ ထင်သည်။ သူမတို့ သွားနေကြ အားကစားကွင်းတွင် လူသိပ်မရှိ။ မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက် weekend တုန်းကလိုပင် အခြေခံအကြောလျှော့ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ပြီးနောက် ကွင်းတစ်ပတ်စပြေးကြသည်။ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစား မိုးကောင်းကင်ကိုတော့ မမှီသေးပါ။ နောက်ဆုံးအခေါက်တွင်မူ သူမ ဘယ်လိုမှ လိုက်မပြေးနိုင်တော့ပဲ အမောဖြေဖို့ ဆောက်ထားပေးသော ခုံတန်းမှာ ထိုင်ရင်း ကျန်နေခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်သာ ကွင်းတစ်ပတ်ဆုံးအောင် ဆက်ပြေးပြီး၊ ပြီးမှ သူမဆီပြန်ရောက်လာသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ဦး ထုံးစံအတိုင်း မိုးကောင်းကင် အိမ်ကလေးရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
"မှုန် .. ရေချိုးချင်ရင် အရင်ချိုးလေ ... မှုန်ပြီးမှပဲ ကောင်းချိုးတော့မယ် .."
မိုးကောင်းကင်က ရေချိုးခန်းရှိရာဘက်သို့ လက်ညိုးထိုးပြရင်းပြောသည်။ သူက စေတနာနှင့် ပြောတာဖြစ်ပေမယ့်၊ မှုန်နံ့သာဆီက ရရှိသည်က နှုတ်ခမ်းစူလိုက်သည့် အပြုအမူဖြစ်သည်။
"တူတူချိုးတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ .. မှုန်နဲ့ကောင်းနဲ့က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မမြင်ဘူးရှာတယ် .. အလကား အချိန်ကုန်ခံလို့ .."
"ဟီး .. မှုန်ပြောတာ ဟုတ်တယ် .. ကောင်းက Lady first ဆိုပြီး ပြောလိုက်မိတာပါ .. လာ တူတူချိုးကြမယ် .. ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ပြောမယ်နော် .. ငရန်မကန်းရဲ ့တုံ့ပြန်မှုအတွက်တော့ ကောင်းတာဝန်မယူနိုင်ဘူး .."
"အေးဆေးပါ .. ငရန်မကန်းလောက်တော့ မှုန်ပိုင်ပါတယ် .. မှုန်တစ်ခါချော့ပဲ ရှိတယ် .. ခိ .. ခိ .."
"ဟုတ်ပါပြီ .. အပြောကြီးတဲ့ ဟာမလေး .."
နှစ်ဦးသား အဝတ်တွေချွတ်ပြီးနောက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ နှစ်ယောက်အတူ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမဆံပင်တွေကို ရေမစိုအောင် shower cap နှင့်ဖုံးနေချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်က ရေပန်းကို ဖွင့်ထားနှင့်သည်။ မှုန်နံ့သာ သူမဆံပင်ကို ထုံးဖွဲ့မှုကိစ္စပြီးသွားချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်က လက်ဖွင့်ကာ ကြိုဆိုနေသည်။ ယောက်ျားပီသစွာ ကျယ်ပြန့်လှသည့် ရင်အုပ်ကြီးထဲ မှုန်နံ့သာ အပြေးဝင်မိသည်။ ခြေဖျားလေးထောက်လိုက်ပြီး မိုးကောင်းကင်၏ပုခုံးကို သူမလက်တွေနှင့် သိုင်းဖွဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်က ခေါင်းငုံ့ကာ ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမတို့နှစ်ယောက်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက အလိုလိုပေါင်းစည်းမိသွားသည်။ မျက်နှာပေါ်ကို ဖြတ်စီးသွားသည့် ရေမှုန်၊ရေစက်တွေ၏ အောက်မှာ နှစ်ဦးသား၏ အနမ်းတွေ ဖြစ်တည်နေကြသည်။ များမကြာမီ မိုးကောင်းကင်လက်က သူမတင်ပါးပေါ်ရောက်လာသလို၊ မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကလဲ ငရန်မကန်းဆီ အလိုလိုရောက်သည်။ ကိုင်ရတာ တဆုတ်တခဲရှိသည့်အပြင် မာတင်းတတ်နေသည်မှာလဲ သံမဏိချောင်း တစ်ခုအလားထင်ရသည်။
မှုန်နံ့သာနှင့် မိုးကောင်းကင် ရေပန်းအောက်မှာ မိနစ်၂ဝနည်းပါးမျှ အချိန်ဖြုန်းခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးကောင်းကင်ကပင် မနေနိုင်တော့သည့်အလျောက် ရေသုတ်ပြီး အပြင်မှာပဲ ခရီးဆက်ရအောင် အဆိုပြုသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ ထိုအဆိုပြုချက်ကို လက်ခံကာ သူတို့နှစ်ယောက် ရေခြောက်အောင်သုတ်ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။
"ကောင်း .. မှုန် အချိန်သိပ်မရဘူး .. အိမ်ကို စောစောပြန်မှဖြစ်မယ် "
"ဟုတ်လား ... ဒါဆို စစ်စတီနိုင်းပုံစံ လုပ်မလား .. "
"အဲဒီဟာကြီး မှုန် သိပ်မကြိုက်ဘူး .. ကောင်းတာတော့ ကောင်းတယ် .. ဒါပေမယ့် အာရုံကဖြန့်ထားရသလိုပဲ .."
"ဪ .. သဘောပေါက်ပြီ .. ဒီလိုဆို မှုန့်ကို ကောင်းအရင်လုပ်ပေးမယ်လေ .."
"ဖြစ်လား .. မှုန်က အရင်လုပ်ပေးရမလား .."
"ရတယ် .. ကောင်းအရင်လုပ်ပေးမယ် .. မှုန်ကောင်းဖို့က အဓိက .."
မှုန်နံ့သာ ကျေကျေနပ်နပ်နှင့် လက်ခံလိုက်ပါသည်။ ရင်ထဲကလဲ မိုးကောင်းကင်ကို အမှတ်ပို၍ ပေးမိသည်။ မိုးကောင်းကင် သူမလက်ကိုဆွဲ၍ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ သူက သူမရှေ့ ကြမ်းပြင်တွင် ဆင်းကာထိုင်လိုက်ပြီး မှုန်နံ့သာပေါင်ကြား၌ ခေါင်းအပ်လိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးလို့ တကိုယ်လုံး အေးတမြမြ ဖြစ်နေသည့် မှုန်နံ့သာ မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်း ပူနွေးတက်လာသည်။ မိုးကောင်းကင် လျှာကြီးက ပေးသည့်အတွေ့တွင် သူမမှာ လေထဲထုတွင် ဖော့ရွက်လေးတစ်ခုလို လွင့်မျောတတ်သွားသည်။ အရှိန်ကုန်လို့ ခြာခြာလည်ကာ မြေမှာ ပြန်ကျသည့်အချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်၏ ပါးစပ်တွင်လည်း အရည်တွေနှင့် ရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။
"ကောင်းရယ် .. မှုန် အားနာလိုက်တာ .."
"အားနာမနေနဲ့ .. ကောင်းက ဒါကိုပဲ သဘောကျနေတာ .. လာ မှုန့်အလှည့် .."
မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ နေရာပြောင်းသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ သူမနေရာကို ယူလိုက်ပြီးနောက် တတ်ထားသမျှ ပညာကုန် ပြန်ထုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာနှင့် နှစ်ရက်တာ မတွေ့ခဲ့ရသည်အပြင်၊ ရေချိုးခန်းထဲက အရှိန်ကြောင့် မိုးကောင်းကင် ခနလေးနှင့် ပြီးချင်သလိုဖြစ်သည်။ သူမလက်နှင့် ကိုင်ထားသည့် ဥနှစ်လုံးက ရှုံတက်လာသည်ကို သိလိုက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်နှင့်ငုံထားသည့် လိင်တံကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘယ်လိုမှ ရည်ရွယ်ပြီး လုပ်တာတော့မဟုတ်။ သူမစိတ်ထဲမှာ စဉ်းစားသည်က မိုးကောင်းကင်ကို မြန်မြန်ပြီးမသွားစေလို၍ ဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ထိုသို့ သူမ ပြုမူခြင်းက မိုးကောင်းကင်ကို မျက်လုံးပြူးကျယ်သွားစေလေသည်။
"မှုန် !! .. ဘာဖြစ်လို့ ရပ်လိုက်ရတာလဲ .."
"ဟို .. ဟိုလေ .. ကောင်းကို မပြီးစေချင်သေးလို့ ... ကောင်းက မကြိုက်လို့လား .."
"မဟုတ်ဘူး .. မှုန်များ ကောင်းမသင်ပေးပဲနဲ့ သင်ခန်းစာသစ်တစ်ခု တတ်နေတာလားလို့ .. ခုနက မှုန်လုပ်လိုက်တာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ကို ခရေဇီဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စပဲ .. အနောက်တိုင်းဘက်မှာတော့ အဲဒါကို blue balls ဖြစ်အောင်လုပ်တယ်လို့ ခေါ်တယ် .. စိတ်ထလာအောင်လုပ်ပြီး ပြီးခါနီးမှ ရပ်ပစ်လိုက်တာလေ .. ဒါပေမယ့် သတိတော့ထား .. အဲဒီလိုလုပ်ပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ် မထိန်းနိုင်လို့ ထွက်တဲ့အခါကျရင် အလုပ်ခံရတဲ့ အဲဒီယောက်ျားလေးက ရှိသမျှကို သွန်ချသလိုကို ထွက်တာ .."
"ဟုတ်လား .. မှုန် စမ်းကြည့်မယ်လေ .."
မှုန်နံ့သာ တကယ်စမ်းကြည့်ပါသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ လိင်တံကို ပုံမှန်စုပ်ပေးနေရင်း သူ့အမူအယာကို မျက်လွှာပင့်ကြည့်ကာ အကဲခတ်သည်။ မိုးကောင်းကင် ပုံစံက ပြီးတော့မလိုဖြစ်လာသည်တွင် ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် သူမလုပ်နေသမျှကို ရပ်နားလိုက်သည်။
"အိုး .. ရှစ် !! .."
ဒီတစ်ခါတော့ မိုးကောင်းကင် ဆိုဖာပေါ်က ကြွတက်မလိုတောင် ဖြစ်သည်။ လက်သီးနှစ်ဖက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်ရသည်အထိဖြစ်သည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိပြုမိသည်။ ကောင်းအတွက် သနားလဲသနားသလို၊ နည်းပညာအသစ်၏ အောင်မြင်မှုအတွက်လဲ ကျေနပ်မိသည်။ အချိန်မဆိုင်းပဲ နီရဲပြောင်လက်နေသည့် မိုးကောင်းကင်လိင်တံကို ပြန်ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ခပ်မြန်မြန် သွက်သွက် စုပ်ပေးလိုက်သည်တွင် မိုးကောင်းကင်၏ အခြေအနေက အစောကလို ပြန်ဖြစ်လာသည်။
သူမပါးစပ်ထဲ ဝင်နေသည့် လိပ်တံထိပ်က ထွားတတ်လာသည်တွင် မိုးကောင်းကင်ပြီးတော့မည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာသိသည်။ သူမကို သူမ အသင့်ဖြစ်ရန် သတိပေးလိုက်သည်။ ကောင်းပြောခဲ့သည့်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒီအချီသည် အတော်များမည်ဆိုတာ သေချာသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းတောင်မှ သူမ မနည်း ဟန်ဒယ်လုပ်ရတာ။ အကယ်၍သာ ဒီထက်ပိုများပြီး ပါးစပ်ထဲဝင်လျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ ..။ ထိုသို့တွေးနေသည့် အတွေးသည် မှုန်နံ့သာ၏ နောက်ဆုံးအတွေး ဖြစ်သွားရှာသည်။ ထိုအတွေးစ မဆုံးခင်မှာပင် မှုန်နံ့သာ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ပရိုတင်းအရည်တွေက ရောက်ရှိလာတော့သည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အင်အားချင်း မမျှတပဲ ရင်ဆိုင်တွေ့ကြသည့် အခါမျိုးတွင် နှံပြည်စုတ်ကို အမြှောက်နှင့်ပစ်သည်ဟု တင်စားပြောဆိုလေ့ရှိကြသည်။ ထိုစကားကို မှုန်နံ့သာ အရင်တုန်းက တိတိကျကျ နားမလည်ခဲ့ပါ။ သို့သော် အခုအခါတွင်တော့ ဒီစကားက ဘာဆိုလိုသည်ကို လက်တွေ့သဘောပေါက်ရသည်။ သူမပါးစပ်သေးသေးလေးကို အမြှောက်နှင့် တေ့ပစ်ခံလိုက်ရသည် မဟုတ်လား။ "မျိုချ မျိုချ" ဟု သူမကိုသူမ သတိပေးရင်း နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်ခုကို လုံအောင် တင်းတင်းစေ့ထားသည့်တိုင် နှုတ်ခမ်းထောင့်များမှ စီးကျမလို ဖြစ်သည်။ ပထမတစ်သုတ်နှင့်ပင် မျက်လုံးပြူးမတတ် ဖြစ်ရသည့် မှုန်နံ့သာ၊ စက္ကန့်မခြား ဒုတိယတစ်ကြိမ်ထပ်ရောက်လာသည့် အရည်တွေ၏ အရှိန်တွင် နှာခေါင်းထဲသို့ ဝင်မလိုတောင် ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို အနည်းငယ် ဟပေးလိုက်ရသည်။ အစောတုန်းက နှုတ်ခမ်းထောင့်နားသို့ ရောက်နေသော သုတ်ရည်စတွေက စီးကျကုန်သည်။ မှုန်နံ့သာ ကမန်းကတန်း လုံအောင် ပြန်ပိတ်လိုက်စဉ်မှာပင် တတိယနှင့် စတုတ္ထအကြိမ်အဖြစ် မိုးကောင်းကင်ထိပ်က အရည်တွေ ထပ်ထွက်သည်။ ထိုနှစ်ကြိမ်ကိုတော့ မှုန်နံ့သာ အပြင်သို့ စီးမကျအောင် ထိန်းထားနိုင်ခဲ့ပါသည် ....။
"မှုန် .. မှုန်ရယ် ... အရမ်း အရမ်း ကောင်းတာပဲ ... ဒီတစ်ခါလောက် အစုပ်ခံရလို့ ကောင်းတာ တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး .."
"သန့်စ် .. ချီးမွမ်းလို့ ..."
မှုန်နံ့သာ အနည်းငယ်ပျော့ကျသွားပြီ ဖြစ်သည့် ငရန်မကန်းကို ပါးစပ်ထဲမှ ပြန်ထုတ်ရင်း ပြောသည်။ သူမ၏ လက်ခုံနှင့်လဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင် ပေနေသည်ကို သုတ်သည်။ လျှာလေးက ထုတ်၍ ထိုအစအနလေးတွေကို ရက်လိုက်သည်တွင် အပြင်ရောက်သွားသည့် ငရန်မကန်းက ဆတ်ခနဲ ထခုန်သည်။
"အယ် .. ဘာဖြစ်တာလဲ ..."
မှုန်နံ့သာ မျက်လွှာပင့်ကြည့်သောအခါ မိုးကောင်းကင်က သူမကို အံ့အားသင့်သည့်အကြည့်နှင့် ငုံ့ကြည့်နေသည်။ သူ၏ မျက်လုံးတွေသည် ခံစားမှုတစ်မျိုးနှင့် အရောင်လက်နေသည်။
"မှုန် သိလား .. မှုန်ခုနက လုပ်ပြတာဟာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အဖို့ စိတ်ကြွမှု အဖြစ်ဆုံး ကိစ္စပဲ .. မှုန့်ငရန်မကန်းတောင် တစ်ချက် လှုပ်သွားတာ မတွေ့ဘူးလား ... ကောင်းက အံ့ဩနေတာ ... ဒီနေ့တစ်နေ့ထဲမှာ မှုန်က ကောင်းမထင်တာတွေကို လုပ်ပြနေလို့ .. မှုန် အပြာကားတွေ ဘာတွေများ ကြည့်ဖူးနေလို့လား .."
"ကြည့်ဖူးပါဘူး .. မှုန်က တမင်တကာလဲ လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး .. နှမျောလို့ .. ဆေးပညာအရပဲကြည့်လေ .. ဒီထဲမှာ ပရိုတင်းဓါတ်အပြည့်ပါတာ မှတ်လား .. ခိ .. ခိ .."
"တော်တော် မစ်ရှိတ်ကြိုက်တယ်ပေါ့ .."
"သိဘူးကွာ .. အဲဒီလိုပြောနဲ့ .. "
မှုန်နံ့သာ မူနွဲ့နွဲ့နှင့်ဆိုသည်။ ထိုအမူအရာကို မြင်လိုက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ မှုန်နံ့သာကို ပုခုံးနှစ်ဖက်မှ ဆွဲ၍ပွေ့ထူပြီး နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို မက်မက်မောမောပင် နမ်းရှိုက်လိုက်ပါသည်။ နှစ်ဦးသား အနမ်းရေယဉ်ကြောတွင် မေ့မျောနေကြရာ၊ အခန်းအလယ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် တိုင်ကပ်နာရီက ခြောက်နာရိထိုးလို့ သံစုံတီးသံ မြည်မှ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ဖို့ သတိရသည်။ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းခွာလိုက်ပြီး၊ တိုင်ကပ်နာရီကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာဆိုလိုသည်ကို မိုးကောင်းကင် သဘောပေါက်သဖြင့် ချက်ချင်းပင် အဝတ်တွေထဝတ်ပြီး ပြန်လိုက်ပို့ရှာသည်။
မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ကေသီက ထမင်းစားဖို့တောင် အသင့်ပြင်ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။ သံစဉ်သာရော၊ ဦးစိုးသာပါ ထမင်းစားပွဲတွင် ရှိနေကြသည်။ မှုန်နံ့သာ မနက်တုန်းက အဖြစ်ကို ပြန်မှတ်မိပေမယ့် ရှောင်ထွက်သွားလျှင် ပိုဆိုးလာနိုင်လိမ့်မည်ဟု တွက်ပြီး ထမင်းစားပွဲတွင် အတူဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ တော်သေးသည်။ ထမင်းစားနေစဉ် ဘယ်သူမှ စကားကို ဟုတ်တိပတ်တိ မပြောကြ။ အဲ .. ပြသနာက ထမင်းစားပြီးသည့် အချိန်ကျမှ စသည်။
ဒီတစ်ခါတော့ ဦးစိုးသာက မှုန်နံ့သာအတွက်ပဲ ရည်ရွယ်သည်သာမဟုတ်ပဲ သံစဉ်သာအတွက်ပါ ဆိုပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို ပြောသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သံစဉ်သာလဲ ထမင်းစားပွဲက ထထွက်သွားလို့မရ။ အဖေဖြစ်သူ ပြောသမျှကို နားထောင်နေရသည်။ တစ်ခုတော့ ဒါက မှုန်နံ့သာအတွက် ကောင်းသွားသည်။ သူမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်သည် အရေးကြီးတော့ သွေးနီးလာသည်ဟု ဆိုရမည်။ အစ်မဖြစ်သူ တားမြစ်ခြင်း ခံရလျှင် သူမအတွက်ပါ လမ်းစပိတ်သွားနိုင်သည်မို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် အလိုလို ပေါင်းစည်းမိသွားသည်။ သံစဉ်သာကပါ သူမ အမြင်ကို ဝင်ပြောပြီး အစ်မဖြစ်သူဘက်က ကာဗာလုပ်ပေးသည်။ ဒီတော့ စကားဝိုင်းတွင် အကြပ်အတည်းတွေ့ရသူက ဒေါ်ကေသီဖြစ်သွားရှာသည်။ သမီးနှစ်ယောက်က တစ်လေသံထဲ ထွက်သောအခါ ယောက်ျားဘက်ကိုပဲ လိုက်လို့မရတော့။ မှုန်နံ့သာ၏ တင်ပြချက်ဖြစ်သော ခေတ်နှင့်လိုက်လျောညီထွေစွာ ဝတ်ဖို့ဆိုသည့် တောင်းဆိုချက်ကို ထောက်ခံရပြီး၊ ဦးစိုးသာ၏ တားမြစ်ချက်ဖြစ်သော လှပ်ပေါ်လော်လီသည့် အဝတ်အစားမျိုးကို မဝတ်ဖို့ဆိုသည့် အဆိုကို လက်ခံရသည်။
မှုန်နံ့သာတို့ မိသားစု စကားဝိုင်းက ဒင်ဒေါင်၊ ဒင်ဒေါင်နှင့် နာရီချိန်သီးလို ဟိုဘက်၊ ဒီဘက် လူးလားခေါက်ပြန်သွားနေပြီး အဆုံးသတ်မှာတော့ တစ်အိမ်လုံးက ဒေါ်ကေသီ ဆုံးဖြတ်ပေးတာကိုပဲ လိုက်နာရသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ အတော်ကြီး လည်ပင်းဟိုက်သည် ဘလောက်စ်တွေမှလွဲ၍ စကတ်တောင်မှ ပေါင်မပေါ်လျှင် ဝတ်လို့ရသွားသည်။ ဒါတောင်မှ ဦးစိုးသာက သိပ်မကျေနပ်ချင်သေး။ မှုန်နံ့သာတို့ကျောင်းကို တစ်ရက်လာလေ့လာဦးမည်ဟု ထမင်းစားပွဲက ထအသွားတွင် ပြောသွားခဲ့သည်။ အဖေဖြစ်သူ ထသွားပြီးနောက် သံစဉ်သာလဲ စာကျက်ဖို့ ထွက်သွားသည်မို့ ထမင်းစားခန်းတွင် မှုန်နံ့သာနှင့် ဒေါ်ကေသီသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။
"အမေ .. မှုန့်ကို နားလည်ပေးပြီး၊ မှုန့်ဘက်က လိုက်ပြောပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပဲ .."
"အင်း .. အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အမေလဲ သမီးအဖေနဲ့ သဘောချင်းတော့ တူတာပဲ .. ဒါပေမယ့် ဒီရက်ပိုင်း သမီးကို ကြည့်ရတာ ခါတိုင်းနဲ့မတူပဲ ပျော်ရွှင်နေတာတွေ့တဲ့အပြင်၊ သမီးပုံစံက ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိနေတာကို မြင်နေရတယ် .. အဲဒီလို ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ဓါတ်ကို အမေ မဖျက်ဆီးချင်တာနဲ့ လိုက်ပြောပေးတာပဲ .. ဒါပေမယ့် အမေတစ်ခုတော့ သတိပေးမယ် .."
"ပြောပါ .. အမေ .."
"သမီးနဲ့ တွဲနေတဲ့ ကောင်လေး .. မိုးကောင်းကင်ဆိုတာလား .. သူနဲ့သမီးက ဘယ်လိုအခြေအနေလဲ .."
"သမီးတို့ လောလောဆယ်တော့ ရိုးရိုးသူငယ်ချင်းတွေပါပဲ .. သူက အားကစားသမားမို့ မှုန့်ကိုယ်ရေစစ်ပြီး ဝိတ်ကျသွားအောင် နည်းပေးလမ်းပြလုပ်နေတာပါ .."
"ဒါပဲလား .."
ဒေါ်ကေသီက သူမကို စူးစိုက်ကာ မေးသည်မို့ မှုန်နံ့သာ အမေဖြစ်သူကို ရဲရဲမရင်ဆိုင်ရဲပါ။ မျက်လွှာ အလိုလို ကျသွားသည်။ ထမင်းစားပွဲခုံကို လက်သည်းနှင့် ခြစ်နေရင်းမှ တိုးညင်းသည့် လေသံဖြင့် ..
"မှုန် အမှန်အတိုင်းပြောမယ် အမေ .. မှုန် သူ့ကို စိတ်ဝင်စားတယ် .."
"အင်း .. အမေ နားလည်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် သမီး ဂရုစိုက်သင့်တယ် .. အမေက ရှေးရိုးဆန်တဲ့အမေတော့ မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် ကိုယ့်သမီးခံစားရမှာကိုတော့ မမြင်ချင်ဘူး .. သမီးလဲ တက္ကသိုလ်တက်နေပြီဆိုတော့ စဉ်းစားတတ်ပြီလို့ပဲ အမေယူဆတယ် .. သမီးစိတ်ကို သမီး နိုင်တယ်ဆိုရင်တော့ ဘာလုပ်လုပ် မတားပါဘူး .."
မှုန်နံ့သာ သူမနားတွင် ရပ်နေသည့် အမေ့ကို ခါးကနေ ပွေ့ဖက်မိသည်။ ဒေါ်ကေသီက သူမဗိုက်ကို ခေါင်းအပ်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ဆံပင်တွေကို လက်ဖြင့်သာသာလေး သပ်ပေးသည်။ ဪ .. မျက်စိအောက်မှာတင် ဒီသမီးသည် ဒီအရွယ်တောင် ဖြစ်လာပါလား။ ယောက်ျားလေးတွေ သမီးကို မြင်လျှင် ဘာကို သဘောကျမည်ဆိုတာ ဒေါ်ကေသီ အသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။ တကယ်ဆို သူမသည်လဲ သမီးလိုမျိုး ပစ္စည်းပစ္စယ အပြည့်အစုံရှိသူ ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား ...။
အမေနှင့်သမီး၊ ထမင်းစားပွဲသိမ်း၊ ပန်းကန်တွေ အတူဆေးကြောကြသည်။ မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်နှင့် ပတ်သက်ပြီး အနည်းငယ် ဆက်ပြောသလို၊ ဒေါ်ကေသီကလဲ အပြုသဘောဆောင်သည့် အကြံပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ "ဟုတ်ကဲ့" ဟု ပြောပြီးနောက်၊ သူမ အိပ်ခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သံစဉ်သာ စာကျက်နေရာရောက်တော့ တမင်တကာပင် ညီမဖြစ်သူကို သူမဘက်က ဝင်ပြောပေးလို့ ကျေးဇူးတင်သည့်အကြောင်း ပြောသည်။ သံစဉ်သာက ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်းတောင် ပြန်မေးနေလို့ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် အချိန်တော်တော်ကြာ စကားပြောဖြစ်သေးသည်။ ထို့နောက်မှ မှုန်နံ့သာ အိပ်ယာပေါ်သို့ ရောက်တော့သည်။ ဒီနေ့တော့ အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်သည်နှင့် တစ်ချိုးထဲ အိပ်ပျော်ပါသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ဖြစ်ပြီးကတည်းက မှုန်နံ့သာ သူမလက်ကိုသူမ သုံးမနေတော့ပေ။ လက်သုံးလို့ရသည့် အရသာကို သူမ မမက်မောတော့ပါ။ ဒီလိုကိစ္စကလဲ တကယ်တမ်းကျတော့ အစ်မလိုခင်ရတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးက စကားကြောင်းပြီး ပြောသွားလို့ မှုန်နံ့သာ သိခဲ့တာဖြစ်သည်။ အစတုန်းကတော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မရဲ။ နောက်ပိုင်းမှ စမ်းစမ်းကြည့်မိရင်း စွဲသွားတာဖြစ်သည်။ ဒါတောင် အချိန်တိုင်း လုပ်ဖြစ်တာ မဟုတ်။ ရာသီလာပြီး အခါမျိုးတွင်သာ လုပ်ဖြစ်တာများသည်။ ယခုတော့ ဒီလိုမျိုး လုပ်ဖို့မလိုတော့ပါ။ ထိုထက်မက ကောင်းမွန်သည့် ခံစားချက် သူမ မိုးကောင်းကင်ဆီက ရနေခဲ့သည်လေ။ မြန်မြန်အိပ်၊ မြန်မြန်အိပ်မက်ထဲမှာ မိုးကောင်းကင်နှင့်တွေ့ပြီး၊ နောက်တစ်နေ့ မြန်မြန်ရောက်ဖို့သာလျှင် မှုန်နံ့သာ၏ အဓိက first priority ဖြစ်တော့လေသည် ....။
ဗုဒ္ဓဟူး မနက် အိပ်ယာနိုးလာသည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲ၌ ဝမ်းသာ၊ ဝမ်းနည်းမှု နှစ်မျိုးကို တပြိုင်တည်းခံစားရပါသည်။ ဝမ်းသာသည်က သူမ ဒီနေ့လဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ရဖို့ အစီအစဉ်ရှိလို့ဖြစ်ပြီး၊ ဝမ်းနည်းမိသည်က မိုးကောင်းကင်က ဒီနေ့ပြီးလျှင် သူမ၏ ထရိန်နင်ကို ရက်သတ္တပတ်ကုန်ဆုံးသည်အထိ ရပ်နားမည်ဟု ဆိုထားခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အသေးစားလေ့ကျင့်ခန်းတွေတော့ မှုန်နံ့သာ ဆက်လေ့ကျင့်ရမှာ ဖြစ်ပေမယ့်၊ အင်တိုက်အားတိုက် ပြေးခြင်းများကို လုပ်ဖို့မလိုဟု ပြောသည်။ ဒီတော့ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင် တွေ့စရာ လမ်းစက ဒီနေ့ပြီးသွားလျှင် မရှိတော့။ မှန်ရာကို ဝန်ခံရလျှင် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို အမြဲတွေ့ချင်နေမိသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့်တွဲ၍ ငရန်မကန်းကို တွေ့ချင်တာလဲ တစ်ကဏ္ဍအနေနှင့် ပါပါသည်။ ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း သွားတိုက်နေမိတော့ ပက်ဆိုးဒန့်ဆေးကတောင် လည်ချောင်းထဲ ကျမလိုဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဖူးခနဲ ပြန်ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ "ဒီနေ့ ငါ နင့်ကို မျိုချဖို့ မလိုသေးဘူး .. ငါ့မှာ မျိုချဖို့ သပ်သပ်ရှိသေးတယ်"ဟု နောက်နောက်ပြောင်ပြောင် တွေးလိုက်ပြီး၊ ခစ်ကနဲ ရယ်ကာ ရေစချိုးဖို့ ပြင်ရလေသည်။
တားမြစ်ချက်နှင့် ကင်းလွတ်မည့် အဝတ်တစ်စုံကို ဆင်မြန်းပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ အိမ်ကထွက်လာခဲ့သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူမ စိတ်ထင်လို့လားမသိ။ ဖယ်ရီရှိရာသို့ တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်လာသည့် မှုန်နံ့သာကို သေချာစိုက်ကြည့်၊ စောင့်ကြည့်နေသူများ တိုးပွားလာသည်ဆိုတာကို သတိထားမိသည်။ ဒီလိုသာဆိုလျှင် ရှေ့လျှောက် ရည်းစားစကား လိုက်ပြောခံရမည့်ကိန်းက အလိုလို ရောက်လာပေလိမ့်မည်။ အရင်က မှုန်နံ့သာအနေနှင့်သာဆိုလျှင် ထိုအတွေးအတွက် ကြည်နူးချင် ကြည်နူးမိမည် ဖြစ်သော်လည်း၊ ယခုတော့ သူမ ဘယ်လိုမှ မခံစားရပါ။ သူမ အတွေးထဲတွင် မိုးကောင်းကင်သာ ရှိနေသည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမ နှလုံးသား၏ ရင်ခုန်သံက မြည်တမ်းနေသည့် နှိုးဆော်သံကို တစတစ သတိပြုမိလာပါတော့သည်။
"မိန်းမ .. နောက်ကျလှချည်လား ... ငါကဖြင့် နင့်ကို ပြောချင်လွန်းလို့ စောင့်နေတာ .."
တင်ဇာလင်းက တွေ့တွေ့ချင်း သူမလက်ကို ဆွဲ၍ အလျင်စလိုပြောသည်မို့ မှုန်နံ့သာ စောစောစီးစီးရောက်နေသည့် သူငယ်ချင်းမကို မျက်ခုံးလေးကွေး၍ကြည့်သည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ .. တင်ဇာ ... ငါက ပုံမှန်အချိန်ရောက်တာပဲလေ .."
"အေးပါ .. အေးပါး .. အဲဒါ ထားလိုက် ... မနေ့ကတုန်းက ဘာဖြစ်တယ်ထင်လဲ .."
"ဘာဖြစ်ရမလဲ .. နင့်အဒေါ်အပျိုကြီး ယောက်ျားနောက်လိုက်သွားလို့လား ..."
"အာ .. မှုန်စုတ် .. အကောင်းပြောမလို့ .. မနေ့က ငါတို့ ဘောလီဘောသွားပုတ်တော့လေ ... ဇော်ဦးနဲ့ တွေ့လာတယ် .."
"ဘယ်က ဇော်ဦးလဲ .. အဖိုးကြီးပုံပေါက်နေတဲ့တစ်ယောက်လား ... သွားတက်လေးနဲ့တစ်ယောက်လား .."
"အဖိုးကြီးပုံပေါက်နေတဲ့ ဇော်ဦးကို ပြောမလား ဟ .. သချင်္ာကသွားတက်လေးနဲ့ဟာလေးလေ .. သူက ဘတ်စကတ်ဘော ကစားတယ်လေ .."
"ဪ .. သိပြီ .. အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ .."
"ဘာဖြစ်ရမှာလဲ .. အ ဟိ ... ငါ့ကို ခင်ချင်လို့တဲ့ .."
"အော် ... အော် ..."
မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းစကားကို တမင်တကာ မထူးဆန်းသလို လုပ်ပြလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ပုံစံကိုကြည့်ပြီး တင်ဇာလင်းက သူမကိုင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲနှင့် ရိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာရှောင်ရင်း၊ တင်ဇာလင်းကို ပတ်၍ပြေးသည်။ ပြီးတော့ တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်သည်။ တင်ဇာလင်းကလဲ လိုက်ရယ်သည်။ ကားဂိတ်တွင် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ပတ်ချာလည်ပြေးပြီး ရယ်ရွှင်မြူးတူးနေသည့် မြင်ကွင်းကို ဖြတ်သွားသည့် ယောက်ျားလေးတွေရော၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက ဖိုသတ္တဝါတွေကပါ သဘောကျစွာနှင့် ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့တွေ စိတ်ထဲတွင် တင်ဇာလင်းကိုင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲကို မွေ ့ခေါင်းအုံးများတောင် ဖြစ်ချင်နေမလား မသိ ...။
ကျောင်းသွားရာ လမ်းတလျှောက်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာတို့ စကားဝိုင်းကို တင်ဇာလင်း၏ သွားတက်ဇော်ဦးအကြောင်းက လွှမ်းမိုးထားသည်။ မှုန်နံ့သာ ဇော်ဦးကို သိပါသည်။ သချင်္ာမေဂျာရှိ သူမ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အဲဒီတစ်ယောက် King ရနိုင်တယ်ဟု ကန်တင်းမှာ တခါတုန်းက ပြထားလို့ဖြစ်သည်။ အဲဒီတုန်းကတောင် မှုန်နံ့သာက ပြန်နောက်လိုက်သေးသည်။ ကင်းဆိုတော့လဲ ကောင်းတာပေါ့၊ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေရတာပေါ့လို့ ။ အခုတော့ ထိုကင်းဖြစ်လာမည့်သူက သူမ သူငယ်ချင်းကို လာပိုးနေပြီပဲ။ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေလို့မရတော့ဘူးပေါ့။
တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာကို ဇော်ဦးနှင့် ပတ်သက်ပြီး အကြံဉာဏ်တောင်းသည်။ အကယ်၍သာ ဇော်ဦးက သူမကို နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ချင်ပါသည်ဟု ဆိုလျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲတဲ့။ မှုန်နံ့သာလဲ တတ်သမျှ၊ မှတ်သမျှနှင့် သူငယ်ချင်းမကို အကြံပေးရသည်။ နောက်ပြီး ဇော်ဦးနှင့် ပတ်သက်ပြီး မိုးကောင်းကင်ကို မေးပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။ သူတို့တွေက အားကစားသမားချင်းမို့ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် သိချင်သိနိုင်မည် မဟုတ်လား။ တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာ ပြောသမျှကို နားထောင်ပါသည်။ သူငယ်ချင်းမ၏ မျက်လုံးလေးတွေသည် နေ့ခင်းကြီးဖြစ်နေသည့်တိုင် ကြယ်ပွင့်လေးတွေလို အရောင်လက်နေသည်။ တော်တော်တော့ စိတ်မဝင်စားရှာဘူး .. "မိန်းမ တော်တော်ရွနေတယ်"ဟုလို့တောင် မှုန်နံ့သာ ဖယ်ရီပေါ်က အဆင်းတွင် စလိုက်သေးသည်။
ညနေကျောင်းဆင်းတော့ ထုံးစံအတိုင်း မိုးကောင်းကင်က သူမကို စောင့်နေပါသည်။ အမှန်ဆို ဒီနေ့ တင်ဇာလင်းက သူတို့နှင့် လိုက်ပြန်ဖို့ အစီအစဉ်ရှိသော်လည်း၊ နေ့လည်တုန်းက မလိုက်တော့ဘူးဟု လာပြောသည်။ ဘောလီဘောသွားပုတ်ဖို့ ချိန်းထားလိုက်လို့ဆိုပြီး အကြောင်းပြသည်။ မျက်နှာကတော့ စပ်ဖြဲစပ်ဖြဲနှင့်။ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ဘာဖြစ်နေမှန်း သိပါသည်။ အမြင်ကတ်ကတ်နှင့် "နင် ဘီလူးရောဂါ ထနေတာ မှတ်လား"ဟု စလိုက်သေးသည်။ သွားတက်လေးပါသည့် ဇော်ဦးကို မနက်က ဖယ်ရီကားပေါ်မှာ သူမတို့နှစ်ဦးပေးထားသည့် code name က "ဘီလူး" ဖြစ်တော့သည် ...။
မိုးကောင်းကင်နှင့် ကျောင်းကထွက်လာတော့ မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းရဲ ့မိတ်ဆွေသစ် ဇော်ဦးအကြောင်း မေးမိသည်။
"သိတယ် .. မှုန် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ..."
"သူက တင်ဇာကို နဲနဲလာရှိတ်နေလို့ .. ဟိုကလဲ လက်ခံမယ့် သဘောရှိနေတယ်လေ .. အဲဒါကြောင့် .."
"အော် .. ဒီလိုလား .. ဒါဆို တင်ဇာက ကောင်းအကူအညီမလိုတော့ဘူးပေါ့ .. သူ့ဖာသာသူ ရှာတွေ့သွားပြီပေါ့ .. "
"မပြောတတ်ပါဘူး .. သူတို့နှစ်ယောက်က အခုမှ စခင်ကာစ ရှိသေးတယ်လေ .."
"အမလေး .. စခင်ကာစ ရှိသေး လုပ်နေတယ် .. ဒီနေ့ခေတ် ယောက်ျားလေးတွေများ လက်မသွက်တာ ဘယ်သူရှိလဲ .. မှုန့်သူငယ်ချင်းကသာ ဟပေးလိုက် .. ဟိုက ဝင်ဆွဲသွားပါလိမ့်မယ် .. ဟီး .. ဟီး .."
"ဒါတော့ တပည့်တော်မလဲ မလျှောက်တတ်ပါ ရှင့် .. ခိ .. ခိ .."
မိုးကောင်းကင်ကားနှင့် နှစ်ရက်စလုံး ပြန်လာခဲ့သည်မို့ ထုံးစံအတိုင်း သူမအိပ်ရောက်သည့်အချိန်တွင် အမေဖြစ်သူ ပြန်မရောက်သေးပါ။ သံစဉ်သာကတော့ သူမတက်နေသည့် တစ်ချိန်ကျောင်းက သုံးနာရီထိုးလျှင် ဆင်းတာမို့ အိမ်မှာရှိနေသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် စာအုပ်ကြီး ဖွင့်လျှက် အိပ်ပျော်နေသည်။ အစ်မဖြစ်သူ အိမ်ထဲဝင်လာမှ နိုးသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမနှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးနှင့်ကပ်ကာ ရှူးတိုတိုး လုပ်ပြပြီး အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားလဲသည်။ အားကစားဝတ်စုံလဲပြီးနောက် နဂိုမနက်က ဝတ်လာသည့် အဝတ်တွေကိုပြန်ခေါက်ယူပြီး အိတ်ထဲထည့်သည်။ ထို့နောက်အပြင်ကို ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ သံစဉ်သာက "မမ ဘဲရနေပြီးလား" ဟု မေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြုံးစိစိနှင့် အိမ်ရှေ့မျက်စောင်းထိုးတွင် ရပ်ထားသည့် မိုးကောင်းကင်၏ ကားကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ ပြီးနောက် ညီအစ်မနှစ်ယောက် တိုင်ပင်မထားပဲ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်မိကြသည်။ သံစဉ်သာက "မမ အတွေ့အကြုံလေးပြောဦး" ဆိုပြီး အတင်းလုပ်နေသဖြင့် ပြန်လာမှ ပြောမည်ဆိုပြီး ချော့မော့၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် မနေ့က အဝတ်အစားကိစ္စပြီးကတည်းက ခါတိုင်းနှင့်မတူပဲ ရင်းနှီးနေလေသည်။
အားကစားလေ့ကျင့်ခန်းက မနေ့တုန်းက အတိုင်းပင်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မှုန်နံ့သာသည် မိုးကောင်းကင်ကိုမှီအောင်တော့ လိုက်မပြေးနိုင်သေးပေ။ သို့သော် သူမ အရင်နေ့တွေလိုတော့ မဟုတ်ပဲ အမောခံနိုင်ရည်ကတော့ တိုးလာသည်။ မိုးကောင်းကင်က "မှုန် .. စပယ်ရှယ်ဂျု ့စ်သောက်ရလို့ နေမှာပေါ့" ဟု ပြုံးစိစိနှင့်စသည်။ ဟွန်း .. တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်း .. စပ်မြင်ကပ်တယ် ... တွေ့မယ် ..။
အားကစားလုပ်ပြီးလို့ နှစ်ဦးသား၏ ဘုံဗိမာန် အိမ်ကလေးသို့ ပါလာသည်တွင် မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာအား ရေကူးဝတ်စုံလဲခိုင်းသည်။ သူတို့ဆောက်ထားသည့် ရေကူးကန်၏ ထိပ်တွင် ဂျာကူစီအသေးလေး တစ်ခုရှိလို့ အဲဒီထဲမှာ စိမ်ရအောင်ဆိုပြီး အကြံပြုသည်။ မှုန်နံ့သာ အချိန်နောက်ကျမည်စိုးသော်လည်း ဂျာကူစီဆိုတာ ဘာမှန်းမသိလို့ စိတ်ဝင်စားမိသည်။ မိုးကောင်းကင်ကလဲ အဆွယ်ကောင်းသဖြင့် ဝယ်ပြီးသိမ်းထားပေးခဲ့သည့် ရေကူးဝတ်စုံကို လဲဝတ်ယူလိုက်သည်။ သူမ အဝတ်လဲခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာတော့ ကောင်းက အိမ်ကလေး၏ နောက်ဘက်မှ လှမ်းခေါ်သည်။
"ဝိုး ... မိတယ်ကွာ .. အရမ်းလှတာပဲ ... ဓါတ်ပုံတောင် ရိုက်ယူထားချင်တယ် .."
"အပိုတွေ .."
မှုန်နံ့သာက မူနွဲ့နွဲ့နှင့်ဆိုလိုက်ပေမယ့် မျက်နှာလေးကတော့ ပြုံးနေသည်။ မိုးကောင်းကင် ကမ်းပေးထားသည့် လက်ကို လှမ်းဆွဲယူရင်း ဘဲဥပုံအဝိုင်းလေးပုံစံရှိသည့် ရေကန်သေးသေးလေးထဲသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။
"လာ .. မှုန် .. ဒီနားမှာ မှီထိုင်လိုက် .."
"ကောင်း .. ရေတွေ တိုးနေတယ် .. ခြေထောက်ကို .."
"ဟုတ်တယ် လေ .. မှုန် .. ဂျာကူစီဆိုတာ အဲဒါပဲလေ .. အထဲမှာ ရေပန်း jet လေးတွေရှိတယ် .. အညောင်းပြေ၊ အညာပြေဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲလေ .."
မိုးကောင်းကင်က ရှင်းပြရင်း မှုန်နံ့သာဘက်သို့ လှည့်ကာ မျက်နှာမူလိုက်သည်။ သူမ၏ ပုခုံးကို ယုယစွာ သိုင်းဖက်လိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာကလဲ မိုးကောင်းကင်၏ လှိုင်းတွန့်ပုံဆံပင်အုံထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ သပ်ပေးသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် အခိုက်အတန့်မျှ စကားမပြောဖြစ်ပဲ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။
"ကောင်း .. မှုန့်အတွက်နဲ့ ကောင်းအချိန်တွေ ကုန်နေရတယ်နော် .. အဲဒီအတွက် ကောင်းအဆင်ပြေရဲ ့လား .."
"ပြေပါတယ် .. ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုမေးတာလဲ .."
မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ကြည့်မနေတော့ပါ။ မျက်နှာလေး လွှဲဖယ်လိုက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရသည့် တိုက်အိမ်ကြီးသို့ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ထိုသို့ ကြည့်မိမှလဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ ဘဝကွာခြားပုံကို ပိုနားလည်ရသည်။ တကယ်ဆို သူမ ဒီအိမ်ကိုရောက်တာ အခေါက်ခေါက် အခါခါ ရှိပြီဖြစ်သည်။ ယနေ့ထက်ထိ မိုးကောင်းကင်၏ မိသားစုနှင့် မတွေ့ရသေး။ မိုးကောင်းကင် အိမ်လိုက်လာတိုင်း၊ ရေကူးကန်ဘေးက အိမ်ကလေးထဲတွင်ပင် အချိန်ကုန်ခဲ့တာများသည်။ သူမကို အကယ်၍သာ မိုးကောင်းကင်၏ မိသားစုဝင်တစ်ယောက်ယောက်က တွေ့သွားလျှင် ဘယ်လိုထင်မလဲ။ မှုန်နံ့သာ သက်ပြင်းလေးတစ်ခုကို မသိမသာ မှုတ်ထုတ်လိုက်မိ၏။
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကောင်း .. မှုန်က ကောင်းရဲ ့ကိုယ်ပိုင်အချိန်တွေကို လာအသုံးပြုနေသလို ဖြစ်မှာစိုးလို့ .. ကောင်းဖာသာကောင်း သီးသန့်နေချင်တယ်မျိုး ဖြစ်နေရင် မကောင်းလို့လေ .."
"မဟုတ်တာ .. မှုန်ကလဲ ... နောက်ပြီး မှုန့်ကို ထရိန်နင်လုပ်ပေးရတာလဲ ကောင်းပျော်ပါတယ် ..
မိုးကောင်းကင်က အပျော်သဘောမျိုးနှင့် စလိုက်သည်ဖြစ်ပေမယ့် မှုန်နံ့သာ မရယ်ပါ။ သူ့ကို မကြည့်ပဲ တခြားဘက်သို့ ငေးနေမြဲ ငေးနေသည်။ မိုးကောင်းကင် ရင်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားရသည်။ နေရင်းထိုင်ရင်း ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ။ ခုနေလးတင်ကပင် ဂျာကူစီကို သဘောကျသည့် မျက်နှာနှင့် ရွှင်ရွှင်မြူးမြူး ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လား။ ဆံပင်တွေ ရေမစိုအောင် ခေါင်းပေါ်တွင် ထုံးဖွဲ့ထားလို့ လည်တိုင်ဝင်းဝင်းလေး ပေါ်နေသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ပုခုံးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ဒီလိုကျတော့လဲ မှုန်နံ့သာသည် သူ့ကို ရီဝေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် မော်ကြည့်ရှာသည်။ မိုးကောင်းကင် သန္တာရောင်သန်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ယုယုယယနမ်းသည်။ မှုန်နံ့သာကလဲ သူ့လည်တိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် သွယ်ဖက်၍ အနမ်းကို အနမ်းနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်။
"မှုန် .. မှုန်ကလေ အရမ်း အံ့ဩဖို့ကောင်းတယ် .. ကောင်း ဝန်ခံပါတယ် .. မှုန်ရဲ ့အလှကို အရင်တုန်းက ကောင်းလုံးဝ သတိမထားမိခဲ့ဘူး .. မှုန် ကောင်းဆီရောက်လာတာဟာ ကောင်းအတွက်တော့ ဘုရားပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုလို့ပဲ ယူဆရတော့မှာပဲ .."
"မှုန်လဲ .. ကောင်းနဲ့ အတူတူပါပဲ .."
စကားဆုံးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ ထူထူအမ်းအမ်းနှုတ်ခမ်းအစုံကို သူမကပင် စနမ်းမိသည်။ သူမ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ထိုသို့ပြုမူမိမှန်း သူမဖာသာသူမတောင် သတိမထားမိပါ။ မှုန်နံ့သာသည် မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့ခင်က ဘယ်လိုမျိုး စဉ်းစားထား၊ စဉ်းစားထား၊ မိုးကောင်းကင်နှင့် တွေ့ပြီဆိုလျှင် သူမစိတ်ကို အစိုးမရ။ ချိုမြိန်လှသည့် အိပ်မက်တစ်ခု၌ သူမ ပျော်မွေ ့နေသည်ဆိုတာကို သိပါသည်။ အိပ်မက်ကောင်းစဉ် မိုးမလင်းရန်သာ တိတ်တခိုး ဆုတောင်းမိရသည်ကာ မှုန်နံ့သာ၏ ဘဝဖြစ်နေသလား မသိပါချေ ..။
မိုးကောင်းကင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမရင်သားတစ်ဖက်ပေါ် ရောက်လာချိန်တွင်၊ မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကလဲ ကောင်း၏ ပေါင်လုံးကြီးတစ်ချောင်းကို ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထိုမှတဆင့် လက်ကိုအပေါ်ဘက် ယူလာချိန်တွင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းအရာတစ်ခုကို သွားစမ်းမိသည်။ ရေကူးဘောင်းဘီသားက အီလက်စတစ်အသားမို့ ငရန်မကန်းကို ကိုင်ရသည်မှာ ချောမွေ ့နေပြီး ခံစားမှု ဖီလင်တစ်ခုကို ဖြစ်စေသည်။ လက်ဖဝါးတလျှောက် ရရှိလာသည့် ဖီလင်သည် သွေးခုန်နှုန်းတစ်ခုလို မှုန်နံ့သာ တကိုယ်လုံး ပျံ ့နှံ့သွားပြီး၊ ဖွဖွလေး နယ်ပေးခြင်းခံနေရသော ရင်ကို ပို၍ လှိုက်ဆူစေသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုင်မိထားသည့် ငရန်မကန်းကို ပို၍ပို၍ ထိထိမိမိ ပွတ်ပေးသည်။
တော်သေးသည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ လှုပ်ရှားနေသည့် လက်တွေက ရေအောက်မှာ ဖြစ်နေသဖြင့် အဝေးကကြည့်လျှင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းတော့ မမြင်ရပါ။ သူတို့ရောက်နေသည့် ဂျာကူစီကလဲ အိမ်မကြီးကကြည့်လျှင် မိုးကောင်းကင်၏ အိမ်ကလေးနှင့် ကွယ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့်လဲ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် စိတ်လွတ်သွားတာ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် မိုးကောင်းကင်ဆိုတာကလဲ သူမအတွက်တော့ သံလိုက်တုံးတစ်ခုလို ဖြစ်ပြီး၊ သူမကတော့ သံမှုန်၊ သံစလေး တစ်ခုမျှသာ။ သူမကို ယုယုယယ နမ်းလာသည်တွင် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားသလို ဖြစ်တာ တကယ်တမ်းကျတော့ သူမကို အပြစ်တင်လို့ မရပါ။
သို့သော် ...
စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ နားထဲတွင် "ကျွီ"ခနဲဆိုသည့် အသံကြားလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာ မသိစိတ်ကြောင့် မှေးစင်းကျနေသည့် မျက်တောင်လေးကို ပြန်ဖွင့်လိုက်စဉ်မှာပင် သူမတို့ရှိရာသို့ လျှောက်လာသည့် ခြေသံတရှပ်ရှပ်ကို ကြားရသည်။
"ကိုမိုး .. ကျနော်ပါ ပါလို့ရမလား .."
"ဟာ .. ဟေ့ကောင် .. ငညီ . .လာမရှုပ်စမ်းနဲ့ ..."
ရောက်လာသူက တခြားသူ မဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်၏ ညီငယ် "ညီလုလင်" ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဆယ်တန်းတုန်းက ဒီကောင်လေး ခုနှစ်တန်းပဲ ရှိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမတို့ ကျောင်းထွက်မို့ ညီလုလင်လဲ သူမတို့ ကျောင်းမှာပဲ သူ့အစ်ကိုနှင့်အတူ တက်ခဲ့ရပါသည်။ ထိုစဉ်တုန်းကတော့ တခါတခါ သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို တွဲ၍ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းမှာ မြင်ဖူးထားသည်။ အခုတော့ သူမ ညီလုလင်နှင့် ပြန်ဆုံတွေ့ရပြီ။ ချာတိတ်ကလေး ညီလုလင်သည် အခုတော့ သူ့အသက်နှင့်စာလျှင် အတော်ထွားကျိုင်းသည့် လူပျိုလေး ဖြစ်နေတာ တွေ့ရသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ညီမို့လို့လားတော့ မသိ၊ အတော်ကြည့်ကောင်းသော ရုပ်လက္ခဏာရှိသည်။ ဒီကောင်လေး ကြီးလာလျှင်တော့ သူ့အစ်ကို ခြေရာနင်းမလား မသိ။
"မမ ... နေကောင်းတယ်နော် ..."
အလဲ့ .. ။ ညီလုလင်က မိုးကောင်းကင် ငေါက်လိုက်သည့် စကားကို အရေးမစိုက်ပဲ လူမိသွားလို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသည့် မှုန်နံ့သာကိုတောင် လှမ်းနှုတ်ဆက်နေသေးသည်။ တော်တော်တော့ လာတဲ့ချာတိတ်ပဲ ..။
"နေ .. နေကောင်းပါတယ် .. မောင်လေးရော .."
"မောင်ညီ .. မင်း အိမ်စာတွေ လုပ်စရာ မရှိဘူးလား .."
"လုပ်ပြီးသွားပြီ .. ကျနော်က ကိုမိုးလို မဟုတ်ဘူး .."
ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကတော့ မဟုတ်တော့။ ဟိုကောင်လေးကလဲ တကယ်ပင်။ ခပ်တည်တည်နှင့် မှုန်နံ့သာကို ဂျာကူစီပေါ်ကနေ ငုံ့ကြည့်နေသည်။ မျက်လုံးတွေက သူလာရှုပ်လို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည့် အစ်ကိုဖြစ်သူကို တစ်စက်ကလေးတောင်မှ လှည့်မကြည့်။ ရေပွက်လေးတွေဗလုံစီထနေသည့် ဂျာကူစီထဲရှိ ကန်ရေပြင်ပေါ်တွင် တစ်ဝက်လောက်ပေါ်နေသည့် မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်ဝင်စားစရာ ပစ္စည်းနှစ်ခုဆီသာရောက်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲရယ်ချင်လာသည်။ အစောတုန်းကတော့ ရှက်သလို ဖြစ်မိသော်လည်း၊ အခုတော့ အကို့ပစ္စည်းမှန်းသိလျက်နှင့် ငမ်းနေသည့် ချာတိတ်လေးကို စချင်သလိုလို၊ အူယားသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ သူမကို တွန့်တိုနေသလို ဖြစ်သည့် မိုးကောင်းကင်၏ သဘောထားကိုလဲ စိတ်ထဲမှ သဘောကျနေမိသည်။
"လာ .. မှုန် .. အိမ်ကလေးထဲပဲ ပြန်သွားကြရအောင် .. အနှောင့်အယှက်က ရောက်လာပြီ .."
သူမလက်ကို ဆွဲပြီး ဂျာကူစီထဲက ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့် ထွက်တော့၊ မှုန်နံ့သာ တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး မိုးကောင်းကင် နောက်က ပါသွားသည်။ ညီလုလင်ကလဲ တကယ်ပင်။ "မမရေ ... နောက်မှ ဆုံမယ်နော်" လို့တမင်တကာ ပြောပြီး ဂျာကူစီနားက မခွာပဲ ရပ်၍ ကျန်နေခဲ့သည်။ ဒီကောင်လေး ဘာကို စိုက်ကြည့်နေမည်ဆိုတာ မှုန်နံ့သာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ အတတ်သိနေပါသည်။ ဒီညတော့ ချာတိတ်တစ်ကောင်တော့ နောက်ထပ် အိမ်စာ (Home Work) များ ရသွားပြီလား မသိ ..။
"အရှုပ်ထုတ် !! .."
"အယ် .. ကောင်းကလဲ .. ဒီလိုမပြောပါနဲ့ ... ညီလုလင်တို့ အရွယ်ဆိုတာ ဒီလိုပဲဥစ္စာကို .."
"ဟုတ်တယ် .. ဒီငရှုပ်က မှုန့်ကို ရေကူးဝတ်စုံနဲ့ မြင်တော့ သွားရည်ကျနေမှာပေါ့ .."
မိုးကောင်းကင်ပုံစံက တော်တော်စိတ်ဆိုးနေဟန်ရှိသည်။ တိတ်တခိုး သံယောဇဉ်တွယ်မိသူက သူမအတွက်နှင့် သဝန်တိုနေသည်ကို မြင်တော့ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လိုပျော်လို့ပျော်မှန်း မသိ။ အိမ်ကလေး၏ ဧည့်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင်၏ လည်တိုင်ကို လက်ကလေးနှစ်ဖက်နှင့် ရှေ့ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
"စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ .. ကောင်းကလဲ ... လာ လာ .. မှုန်ရဲ ့ကောင်းရော၊ ကောင်းကိုယ်ပေါ်က ညီလေးကိုရော ချော့ပေးမယ်နော် .."
"ဟင်းးး... မကောင်းဘူး .. မှုန် .. ဒီကောင်ရှိနေတော့ အိမ်ထဲမှာ စိတ်လွတ်လက်လွတ်နေလို့ မရဘူး .. သွားကြရအောင် .. ကောင်း မှုန့်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် .."
"ဖြစ်လို့လား ကောင်း .. မှုန့် ငရန်မကန်းလေး သနားပါတယ် .."
"ရရာမှာပေါ့ မှုန်ရယ် .. "
မိုးကောင်းကင်က စကားစဖြတ်လိုက်ပြီးနောက် မှုန်နံ့သာအတွက် ရေသုတ်ဖို့ သဘက်တစ်ထည်ကို ထုတ်ပေးသည်။ ဒီလိုဆိုမှာတော့ မှုန်နံ့သာလဲ နောက်ထပ်ထပ်၍ ပြောမနေတော့ပဲ အဝတ်လဲခန်းထဲ ဝင်ကာ အဝတ်လဲလိုက်သည်။ ဒီအိမ်ကလေးရောက်တိုင်း မိုးကောင်းကင်ဆီက သင်ခန်းစာတစ်ခု ရနေကြမို့ အခုလို ဘာမှမသင်လိုက်ရပဲ ပြန်ရတော့မှာကို စိတ်ထဲကတော့ တစ်မျိုးလေးဖြစ်ရနေသည်။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဒီရက်ပိုင်းအိမ်ကို စောစောပြန်ရောက်တာက ပို၍ကောင်းမွန်မည်ဟု တွက်ဆမိပါသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်လည်ဆုံစည်းရမည့် စနေနေ့ရောက်ဖို့သာ သူမ လက်ချိုးရေတွက်ရင်း စောင့်နေရတော့ပေမည် ..။
"ကောင်း ... မှုန်တို့ စနေနေ့ရောက်မှ တွေ့ရမှာနော် .."
မိုးကောင်းကင်က သူမတို့လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ပေးသည်တွင် မှုန်နံ့သာ ကားပေါ်မှ မဆင်းနိုင်သေးပဲ ကိုယ်ကလေးကို စောင်းကာ သူ့ကို လှည့်ကြည့်ပြီးမေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို တွေတွေလေး ပြန်ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မှုန်နံ့သာ ကားထဲမှနေ၍ အပြင်ဘက်ရှိ လူသွားလူလာကို ကြည့်သည်။ ဒီလမ်းလေးက နဲနဲချောင်ကျသလို ဖြစ်လို့ တော်ယုံတန်ယုံ လူဖြတ်သွားတာ မဟုတ်မှန်း သူမသိနေသည်။ အခုလဲ မီးပျက်နေသည့် အချိန်နှင့်တိုးလို့လား မသိ။ ညနေ ၆နာရီပဲ ရှိနေသေးသည့်တိုင် တော်တော်မှောင်မိုက်နေသည်။ သူမကိုယ်လေးကို မိုးကောင်းကင်ရှိရာဘက်သို့ ရွှေ ့ယူလိုက်သည်။ ကောင်းက သူမဘက်သို့ အနည်းငယ်စောင်းလိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးက မိုးကောင်းကင်၏ ပါးပြင်နှင့် ထိကပ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်က မျက်နှာကိုလှည့်လိုက်သည်တွင် သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် သူမနှုတ်ခမ်းက ကွဲကွာခဲ့ရသူများလို အလိုလိုပေါင်းစည်းပြန်သည်။
"အင်း ... အင်း ... အင် .. "
မိုးကောင်းကင်လက်က သူမကိုယ်ကို ရစ်သိမ်းလာချိန်တွင် မှုန်နံ့သာလက်ကလဲ သူ၏ ရင်ဘတ်တလျှောက် ပွတ်တိုက်ဆွဲသွားပြီး အောက်ဘက်က ဘောင်းဘီခွကြားသို့ ဦးတိုက် ရောက်သွားသည်။ အယ် ... သူ .. အရမ်းဖောင်းကားနေပါလား။ သနားပါတယ် ...။ မှုန်နံ့သာ ငရန်မကန်းကို သနားသွားသည့်စိတ်နှင့် ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်၍ လက်နှိုက်ကာ အပြင်ထုတ်လိုက်မည်ပြုသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မီးရောင်တန်းတစ်ခုက သူမတို့ဆီ စူးကနဲရောက်လာသည်။ နှစ်ယောက်သား အလန့်တကြားနှင့် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တွန်းထုတ်လိုက်စဉ်မှာ ကားတစ်စီးက ဝူးကနဲ သူမတို့နောက်နားမှာ ကျော်တက်သွားသည်။
"ကောင်း ... မှုန် .. မှုန် သွားတော့မယ် .."
"အင်း .. သွားတော့လေ .. တာ့တာ .. မှုန် .."
မှုန်နံ့သာ လေးလံသည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် သူမအိမ်ဘက်သို့ စလျှောက်လှမ်းလိုက်စဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်က သူ့ကားကို မောင်းထွက်သွားသည်။ ခါတိုင်းလိုက်ပို့လျှင် သူမ အိမ်ထဲသို့ ကွေ ့ချိုးဝင်သွားသည်အထိ မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေး ရှိနေတတ်သော်လည်း၊ ဒီနေ့တော့ သူက သူမကို စောင့်ကြည့်မနေပါ။ အမှုမှတ်အမှတ်မဲ့မို့ မှုန်နံ့သာ ဒါကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေမိ။ အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် အမေဖြစ်သူကို မီးဖိုခန်းထဲမှာ တွေ့လိုက်ရာ၊ ခါတိုင်းလိုပင် ညနေစာအတွက် ပြင်ဆင်ဖို့ ဝိုင်းကူပေးရင်း သူမ စိတ်ထဲ မိုးကောင်းကင်ကို အခိုက်အတန့်မျှ မေ့သွားခဲ့သည်။
ဗုဒ္ဓဟူးနှင့် ကြာသပတေးနေ့နှစ်ရက်ကို ပျင်းရိငြီးငွေ့စွာနှင့်ပင် မှုန်နံ့သာ ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ရသည်။ မိုးကောင်းကင်က အတန်းချိန်အပြင်၊ အားကစားလေ့ကျင့်ချိန်ပါ ရှိသေးသည်ဟု ဆိုသဖြင့် ပြီးခဲ့သည့်နှစ်ရက်စလုံး သူမနှင့် ကျောင်းမှာ မဆုံဖြစ်ခဲ့ပါ။ ယနေ့ သောကြာနေ့ရောက်ပြီ။ မနက်ဖြန်ဆို စနေနေ့ရောက်ပြီမို့ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်တွေ့ရတော့မည်။ ထိုအတွေးကြောင့်ပဲလားမသိ။ မနက် ကျောင်းလာတော့ မှုန်နံ့သာ အရင်ရက်တွေလို မဟုတ်ပဲ တက်ကြွပျော်ရွှင်နေမိသည်။ မိုးကောင်းကင်အကြောင်း တချိန်လုံး တွေးနေမိသည့် မှုန်နံ့သာသည်၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဆိုသလို ကျောင်သားရေးရာဌာနသို့ ဖြတ်သွားသည့်အခိုက် မိုးကောင်းကင်ကို ရိပ်ခနဲ တွေ့လိုက်သည်။ လွမ်းတဲ့စိတ်၊ သတိရတဲ့စိတ်နှင့်မို့ သူမ အားရဝမ်းသာစွာ ပြေး၍ နှုတ်ဆက်မည်အပြု၊ ဒေါင့်ချိုးအကွယ်မှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပေါ်လာသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို ကျောပေးထား၍ မမြင်ပေမယ့်၊ ထိုကောင်မလေးကတော့ မှုန်နံ့သာကို မြင်သွားပါသည်။ တခြားသူမဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်၏ အဆက်ဟောင်း ဂျူလိုင်။
မှုန်နံ့သာ ခြေလှမ်းတွ မော်တော်ပီကယ်ခရာသံကြားလိုက်သည့်နှယ် ကျွီခနဲ မြည်မတတ်ရပ်သွားရသည်။ ရင်ထဲတွင်လဲ ဒိတ်ခနဲဖြစ်သည်။ ဟင် .. သူတို့နှစ်ယောက် ပြတ်သွားပြီ မဟုတ်လား။ ဘာဖြစ်လို့များ ..။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲစနိုးစနောင့် ဖြစ်သွားပေမယ့် သူမအတန်းချိန်က နီးနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရပ်ပြီးတော့ စောင့်မကြည့်နေအားပါ။ မှုန်နံ့သာဆိုတာ အတန်းပျက်တတ်သည့် ကောင်မလေး မဟုတ်လို့ သူမ ခြေထောက်တွေက စာသင်ခန်းရှိရာသို့သာ ပြန်လှည့်ထွက်ခွာမိသွားသည်။
နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကန်တင်းတွင် တင်ဇာလင်းကို တွေ့သည်။ သူမတစ်ယောက်တည်းတော့ မဟုတ်ပါ။ တင်ဇာလင်း၏ သူငယ်ချင်းအသစ် ဇော်ဦးပါရှိနေသည်။ တင်ဇာလင်းက မိတ်ဆက်ပေးသဖြင့် မှုန်နံ့သာနှင့် ဇော်ဦး စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ဇော်ဦးက မဆိုးပါ။ အပြောအဆိုရည်မွန်၍၊ တခါတခါ ရုပ်တည်ကြီးနှင့် နောက်တတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ လက်ဖက်ထမင်းကို ကြက်ဥနှင့်ကျော်ထားသည်ကို တစ်ဇွန်းချင်းစားရင်း တင်ဇာလင်းတို့ အခြေအနေကို အကဲခတ်ကြည့်သည်။ ဆိုးတောမဆိုး။ ဇော်ဦးပုံစံကပြောရလျှင် သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့လို မဟုတ်ပဲ တင်ဇာလင်းအပေါ်တွင် serious အနေအထားမျိုးရှိသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအတွက် ဝမ်းသာသလို၊ သူမအဖြစ်အတွက်လည်း ပြန်ဆန်းစစ်မိသည်။ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်က ဘာလဲ။ ဒီလိုပဲ ဆရာတပည့်၊ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေ ဖြစ်နေတော့မှာလား ...။
နေ့လည်ထမင်းစားပြီးလို့ ပထမအချိန်ပြန်တက်သောအခါ၊ အတန်းချိန်အပြီး၌ တင်ဇာလင်းကို သူမတို့အခန်းဘက် ရေးကြီးသုတ်ပြာနှင့် လာနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ လက်ဟန်ခြေဟန်နှင့် သူမကို လှမ်းခေါ်ထုတ်နေသဖြင့် မှုန်နံ့သာ နောက်ဆရာဝင်နေသည့်တိုင် ကိုယ်ကိုယို့ပြီး မသိမသာ နောက်ပေါက်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။
"ဟဲ့ .. မိန်းမ ဘာဖြစ်လို့လဲ .. နင့်ကို ဘီလူးက ဘာလုပ်လိုက်လို့လဲ .."
"အမယ် .. ငါ့ဘီလူးက ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကောင်မ ... အခုဖြစ်တာက နင့်ရဲ ့ဆရာက ဖြစ်တာ .."
"ဟင် .. ကောင်းလား ... ကောင်း .. သူ ဘာဖြစ်လို့လဲ .."
တင်ဇာလင်း၏ အမူအယာကိုကြည့်ပြီး မှုန်နံ့သာ စိတ်ဝင်စားမိသလို၊ ရင်လဲထိတ်ရသည်။
"မှုန် ... ငါ နင့်ကို အရေးတကြီးလာပြောတာ တခြားကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး .. ကောင်းကို နေ့လည်တုန်းက ဂျူလိုင်နဲ့ သူ့ကားထဲမှာ တွေ့လိုက်တယ်တဲ့ .. သဇင်ကပြောတာ .."
"တကယ် !! .. ဘယ်နားမှာတွေ့တာလဲ .."
"အေး .. အဲဒါပြောမလို့ .. တခြားနေရာမဟုတ်ဘူး .. ကျောင်းနောက်ဘက်က ကားရှိတဲ့ အတွဲတွေသွားသွားရပ်ကြတဲ့ ဂျောင်ထဲမှာတဲ့ .. သဇင်ရဲ ့ကောင်လေးကလဲ ကားရှိတယ် မှတ်လား .. အဲဒါ သူတို့နဲ့တိုးတာ .."
မှုန်နံ့သာ သူမနားတွင် ကပ်၍ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို ခံစားရသည်။ ဒိန်းခနဲ ဆောင့်တက်သည့် တုန်လှုပ်မှုကြောင့်၊ သူမခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲလိုလိုတောင် ဖြစ်သည်။
"မှုန် .. မှုန် .. သတိထားဦး .."
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏ အရိပ်အခြေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း စောင့်ကြည့်နေသူ တင်ဇာလင်းက သူမပုခုံးကိုကိုင်ပြီး ဖွဖွလေးလှုပ်ကာ သတိပေးသည်။ ထိုတော့မှ မှုန်နံ့သာ အသိပြန်ဝင်လာသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ခေတ္တခဏအဆက်ပြတ်သလို ဖြစ်သွားသည့် မှုန်နံ့သာ သူမ ဘယ်ကမာ္ဘကိုရောက်နေသည်ဆိုတာ သိလိုက်ပေမယ့် အဖြစ်အပျက်ကို မယုံနိုင်အားသေးပါ။ သူမစိတ်ထဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့်ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်သတိရသွားသည်။
"ဟာ .. ငါသိပြီ .. ဒါ .. ဒါ .. ကောင်းညီလေး ဝင်ရှုပ်လိုက်လို့ ဖြစ်ရမယ် .."
"ဘယ်က ကောင်းညီလေးလဲ ..."
မှုန်နံ့သာ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင် ဂျာကူစီထဲမှာ စိမ်နေတုန်း သူ့ညီဖြစ်သူ ညီလုလင်ရောက်လာသည့်အကြောင်းကို ရှင်းပြလိုက်သည်။
"အင်း .. ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် မိန်းမသတိတော့ထား .. ငါ ကြားမိတာက ဂျူလိုင်က မိုးကောင်းကင်ကို ပြန်လိုချင်နေတယ်ဆိုပဲ .. အဲဒီဟာက အကွက်ဖြစ်သွားမယ် .. ဂျူလိုင်က မိုးကောင်းကင်ကို နင်မပေးနိုင်တာ ပေးလိုက်ရင် နင့်ဆရာက ဟိုဟာမဆီ ပြန်ပါမသွားနိုင်ဘူးလို့ ပြောနိုင်မလား .. ပြောရရင် နင်က စုပ်ပဲစုပ်ပေးတာလေ .. ဟိုက ပေါင်ကားပြီးပေးရင် ယောက်ျားလေးတွေက ဘယ်ဟာကို ပိုမက်မောမလဲ .. နင် ကျန်ရစ် ဖြစ်မယ်နော် ... ငါက နင့်ဘက်က စာနာပြီးပြောတာ .. နင်နဲ့ မိုးကောင်းကင် ကိစ္စကို ပြန်သုံးသပ်ဖို့ လိုအပ်လာပြီ ..."
တင်ဇာလင်း၏ စကားက အကျိုးအကြောင်း ဆီလျော်လှသည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်ကာ ပြလိုက်ပြီး သူမ စဉ်းစားပါရစေဟု ပြောကာ တင်ဇာလင်းကို နှုတ်ဆက်၍ အတန်းထဲပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ဒုတိယ အတန်းချိန်က ဘာသင်လို့ သင်နေမှန်းတောင် မှုန်နံ့သာ မသိလိုက်ပါ။ စာသင်ချိန်ပြီးလို့ သူများတွေက အိမ်ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့မှ မှုန်နံ့သာလဲ လွယ်အိတ်ထဲ သင်ခန်းစာစာအုပ်ကို ထိုးထည့်ကာ ထိုင်နေရမှ ထလိုက်သည်။ စိတ်ရှုပ်နေသည်ဆိုမှ ကော်ရစ်တာအထွက်တွင် အခန်းထဲမှ မျိုးသိန်းဆိုသည့်ကောင်လေးက စကားလိုက်ပြောတာ ခံလိုက်ရသေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ခါတိုင်းဆိုလျှင် ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်သည့် ထိုကောင်လေးကို စကားပြန်ပြောမိလျှင် ပြောမိမည်ထင်သော်လည်း၊ ဒီနေတော့ ဘာစကားမှ မပြောချင်ပါ။ ခြေလှမ်းသွက်သွက်နှင့် မပြေးယုံတမယ် လျှောက်လာခဲ့သဖြင့် မျိုးသိန်းလည်း သုံး၊လေးမိနစ်လောက်ကြာတော့ လက်လျှော့ကာ နောက်မှာ ကျန်ခဲ့သည်။ မျိုးသိန်းပါမလာတော့မှ မှုန်နံ့သာ ဘေးဘီဝန်းကျင်ကို သတိရပြီး ကြည့်မိသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်တွေ ဦးတည်ထားရာသည် မိုးကောင်းကင် သူ့ကားလေးကို အမြဲတမ်းရပ်ထားရာ နေရာဖြစ်နေခဲ့လေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံတွင် တစ်ချို့သာအဖြစ်အပျက်များသည် မရည်ရွယ်ထားသည့်တိုင် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်ပွားလေ့ရှိပါသည်။ အခုလဲကြည့် ...။
မိုးကောင်းကင်ကို သူ့ကားနီလေးထဲတွင် ထိုင်လျက်သား ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို မြင်လိုက်သလို၊ သူ့ကားရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းလာသည့် မှုန်နံ့သာကိုလဲ မိုးကောင်းကင်က မြင်ပါသည်။ ပါစင်ဂျာထိုင်ခုံဘက်က တံခါးကို လက်လှမ်း၍ ဖွင့်ပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းကလေးကိုငုံ့၍ အထဲသို့ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ တင်ပါးအိအိတွေ ကူရှင်နှင့် အိခနဲထိသည်။ သူမ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ မိုးကောင်းကင်၏ ကားထဲတွင် အမျိုးမသိသော အမွှေးရနံ့တစ်မျိုး ရှိနေလေသည်။
မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲ အကြံတစ်မျိုး ရသည်မို့ မိုးကောင်းကင်၏ အနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီး သူ့လည်တိုင်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် သိုင်းဖက်သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေးရပ်ထားသည့်နေရာက ချောင်ကျသည်မို့ လူသွားလူလာ သိပ်မရှိသည်ကို သိထားသည်။ သူမတို့နှစ်ဦးကိုယ်ချင်းပူးပြီး မျက်နှာချင်း အပ်သွားသည်တွင် နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုက ပူးကပ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းတွင်တော့ ဘာအနံ့မှမရ။ သူ၏ ပင်ကိုယ်အနံ့သာ ရှိနေသည်ကို ဒီနှုတ်ခမ်းတွင်နှင့် ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သည့် မှုန်နံ့သာ ဒါကို ခွဲခွဲခြားခြားသိသည်။ သူမလက်တစ်ဖက်က မိုးကောင်းကင်နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ ရင်ဘတ်ကို အသာပွတ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီခွကြားဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ကောင်းသာ ဂျူလိုင်နှင့် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် ငရန်မကန်း စိတ်ထနေရမည်သာ။ မှုန်နံ့သာလက်က ဘောင်းဘီဂွဆုံကို ကိုင်မိသည်နှင့် မိုးကောင်းကင်က သူမကိုယ်ကို အသာတွန်းထုတ်လိုက်သည်။
"ဟေး .. မှုန် ... ကျောင်းဝင်းကြီးထဲမှလေ .. ကောင်းတို့တွေ တစ်နေရာရာ သွားရအောင် ...အဲဒါက .. ပို .."
"အို .. ဘာဖြစ်လဲ .. ဘယ်သူမှ လောလောဆယ် ရှိမှမရှိတာ .. နေပါဦး .. ကောင်းက ဘာဖြစ်လို့ မှုန့်ကို တွန်းထုတ်ရတာလဲ .."
"ကောင်း .. ကောင်း ... ဟို .."
"ဘာလဲ .. ဂျူလိုင်နဲ့ နေ့လည်က တွေ့ပြီးသွားတာမို့ မှုန့်ကို မလိုအပ်တာလား .."
မှုန်နံ့သာ၏ စကားက တိုက်လေယဉ်တစ်စီး ဦးစိုက်ထိုးဆင်းသလို ဝုန်းခနဲ မိုးကောင်းကင်ဆီ ဦးတည်ရောက်သွားသည်။ ထိုစကားကြောင့် မိုးကောင်းကင် ဘာဖြေရမှန်းမသိ။ သူနှင့် ဂျူလိုင်အကြောင်းကို မှုန်နံ့သာ တစွန်းတစ ကြားသွားခဲ့ပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။ အလိုမကျသည့် မျက်နှာနှင့် သူ့ကို ပေစောင်းစောင်းနှင့်ကြည့်နေသည့် ကောင်မလေးကို မိုးကောင်းကင် စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်နှင့်သာ ကြည့်နေမိသည်။ လှိုင်းတွန့်ပုံခွေနေသည့် ဆံပင်တွေကို ပို၍ လှိုင်းပုံစံဖြစ်သွားအောင် ခေါင်းထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ သုံးလေးချက်လောက် ဖွပြီးမှ မှုန်နံ့သာကို အဖြေပေးနိုင်သည်။
"ဟုတ်တယ် မှုန် .. ဂျူလိုင်က သူ့ကို ပြန်လက်ခံစေချင်နေတယ် .."
"အဲဒါနဲ ့ပဲ ကျောင်းနောက်ဘက်ကချောင်ထဲ ကားထိုးပြီး အလုပ်ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့ ..."
"ဟူး ... မှုန်ရယ် .. ကောင်းဘယ်လိုပြောရမလဲ .."
"ဘယ်လိုမှ ပြောမနေနဲ့ .. ကောင်းက မှုန်စုပ်ပေးတာနဲ့ အားမရဘူး မှတ်လား ... မှုန့်ပါးစပ်နဲ့တင် အားမရတော့ ပေါင်ကားပြီး ထည့်ပေးတာကို ခံတဲ့ဟာမဆီ ပြန်ရောက်သွားတာ မဟုတ်လား .."
ထိုစကားကို ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ သူမမျက်နှာကို သူမလက်နှစ်ဘက်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ ထွက်မလာသည့်တိုင် ကိုယ်ကလေး တစ်ချက်နှစ်ချက် သိမ့်ခနဲ ခါသွားသည့်မို့ သူမ မျက်ရည်ကျနေမှန်း သိသာပါသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မိုးကောင်းကင်သည် သူ့ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ရင်ထဲတွင် နင့်ကနဲဖြစ်အောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီလိုမျိုး သူတစ်ခါမှ မဖြစ်ဘူးပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ငိုနေတာကို မတွေ့ဘူးတာ မဟုတ်ပေမယ့်၊ ထိုသို့ ငိုနေမှုက သူ့အသည်းနှလုံးကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလှုပ်သည်တော့ ဒီတစ်ခါသာ ဖြစ်ဖူးပါသည်။
သိမ့်သိမ့်လေးခါနေသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အညင်သာဆုံးအသံဖြင့် လှမ်းခေါ်သည်။
"မှုန် .."
"မှုန် .. ဒီကို ကြည့်ပါဦး .."
မှုန်နံ့သာ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို မဖယ်ချင်ဖယ်ချင်နှင့် မျက်နှာပေါ်က ဖယ်လိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဒီကောင်မလေး ငိုနေသည်ဆိုတာ။ နူးညံ့လှသည့် ပါးပြင်ပေါ်တွင် မျက်ရည်တို့ဖြင့် စိုစွတ်နေသည်။
"ကောင်း ပြောစရာရှိတယ် .. ကောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် မှုန် .. မှုန့်ကို စပြီး ထရိန်နင်လုပ်ပေးဖို့ ကမ်းလှမ်းတုန်းက ကောင်းစိတ်ထဲမှာ မှုန့်ကို သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့ စိတ်ဝင်စားလာနိုင်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသွင်ပြောင်းပေးဖို့ပဲ ရှိတယ် .. ဆက်စ်ကိစ္စဆိုတာကလဲ တကယ်တမ်းကျတော့ မှုန့်ကို ပိုပြီး ဆက်စီကျလာအောင်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရဲတင်းပြီး ယုံကြည်မှုဖြစ်လာအောင် လုပ်ပေးချင်တာကြောင့်ပါ .. နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ကောင်းဖို့ ကိစ္စတစ်ခုလို့ပဲ မြင်ခဲ့တယ် .... ဒါပေမယ့် မှုန်နဲ့ ကောင်း ရင်းနှီးလာပြီးတဲ့နောက်မှာ ကောင်းရင်ထဲမှာ ဒီလိုမျိုးတွေးလို့မရတော့ဘူး ဖြစ်နေတယ် .."
ထိုစကားအရောက်၌ မိုးကောင်းကင်သည် ဆက်မပြောသေးပဲ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်ဝန်းတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်သည်။ အခုအချိန်တွင်မူ မှုန်နံ့သာသည် ငိုယိုနေခြင်း မရှိတော့ပဲ မိုးကောင်းကင်ပြောသမျှကို ရီဝေစွာဖြင့် တန်ပြန်ကြည့်နေသည်။ မိုးကောင်းကင် ဘာပြောတော့မည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ သိနေသလို ခံစားရသည်။ သို့သော် သူမ ထိုအတွေးကိုလဲ မယုံရဲသေးပါ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်သာ စောင့်မျှော်နေရရှာသည် ..။
"မှုန်က ဂျူလိုင်နဲ့ အကြောင်းကို အစဖော်ပြီး ပြောတော့ ကောင်းက အဲဒါကိုပဲ ဆက်ပြောရလိမ့်မယ် .. ဂျူလိုင်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့ နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ခဲ့တယ်ဆိုတာ သိလား .. မှုန်ယုံချင်မှယုံပါ .. ကောင်းရဲ ့ခံစားချက်ကို ဆန်းစစ်ချင်လို့ .. ဂျူလိုင့်ဆီက ကောင်းလိုချင်တာ ရခဲ့ပေမယ့် ကောင်းရင်ထဲမှာ ဘာမှ မခံစားရဘူး ... ပြောရရင် အဲဒီလိုဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စအတွက် ကောင်း နောင်တတောင် ရမိနေတယ် .."
"အဲဒါ ဘာကြောင့်လဲ သိလား .. မှုန် .."
"အို ... မှုန် ဘယ်သိမှာလဲ .."
ပြန်ဖြေသည့် မှုန်နံ့သာ အသံကတိုးညင်းလှသလို သူမခေါင်းကလေးကလဲ အလိုလို ငုံ့ကျသွားရှာသည်။ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ ရုတ်ချည်းတိတ်ဆိတ်သွားသည့် ကားထဲတွင် မှုန်နံ့သာ၏ ရင်ခုန်သံက အကျယ်လောင်ဆုံးအသံဖြစ်နေမလား ထင်နေရသည်။
"မှုန့်ကို ကောင်းချစ်သွားလို့ ..."
" ...................."
"မှုန် .. ကောင်းကို မော့ကြည့်ပါဦး .. ဘာဖြစ်လို့ ခေါင်းငုံ့ထားရတာလဲ .."
"သိဘူးကွာ .. ကြည့်ချင်ဘူး ... သွားတော့ ကားမောင်းထွက်တော့ .. သူများတွေ မြင်ကုန်မယ် .."
"ဟား .. ဟား .. ခုနကတော့ သူပဲ ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးဆို .. အခုကျမှ .. ဘာလဲ ရှက်နေတာလား .."
မိုးကောင်းကင်က အရှက်သည်းနေသည့် သူမကိုကြည့်ပြီး သဘောကျစွာရယ်သဖြင့် မှုန်နံ့သာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ယုံမက သူ့လက်မောင်းကိုလဲ လက်နှင့်လှမ်းရိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ လက်ဖဝါးလေးကို အသာဖမ်းယူလိုက်သည်။
"ကဲပါ .. မပြောချင်လည်းနေပါ .. ရိုက်တော့ ရိုက်မနေပါနဲ့တော့ .. ကိုင်စရာရှိတာသာကိုင်ထား .. ဟီး .."
ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ပြောပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကို အောက်သို့နေရာရွှေ ့ပေးလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ မျက်စောင်းတစ်ချက်ထပ်ထိုးလိုက်ပေမယ့် လက်ကိုတော့ မရွှေ ့တော့ပါ။ မိုးကောင်းကင် ကားမောင်းထွက်လာသည့်တိုင် သူမကိုယ်ကို ရှေ့ပြန်မတည့်တော့ပဲ တစောင်းလေးထိုင်လျက်သား သူ့ကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ကောင်းက .. သူမကို ချစ်သည်တဲ့လား။ မှုန်နံ့သာအတွက်တော့ သောကြာနေ့ညနေခင်းသည် အလှပဆုံးသော ညနေခင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ လေအတိုးတွင် ဝေ့ဝဲသွားရှာသည့် ဆံနွယ်များလို မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ချစ်ခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲပီတိတွေထဲမှာ လွင့်မျောနေမိသည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ချိန်မြိန်ပြီးဆိမ့်နေသည်။ ကောင်းက ညနေစာ ဘာစားမလဲဆိုပြီး မေးတော့ သူမ ဘာဖြေလို့ဖြေရမှန်းမသိ။ လမ်းတလျှောက် မလွှတ်တမ်းကိုင်လာသည့် ငရန်မကန်းကိုသာ ယောင်ယမ်း၍ ဆုပ်ပွတ်မိသည်။ ကောင်းက ရယ်ပြီး သူမ၏ နှာတံလေးကို လက်ညိုးလေးနှင့် သာသာလေးဆွဲပွတ်သည်။ အဲဒီလက်ညိုးက သူမနှုတ်ခမ်းနားရောက်လာချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ နှုတ်ခမ်းတွေကိုဟပေးလိုက်မိသည်။ ဟုတ်သည်။ အခုအချိန်တွင် သူမအတွက် အလိုအပ်ဆုံးအရာက ကောင်း၏ အချစ်တွေသာ ဖြစ်ပါသည်။
မှုန်နံ့သာအကြိုက် မိုးကောင်းကင်က လိုက်လျောပါသည်။ လမ်းတွင်တခြား ဘယ်နေရာမှ မဝင်တော့ပဲ သူ့ရေကူးကန်ဘေးက အိမ်ကလေးရှိရာသို့ တောက်လျှောက်မောင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ကလေးနှင့် နီးလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့နှစ်ဦး ရင်ထဲတွင်ဆန္ဒတစ်ရပ်က တလူလူနှင့် ဖြစ်တည်လာရသည်။ မှုန်နံ့သာတကိုယ်လုံး ဟိုနေရာက ယားသလို၊ ဒီနေရာကပဲ ယားသလို နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်မိသလို၊ မိုးကောင်းကင်ဆိုလဲ ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှ ငရန်မကန်းက ဖောင်းကြွနေသည်မှာ ကားပေါ်ကအဆင်း၌ ခြေထောက်ကိုတောင် ကားကားကြီးလုပ်ထားရသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကောင်းရှေ ့ကနေ ဦးအောင် အိမ်ကလေးထဲသို့ ပြေးဝင်သွားသည်။ တံခါးကို သော့ခတ်မထားပေမယ့် အိမ်ကလေးထဲတွင် ဘယ်သူမှ ရှိမနေပါ။
နှစ်ဦးသား လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြသည်မို့ ဘာကိုမှ အားနားမနေတော့ပါ။ သူတို့နှစ်ယောက် ဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစားတွေက ထိုင်နေကျဆိုဖာခုံဘေးတွင် ပြန်ကျဲသွားချိန်တွင် လူတွေကလည်း ဆိုဖာပေါ်တွင် 69 အနေအထားနှင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ မိုးကောင်းကင်၏ လျှာက သူမအကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ပြေးလွှားနေချိန်တွင်၊ မှုန်နံ့သာ၏ ပါးစပ်ကလည်း နိမ့်ချည်မြည့်ချည်နှင့် ရှိကာနေသည်။ တစ်လမ်းလုံး တရိပ်ရိပ်တက်လာခဲ့ရသည့် ဆန္ဒအရင်းခံကြောင့် မှုန်နံ့သာ အထွတ်အထိပ်သို့ သိပ်မကြာခင်ပင် ရောက်သွားရှာသည်။ မပြီးနိုင်သေးသည့် သူက မိုးကောင်းကင် ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ မကျေမချမ်းနှင့် အင်တိုက်အားတိုက် ထပ်ကြိုးစားသည်။ သူမလည်ချောင်းသားတွေကို ဖြေလျော့ကာ တတ်နိုင်သမျှ ငရန်မကန်းကို အထဲရောက်အောင် သွင်းသည်။ လျှာလေးနှင့်လည်း ငရန်မကန်း၏ အောက်ခြေတလျှောက်ကို ပတ်ရစ်ကာ ထိုးပေးသည်။ အပြင်ဘက်တွင် ကျန်နေသည့် ဥနှလုံးကို ဖွဖွလေး လက်သည်းနှင့်ကုတ်ပေးသလို၊ အသာလေးလဲ ရွရွလေး ပွတ်နယ်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တန်တစ်ခုလုံး ဝင်မတတ် ငုံ့၍စုပ်စုပ်ပေးသည်မှာ ဆယ်ကြိမ်ခန့်အရောက်၌ ငရန်မကန်း၏ ကိုယ်ထည်က အမြင့်မားဆုံးအခြေအနေနှင့် မာကြောတက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ အသင့်ပြင်ထားလိုက်သည့်အချိန်မှာပင် ကောင်း၏ အချစ်ရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည့် အတန်ကြီးထဲမှ ရှိရှိသမျှအကုန်လုံးကုန်မှ သူမ ပါးစပ်ထဲမှ ငရန်မကန်းကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမအောက်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ်နှင့် ထိုင်သည်။
"ဝိုး ... မှုန်ရယ် ..."
မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်လေးကို နေရာရွှေ ့လိုက်ပြီး မိုးကောင်းကင်၏ ပေါင်ပေါ်ကို တက်ခွကာ ထိုင်သည်။ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည့် မိုးကောင်းကင်ကို မှုန်နံ့သာ အပေါ်စီးမှငုံ့ကြည့်သည်။ အခုလိုအနေထားတွင် မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်ထက် ခေါင်းတစ်လုံးပိုမြင့်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်မြင်လှသည့် သူမ၏ ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးနှစ်မွှာက မိုးကောင်ကင် မျက်နှာနှင့်တည့်တည့် ဖြစ်နေရှာသည်။ အကာအကွယ်မဲ့နေသည့် သူမ၏ အကွဲကြောင်းလေးကလဲ ငရန်မကန်းနှင့် မထိတထိအနေအထားနှင့် ရှိနေသည်။
"မှုန်ရဲ ့သောကြာနေ့လေးကို ကောင်းက လှပအောင်လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့် .."
"ကောင်းကလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မှုန် .. မှုန်နဲ့ အတူရှိနေတိုင်းမှာ ကောင်းအတွက် အရာရာက ပြည့်စုံပြီးသားပါ .."
"တကယ် .. ကောင်းတကယ်ပြောတာလား .."
"တကယ်ပါ မှုန် .. ကောင်း ဒီစကားကို ရင်ထဲကကို ပြောတာပါ .. ကောင်းမျက်နှာပေါ်မှာ လိမ်ညာနေတဲ့အသွင် တွေ့နေရလို့လား .."
"အင်း .. ဟုတ်ပါပြီ ... မှုန်က ကောင်းများ တစ်ခုခုကိုလိုချင်နေမလားလို့လေ .."
"ဘာကိုလဲ မှုန် .."
"ဟိုဟာလေ .. ကောင်းရဲ ့ငရန်မကန်းက မှုန့်ဒီဟာလေးထဲမှာ ပျော်ချင်တာလေ .."
ထိုစကားပြောအပြီး၌ မှုန်နံ့သာသည် သူမကိုယ်လေးကို ရှေ ့ကိုတိုးလိုက်ယုံမက၊ ဘယ်ညာသို့လဲ ယိမ်းလိုက်သည်။ ငရန်မကန်း၏ ထိပ်က သူမအကွဲကြောင်းကို မိမိရရထောက်မိသွားသည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ ကိုယ်အတွင်းသို့ လျှပ်စစ်လှိုင်းတစ်ခု ပျံ ့နှံ့စီးဝင်သွားသလို အရိုးအသားထဲထိရောက်အောင် အချစ်စိတ်က ပြန်ဖြစ်လာသည်။ တစိမ့်စိမ့်တက်လာသည့် ဆန္ဒပြင်းပြင်းကြောင့် မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လှမ်း၍ နမ်းသည်။ မှုန်နံ့သာလည်း မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ကာ အပေါ်ကနေငုံ့နမ်းသည်။ အနမ်းတွေ၏ ဆွဲဆောင်မှုအပြင်၊ အဓိကပစ္စည်းအချင်းချင်း ထိတွေ့မှုကြောင့် နှစ်ဦးသား စိတ်တွေဆူတက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမ အံ့ဩရပြန်သည်။ တစ်ချီကောင်းကောင်းကြီး ပြီးခဲ့တာဖြစ်သည့်တိုင် မိုးကောင်းကင်၏ အထိအတွေ့တွင် သူမ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကိုအစိုးမရ။ She cannot help it လို့သာ ဆိုရပေမည်။
"ကောင်း .. မှုန် .. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ .. ကောင်းကို မှုန်အားလည်းအားနာတယ် .. "
"အင်း ... ရပါတယ် မှုန် .. မှုန့်ဘက်က အသင့်မဖြစ်သေးပဲ မှုန့်ရဲ ့အပျိုဘဝကို ကောင်းမတောင်းဆိုပါဘူး .. ကောင်းတို့ တခြားတမျိုးလုပ်ကြည့်ကြတာပေါ့ .."
ပြောပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်၏ လက်က သူမ၏ ဆူဖြိုးလှသည့် နို့အုံကြီးဆီရောက်လာသည်။ ဆန္ဒတက်ကြွနေစဉ်မို့ မှုန်နံ့သာ နို့သီးလေးတွေ အရမ်းကို စူပါစန်းစတစ်ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းက နှစ်ဖက်စလုံးရှိ ထိပ်သီးပန်းရောင်လေးတွေကို ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်တွင် ပါးစပ်လေးမဟတဟနှင့် တအင်းအင်းညည်းညူရသည်။ ထို့နောက် သူက ခေါင်းကိုရှေ့တိုး၊ ပါးစပ်ကို ဟနိုင်သမျှဟပြီး နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ငုံစုပ်သည်။ စုပ်ယုံတင်မက မနာ့တနာကိုက်ထားလျက်နှင့် နို့အုံတစ်ဖက်ကို သူ့ဆီသို့ ဆွဲယူသည်။ မှုန်နံ့သာ ရင်ကကြွ၍ပါလာသည်။ အဲဒီလိုတစ်ဖက်ကိုလုပ်ပြီးနောက် နောက်တစ်ဖက်သို့ပြောင်းသည်။ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ ဒီရင်နှစ်မွှာကို အရမ်းသဘောကျလှသည်။ ဒီအတိုင်းတောင် ထိုင်၍ကစားနေရမည်ဆိုလျှင် အချိန်ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် ကစားနေမိမည် သေချာသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာအချိန်က သိပ်မကျန်တော့သည့်အပြင် မှုန်နံ့သာကို တွေ့စဉ်ကတည်းက လုပ်ချင်နေသည့်အရာကလည်း ရှိနေသေးသည်။
"ကောင်း .. ဘာလုပ်မလို့လဲ .."
မှုန်နံ့သာကိုယ်ကို အသာလေးထိမ်းကိုင်ပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲ၍နေစေသည်တွင် မိုးကောင်းကင်ကို မှုန်နံ့သာ စူးစမ်းသည့်အကြည့်နှင့်မေးသည်။ ကောင်းပုံစံက မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့်ဖြစ်ကာ ကစားစရာအသစ်ကို ဆော့ကစားရမည့်ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို တက်ကြွမှုက ပေါ်လွင်နေသည်။
"မှုန့်ရဲ ့ဒါကြီးတွေကို လုပ်မလို့ .."
"အယ် !!! ..တကယ် .. အဲဒီလိုလုပ်လို့ရလို့လား .."
"ရတာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးတိုင်းတော့ မရဘူး .. မှုန့်လိုမျိုးတစ်ချို့က အထက်ပါအရည်အချင်းမရှိဘူးလေ .. ဟီး .."
"အိုကေ .. "
မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာရင်နှစ်မွှာပေါ်တွင် ကိုယ်ကိုခွ၍ ဆိုဖာပေါ်တွင် ဒူးထောက်ကာ နေရာယူသည်။ ထောင်မတ်နေသည့် ငရန်မကန်းကို လက်နှင့်ဖိချပြီး ရင်နှစ်မွှာ၏ မြောင်းကြားနေရာလေးတွင် ထားသည်။ မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင် သင်ပေးသည့်အတိုင်း သူမနို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘေးနှစ်ဘက်မှ လက်နှင့်တွန်း၍ ကပ်ပေးလိုက်သည်တွင် ငရန်မကန်းကို အုပ်မိသွားသည်။ အဆင်ပြေချင်တော့ သူမနို့သီးလေးနှစ်ခုက ငရန်မကန်းကိုယ်ထည်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်မှထိနေသည်။ ရင်ထဲ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်နှင့်အမျှ မိုးကောင်းကင်၏အကြံကိုလည်း မှုန်နံ့သာ နှစ်သက်သွားသည်။
မိုးကောင်းကင်က လိင်တန်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နှင့် စလှုပ်ရှားသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ခေါင်းက ဆိုဖာလက်တန်းပေါ်တွင် ရှိနေသည့်အတွက် အခုလိုအနေထားတွင် ငရန်မကန်းထိပ်က သူမရင်နှစ်မွှာကြားမှ ပြူပြူထွက်လာသည်ကို မှုန်နံ့သာ မျက်စိနှင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကို မြင်နေရသည်။ သူမစိတ်ထဲ အရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သည့် ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲ ဒါကြီးကိုထည့်လျှင် ဒီလိုများ ဝင်လာမှာပဲဟု တွေးကာ ကာမဖီလင်က တက်သထက်တက်လာသည်။ မျက်တောင်တောင် မခတ်ပဲ မိုးကောင်းကင်လုပ်သမျှကို အာခနဲ အင်ခနဲ ညည်းညူပြီး လိုက်လျောနေမိသည်။ ထို့နောက်တွင် သူမစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်မို့ ငရန်မကန်းထိပ်က တောင်ပူစာနှစ်ခုကြားမှ ပေါ်လာသည်တွင် ခေါင်းကိုရှေ့တိုးကြည့်သည်။ လျှာကလေးကို ဆန့်ထုတ်သည်။ ပထမနှင့် ဒုတိယအကြိမ်တွင်မအောင်မြင်၊ တတိယအကြိမ်ရောက်မှ သူမလျှာလေးက ငရန်မကန်းထိပ်ကို ရက်မိသည်။ မိုးကောင်းကင်ဆီမှာ အီးကနဲ ရေရွတ်သံထွက်လာသလို လှုပ်ရှားမှုကလဲ ပို၍ အားပါလာသည်။
"ကောင်းအရည်တွေ ထွက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ .. ဟင့် .. အင့် .."
"ဒီကြားထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်မယ်လေ .. မှုန့်နို့ကြီးတွေပေါ်မှာ ကောင်းပြီးချင်နေတာကြာပြီ .."
"အင်း .. ကောင်းပြီးခါနီးကျရင် မှုန့်ပါးစပ်ဟထားပေးမယ်လေ .. ပါးစပ်ထဲကို ထိပ်ရောက်အောင် သွင်းလိုက်ပါလား .."
"အိုကေ .. ကောင်းပြီ.. မှုန်ပြောတာ ပိုအဆင်ပြေမယ် .. ကောင်းတို့ရှင်းလင်းရတာ သက်သာသွားတာပေါ့ .."
မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာအဆိုကို လက်ခံပြီးနောက် သူလုပ်နေသည်ကို အရှိန်တင်၍ ဆက်လုပ်သည်။ သိပ်ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ ကောင်း၏အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာပြီးနောက် တစ်ချီတွင် ငရမကန်း၏ ထိပ်က ဖောင်းကားတက်လာသည်။ "မှုန် လာပြီ"ဆိုပြီး မိုးကောင်းကင်က သတိပေးပြီးနောက် သူမပြောခဲ့သလို လိင်တံကို ရှေ့သို့ရောက်အောင် တွန်းပို့လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာက အဆင်သင့်ပါးစပ်ဟထားပေးသည်မို့ ငရန်မကန်းထိပ်ရော၊ အရည်တွေကပါ သူမပါးစပ်ထဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှင့်ဖိတွန်းပေးထားစရာမလိုတော့သည်မို့ မှုန်နံ့သာလက်က သူမပေါင်ကြားကို အလိုလိုရောက်သည်။ စိတ်ကအရမ်းထနေပြီဖြစ်ရာ လက်နှင့် အဖုတ်ဝကို သုံးလေးခါ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။ ထိုရောအခါ သူမကိုယ်တိုင်လည်း အရည်တွေထပ်ထွက်ကျပြီး နောက်ထပ်တစ်ချီထပ်ပြီးရပြန်လေတော့သည်။
မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်လို့မှ မကြာသေး၊ တင်ဇာလင်းဆီမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။ ဒါက မှုန်နံ့သာအတွက် အံကိုက်ဖြစ်သွားစေသည်။ အကယ်၍ တင်ဇာလင်းသာ ဖုန်းမဆက်လျှင် သူမက စဆက်ဖို့ ကြံထားသည်မို့လု့ိပင်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ နှလုံးသားချင်း နားလည်သွားသည့်အကြောင်းကို ပြောချင်နေသည်လေ။ ဒေါ်ကေသီကလဲ မီးဖိုခန်းထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်၊ ဦးစိုးသာကလဲ ပြန်မရောက်သေးဆိုတော့ မှုန်နံ့သာ ဖုန်းကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရဲရဲကြီးပင် ပြောလို့ရနေသည်။
"အယ် .. တကယ်ပြောတာလား မှုန် .. "
သူမသတင်းကိုကြားတော့ တင်ဇာလင်းက သူငယ်ချင်းကောင်းပီပီ ဝမ်းသာသည့်အသံနှင့် ပြောရှာသည်။
"တကယ်ပြောတာပေါ့ ... ကောင်းမလိမ်ဘူးဆိုတာ ငါယုံပါတယ် .."
"မိန်းမ .. ဝမ်းသာလိုက်တယ်ဟယ် .. နေဦး .. ငါပြောဦးမယ် .. နင်နဲ့ငါနဲ့က တပြိုင်တည်းများ ရည်းစားတွေရမလား မသိဘူး .. ငါ့ကိုလဲ နက်ဖြန်ကျရင် ဇော်ဦးက မြို ့ထဲရှောက်လည်ရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်နေတယ် .."
"ဟယ် .. တကယ် .. နင်က ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ .."
"ငါက .. ဘာပြန်ပြောရမှလဲ .."
တင်ဇာလင်း ဒီလိုဖြေကတည်းက မှုန်နံ့သာ သဘောပေါက်ပါသည်။ သူမ သူငယ်ချင်း ဇော်ဦး၏ ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို လက်ခံလိုက်သည်ဆိုတာကို။
"နင်တို့တွေ ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ .."
"မပြောတတ်ဘူး .. မှုန် .. ငါ .. ငါ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ... သူ့ပုံစံက ငါ့ကို တခုခုပြောချင်နေတဲ့ပုံပဲ .. "
"ပြောချင်တာက မခက်ပါဘူး .. လုပ်ချင်နေတာဆိုရင်ကော .."
"အယ် .. မှုန် .. ငါဘာလုပ်ရမလဲ .. ငါ .. ငါလေ .. သူ့ကိုသဘောကျနေတယ် .."
"တင်ဇာ .. မိန်းမ .. နင့်ဟာကလဲ ဟိုက ခိုးရာလိုက်ခဲ့ဆိုရင်တောင် တခါထဲလိုက်သွားမယ်နဲ့တူတယ် .."
"အ ဟိ .. လိုက်ချင်လဲ လိုက်ရမှာပဲ .. ကဲပါ .. ပြောစမ်းပါ မှုန်ရယ် .. ငါ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ .. သူက တစ်ခုခုလုပ်လာရင် ငါ ဘယ်လောက်အထိ လိုက်လျောရမလဲ ဟင် .."
"အင် .. ဒီကိစ္စက နင့်အပေါ်မှာပဲ မူတည်မှာ .... သူကတော့ ယောက်ျားလေးဆိုတော့ နင်လိုက်လျောနိုင်တဲ့အထိ အကဲစမ်းကြည့်မှာပဲလေ .. နင်သာချက်ချင်းကြီးအဖြေပေးလိုက်ရင် နမ်းတာလဲ ဖြစ်နိုင်သလို၊ နှိုက်တာတွေ ဆွတာတွေလဲ ရှိချင်ရှိလာမှာပေါ့.."
"ဟင်း ... ခက်တယ် မှုန်ရယ် ... အဲဒီလိုမျိုး အလုပ်ခံရရင် ငါစိတ်ထိန်းနိုင်ပါ့မလား ... သူလည်းပဲ စိတ်ပါပြီး ဟိုဟာက ထောင်ထောင်ကြီးဖြစ်နေမှာပဲမှတ်လား ... "
"တော်ပြီ .. တင်ဇာ .. ဒီအကြောင်းတွေ ဖုန်းထဲကနေ ပြောလို့မကောင်းဘူး ... ငါ နင့်ကို တစ်ခုကူညီမယ် .. နက်ဖြန်မနက် ကောင်းနဲ့ exercise လုပ်ပြီးသွားရင် နင့်ဆီဝင်လာခဲ့မယ် ... နင်နဲ့ ဇော်ဦးချိန်းထားတာ ဘယ်အချိန်လဲ .."
"နေ့လည်ကြမှပါ ... လာ .. လာခဲ့ မှုန် .. ငါ့ကို နဲနဲ ပြောပြစမ်းပါဦးဟယ် ... အားကိုးပါရစေ .."
"အေး .. အေး .. လာခဲ့မယ် .. ဒါဆို ဒါပဲနော် ... ငါ တခြားလုပ်စရာတွေ ရှိသေးတယ် .."
မှုန်နံ့သာ ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် သူမအိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲတွင် အဝတ်အစားလဲနေခိုက် တင်ဇာလင်းကို ပြောခဲ့သည့် ကူညီမယ်ဆိုသည့် ကိစ္စကို သတိရသည်။ ဗီဒိုအောက်ခြေတွင် ခေါက်ထည့်ထားသည့် အဝတ်အစားဝယ်ရမှရသည့် ပလတ်စတစ်အိတ်အရှည် တစ်လုံးကို ဆွဲ၍ မီးဖိုခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဟင်းချိုအိုးကို လျှပ်စစ်မီးဖိုနှင့် ပြန်နွှေးနေသည့် ဒေါ်ကေသီက မှုန်နံ့သာ ဝင်လာသည်ကို မြင်သည်နှင့် .
"သမီး .. ဒီမှာ အိုးလေး ခနကြည့်ထားပေးစမ်း .. အမေ နောက်ဖေးဝင်ချင်လို့ .."
"ဟုတ် .. အမေ .."
မှုန်နံ့သာအတွက် အကွက်ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်ကေသီပျောက်သွားသည်နှင့် ရေခဲသေတ္တာတံခါးကို ဖွင့်သည်။ ရေခဲသေတ္တာ၏ အောက်ဆုံးထပ်တွင် သူမအမေက ဟင်းသီဟင်းရွက်များကို နှစ်ရက်စာ၊ သုံးရက်စာ ဝယ်ထားလေ့ရှိသည်။ အဆင်ပြေချင်တော့ သူမလိုချင်တာကို အရန်သင့်တွေ့သည်။ လက်နှင့်နှိုက်ကာ ယူလိုက်ပြီးနောက် အိတ်ထဲအမြန်ထည့်သည်။ မျက်စိက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် လိုက်ကြည့်သည်တွင် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ကြောင်အိမ်အပေါ်တွင် တင်ထားသောအရာတစ်ခုကိုမြင်သည်။ ဒါလဲမဆိုးဟု မှုန်နံ့သာ စဉ်းစားပြီး လှမ်းယူကာ အိတ်ထဲထည့်သည်။ ထိုကိစ္စဝိစ္စတွေ ပြီးပြီး တအောင့်အကြာ၌ ဒေါ်ကေသီ မီးဖိုထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာလည်း မယောင်မလည်နှင့် ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကိုဆွဲပြီး သူမအခန်းထဲ ပြန်လျှောက်လာခဲ့လေသည် ..။
စနေနေ့မနက်သည် တောက်ပသည့် နံနက်ခင်းနှင့်အတူ မှုန်နံ့သာကို ကြိုဆိုနေပါသည်။ ချစ်သူကို ဘေးမှာထားပြီး ယှဉ်တွဲကာ ပြေးလွှားနေရခြင်းဖြစ်သည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ အရင်ရက်တွေကထက် ပို၍ ပြေးနိုင်ပါသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် နောက်ဆုံးကွင်းတစ်ပတ်ကို မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ အတူမလိုက်နိုင်ပါ။ ဒီနေ့တော့ သူမ ထိုအပတ်ကို ဆုံးအောင်ပင် အတူယှဉ်ကာ ပြေးနိုင်ခဲ့သည်။ စိုင်းထီးဆိုင်၏ သီချင်းထဲကလိုပင်။ မောတော့မောတာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် မမောဘူးဟု သူမ ခံစားနေရသည်။
"မှုန်က အများကြီး တိုးတက်လာတယ် .. ဒီအတိုင်းသာ မှန်မှန်လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်သွားမယ်ဆိုရင် ကောင်းစိတ်ထင် နောက်တစ်ပတ် နှစ်ပတ်လောက်ဆို မှုန်ကိုယ်ရည်စစ်ပြီး အများကြီး မိုက်သွားမယ် ..."
"ဟုတ်ပါပြီ ရှင့် ... မိုးကောင်းကင်က ဒါကို သဘောကျတယ်ပေါ့ .. ဟုတ်လား .."
မှုန်နံ့သာ ပြုံးစစနှင့် မေးလိုက်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်က ထုံးစံအတိုင်း အားကစားကွင်း၏ အစွန်ရှိ မြက်ခင်းပေါ်တွင် လှဲကာ အပန်းဖြေနေကြတာဖြစ်သည်။ ဒီဘက်ပိုင်းက လမ်းမနှင့် သိပ်မနီးသဖြင့် လူသွားလူလာသိပ်မရှိ။ မိုးကောင်းကင်က ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဆန့်ထုတ်ပေးလိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ အသာနေရာရွှေ ့ကာ မှီလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာက ဘယ်ဘက်ကိုစောင်း၊ မိုးကောင်းကင်က ညာဘက်ကိုစောင်းလိုက်သည်တွင် နှစ်ဦးသား၏မျက်နှာတွေက တစ်တန်းတည်း ဖြစ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အကြည့်က ရွှမ်းရွှမ်းဝေနေသလို မှုန်နံ့သာကလည်း ကောင်ချောလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနှင့် တုံ့ပြန်ကြည့်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးကြားရှိ လေပြည်သည် အချစ်ရနံ့တွေက သင်းပျံ့ ကာရှိနေသယောင်ပင်။
"ကောင်းက မှုန့်ကို ဘယ်လိုအနေအထားနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် သဘောကျပါတယ် .. မှုန့်ကို ချစ်မိနေပြီကိုး ... ပြောရရင် တခြားသူတွေ သဘောတကျဖြစ်မှာတောင် မနာလိုဖြစ်နေပြီ ... ဟင်း .. ဟင်း .."
"အလဲ့ .. ဆရာကြီးကလဲ ... ပြောတုန်းကတော့ မှုန့်ကို ဆက်ဆီကျအောင် လုပ်ပေးမယ် .. အများစိတ်ဝင်စားအောင် လုပ်ပေးမယ်ဆို .."
"ဒါကတော့ အဲဒီတုန်းက ဒီလိုမျိုး ချစ်သွားမယ်လို့မှ မထင်တာကိုးကွ .. ချစ်မိတော့လဲ ကိုယ့်ချစ်သူကို ကိုယ်ပဲ အလှကြည့်ချင်တာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် ကောင်းက အမြင်ကျယ်ပါတယ် .. မှုန့်ကိုလဲ ကျောင်းမှာ ပေါ်ပြူလာဖြစ်စေချင်သေးတယ် ... ဒါကလဲ ကောင်းကသာ ပြောနေတာပါ .. မှုန့်နာမည်က ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ်အတွင်းမှာကို ယောက်ျားလေးတွေကြားမှာ ရေပန်းစားနေပြီ .."
"အယ် .. ဟုတ်လို့လား .."
"ဟုတ်တာပေါ့ .. ဘာလဲ .. မှုန်က ကောင်းပြောတာ မယုံလို့လား .. မယုံရင်စောင့်ကြည့် ရှေ့လထဲရွေးမယ့် ကင်းနဲ့ကွင်း ရွေးချယ်ပွဲမှာ မှုန့်နာမည်ပါလာလိမ့်မယ် .."
မိုးကောင်းကင်ပြောနေသည့် အကြောင်းတွေကို မှုန်နံ့သာသိပါသည်။ သူမတို့ တက်နေသည့် တက္ကသိုလ်၏ မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲက ရှေ ့လထဲတွင် ရှိသည်။ မေဂျာစုံ ပါဝင်ဆင်နွှဲကြမှာ ဖြစ်သည်။ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲနှင့် ဈေးရောင်းပွဲ ရှိသလို တစ်ကျောင်းလုံး၏ ကင်းနှင့်ကွင်းရွေးပွဲလည်း ပါဝင်ပါသည်။ သက်ဆိုင်ရာ မေဂျာတစ်ခုချင်းဆီက ကင်းနှင့်ကွင်းနာမည်ကို ကျောင်းသား၊ကျောင်းသူတွေက ရွေးပေးရမှာဖြစ်ပြီး ထိုထဲမှ တစ်ကျောင်းလုံး၏ ကင်းနှင့်ကွင်းကို ပြန်ရွေးမှာဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒီလိုပွဲက မှုန်နံ့သာနှင့် လားလားမှ သက်ဆိုင်မည့် ကိစ္စမဟုတ်ပေမယ့် အခုတော့ မိုးကောင်းကင်အပြောနှင့် သူမစိတ်ထဲမှာ ရင်ခုန်သလိုဖြစ်လာရသည်။
"မှုန် .. ဘယ်လိုလဲ ငြိမ်သွာပါလား .. ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ .."
"ကောင်းပြောတာကို အတွေးရောက်သွားလို့ပါ .. မှုန် ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိဘူး .. မှုန့်ကိုယ်ကိုကိုယ်တော့ သိပါတယ် .. ပိုပြီးတော့ ကြည့်ကောင်းလာတယ်ဆိုတာ .. တင်ဇာကလဲ ပြောတယ် .. ဒါပေမယ့် ကွင်းအရွေးခံရဖို့လောက်အထိတော့ မထင်ထားဘူး .. မှုန်တို့မေဂျာမှာ တခြားသူတွေ ရှိနေသေးတာပဲ .."
"အင်းပါ .. အဲဒီကိစ္စထားလိုက်ပါတော့ ... ကောင်းက မှုန့်ရဲ ့တိုးတက်ပြောင်းလဲလာမှုကို ပြောပြချင်ယုံ သပ်သပ်ပါ .. ကွင်းရွေးခံရတယ် မခံရတယ်ဆိုတာကတော့ စောင့်ကြည့်ပေါ့ ... သိပ်လည်း လိုတော့တာမှ မဟုတ်တာ ... ကဲ .. ပြေးပြီးပြီဆိုတော မှုန် ဘာလုပ်ကြမလဲ ..."
မိုးကောင်းကင်က ထိုသို့မေးမှ မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းနှင့် ချိန်းထားသည့်အဖြစ်ကို ပြန်သတိရသည်။ ကောင်းလက်မောင်းတွင် မှီ၍ အိပ်နေရာမှ ထလိုကသည်။
"မှုန့်ကို တင်ဇာလင်း အိမ် လိုက်ပို့ပေး ကောင်း ... သူနဲ့ချိန်းထားတာ ရှိလို့ .. တကယ်လို့ ကောင်းအားရင် ညနေတွေ့မယ်လေ .. မှုန့်ကို သင်ခန်းစာသင်ပေးဖို့ ရှိသေးတယ် မှတ်လား ..."
"သင်ခန်းစာလား .. အ ဟီး .. ဘာမှတော့ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး .. ဒါပေမယ့် အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မှုန်နဲ့တော့ တွေ့ချင်သေးတယ် .. ခွဲမသွားချင်ဘူး .."
"အပိုတွေ .. လာချွဲမနေနဲ့ .. လာ .. ထတော့ မှုန့်ကိုလိုက်ပို့ပေးတော့ ..."
မှုန်နံ့သာရှိရာသို့ မိုးကောင်းကင် လက်ဆန့်ပေးသည်။ ဆွဲထူဆိုသည့်သဘော။ မှုန်နံ့သာ ချစ်မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ထိုးပြီး ဘသားချောကို ဆွဲထူပေးရသည်။ ထထိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြသည့်တိုင် မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကို မလွှတ်ပါ။ လက်ချင်းတွဲလျက်သားနှင့်ပင် သူတို့နှစ်ယောက် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
တင်ဇာလင်းတို့ အိမ်ရှေ ့ကားထိုးရပ်ပေးလိုက်သည်တွင် သူငယ်ချင်းမက သူမကို တမျှော်မျှော်ဖြစ်နေသည်လားမသိ။ အိမ်ပေါက်ဝမှ ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ မိုးကောင်းကင်ကို အိမ်ပေါ်တက်ပါဦးလားဟု လှမ်းခေါ်သည်။ မိုးကောင်းကင်က မတက်တော့ဘူး၊ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဟု ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ကားထဲမှ လှမ်းနောက်ရင်း သူ့ကားကို ပြန်မောင်းထွက်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ ညတုန်းက ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည် အထုပ်ကိုဆွဲရင်း အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ တင်ဇာလင်းအိမ်က သူမလာနေကြမို့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာတောင် မထိုင်တော့ပဲ သူငယ်ချင်းမ၏ အိပ်ခန်းထဲထိ တန်းကာ လျှောက်လာသည်။ အခန်းထဲရောက်လို့ ကုတင်ပေါ် အတူထိုင်မိသည်တွင် လက်ထဲဆွဲလာသည့်အိတ်ထဲမှ အရာတွေကို မို့ယာပေါ်သွန်ချလိုက်သည်။ ထွက်ကျလာသည့်အရာတွေကို မြင်တော့ တင်ဇာလင်း မျက်လုံးပြူးသွားရှာတော့သည်။
"မှုန် .. ဒါတွေက ဘာလုပ်ဖို့လဲ .. နင် ... ငါတွေးတဲ့အတိုင်း တွေးထားတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် .."
မို့ယာပေါ် ပြန့်ကျဲသွားသည့် သီးမွေးငှက်ပျောသီးသုံးလုံးနှင့် မုန်လာဥနီတောင့် လေးခုကို ကြည့်ပြီး တင်ဇာလင်းက မေးသည်။ မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို "အ"ရန်ကောဆိုသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ..
"နင်တွေးထားတဲ့အတိုင်း အတိအကျပဲ မိန်းမ .."
"ဟင် .. ငါက ဒါတွေကို ဘာလုပ်ရမှာလဲ မှုန်ရဲ ့.. ရည်းစားဖြစ်ဖြစ်ချင်း ငါ အဲဒီလောက်အထိ လိုက်လျောပါ့မလား၊ အဲဒီလောက်အထိတော့ ငါ အညှာမလွယ်သေးပါဘူး .. မှုန်ရယ် .."
"နင့်ကိုလည်း ငါက အညှာလွယ်ဖို့ မပြောပါဘူး တင်ဇာရယ် .. နင်ကလဲ အပြစ်တင်ဖို့က အရင် .. အခု ဒါတွေယူလာတာက နင်နဲ့ငါနဲ့ လေ့ကျင့်ဖို့ .. ငါပြောပြမယ်၊ ကိုယ့်ရည်းစားဖြစ်တဲ့သူလည်း စိတ်ကျေနပ်အောင်၊ ငါတို့လည်း အပျိုစင်ဘဝကို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေလို့ရအောင် လုပ်လို့ရတဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုပဲ ရှိတယ် .."
"ဘာလဲ .. မှုန် ..."
မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်နှင့်မဖြေ။ လက်မနှင့် လက်ညိုးကို အဝိုင်းဖြစ်အောင် ဆက်ပြပြီး ပါးစပ်နားတွင်တေ့ကာ ရှေ့နောက်လှုပ်ရှားပြသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ တင်ဇာလင်းက သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်သည်။ မှုန်နံ့သာ ပြောသည်ကိုလည်း သဘောပေါက်သွားသည်။
"ဟုတ်ပါပြီ ဆရာမရယ် ... ကြိုလေ့ကျင့်ထားရမယ်ပေါ့ .. ကဲ .. ပြော .. ဘယ်လိုစရမှာလဲ .."
"ငါ စဉ်းစားထားတာကတော့ ငှက်ပျောသီးနဲ့ အရင်စမ်းကြည့်မယ်လို့ .. ရော့ ..ဒီမှာတစ်လုံးယူ ..အခွံခွာလိုက် .. ပြီးတော့ နင့်ပါးစပ်ထဲကို ဝင်သလောက်ထည့် .. နောက်ဘက်ကို တတ်နိုင်သမျှရောက်ပစေ .. လုံးဝကို မရတော့ဘူးဆိုတဲ့အထိ .."
မှုန်နံ့သာ ကမ်းပေးလိုက်သည့် ငှက်ပျောသီးကို လှမ်းယူလိုက်ပေမယ့် အခွံနွှာဖို့တော့ တင်ဇာလင်း စိတ်မရဲသေးပါ။ သူမ ငှက်ပျောသီး မစားဘူးသည်မဟုတ်။ သို့ပေမယ့် အခုကျတော့ လက်ထဲရှိ အဝါရောင် ငှက်ပျောသီးကို မြင်သည့်အမြင်က စားစရာအဖြစ် မြင်သည်မဟုတ်။ ခြောက်လက်မကျော်ကျော်လောက်ရှိမည့် ငှက်ပျောသီးသည် ထူးဆန်းစွာဖြင့် သူမကို ရင်ခုန်မှုတစ်ခု ဖြစ်နေစေသည်။ ငှက်ပျောသီး အခွံကို နွှာလိုက်လျှင်ပဲ အထဲကနေ တစ်ခုခုထွက်လာမှာကို စိုးရိမ်နေသလို သူမ မဝံ့မရဲဖြစ်နေသည်။ တင်ဇာလင်းတစ်ယောက် ဒီလိုဖြစ်နေပေမယ့် မှုန်နံ့သာကတော့ သွက်သွက်လက်လက်နှင့် သူမလက်ထဲရှိ ငှက်ပျောသီးကို အခွံခွာလိုက်ပြီဖြစ်သည်။
"ဟဲ့ .. တင်ဇာ .. ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. ငှက်ပျောသီးပဲ ရှိသေးတယ် .. လက်တွေတုန်နေပြီ .. နင် အဲဒီလိုမျိုးသာဆိုလို့ကတော့ သူများက တစစီနင့်ကို ဖွင့်သွားတာနဲ့ နင်တခါတည်း ကိစ္စပြတ်သွားမယ် .. မှတ်ထား .. ယောက်ျားလေးတွေကို ကိုယ်က ကွန်ထရိုးလုပ်ရာမှာ .. သူတို့ ကွန်ထရိုးလုပ်တာကို နင် ခံရမှာ မဟုတ်ဘူး .."
မှုန်နံ့သာ၏ ထိုစကားက တင်ဇာလင်း၏ တွေဝေနေမှုကို ရပ်တန့်သွားစေသည်။ သူမ သူငယ်ချင်းပြောတာ ဟုတ်သည်ဟု တင်ဇာလင်း ထင်မြင်မိသည်။ ယောက်ျားလေးဖြစ်သူ၏ ကြိုးဆွဲရာကို ကရမည့် မိန်းကလေးမျိုးတော့ သူမ မဖြစ်ချင်။ တစ်နည်းနည်းနှင့် ထိန်းချုပ်ထားနိုင်ရင် သူမ၏ တန်ဖိုးက ပိုမြင့်လာနိုင်သည်ဆိုတာကိုတော့ တင်ဇာလင်းတွေးတတ်ပါသေးသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့ခေတ်တွင် ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ အဆန်းတကြယ်မဟုတ်တော့သည်ကို တင်ဇာလင်းလည်း ခေတ်၏ သမီးပျိုမို့ သိထားပါသည်။ ထိုသို့ဆုံးဖြတ်ပြီးသည့် နောက်တွင်မူ ငှက်ပျောသီးကို ခပ်သွက်သွက် အခွံနွှာလိုက်သည်။ သီးမွေးငှက်ပျောသီးမို့ အနံ့က သင်းပျံ ့ပျံ ့နှင့် ပေါ်ထွက်လာသည်။ တင်ဇာလင်း လည်ချောင်းထဲ တက်လာသည့် တံတွေးကိုတောင် မျိုချလိုက်ရသည်။
"ငါ ပြောပြမယ် တင်ဇာ .. ပါးစပ်ကို တတ်နိုင်သမျှဟပြီး သာသာဖြေးဖြေး ထိုးထည့် .. လည်ချောင်းဝကို ရောက်တဲ့အခါကျရင် ထမင်းလုပ်ကို မဝါးဘဲ မျိုချသလို လည်ချောင်းကြွက်သားတွေကို လျှော့ပြီး မျိုချကြည့် .. မရတော့မှ ပြန်ထုတ် .. ငါလည်းပဲ တကယ်ဆို မအောင်မြင်သေးဘူး .. ကောင်းက တကယ်ကြီးပြီး ထွားတယ်ဟ .. အကုန်လုံးဘယ်လိုမှ ပါးစပ်ထဲ မရောက်နိုင်ဘူး ... အဲဒီငှက်ပျောသီးထက်တောင် ကြီးသေးတယ် .."
"ဝိုး .. တကယ်လား .. ယောက်ျားလေးတွေ အဲဒီလောက်တောင် ကြီးကြလား .."
"မပြောတတ်ဘူး တင်ဇာ .. သူ့လူကောင်လည်း နင် ကြည့်ကြည့်ပါလား .. နည်းတာကြီးမှ မဟုတ်တာ .. ငါ့လိုမျိုး အရပ်မြင့်တဲ့သူတောင် သူ့ပုခုံးကျော်ကျော်လေးလောက် ရှိတာ မဟုတ်လား .."
တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာအပြောကို ကြက်သီးထဟန်နှင့် ပုခုံးတွန့်ပြသည်။ စိတ်ထဲမှလည်း ဇော်ဦးဟာက ဘယ်လောက်များ ရှိမလဲဟု တွက်နေမိသည်။ သူလည်းပဲ အားကစားသမားမို့ ခေမိသူတော့ မဟုတ်နိုင်။ သူမကို ဘော်လီဘောကွင်းမှာ လာစကားပြောတုန်းက ဇော်ဦးက အားကစားဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် ဖြစ်သည်။ တင်ဇာလင်း ထိုစဉ်တုန်းက မြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည်တွင် ပါးစပ်နားရောက်နေသည့် ငှက်ပျောသီးကို ကိုက်မိမလိုသတောင် ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာက သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး တားထားရသည်။
"တင်ဇာ .. အာရုံမပြန့်စေနဲ့ .. ဒါက စားဖို့မဟုတ်ဘူး.. ဟွန်း ... လေ့ကျင့်ဖို့ .. ငါ အရင်လုပ်ပြမယ် .. သေချာကြည့် .."
ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ သူမပါးစပ်ထဲ အခွံနွှာထားသည့် ငှက်ပျောသီးကို ထိုးထည့်သည်။ နွှာထားသည့်အပိုင်းက ငါးလက်မလောက် ရှိပေမယ့် မှုန်နံ့သာအခက်အခဲမရှိ ငုံလိုက်နိုင်သည်။ ငှက်ပျောသီး၏ ထိပ်က လည်ချောင်းဝကို ထိတော့မလိုတော့ဖြစ်နေသည်။ ဆက်ထိုးထည့်လို့တော့ မရ။ သူမလက်နှင့်ကိုင်ထားသည့် အပိုင်းက အခွံမနွှာရသေးလို့ဖြစ်သည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် ငှက်ပျောသီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ အခွံအကုန်ခွာချလိုက်သည်။ သူမ ဒီလိုလုပ်တာ မြင်တော့ တင်ဇာလင်းက အံ့ဩသည့်အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာလဲဟဆိုသည့် အမူအယာနှင့် မျက်လုံးလေးစွေကာ ကြည့်ပြီးနောက် တခြားဘာမှ ပြောမနေပဲ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားသည့် ငှက်ပျောသီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်သည်။ ငါးလက်မကျော်ကျော်တွင် လည်ချောင်းဝထဲသို့ ငှက်ပျောသီးထိပ်က ရောက်သည်။ ကျန်နေသည့် အပိုင်းကို လည်ချောင်းသားတွေ ဖြေလျော့ပြီးထိုးထည့်သည်။ စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ထားသည့်တိုင် လည်ချောင်းထဲယားယံလာသလို ဖြစ်ပြီး ကြွက်သားတွေက အလိုလိုကျုံ ့သွားမိသည်။ မှုန်နံ့သာ ကမန်းကတန်းနှင့် ငှက်ပျောသီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ အပြင်ထွက်လာသည့်ငှက်ပျောသီးထိပ်ပိုင်းက အနည်းငယ်ပျော့နေပြီး၊ အလုံးထိပ်က ပုံစံပျက်ကာနေသည်။ မှုန်နံ့သာ "အဟီး" ဆိုပြီး စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာပေးနှင့် တင်ဇာလင်းကိုကြည့်သည်။
"သနားစရာကောင်းတဲ့ ငှက်ပျောသီးလေး ဖြစ်သွားပြီ .. ခိ .. ခိ .. ဒီအတိုင်းဆို မုန်လာဥနဲ့စမ်းမှ ရတော့မယ် .."
မှုန်နံ့သာက ပြောပြီးသည်နှင့် သွက်သွက်လက်လက်ပင် မို့ယာပေါ်တင်နေသည့် မုန်လာဥနီတစ်ခုကို လှမ်းယူသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဒိသရုပ်လို့ပြောသည့် လိင်တန်တစ်ခုလုံးမျိုချနိုင်သည့် နည်းကို ရအောင် လေ့ကျင့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ဒီနည်းကို ကောင်းပြောပြလို့ သူမ သိနေတာကြာပြီ။ ငရန်မကန်းနှင့် ကြုံတိုင်းစမ်းကြည့်ပေမယ့် သူမ တခါမှ မအောင်မြင်သေး။ နောက်ဆုံးနှစ်လက်မလောက်အလိုတွင် အမြဲတမ်း လက်လျှော့အရှုံးပေးခဲ့ရသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမကို တင်ဇာလင်းက အကြံတောင်းသည့်အခါတွင် တစ်ချက်ခုတ်၊ နှစ်ချက်ပြတ်ဆိုသည့်အနေနှင့် အတူတူလေ့ကျင့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲတွင် မိုးကောင်းကင်၏ အချစ်ကိုရသည့်အတွက် တစ်ခုခုနှင့် တုံ့ပြန်ချင်နေမိသည်။ အပျိုစင်ဘဝလေးကို ပေးအပ်လိုက်ဖို့က မဝံ့ရဲသေးသည်မို့၊ ဒီလို ဒိသရုပ်လုပ်ပေးနိုင်ဖို့သာ သူမ ရည်ရွယ်ထားသည်။
"နေဦး .. မှုန်ရာ .. ငါ ငှက်ပျောသီးနဲ့ပဲ စမ်းကြည့်မယ် .. မုန်လာဥက မာမာကြီး .."
တင်ဇာလင်းက မုန်လာဥနီကို မယူသေးပဲ သူမလက်ထဲရှိ ငှက်ပျောသီးကို ထောင်ပြရင်းပြောသည်။ ထို့နောက် မှုန်နံ့သာလုပ်သည့်အတိုင်း သူမလိုက်လုပ်ကြည့်သည်။ အကျင့်မရှိသူမို့ လေးလက်မကျော်ကျော်လေးနှင့်ပင် အာခေါင်ကိုထောက်မိပြီး လည်ချောင်းက ယားလာသလိုဖြစ်သည်။ အမြန်ပြန်ထုတ်လိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်၌ မှုန်နံ့သာက မုန်လာဥနှင့် စမ်းသပ်ကြည့်နေပြီဖြစ်သည်။ မုန်လာဥနီက ငှက်ပျောသီးထက်စာလျှင် ပိုရှည်သည်။ အလုံးအထည်ကတော့ မှုန်နံ့သာကပဲ ရွေးယူလာလို့လား မသိ။ ငှက်ပျောသီးအရွယ်လောက်ကို တုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပါးစပ်ထဲ မုန်လာဥနီဝင်နေသည်ကိုမြင်တော့ တင်ဇာလင်းစိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသလို၊ သူမအတိုင်းလိုက်လုပ်ချင်သည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ငှက်ပျောသီးကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်ကြည့်သည်။
မုန်လာဥနှင့် စမ်းကြည့်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ ပထမအကြိမ်မှာ မအောင်မြင်ပါ။ တစ်ခုတော့ မုန်လာဥက ငှက်ပျောသီးထက် ပိုကောင်းသည်။ ထိပ်ပိုင်းက သေးသည့်အပြင်၊ အာခေါင်နှင့်ထိတွေ့လို့ ပျော့အိသွားတာမျိုးမဖြစ်။ သည်တော့ လည်ချောင်းယားတာ မဖြစ်သည့်အပြင်၊ ထိပ်ပိုင်းကိုလည်း ပို၍ အထဲရောက်အောင် သွင်းနိုင်သည်။ တစ်လက်မကျော်ကျော်လောက် ထပ်၍ သွင်းလို့ရသည်။ ထိုအချိန်တွင် မုန်လာဥ၏ ထိပ်က လည်ချောင်းဝထဲရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာထပ်၍ ထိုးသွင်းသည်တွင် ဆို့တက်လာသည်ကို မထိန်းနိုင်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်ရသည်။
လေးငါးခါလောက် စမ်းသပ်ပြီးသည်တွင် မှုန်နံ့သာ ဒိသရုပ်လုပ်ခြင်း၏ သဘောတရားကို နားလည်သွားသည်။ အဓိက လျှို့ဝှက်ချက်က ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် မုန်လာဥနှင့် သူမလည်မျိုတို့၏ အလိုင်းမန့်မှန်အောင် ထားတတ်ဖို့ပင်။ ဆပ်ကပ်ထဲတွင် ဓါးတစ်ချောင်းကို မျိုချပြသည့် စတန့်သမားလိုမျိုး ပြုမူလျှင် ရနိုင်သည်။ လွယ်တော့မလွယ်။ အလေ့အကျင့်ရှိမှ ဖြစ်နိုင်မည့် ကိစ္စ။ အခုတောင် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပါများ၍ သူမလည်ချောင်းက နာလာပြီဖြစ်သည်။ ဒီလောက်လေ့ကျင့်ရလျှင် တော်လောက်ပြီဟု နှစ်ယောက်သား ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြီး၊ တင်ဇာလင်းက အမောပြေ သောက်ရအောင်ဆိုပြီး Max Cola နှစ်ပုလင်း သွားယူလာသည်။ စူးရှရှကိုလာ အေးအေးကို ပုံပျက်နေပြီဖြစ်သည့် ငှက်ပျောသီးနှင့်တွဲ၍ သုံးဆောင်ကြသည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ငှက်ပျောသီးတစ်လုံးချင်းစီကို တစ်ကိုက်ချင်းစားရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်၍ တခစ်ခစ်နှင့်တောင် ရယ်နေကြသေးသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ တင်ဇာလင်းက ဇော်ဦးနှင့် ချိန်းထားသည့်အတွက် ရေမိုးချိုးရန် ပြင်သဖြင့်၊ မှုန်နံ့သာလည်း သူမအိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ ညရောက်လျှင်တော့ တင်ဇာလင်းက သူမ၏ တစ်နေ့တာ အတွေ့အကြုံကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပြမည်ဟု ကတိပေးခဲ့သည်။ မှုန်နံ့သာလည်း သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်၏ အတွေ ့အကြုံကို ပြန်ပြောပြမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ထိုအတွေးကြောင့်ပဲလား မသိ။ လမ်းတလျှောက် မှုန်နံ့သာ အတွေးထဲတွင် မိုးကောင်းကင်အကြောင်းက ကြီးစိုးထားသည်။ အချစ်စိတ်က သူမနှလုံးအိမ်ကို ပေါ့ပါးအောင် ဖန်တီးထားလို့လားမသိ၊ လမ်းလျှောက်ရတာတောင် ခြေထောက်တွေ မြေကြီးနှင့်ထိသည် မထင်ရ။ ဘယ်ထိပါ့မလဲ .. သူမက ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားတာကို ဟု မှုန်နံ့သာ ရွှတ်ရွှတ်နောက်နောက်တွေးရင်း "ခိ" ကနဲတောင် ရယ်မိသည်။ တော်သေးသည်။ ဘယ်သူကမှ သူမကို စိုက်ကြည့်မနေလို့ ...။
ညနေငါးနာရီမထိုးခင် မိုးကောင်းကင်ဆီက ဖုန်းလာသည်။ သူအိမ်ကထွက်လာပြီဆိုသည့် အကြောင်းကို လှမ်းပြောတာဖြစ်ပါသည်။ အဖေဖြစ်သူ ဦးစိုးသာ ဆိုင်ကနေ ပြန်မရောက်သေးပေမယ့်၊ မှုန်နံ့သာ ဆင်ခြင်သည့်အနေနှင့် မိုးကောင်းကင်ကို လမ်းထိပ်မှာသာ စောင့်ခိုင်းထားသည်။ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင် မေတ္တာချင်းဖလှယ်ကာ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြသည့်မို့ အိမ်ရှေ့ထိ ကားရပ်ထိုးပြီး လာကြိုလည်း၊ ဒေါ်ကေသီက ကန့်ကွက်မည်တော့ မထင်ပါ။ သူမဖာသာသူမ အရှက်သည်းနေလို့သာ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် မိုးကောင်းကင်ကို အိမ်သားတွေနှင့် မိတ်မဆက်ပေးရဲတာဖြစ်ပါသည်။ ဒါတောင်မှ ညီမဖြစ်သူ သံစဉ်သာက "မမ အမေ့ကို မပြောရဲရင် ညီမလေး ပြောပေးမယ်လေ" ဆိုပြီး အိမ်ကထွက်ခါနီးတွင် တီးတိုးတီးတိုးနှင့် လှမ်းစနေသေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ညီမဖြစ်သူကို လက်သီးစုပ်ကိုထောင်ကာပြရင်း အိမ်ပေါ်ကနေ မသိမသာ ဆင်းလာခဲ့ရသည်။
အချိန်တွက်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်မို့ သူမလမ်းထိပ်ရောက်သည့် အချိန်မှာပင် မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေး လမ်းထဲသို့ ချိုးကွေ ့ဝင်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ မှုန်နံ့သာ့ရှေ့တွင် အသာလေးကပ်ရပ်ပြီး သူမကို တံခါးဖွင့်ပေးသည်။ မှုန်နံ့သာ အထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင်က ချက်ချင်းပင် မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။
"ကောင်း ... ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ .."
လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်လို့ မိုးကောင်းကင်က သူတို့အိမ်ဘက်သွားသည့် ညာဘက်လမ်းကို မယူပဲ၊ ဘယ်ဘက်ကို ချိုးကွေ ့လိုက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ မေးမိသည်။
"ကောင်းတို့ ညနေစာ အရင်စားမယ် .. ကောင်းထွက်လာတုန်းက အိမ်မှာ မေမေရေကူးနေတယ် ... တခါတည်း သွားရင် သူနဲ့တိုးနေမှာစိုးလို့ .."
မိုးကောင်းကင်က ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ ပြောလိုက်သည့်စကားဆိုပေမယ့်၊ ထိုစကားအကြားတွင် မှုန်နံ့သာ ငိုင်တွေသွားသည်။ ကောင်းက သူမကို သူ့အမေနှင့် မတွေ့စေချင်ဘူးတဲ့လား။ ဒါ .. ဒါဆို ...။
တိတ်ဆိတ်ကာ ငြိမ်ကျသွားသည့် မှုန်နံ့သာအဖြစ်ကို မိုးကောင်းကင် သုံးမိနစ်ကျော်ကျော်လောက် ကြာမှ ရိပ်မိသည်။ ခါတိုင်းသူကားမောင်းနေတိုင်း နွဲ ့နွဲ ့လေးမှီ၍ ငရန်မကန်းကို မထိတထိနှင့် လာလာစသူက ဒီနေ့ကြတော့ သူ့ဘက်တောင် လှည့်ကြည့်မနေ။ ဘာများ ဖြစ်နေတာလဲဟု အသည်းအသန် စဉ်းစားရသည်။ သူ .. ဘာများ အမှားလုပ်မိလို့လဲ ...။
"မှုန် .. ဘာဖြစ်သွားတာလဲ .. ကောင်းပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့်လား .."
"ဟုတ်တယ် .."
မှုန်နံ့သာ အသံက စိတ်ကောက်သံလိုလို၊ စိတ်ဆိုးသံလိုလို အသံပြတ်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ မိုးကောင်းကင် နောက်ကားရှင်းမရှင်းကို ကြည့်ပြီး ချက်ချင်း ကားကို လမ်းဘေးထိုးချရပ်သည်။ ကားလေးက တုံ့ခနဲရပ်သည်။
"မှုန် .. အဲဒီအတွက်ဆိုရင်တော့ စိတ်ဆိုးမနေနဲ့ .. လာ အခု ကောင်းကားပြန်ကွေ ့မယ် .. ဒါ ကောင်းရဲ့ချစ်သူကောင်မလေးပဲ ဆိုပြီး မေမေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ် .. မှုန် ဘာမှစိတ်ပူစရာမလိုဘူး .. ကောင်းတို့မိသားစုက အင်မတန်မှ လွတ်လပ်တယ် .. ကောင်းအဖေနဲ့အမေကလည်း ကောင်းတို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်စလုံးပေါ် ဘာမှ ချုပ်ချယ်တာ မရှိဘူး .. ဘယ်လိုလဲ .."
သည်လိုဆိုတော့လည်း မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ပြန်အားနာရပြန်သည်။ သူမကို တည်တည်စူးစူး စိုက်ကြည့်နေသည့် မိုးကောင်းကင်ကို ကနွဲ ့ကလျအပြုံးလေးတစ်ခု ပြုံးပြသည်။ ကိုယ်ကိုလည်း နွဲ ့နွဲ ့လေးစောင်းလိုက်သည်တွင် သူမနားကို တိုးကပ်လာသူ မိုးကောင်းကင်၏ ပုခုံးတစ်ဖက်၌ မှီပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ယောက်ျားလေးရနံ့ဖြစ်သည့် ရီဝေဝအနံ့ကို မှုန်နံ့သာ ရှူရှိုက်မိသလို၊ နေ့လည်က ခေါင်းလျှော်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ဆံနွယ်ရှည်တွေ ရနံ့ကလည်း သင်းသင်းလေးနှင့် မွှေးနေသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မိုးကောင်းကင် လက်နှစ်ဖက်နှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ပွေ့ဖက်သည်။ တင်းတင်းအိအိ ကိုယ်လေးက ဖက်ရတာကောင်းလှသလို၊ ရင်ထဲရှိ ဆန္ဒတစ်ရပ်ကိုလည်း အရှိန်ရအောင် နှိုးဆွပေးနေသည်။ ထွက်လာတုန်းကတော့ ညနေစာ စားဖို့ဖြစ်သော်လည်း၊ အခုလက်ရှိ အချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်၏အစာကို ပို၍ ဖြည့်ဆည်းချင်နေကြသည်။ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းမလို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်လေ့လာအကဲခတ်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုတော့မှ သူကားရပ်ထားသည့်နေရာက နာမည်ကျော် ပန်းခြံကြီးတစ်ခုနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို သတိထားမိသည်။
"မှုန် !!! .."
"ရှန် .."
"ကောင်းတို့ ပန်းခြံထဲသွားကြမလား ... ကောင်းတို့တွေ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးမှ သူများအတွဲတွေလို ပန်းခြံထဲ မထိုင်ရသေးဘူး .."
မိုးကောင်းကင် မေးငေါ့ပြရာကို မှုန်နံ့သာ လိုက်ကြည့်သည်။ ဟုတ်သည်။ သူမတို့ရှေ ့က ပေတစ်ရာလောက်အကွာတွင် ပန်းခြံ၏ ဝင်ပေါက်ရှိပြီး၊ လူတွေ လမ်းလျှောက်သွားနေကြတာ တွေ့သည်။ မှုန်နံ့သာ ဒီပန်းခြံအကြောင်းကို သိသည်။ အတွဲတွေ ချိန်းတွေ့နေကြလို့ ဒီအပိုင်းတွင် နာမည်ကြီးသည်လေ။
"ကောင်းသားပဲ .. ထိုင်ကြမယ်လေ .. ကောင်းပြောသလို မှုန်တို့တွေ ပန်းခြံထဲမှ မရောက်ဘူးသေးတာ .."
မှုန်နံ့သာ သဘောတူလိုက်သည့်နောက်၊ မိုးကောင်းကင်က အချိန်ဆိုင်းမနေပဲ သူ့ကားကို ပန်းခြံ၏ ဝင်ပေါက်ဆီသို့ မောင်းသွားသည်။ ကားပါဝင်လို့ရအောင် ဝင်ကြေးကို ပေးပြီး ပန်းခြံတစ်လျှောက် ဖောက်ထားသည့် လမ်းအတိုင်း မောင်းဝင်လာခဲ့သည်။ ပန်းခြံ၏ အစပိုင်းတွင်တော့ လာရောက်အပန်းဖြေသူ လူတော်တော်များများကို တွေ့ရပြီး၊ လမ်းနည်းနည်း ရှည်လာလေလေ၊ တခြားသူများကို မတွေ့ရတော့ပဲ အတွဲလေးတွေကိုသာ ဟိုတစ်စု၊ ဒီတစ်စုတွေ့လာရသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ သူများအတွဲတွေကို လိုက်ငေးရင်း နေရာချောင်းနေရာမှ၊ ကန်ရေပြင်ကို မျက်နှာပြု၍ ဆောက်ထားသည့် ခုံတန်းလေးတစ်ခုက လွတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ လက်ညိုးထိုးအပြတွင် မိုးကောင်းကင် ထိုခုံတန်းလေး၏ နောက်၌ ကားကို ကပ်၍ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရလိုက်သည့်နေရာကမဆိုး။ မုဒ်ဦးပေါက်ဝကနေဆို တော်တော်လှမ်းနေပြီဖြစ်သည့်အပြင်၊ ဘေးနားတွင် သစ်ပင်ကြီးနှစ်ပင်နှင့် အလှဆိုက်ထားသည့် ပန်းပင်များက အကာအကွယ်လိုဖြစ်နေသည်။ အလုပ်ဖြစ်မည်ဆိုလျှင် ကောင်းကောင်း အလုပ်ဖြစ်လို့ရသည့် နေရာဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့်ပဲလားတော့မသိ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ အတူထိုင်ပြီးလို့မှ ငါးမိနစ်တောင်မကြာလိုက်၊ နှစ်ဦးသား တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပွေ ့ပိုက်ထားသည့်အဖြစ်ကိုရောက်ပြီး အနမ်းမိုးတွေ ရွာနေကြသည်။ ညခင်း၏ လေကလည်း ညင်းသွဲ့သွဲ့နှင့် ကန်ရေပြင်ကို ဖြတ်ကာ တိုက်ခိုက်နေပြီး၊ အနှောင့်အယှက်ကလည်း မရှိဆိုတော့ နှစ်ဦးသား အချစ်ကမာ္ဘလေး တည်ဆောက်နေသည်မှာ တမေ့တမော။ မှုန်နံ့သာ၏ နို့သီးလေးတွေဆိုလျှင် မိုးကောင်းကင် လက်၏ သောင်းကျန်းမှုနှင့် စူစူလေးတွေ ဖြစ်လာပြီး၊ မှုန်နံ့သာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ငရန်မကန်းကလည်း ဘောင်းဘီထဲတွင် ဘယ်လိုမှမနေချင်တော့သည့်အလား ရုန်းကန်ထကြွနေရှာသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေကြရင်းမှ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို လှမ်းဖြုတ်သည်။
"မှုန် !!! .. တစ်ယောက်ယောက်ရောက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ .."
"အယ် .. သူကပဲ မေးရသေးတယ် .. သူများအတွဲတွေလည်း ဒီလိုပဲ မဟုတ်ဘူးလား .. မလာဘူးတာကျနေတာပဲ .."
"ဟီး .. မှုန်ယုံမလား မသိဘူး .. တခြားဘယ်ကောင်မလေးနဲ့မှ ကောင်း ပန်းခြံထဲ မလာဖူးဘူး .."
"အမလေးလေး .. အားကိုးရမလား အောက်မေ့ပါတယ် .. ဟုတ်ပါပြီတော် ... ကျမကပဲ တခြားသူနဲ့ လာဖူးနေဦးမယ် .. ဟွန်း .. စကားများမနေနဲ့ .. လူကြည့် .."
ပြောပြီးသည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ငရန်မကန်းကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်အောင် အပြင်ကိုထုတ်လိုက်သည်။ ဒါတွင်မက၊ ဝတ်ထားသည့် သရီးကွာတားဘောင်းဘီရော၊ အောက်ခံဘောက်ဆာကိုပါ ဆွဲချွတ်ချသဖြင့် မိုးကောင်းကင် ဖင်တောင်ကြွပေးလိုက်ရသည်။ တောက်လျှောက် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ ့ကာ အရှိန်တက်ခဲ့ရမှုကြောင့်၊ အပြင်ရောက်လာသော ငရန်မကန်းသည် ခပ်ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေသည့် လခြမ်းလေးကိုတောင် လှမ်းချိန်ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတစ်ချက် ကြည့်ပြီးနောက် သူမဆံပင်ရှည်တွေကို လက်တစ်ဖက်နှင့် သိမ်းလိုက်ရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ချသည်။ ပါးစပ်ကို ဟပေးလိုက်သည်တွင် ငရန်မကန်း၏ ခေါင်းက သူမနှုတ်ခမ်းကို ဖြတ်တိုးကာ အထဲသို့ ရောက်သွားသည်။
ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုလျှင် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ဒါမျိုးလုပ်ပေးဖို့ စိတ်ရဲမည်မဟုတ်ပါ။ အခုတော့ လူသွားလူလာမရှိသည်က တစ်ကြောင်း၊ နေ့လည်ကမှ စမ်းသပ်လေ့ကျင့်ထားခဲ့သည့် အခံက ရှိနေမှုကြောင့် တစ်ကြောင်း သူမ ဒိသရုပ်လုပ်လို့ရမရ စမ်းသပ်ချင်နေသည်။ တကယ်လို့ လူသံဘာညာကြားလျှင်လည်း မိုးကောင်းကင်က ဒူးခေါင်းလောက်ထိသာ တွန်းချထားသည့် ဘောင်းဘီကို ဆွဲတင်လိုက်လို့ရသည်။ ထိုအချက်များကြောင့် မှုန်နံ့သာ ဘာကိုမှ ဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ၊ လည်ချောင်းဝထိ ရောက်လာပြီဖြစ်သည့် ငရန်မကန်း၏ ထိပ်ကို ဆက်မျိုချသည်။ မုန်လာဥနီနှင့် လည်ချောင်းအနာခံကာ ကျင့်ခဲ့ရသည့် အကျိုးက ဒီမှာလာခံစားရသည်။ အသက်ရှူကြပ်မှုကို ထိန်းချုပ်နိုင်သည့်အပြင်၊ ဆို့ကြပ်မှုကိုလည်း တားဆီးနိုင်ခဲ့သည်။ ငရန်မကန်း၏ ထိပ်က သူမလည်မျိုထဲ တစတစ ချည်းနှင်းဝင်ရောက်လာလေသည်။
မှုန်နံ့သာ လည်ချောင်းသား အိအိလေးများ၏ အဆက်မပြတ်မျိုချနေသည့် အထိအတွေ့ကို မိုးကောင်းကင် ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံမထားနိုင်ပါ။ လက်တစ်ဖက်နှင့် သူ့ပေါင်ကြားတွင် မျက်နှာအပ်နေသည့် သူမခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ဆံပင်တွေကို ဆွဲမိမလိုဖြစ်သွားပြီးမှ ချက်ချင်းပြန်သတိရကာ သစ်သားခုံတန်း၏ လက်တန်းကို လှမ်း၍ ဖမ်းကိုင်သည်။ မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် သစ်သားတန်းကို ဆွဲထားသည်မှာ၊ သံရိုက်ထားတာ မခိုင်လျှင် ထိုသစ်သားချောင်းက ပြုတ်ထွက်လာမှာတောင် စိတ်ပူရသည်။ မှုန်နံ့သာက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ဖို့ သတိပေးထားခဲ့ပေမယ့်၊ ခါတိုင်းနှင့် ဘယ်လိုမှ မတူသည့် အရသာတွင် မိုးကောင်းကင် ဘာဆိုဘာမှ သတိမရတော့ပါ။ ဗြုန်းစားဒိုင်းစားကြီး သုတ်ရည်တွေ ပန်းမထွက်အောင်သာ စိတ်ကိုတောင့်ခံ၍ အတင်းထိန်းချုပ်ထားနေရသည်။ တော်သေးသည်။ ဘယ်သူမှ ရောက်မလာလို့ ..။
"အီး .. မှုန်ရယ် ... အီး .."
လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည့် မိုးကောင်းကင်၏ အခြေအနေနှင့်၊ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် လိင်တံ၏ ပြောင်းလဲလာမှုကြောင့် သူပြီးခါနီးပြီဆိုတာ မှုန်နံ့သာသိသည်။ လက်ရှိအချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ၏ နှာတံသည် မိုးကောင်းကင်၏ ဆီးစပ်အပေါ်ပိုင်းနှင့်ထိကပ်တော့မည့် အနေအထားမှာ ရှိသည်။ မိုးကောင်းကင်ကသာ သူ့လိင်တံအရင်းပိုင်းကို ရှင်းလင်းမထားလျှင် သူမ အသက်ရှူဖို့ အခက်အခဲတွေ့မှာ သေချာပါသည်။ အခုတော့ မိုးကောင်းကင်က သူမလိုပဲ အပြောင်ရှင်းထားသဖြင့် မှုန်နံ့သာအတွက် အဆင်ပြေလှသည်။ ခေါင်းကို အနည်းငယ်ပြန်ကြွပြီး ပါးစပ်လေးဟ၍ အသက်ကို မသိမသာရှူလိုက်ပြီးနောက်၊ မှုန်နံ့သာ မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ခေါင်းကို တရှိန်ထိုးငုံ့ချလိုက်သည်။
"အိုး .. ရှစ် .. မှုန် !!! "
မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာကို သတိပေးဖို့ ကြိုးစားပါသေးသည်။ သို့ပေမယ့် သူ့လက်တွေ၊ ခြေတွေကို ဘာဆိုဘာမှ အမိန့်ပေးလို့မရ။ ပြောရလျှင် သူ၏ ဦးနှောက်သည် စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ဘာဆိုဘာမှ အလုပ်မလုပ်တော့ပေ။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် မီးရှူးမီးပန်းများ ပေါက်ကွဲထွက်သလို ပြိုးကနဲ ပြက်ကနဲ ဖြစ်၍သွားပြီး၊ လည်ချောင်းသားအိအိလေးတွေထဲ ရောက်နေသည့် ထိပ်ဝကနေ အရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ မှုန်နံ့သာ သူမလည်ချောင်းထဲ ပူကနဲ နေအောင် ခံစားလိုက်ရပြီး၊ ထိုခဏအတွင်း၌ အရည်တွေက ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သည်။ သို့ပေမယ့် မိုးကောင်းကင်ဆိုတာ ဒီလိုမျိုး တခါတည်းနှင့် ပြီးသူမဟုတ်မှန်း သိသည်။ နောက်ထပ် ထပ်ကြုံလာမည့် အကြိမ်အတွက် အသင့်စောင့်ဖို့ ပြင်လိုက်စဉ်မှာပင်၊ ဒုတိယတစ်ကြိမ် ထပ်ထွက်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်က ပထမအကြိမ်ထက် များသည့်အပြင်၊ ထိပ်လုံးကြီး လည်ချောင်းထဲရောက်နေသည့် အချိန်က ကြာသွားပြီမို့ မှုန်နံ့သာ နင်မလို ဖြစ်သည်။ မရတော့။ ဆို့တက်မလာအောင် ကွက်ကနဲ မျိုချလိုက်ရသည့်အပြင် ငရန်မကန်းကိုလည်း နှစ်လက်မလောက် အပြင်အမြန်ထုတ်ပေးလိုက်ရသည်။ တော်သေးသည်။ ထိုရောအခါမှ ကျန်နေသည့်အပိုင်းနှင့် သူမပါးစပ်က အနေတော်ဖြစ်သွားပြီး နောက်ထပ်လက်ကျန်ထွက်လာသည့် အရည်တွေကို အခက်အခဲမရှိ မျိုချနိုင်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာ အောင်မြင်သွားချေပြီ။ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်နေရာမှ ငြိမ်ကျသွားသည့် ငရန်မကန်းကို ပါးစပ်ထဲမှ တစ်ဝက်လောက် ထုတ်ယူပြီးနောက်၊ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို မျက်လွှာလေးပင့်ကြည့်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက မျက်လုံးမှိတ်၊ ခေါင်းနောက်လှန်ကာ မေ့မေ့မူးမူး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့သည်။
မှုန်နံ့သာ ငရန်မကန်းကို ပါးစပ်ထဲမှ ချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း မတ်မတ်ပြန်ထိုင်သည်။ လက်သီးဆုပ်ကလေးနှင့် မိုးကောင်းကင် ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ထုလိုက်မှ ကိုယ်တော်ချောက သူမကို မျက်စိဖွင့်ကြည့်နိုင်ရှာသည်။
"လူကြည့်ထားဆိုတာ ကြည့်လည်း မကြည့်ထားဘူး .."
"စိတ်မဆိုးပါနဲ့ မှုန်ရယ် ... ဒီလောက်ကောင်းကောင်းကြီး အစုပ်ခံရမှတော့ ကိုယ်က ဘာကို သတိရတော့မှာလဲ .. မှုန် အရမ်းတော်တယ် .. ဒီတစ်ခါအစုပ်ခံရတာလောက်ကောင်းတာ ရှိကိုမရှိသေးဘူး .. "
"ဟုတ်လို့လား .. "
"ရော . .ခက်ပါပြီကော .. ကျားကိုက်ပါတယ်ဆိုမှ အပေါက်လေးနဲ့လားလို့ မေးနေရသေးတယ် .. ဟုတ်တာမှ ဟုတ်ဟုတ်နဲ့တောင် မြည်နေသေးတယ် .. မှုန့်ကို ပုလွေပညာရှင်မလေး ဆုပေးလိုက်ပြီ ...ဆာတီဖီကိတ်ရော လိုသေးလား ..."
"အ ဟိ .. ဂယ်လား ... ဒါဆို မှုန်က သင်တန်းဆင်းပြီပေါ့ ..."
"ဟုတ်တယ် .. ယနေ့မှစ၍ မိုးကောင်းကင်သည် မှုန်နံ့သာအား တပည့်မအဖြစ်မှ စွန့်လွှတ်လိုက်သည် .."
ထိုစကားပြောပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်က ဆက်မပြောသေးပါ။ ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ကာ မှုန်နံ့သာကို ကြည့်နေသဖြင့် မှုန်နံ့သာမှာ ကိုရီးယားကားကောင်းနေစဉ် ကြော်ငြာလာထိုးသလို ဖြစ်သွားသည်။ လက်သီးကလေးကို ပြန်ဆုပ်ပြီး နဖူးကိုထုလိုက်မည်ပြုတော့မှ မိုးကောင်းကင်က ဆက်၍ပြောသည်။ လေထဲမှာ ရွယ်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကလေးကိုလည်း သူ့လက်နှင့်အသာလှမ်းဖမ်းလိုက်သည်။
"တပည့်မအဖြစ်မှ စွန့်လွှတ်ပြီး သကာလ .. ချစ်သူအဖြစ် အဆင့်တိုးအပ်ခန့်ထားလိုက်သည် လို့ ပြောမလို့လေ .. မှုန်ကလဲ .. ပြောတာဖြင့် ဆုံးအောင် နားမထောင်ဘူး .."
"တော်ပါ .. ဟွန်း .."
မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ ကိုယ်လေးကို လှမ်း၍ ပွေ့ဖက်သည်။ ရင်ခွဲထဲပါလာသည့် မှုန်နံ့သာကို ဖက်ထားရင်းမှ ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူမဝတ်လာသည့် ထမိန်စကတ်၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ ထိုးထည့်သည်။ ပေါင်တွင်းသား အိအိလေးတွေကို ကိုင်မိပြီးနောက်၊ အပေါ်သို့ တက်လာမည်ပြုသည်။
"ကောင်း !!! ... နေဦး .. ဒီမှာတော့ မလုပ်နဲ့တော့ .. မှုန့်ဟာက ကောင်းလိုချွတ်ရပြုရတာမလွယ်ဘူး .. ထမိန်စကတ်ကြီး .. ကောင်းလုပ်ပေးချင်ရင် တခြားနေရာပဲ သွားရအောင် .."
"အိုကေလေ .. ကောင်းအိမ်ပြန်သွားကြမယ် ... ဖြစ်တယ်မှတ်လား .."
မှုန်နံ့သာ မငြင်းဆန်ပါ။ ချစ်သူနှင့်သာဆိုလျှင် ဘယ်နေရာမဆို သူမ သွားရဲသည် မဟုတ်လား။ မိုးကောင်းကင် ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ပြီးတာကို စောင့်ပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက် ပန်းခြံထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်တော့မှ နှစ်ယောက်စလုံး ဆာသလိုဖြစ်လို့၊ ကိုရီးယားအစားအစာကို အကင်လုပ်ရောင်းသော လမ်းဘေးဆိုင်လေးအတွေ့တွင် ကားထိုးရပ်ပြီး ဆင်းဝယ်ကြသည်။ အချိန်နောက်ကျနေမည်စိုးသဖြင့် ဆိုင်တွင်တော့ ဝင်ထိုင်၍ စားမနေတော့ပါ။ ပါဆယ်သာ ဆွဲပြီး ဆက်မောင်းလာခဲ့ကြသည်။ ကားပေါ်ပြန်အရောက်၌ မိုးကောင်းကင်က "ဗိုက်ဆာပြီကွာ"ဆိုပြီး ပြောသဖြင့် မှုန်နံ့သာ ကြွတ်ကြွတ်အိတ်နှင့် ထုတ်လာသည့် အထုပ်ကို ဖွင့်သည်။ အရင်ဆုံး "ကောင်းဆာရင် ဂေါ်ဖီစား"ဆိုပြီး ဂေါ်ဖီတစ်ဖတ်ကို ကြွေးသည်။ မိုးကောင်းကင် ကားမောင်းနေရသဖြင့် လက်ကမအား။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ခွံကျွေးသည့်ဟာကိုသာ စားလိုက်ရသည်။ ဂေါ်ဖီဖတ်ကို ဝါးနေရင်း မှုန်နံ့သာကို မိန်းကလေးများလို မျက်စောင်းထိုးသလို မကြည်ကြည့်ကြည့်တော့ မှုန်နံ့သာကရယ်သည်။ သူမအတွက်ဆိုပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ကြက်အူချောင်းကင်ပါလာသည်။ "ဒါကြီး မကြိုက်ပါဘူး .. ခုနတုန်းက ပိုကောင်းတဲ့ လူအုချောင်းကြီး စားပြီးသွားပြီ" ဟု သူမဖာသာသူမ မကြားတကြားပြောပြီး၊ မိုးကောင်းကင်ကို ကျွေးသည်။ မိုးကောင်းကင် မနေနိုင်၊ ကြက်အူချောင်းကင်ကို ဝါးရင်းနှင့်မှ ဟီးကနဲ ရယ်မိမလိုတောင် ဖြစ်သည်။ သီးမလို ဖြစ်သွားလို့ စတီရာတိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ထားရင်း၊ ကျန်တစ်ဖက်နှင့် ရင်ဘတ်ကို ထုရသည်။ မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်အဖြစ်ကို မြင်ပြီး တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်နေသေးသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာ တစ်ကိုက်၊ မိုးကောင်ကင် တစ်ကိုက်နှင့် ကိုရီးယားကင်ထုပ်က မိုးကောင်းကင်၏အိမ် မရောက်ခင်မှာပင် ကိစ္စချောသွားသည်။ ဆိုးတော့မဆိုး ။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးလည်း အတော်လေး နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။ မှုန်နံ့သာကတော့ နဂိုကတည်းက ဝိတ်လျှော့ဖို့ စဉ်းစားထားသူမို့ သူမအတွက် ညစာက ဒါနှင့်တင် လုံလောက်ပါသည်။ ထို့အပြင် သူမအတွက် နောက်ထပ် ဂျုစ်တစ်ခု သောက်ရဖို့က သေချာသလောက် ရှိနေသည် မဟုတ်လား ..။
အိမ်ကလေးထဲရောက်သည့်နောက်တွင်တော့ မိုးကောင်းကင်က သူ့အလှည့်ဟု ပြောပြီး၊ မှုန်နံ့သာကို ထိုင်နေကြ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ခိုင်းပြီး သူက ကြမ်းပြင်ထက်တွင် ဆင်းကာ ထိုင်သည်။ ဘယ်လောက်တောင်များ မိုးကောင်းကင် တစ်ယောက် အာသီသ ပြင်းနေသည်မသိ။ သူဖောက်ပေးခဲ့သော အအေးဗူးကို မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သောက်နေတုန်း ရှိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်လက်ထဲတွင် သူမ၏ ထမိန်စကတ်နှင့် အတွင်းခံပင်တီလေးက ပါသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ "အအေး မသောက်ဘူးလား" ဟု လှမ်းမေးတော့၊ မိုးကောင်းကင်က "အအေးထက်ကောင်းတာ သောက်မလို့" ဟု ပြောပြီး သူမပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ မဆိုင်းမတွ သူ့လျှာက အကွဲကြောင်းထဲ ဝင်လာသဖြင့် မှုန်နံ့သာ "အမေ့" ဆိုပြီးတောင် ယောင်အော်မိသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ဖန်ခွက်ထဲမှ အအေးကို မြန်မြန်သောက်လိုက်ပြီး၊ ခွက်ကို လွတ်ရာကျွတ်ရာ တင်ထားလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာလက်ထဲတွင် အအေးခွက်ကို ကိုင်စရာမရှိတော့လို့ အားနေသည်ဟူ၍တော့ မထင်ပါနှင့်။ အစေ့ဖုလေးကို ရန်ရှာသလို ထိုးဆွနေသည့် မိုးကောင်းကင်၏ လျှာကြောင့် သူ့ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ထားရသည်။
ပန်းခြံထဲမှာတုန်းက မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် မှုန်နံ့သာ့လျှာနှင့်ပါးစပ်တို့၏ နှိပ်စက်မှုကို ခံခဲ့ရပါသည်။ ထိုနည်းတူစွာ အခုလည်း မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် မိုးကောင်းကင်၏ လျှာနှင့် လက်ခလယ်၊ လက်ညိုးတို့၏ ပူးပေါင်းနှိပ်စက်မှုကို ရက်ရက်စက်စက်ခံစားနေရသည်။ သူမ ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံမထားနိုင်။ အဆုံးစွန်အခြေအနေကို ရောက်သွားသည်တွင်၊ မိုးကောင်းကင်၏ ခေါင်းကို တင်းတင်းဖိတွန်းကာ ထားလိုက်ပြီး၊ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ယှက်၍ ဖမ်းချုပ်ထားရင်း မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ကော့တက်သွားရှာသည်။ မှုန်နံ့သာဆီမှ အရည်တွေကုန်သွားသည့်အထိတော့ မိုးကောင်းကင် အသက်ရှူအောင့်၍ နေနေပါသေးသည်။ သို့သော် တော်တော်လေးကြာသည့်တိုင် သူ့ခေါင်းကို ဖမ်းညှပ်ထားသည့် ပေါင်တန်တွေက ဖယ်မသွားသောအခါ သူလည်း မတတ်နိုင်တော့။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် မှုန်နံ့သာ ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးတွေကို ဆွဲဖယ်လိုက်ရင်း မျက်နှာကိုမော့၍ အသက်ကို ဝအောင် ဟူးကနဲ ရှူရသည်။ ထိုအသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံကြားမှ မှုန်နံ့သာ သူမပေါင်ကြားကို ပြန်ငုံ့ကြည့်မိသည်။ နဂိုဖြူဝင်းနေသည့် သူမဆီးစပ်တစ်ဝိုက်က မိုးကောင်းကင် မျက်နှာနှင့် ဖိကပ်ထားမှုကြောင့် အနည်းငယ် နီရဲနေလေသည်။
"ကောင်း .. ဆိုးတယ်ကွာ .."
"ဘာဆိုးတာလဲ .. ကောင်းကို အသက်ရှူရပ်သွားအောင် လုပ်တာကြတော့ မပြောဘူး .."
"ဆောရီး .. ဆော .. ရီး .. နော် .. မှုန် အရမ်းကောင်းသွားလို့ပါကွာ .. လာ ပါဦး .. မှုန့်ကောင်လေးကို Kiss ပေးချင်လို့ .."
မှုန်နံ့သာက မိုးကောင်းကင်ကို ပုခုံးမှ ဆွဲထူပြီး နမ်းသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းတွေမှတဆင့် မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်ကိုသူမ ပြန်နမ်းမိသလိုတောင် ထင်မြင်မိသေးသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွင် သူမအရည်ကြည်တွေက ခိုတွဲနေသည် မဟုတ်လား။ မိုးကောင်းကင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမကို နမ်းနေရင်းမှ မှုန်နံ့သာ၏ ထွားမို့နေသည့် ရင်တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက ထမိန်စကတ်ကိုသာ ချွတ်ပေးလိုက်သဖြင့် အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအပါးစားလေးက ရှိနေသေးသည်။ ခဏအကြာတွင် မိုးကောင်းကင်က ဒီအတိုင်းအပြင်ကကိုင်နေရတာ အားမရတော့သည့်မို့ ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအောက်နားစကို လှမ်းဆွဲပြီး မတင်သည်။ အင်္ကျ ီကိုချွတ်ရဖို့အတွက် နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း နမ်းနေရာမှ ခွာလိုက်သည်။ သူမအင်္ဂါစပ်ကို တစ်ခုခုက ထောက်ထားသလိုဖြစ်လို့ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်သည်တွင် ငရန်မကန်းက ဘောင်းဘီထဲမှ အမြောင်းလိုက်ခုံးထပြီး လာထိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။
"ဒီကောင်လေးက အထဲကို လာလည်ချင်နေပြီနဲ့တူတယ် .. ဟင်း ..ဟင်း .."
"လည်ချင်တာပေါ့ မှုန်ရယ် .. စမ်းကြည့်မလား .. ဟီး "
"အယ် .. လုပ်နဲ့ .. မှုန် အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး .."
"ကောင်းပြောတာ အဲဒီလို မဟုတ်ဘူး .. အထဲကို မထည့်ဘူးလေ .. အပေါ်မှာကပ်ပြီး ပြေးခိုင်းမလို့လေ .."
"ဟင် .. ဟုတ်လို့လား .. ကောင်းစိတ်ကိုရော နိုင်လို့လား .. မှုန်ကတော့ စိတ်မရဲဘူး .."
"အင်းပါ .. စမ်းကြည့်တာပေါ့ .."
မိုးကောင်းကင်က ပြောရင်းနှင့်ထပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို အကုန်ချွတ်သည်။ ငရန်မကန်းက အောင်ပွဲရစစ်သူကြီးနှယ် ထောင်ထောင်ထောင်ထောင်နှင့် ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် မိုးကောင်းကင်က ဆိုဖာပေါ်ပြန်တက်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ကားသွားအောင် တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ငရန်မကန်းနှင့် သူမအကွဲကြောင်းလေးကို ထိကပ်သည်။ ကပ်တာမှ ရိုးရိုးထိထားယုံမဟုတ်၊ တင်းတင်းကို ဖိကာ ပွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်သဖြင့် မှုန်နံ့သာ ဖီးလ်တောင် အတော်ဖြစ်သွားရသည်။ ထိုသို့အကွဲကြောင်း တလျှောက် ငရန်မကန်းနှင့်ဆွဲပွတ်မှုကို မိုးကောင်းကင်က ဖြေးဖြေးခြင်း လုပ်ပေးသည်။ ထို့အပြင် မှုန်နံ့သာ၏ ထွားမို့သည့် ရင်အစုံကိုလည်း ဘရာပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ကာ နယ်ဆော့သည်။ အဓိက ခလုတ်များကို မိမိရ ဖွင့်နှိပ်ခြင်းခံရသဖြင့် မှုန်နံ့သာကိုယ်လေး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်လာရှာသည်။
"ကောင်း .. အင့် .. အင်း .. အဲဒီအတိုင်း ဆက်လုပ်ရင် မှုန် ပြီးသွားနိုင်တယ် .. ဒါပေမယ့် ကောင်းပြီးမှာလား .. အင့် .. ဟင့် .."
"မပြောတတ်ဘူး .. မှုန် .. တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး ... ဒါပေမယ့် ဆက်တိုက်လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ပြီးသွားမယ် ထင်တာပဲ .. အီး .."
မိုးကောင်းကင်က သူ့ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး၊ ဆုပ်နယ်ခံရလို့ ဘရာထဲမှ လွတ်ထွက်လာသော နို့သီးနီနီလေးကို ငုံ့စုပ်ဖို့ကြိုးစားသည်။ အဆင်တော့ မပြေ။ သူက အရပ်မြင့်သည့်အပြင် ထိုသို့အားစိုက်လိုက်လျှင် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဆွဲပွတ်နေသည်ကို သေချာလုပ်ပေးလို့မရ။ အရသာက သူ့လိင်တန်နှင့် ထိတွေ့နေသည့်အပိုင်းက ပိုကောင်းနေသည်မို့၊ နို့သီးလေးတွေကို စုပ်ပေးမနေတော့ပဲ လက်မ၊ လက်ညိုးသုံး၍သာ အသာလေး ဆွဲဆွဲပေးနေသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မှုန်နံ့သာအတွက်တော့၊ မိုးကောင်းကင် ဘာလုပ်ပေးပေး သူမကို အမြင့်ဆုံးအခြေအနေသို့ရောက်အောင် ဆွဲခေါ်နေသလို ဖြစ်စေသည်။ သူမအဝလေးထဲမှ အရည်တွေ ပြန်စိမ့်ထွက်နေသည်မှာ အပေါ်အောက် ဆွဲဆွဲပွတ်နေသော လိင်တံသည်ပင်လျှင် ချွဲကျွိကျွိဖြစ်လာသည်။ သေချာသာ အာရုံစိုက်၍ နားထောင်မည်ဆိုလျှင်၊ အင်္ဂါနှစ်ခု ထိပွတ်ခြင်းကြောင့် ပြစ် ပြစ် ဆိုသည့် အသံလေးများကိုပင် ကြားနေရမည်ဖြစ်သည်။
မိုးကောင်းကင်၏ လှုပ်ရှားမှုက တစတစမြန်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်တိုင်လည်း မိုးကောင်းကင်လုပ်ရ လွယ်စေရန် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို တတ်နိုင်သမျှ ကားထားပေးသည်။ အစတုန်းကတော့ မိုးကောင်းကင်က လူလည်ကျပြီး သူမအဝလေးထဲသို့ ထိုးသွင်းမှာကို စိတ်ပူခဲ့သေးသည်။ သို့သော် အခုအချိန်တွင် မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲ၌ ထိုအတွေးက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိ။ အရသာအသစ်မဟုတ်သည့်တိုင်၊ ဆန်းပြားသည့် အထိအတွေ့တွင် မေ့မေ့မူးမူးဖြစ်ကာ ငရန်မကန်းခေါင်းက အကယ်၍သာ အထဲသို့ ကျွံဝင်လာလျှင်တောင် သူမ သိလိုက်မှာ မဟုတ်ပေ။ မိုးကောင်းကင်နှင့်အတူ ပန်းတိုင်ကို ပြိုင်တူပြေးလွှားနေသည့် ရင်ခုန်မှုတွင် သူမ မေ့မျောပျော်ဝင်၍ နေသည်။
"အင်း .. အင်း .. ကောင်း ..."
မှုန်နံ့သာ တကိုယ်လုံး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်ကာ ရုတ်ချည်း မိုးကောင်းကင်၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲမိသည်။ အားနှင့်တင်းတင်း ဆွဲထားလိုက်သည်ဖြစ်၍ မိုးကောင်းကင်၏ လှုပ်ရှားမှုက ရပ်တန့်သွားပြီး၊ သူ့ဆီးစပ်နှင့် သူမအင်္ဂါစပ်က ဖိကပ်သွားသည်။ ဖောင်းကားနေသည့် ငရန်မကန်းကတော့ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ကြားညှပ်ကာ ပိတ်မိနေသည်။ မှုန်နံ့သာ အတွင်းသားတွေ အပြတ်လှုပ်ရှားကာ အရည်တွေ ထွက်ကျသည်။ တပြိုင်တည်းလိုလို ငရန်မကန်းကလည်း သူ့ကိုဖိကာထားသည်ကို မကျေနပ်သည့်အလား ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကုန်းရုန်းထကာ အရည်တွေ ပန်းထွက်သည်။
"ဝိုး ... မှုန်တော့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကို မသိဘူး .."
"ကောင်းတော့ အရမ်းကောင်းတယ် ... အပြင်မှာတောင် ဒီလောက်ကောင်းနေရင် .. အထဲမှာ ဆိုရင် .."
"တော်တော့ .. လူဆိုး .. ထဦး .. ဒီမှာ ပေပွကုန်နေပြီ .. အလကား တမင်တကာ အလုပ်ရှုပ်အောင်လုပ်တယ် .."
"ကောင်း ရှင်းပေးပါ့မယ် ... အဲဒီအတိုင်းနေ .. တစ်ရှူးဗူး ယူလာခဲ့မယ် .."
မိုးကောင်းက ပြောရင်း ဆိုဖာပေါ်မှ ထကာ တစ်ရှူးဗူးကို သွားဆွဲလာခဲ့သည်။ ပြီးနောက် သူကိုယ်တိုင်ပဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးသည်။ သည်လိုဆိုတော့လည်း မှုန်နံ့သာ ကြည်နူးရပြန်သည်။ အကယ်၍သာ မိုးကောင်းကင်က လုပ်မပေးဘူးဆိုလျှင်လည်း၊ သူမဖာသာသူမတော့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းဖြစ်အောင် လုပ်ရမည်သာ။ အခုတော့ ကိုယ့်ချစ်ရတဲ့သူက ယုယုယယ လုပ်ပေးသည်တွင် သူမ စိတ်ထဲ ဝမ်းသာပီတိဖြစ်မိသလို၊ မိုးကောင်းကင်အပေါ် သူမရဲ ့အချစ်တွေကလည်း ဆထက်တပိုး တိုးပွားလို့သာနေတော့လေသည်။
**************************************************
ပျော်ရွှင်စရာတွေ ပြည့်နှက်နေသော မှုန်နံ့သာ၏ ဘဝလေးထဲသို့၊ စိတ်မချမ်းမြေ့စရာကို သယ်ဆောင်လာပေးသူက တနင်္ဂနွေမနက်၏ မိုးဖြစ်သည်။ မနက်လင်းပိုင်းမှ ရွာချသည့် မိုးသည် စနေမှာရွာသည့်မိုး မဟုတ်သည့်တိုင်၊ ခြောက်နာရီထိုးခါနီးထိ မစဲသေး။ မှုန်နံ့သာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ အားကစားဝတ်စုံကိုလဲလို့သာ လဲထားလိုက်ရသည်။ ကောင်းပေါ်လာဖို့ မျှော်လင့်ချက်ကတော့ အလှည့်ကျမီးပေးသည့်အချိန်တွင် နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ မီးလာအောင် တောင့်တသလိုမျိုးနှင့်တောင် တူနေပေဦးမည်။ ခြောက်နာရီထိုးခါနီးတော့ မိုးကောင်းကင်ဆီက ဖုန်းဝင်လာပါသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် မယောင်မလည်နှင့် မှုန်နံ့သာ ရှိနေသည်မို့ သူမ သွက်သွက်လက်လက်ပင် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
"ကောင်း ဘယ်လိုလဲ ..."
"အင်း .. မိုးရွာနေတယ် မှုန် .. မှုန်တို့ဘက်မှာလည်း ရွာနေတာပဲ မဟုတ်လား .."
"ဟုတ်တယ် ရွာနေတယ် .. စဲမယ့်ပုံလည်း မပေါ်ဘူး .. ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ .."
"မိုးကိစ္စခဏထားလိုက်ပါ .. အခု ကောင်းက မှုန့်ကို အရေးတကြီးပြောစရာရှိလို့ .."
"ဟင် . .ဘာပြောစရာ ရှိလို့လဲ ..."
"တခြားတော ့မဟုတ်ဘူး .. ကောင်း .. မှုန်နဲ့ ဒီနေ့ မတွေ ့နိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ် .. မိုးရွာတာကြောင့် မဟုတ်ဘူး .. နောက်ရက်တွေလည်း မသေချာဘူး .."
မိုးကောင်းက ရှင်းပြရှာပါသည်။ မိုးကောင်းကင်တို့ မျိုးရိုးသည် တရုတ်သွေးအနည်းငယ်ပါသည်။ အမေဘက်ကဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်ပဲလား မသိ။ သူ့မှာ မွေးစားအမေလို့ခေါ်ရမည့် GodMother ရှိသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ပြောပြချက်အရ သူ့မွေးစားအမေ ဒေါ်ကြိုက်လွယ်လွယ်သည် သွေးကင်ဆာ ဝေဒနာရှင်တစ်ဦးပင်။ ရောဂါအခြေအနေက ဒီနှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ အနည်းငယ်ပို၍ ဆိုးရွားလာသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ မနေ့ညတုန်းက အသည်းအသန်သဘောမျိုးဖြစ်သဖြင့် မိုးကောင်းကင်တို့ တစ်မိသားစုလုံး (ညီလုလင်တော့မပါ) ညလုံးပေါက် ဒေါ်ကြိုက်လွယ်လွယ်၏ အိမ်တွင် လူနာစောင့်နေခဲ့ကြသည်။ မိုးကောင်ကင်ထပ်ပြောသည်က သူ့မွေးစားအမေ၏ အခြေအနေက မကောင်း။ နောက်ဆုံးအချိန်လို ဖြစ်နေလေရာ သူ အနားတွင် ရှိနေပေးဖို့ လိုအပ်နေလေသည်။ မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက်အတွက် အဆင်မပြေချင်တော့ ထိုမွေးစားအမေကလည်း နီးနီးနားနားမှာ နေသည် မဟုတ်။ သည်တော့ ခဏတဖြုတ် လာတွေ့ချင်လျှင်တောင်မှ လွယ်မိပုံမပေါ်။ မှုန်နံ့သာနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရဖို့ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ မဖြစ်နိုင်သည့်အကြောင်း ရှင်းပြရှာသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အသံက ဆွေးမြေ ့မြေ ့နှင့် ဖြစ်နေလေ၏။
မှုန်နံ့သာ ရုတ်တရက်တော့ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့နိုင်ဆိုသည့် သတင်းအတွက် ဝမ်းနည်းမိသည်။ သို့သော် ကြင်နာတတ်သည့် စိတ်ထားအရင်းခံရှိသည်မို့ ၊ မိုးကောင်းကင်အတွက်လည်း သနားရပြန်သည်။ ချစ်ရသူကို အားပေးချင်သည်။ ရင်ကလေးမို့လာသည်အထိ၊ လေကိုဝအောင် ရှူသွင်းလိုက်ပြီးမှ ..
"ရပါတယ် ကောင်းရယ် .. မှုန် နားလည်ပါတယ် .. စိတ်မပူနဲ့ ... မှုန် ကောင်းနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့နိုင်မယ့်ရက်ကို လက်ချိုးရေပြီး စောင့်နေမယ် .."
"ကျေးဇူးတင်တယ် မှုန် .. ကောင်းကို နားလည်ပေးလို့ .. တကယ်ပြောတာပါ .. ကောင်း မှုန့်ကို အရမ်းသတိရနေမှာ သေချာတယ် .. "
"အင်းပါ .. နေ .. နေဦး .. မှုန်မေးစရာရှိလို့ .. ကောင်းရဲ ့မွေးစားအမေ ဘယ်သူ .. ဒေါ်လွယ်လွယ်ကြိုက်ဟုတ်လား .."
"အာ .. မှုန်ကလည်း .. ကြိုက်လွယ်လွယ်ပါ .. ကြိုက်ဆိုတာက သူတို့မျိုးရိုးနာမည် .. တရုတ်မမှ အစစ်ကြီး .. လွယ်လွယ်ကြိုက်တာက မှုန် .."
"ကောင်းနော် .. မှုန် အကောင်းပြောမလို့ .. မစနဲ့ .. ဟွန်း .. မှုန်ကဖြင့် ကြားက စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရတာကို .."
"အ ဟီး ... ဆောရီး .. စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ မှုန် .. သူက ဒီလိုဖြစ်မယ်ဆိုတာ သိနေပြီးသား .. အသက်လည်းကြီးပြီလေ .. ဒါတွေ ထားလိုက်ပါ .. ကဲ ပြော .. မှုန် ဘာပြောမလို့လဲ .."
"အဲဒီ ကောင်းမွေးစားအမေမှာ သမီးတွေ ဘာတွေ ရှိမနေပါဘူးနော် .. တော်ကြာနေမှ ... မှုန် မကြားချင်တဲ့ သတင်းတွေ ကြားနေရဦးမယ် .."
ရုတ်တရက်တော့ မှုန်နံ့သာ ဘာဆိုလိုချင်သည်ကို မိုးကောင်းကင် စဉ်းစားမိဟန်မတူ။ ခဏအကြာတွင်မှ သဘောပေါက်သွားဟန်နှင့် တဟားဟား အော်ရယ်သည်။ ရယ်သံစွက်နေသည့် အသံနှင့်လည်း မှုန်နံ့သာကို လှမ်းပြောသည်။
"ပေါက်တတ်ကရ မှုန်ရယ် .. ဒီလိုသာဆိုရင် ကောင်းလည်း မေးရဦးမယ် .. မှုန့်အမေနဲ့ အဖေမှာ နှလုံးရောဂါတို့၊ နှလုံးသွေးကြောကျဉ်းတာတို့ မရှိပါဘူးနော် .. တော်ကြာနေ ကိုယ်က မွမ်းမံခြယ်သထားတာလေး ပြန်လည်းပြန်လာရော .. သူများလက်ထဲ ပါသွားမှ ဟုတ်ပဲ့ဖြစ်နေမယ် .. ဟီး .."
"အယ် .. ဖွဟဲ့လွဲပါစေ ဖယ်ပါစေ .. အဲဒီလို ကြပ်ကြပ်ပြော .. ရှင့်ကို ကျမအဖေက တွေ့တာနဲ့ သတ်နေမယ် .."
"အလကား ပြောတာပါ မှုန်ရယ် .. စတာပါ .. ဒီတစ်ခါ အကောင်းပြောမယ် .. မှုန် ဝိတ်ချတဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းတွေတော့ ဆက်လုပ်နေနော် .. တစ်ယောက်တည်းပဲဆိုပြီး မပြေးပဲနဲ့လည်း မနေနဲ့ .. မှုန့်အိမ်နဲ့ဆို အားကစားကွင်းက ဘယ်လောက်မှ ဝေးတာ မဟုတ်ဘူး .. တကယ်လို့ ကောင်းမပါလို့ ... စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်တယ်ဆိုရင်တော့ ကြိုးခုန် ... အဲဒါလည်း ဝိတ်ကျတာပဲ .. ကောင်းတစ်ခုပဲ စိတ်မကောင်းတာ မှုန် ကြိုးခုန်နေတာကို ဘေးကလာမကြည့်နိုင်တာကိုပဲ .. ဟီး .."
သည်တစ်ခါတော့ မိုးကောင်းကင် နောက်ဆုံးပြောသွားသည့်စကားကို မှုန်နံ့သာ ပြန်စဉ်းစားရသည်။ သိပ်တော့ ကြာကြာ မတွေးလိုက်ရပါ။ သူမက ခေတ်၏သမီးပျိုပဲ။ ဘာလဲဆိုတာ မျက်စိထဲ ချက်ချင်းပြေးမြင်သည်။
"ကောင်းနော် .. ဟွန်း .. လူနာစောင့်ရမယ့်လူက နှာအတွေးတွေးနေတယ် .. "
မိုးကောင်းကင်က တစ်ခုခုပြန်ပြောမည် ပြုသည်။ သို့သော် "မှုန်"လို့ ပြောသံကြားပြီးနောက် နောက်ထပ်စကားဆက်ပြောမည်ပြုစဉ်မှာ၊ တခြားသော အသံတစ်ခုကို ဖုန်းထဲကနေ ကြားရသည်။ မိုးကောင်းကင်ကို လှမ်းခေါ်တာဖြစ်ပါသည်။ မှုန်နံ့သာကို နောက်မှ ဖုန်းထပ်ဆက်လိုက်မယ်နော်ဟု ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။ ချစ်ရသည့်သူ၏ အသံကို မကြားရတော့ပဲ လိုင်းပြတ်သွားသည့် "တူ တူ" ဆိုသည့်အသံသာ ဖုန်းထဲကနေ ကြားနေရသည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် သူမဘေးရှိ အရာရာသည် တိတ်ဆိတ်သွားသလို ခံစားရသည်။ အိမ်ခေါင်မိုးကို လာထိသည့် မိုးစက်တွေ၏ တဖျောက်ဖျောက်အသံတွေ ကြားနေရသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ၏ ကမာ္ဘသည် ငြိမ်သက်လျက် ရှိနေပါတော့သည်။
********************************************
ချစ်သူနှင့်ကွေကွင်းရခြင်းသည် ဒုက္ခဟု ဆိုထားကြသည်။ ထိုဒုက္ခကို မှုန်နံ့သာ မကြုံတွေ့ရဖူးသေးပါ။ ကြုံလည်း မကြုံတွေ့ချင်ပါ။ သည်လိုမျိုး ဒုက္ခမပြောနှင့် အခု မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့ရခြင်းသည်ပင်၊ သူမမှာ နေလောင်ထားသော ပန်းကလေး၏ဘဝကို အလိုလို ရောက်နေရရှာသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ မွေးစားအမေကကလည်း နေ့လား၊ ညလားဆိုတာ မသိသည့် အခြေအနေကို ရောက်နေသည်ဟုဆိုသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် မိုးကောင်းကင်သည် ကျောင်းတောင်မှ မလာနိုင်ရှာ။ သည်တော့ သူမတို့နှစ်ယောက် ကျောင်းမှာလည်း မတွေ့နိုင်။ အလွမ်းသယ်သည့်အနေနှင့် မြန်မာ့ဆက်သွယ်ရေးလုပ်ငန်းကိုသာ အားကိုးရသည်။ ဒါကလည်း ပြောခဲ့ဖူးသလို မှုန်နံ့သာတို့အိမ်ရှိ ဖုန်းက၊ အိမ်ရှေ ့ဧည့်ခန်းထဲမှာမို့ တစ်ခါတစ်လေကျလျှင် ပြောရဆိုရတာ မလွတ်လပ်။ အားလုံး အနှစ်ချုပ်လိုက်သော် မှုန်နံ့သာမှာ မိုးကောင်းကင်နှင့် မတွေ့သည့် တစ်ပတ်၊ ဆယ်ရက်အတွင်း ကိုယ်ရေကို သိသိသာသာ စစ်ကျသွားလေတော့သည်။
မိုးကောင်းကင် မရှိသည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ ကျောင်းတက်ရတာ စိတ်တော့မပါပါ။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း နေကောင်းလျက်သားနှင့် အတန်းပျက်ချင်သူမဟုတ်၊ နောက်ပြီး အိမ်မှာနေလျှင် ပိုပြီးတော့ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး ဖြစ်နေမည်ကို တွေးမိလို့ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းတော့ မှန်မှန်လာပါသည်။ တော်တော့တော်ပါသေးသည်။ တင်ဇာလင်းက မှုန်နံ့သာ ဘာဖြစ်နေသည်ကို ရိပ်မိသည့်အတွက် သူမနှင့်အတူ တော်တော်များများ အတူလာ၍နေပေးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း သူမ၏ ရည်းစားပူပူနွေးနွေး ဇော်ဦးပါ ပါလာတတ်သည်။ ကိုယ့်ရှေ ့မှာ သူငယ်ချင်းအတွဲက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကယုကရင် လုပ်နေကြတာမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ပို၍တောင် သတိရမိသေးသည်။
သည့်ထက်ဆိုးသည်က တင်ဇာလင်းက သူမနှင့် နှစ်ယောက်တည်းအတူ ရှိသည့်အချိန်များတွင် ဇော်ဦးနှင့်သူမ၏ အတွေ့အကြုံများကို ပြောပြခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်ဇာလင်းက နဂိုကတည်းက အကြောက်အလန့်ရှိသူမဟုတ်၊ ပါးစပ်လည်းရဲသည်။ သွက်လည်းသွက်သည်။ ထို့အပြင် မှုန်နံ့သာအကြောင်းကို ကြားပြီးကတည်းက အားကျခဲ့သူမဟုတ်လား။ ထို့အတွက်ကြောင့် အခုလို တရားဝင်ရည်းစားရလာသည့်အချိန်တွင် မှုန်နံ့သာထက်တောင် ပို၍ ခရီးရောက်နေသည်။ သူငယ်ချင်းမ၏ အတွင်းကျကျ အဖြစ်များကို နားထောင်ရသည်မှာ မှုန်နံ့သာ တခါတလေဆို ပါးရင်းနားရင်းများ ပူတက်လာသလိုတောင် ခံစားရသည်။ နေမကောင်းဖြစ်တာ မဟုတ်ပါပဲနှင့် ကိုယ်တွင်းမှာ အပူတွေများနေသလို တရှိန်းရှိန်းဖြစ်သည်။ ခက်သည်က မိုးကောင်းကင်က မရှိတော့ သူမမှာ စိတ်ဖြေစရာမရှိ။ အရင်လိုသာဆိုလျှင် မှုန်နံ့သာ ညအိပ်ရာဝင်သည့်အချိန်၌ မအိပ်ခင်လေးတော့ လက်ကစားမိမှာ သေချာပါသည်။ အခုတော့ ဒါမျိုးလည်းမလုပ်ချင်ပါ။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ခွဲရမည်ဆိုကတည်းက မှုန်နံ့သာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချထားခဲ့သည်။ ထိုသည်ကား အခြားမဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်က မလုပ်မပေးခြင်း၊ သူမဖာသာသူမ ဘာမှမလုပ်ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သည်တော့ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက်လွမ်းသည့်စိတ်၊ တမ်းတသည့်စိတ်၊ ဟိုစိတ်၊ သည်စိတ် အားလုံးပေါင်းပြီး မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်ဆုံမည့်ရက်ကိုသာ အမျှော်ကြီးမျှော်နေရလေတော့သည်။
အခု ကြာသပတေးနေ့ ရောက်ပြီ။ မနက်ဖြန်တစ်ရက်ပြီးလျှင် weekend ကျောင်းပိတ်ပေဦးမည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် စနေ၊ တနင်္ဂနွေကို မျှော်နေကြဖြစ်ပေမယ့် ဒီအပတ်တော့ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ မရှိ။ မိုးကောင်းကင်၏ မွေးစားအမေက ပြီးခဲ့သော တနင်္လာနေ့က ဘဝတစ်ပါးသို့ ကူးပြောင်းသွားရှာသည်။ မှုန်နံ့သာ ဒီသတင်းကြားပြီး စိတ်မကောင်းပါ။ ထို့အတွက်ကြောင့်လည်း သူမ အလွမ်းစိတ်ကို မျိုသိပ်ထားပြီး မိုးကောင်းကင်ကို တွေ့ချင်နေသည့်အကြောင်းတောင် နှုတ်က ပြောမထွက်ခဲ့ပေ။ သူမ ပြောမထွက်ပေမယ့် မိုးကောင်းကင်ကတော့ သူမကို လွမ်းသည့်အကြောင်း စီကာပတ်ကုံးပင် ပြောပြသည်။ ဖုန်းထဲကနေ ပြောနေရင်းမှ ဘာဘာညာညာတွေ ပါလာလို့ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲတောင် တစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။ တော်သေးသည်။ မိုးကောင်းကင်က အချိန်သိပ်မရဘူးဆိုလို့ မှုန်နံ့သာ တောက်တောက်ယိုသည့် အဆင့်တော့ မရောက်လိုက်ပါ။ စိုတိုတိုလေးသာ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်း၊ လူကို ရွစိတက်အောင် လုပ်သွားတယ်ဟု ဖုန်းချလိုက်သည့်အချိန်တွင် စိတ်ထဲက ကြိတ်၍ရန်တွေ့မိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်တွေ့လျှင် မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမ ထိန်းချုပ်နိုင်ပါမည်လားတောင် မသိ။
ညနေကျောင်းဆင်းချေပြီ။ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရတော့ပေမည်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် သူမလွယ်အိတ်ထဲ စာအုပ်ကို ထိုးထည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ရုတ်တရက် သူမဆံပင်တွေကြားထဲ အရာတစ်ခုက တိုးဝင်သည်။ ဘာလဲဆိုတာ မှုန်နံ့သာ သိပါသည်။ လှည့်ကြည့်မနေပဲ လက်နှင့်ဆံပင်ကို သပ်ချလိုက်တော့ စက္ကူမြားတစ်ခုက လက်ထဲပါလာသည်။ မှုန်နံ့သာ ဖြေပြီး ဖွင့်ကြည့်မနေတော့ပါ။ ဘာရေးထားမည်ဆိုတာ မှန်းဆစရာမလို။ သူမကို စိတ်ဝင်စားသည့်အကြောင်း ရေးထားတာပဲ ဖြစ်ပါမည်။ နောက်ထပ် မြားတံတွေ ထပ်ရောက်မလာအောင် ဆံပင်ရှည်တွေကို ရှေ ့ဘက်သို့ သိမ်းလိုက်ပြီး အတန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ခြေလှမ်းမှန်မှန်နှင့် လျှောက်လာရင်းမှ မိုးကောင်းကင် ပြောခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတစ်ခုစီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ သူမတို့ကျောင်း၏ မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲကိစ္စနှင့် ကင်း၊ကွင်းရွေးပွဲ ကိစ္စ ..။
မိုးကောင်းကင် ပြောခဲ့သည်မှာ ဟုတ်များဟုတ်နေမလားတော့ မသိ။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း တီးတိုးတီးတိုးကြားရသော စကားများအရ မှုန်နံ့သာ့ နာမည်က သူမတို့ အတန်းထဲမှာ ရေပန်းစားနေလေသည်။ မေဂျာ၏ ကွင်းအဖြစ် သူမကိုရွေးမည်ဟု ပြောသံများ ကြားနေရသည်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ သူမဆံပင်ကို လာလာစိုက်သည့် မြားတံအရေအတွက်နှင့်ပင် ဟုတ်သည်၊ မဟုတ်သည်က ဆုံးဖြတ်လို့ရနေသည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မဆုံစည်းခဲ့ရစဉ်တုန်းက သူမ အခုလိုမျိုး ပေါ်ပြူလာဖြစ်သည့်ဘဝကို လိုချင်ခဲ့သော်လည်း၊ တကယ်တမ်းဖြစ်လာတော့ သူမရင်ထဲမှာ ထိုအကြောင်းအရာက ရှိမနေပါ။ မိုးကောင်းကင်ကို လွမ်းသည့်စိတ်ကသာ သူမကို ကြီးစိုးထားလေသည်။ တမင်တကာ လုပ်ပြီးလျှောက်သည် မဟုတ်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ အသက်မပါသလို ခြေလှမ်းတွေနှင့် ဖြေညင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အတန်းထဲရှိ ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေ သူမဘေးနားမှ ကျော်လွှားဖြတ်သန်းသွားကြသည်။ သိပ်မကြာခင်ပင် မှုန်နံ့သာပတ်ဝန်းကျင်တွင် သူမ တစ်ယောက်တည်းသာ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ကျန်နေခဲ့သည်။ ကန်တင်းကို ဖြတ်ကျော်မိသည့်အချိန်တွင် သူမနားထဲသို့ သီချင်းသံတစ်ခုက တစ်စိုးတစ်စပြန့်လွင့်လာသည်။ ယနေ့နာမည်ကျော် အဆိုတော် မျိုးကြီး၏ သီချင်း .. လွမ်းတဲ့စိတ် ...။