ဘကြီးတော်မီသည် တူတော်မောင် တူးတူးက လူကြီးသမီး ရွှေစင်ဒွန်းကို ရလာပြီလို့ သတင်းရကထဲက ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည် ။ ဂျော်နီရဲ့ အဖြစ်ကတော့ ဆိုးသည် ။ ဒီကောင်က နှာထန်တာဘဲ သိသည် ။ မပါးမလျင်..တော်တော့်ကို ဒုံးဝေးတဲ့ ငတုံး ။ သူ့မိန်းမ ပိတောက် လိုက်လာတော့ နေကြာနဲ့ အိပ်နေတာ ပက်ပင်း မိတော့တာဘဲ ။ ဂျော်နီကို ပိတောက်က နားရွက်ကနေ ဆွဲပြီး ပြန်ခေါ်သွားသည် ။ ဘကြီးတော်မီ တားတာကို လက်မခံတော့ ။ ဂျော်နီနဲ့ ဖြစ်တဲ့ ကောင်မလေးတော့ စခန်းမှာဘဲ ကျန်ခဲ့သည် ။ နံမည်က နေကြာ တဲ့ ။
ဘကြီးတော်မီသည် သူ့အိမ်ကနေပြီး နေကြာ ရေသယ်နေတာကို လှမ်းကြည့်နေသည် ။ စခန်းမှာ အလကား နေလို့ မရဘူး ။ ဝိုင်းကူရသည် ။ နေကြာ ရေသယ်ပြီး ဝိုင်းကူနေသည် ။ ရေသယ်နေလို့ နေကြာ့ဘောင်းဘီလေးကရေတွေ စိုနေသည် ။ ဘောင်းဘီ အသားက ကိုယ်နဲ့ ကပ်နေသည် ။ နေကြာရဲ့ ကိုယ်လုံး အလှအပကို ပြသနေသလိုဘဲ ။ ဘကြီးတော်မီ နေကြာကို သဘောကျမိတာ တွေ့တွေ့ချင်း နေ့ကထဲကဘဲ ။ ဒီတုံးက ဂျော်နီ နွှာနေ
မှန်း ဘကြီးတော်မီ မသိဘူး ။
ပေါင်လုံးလှလှကြီးတွေနဲ့ ဖင်ကားကားနဲ့ ဘကြီးတော်မီတို့ အကြိုက်ဘဲ ။
သနားပါတယ် ။ တောင်ကုန်းပေါ် ရေပုံးတွေ သယ်နေရတာ ။
" ဘောက်ဂျာ . .."
သူ့ရုံးလုပ်ငန်းတွေ ကူနေတဲ့ ဘောက်ဂျာကို အော်ခေါ်လိုက်သည် ။
" တပ်မင်း....ဘာလိုလဲ..."
ဘောက်ဂျာသည် သူ့တူ တူးတူးရဲ့ အထူးတပ်ဖွဲ့က တပ်ကြပ် ။ တူးတူးသည် သူ့လက်အောက်မှာ မိန်းမစစ်သည် တယောက်မှ မထားချင်ပေမယ့် ဘောက်ဂျာက ယောက်ျားတယောက်လိုဘဲ တိုက်ရည်ခိုက်ရည်ရော ပညာ အခြေခံရော ပြည့်စုံလို့ တော်လို့ တူးတူးက ချွင်းချက် အနေနဲ့ ဘောက်ဂျာကို အထူးတပ်ဖွဲ့မှာ ထည့်ထားသည် ။
ဘောက်ဂျာသည် ဘကြီးတော်မီက အနား ခေါ်ထားတဲ့ အတွင်းလူ ။
" လိုတယ်.....ဟောဟိုက ရေသယ်နေတဲ့ နေကြာ ဆိုတဲ့ကောင်မလေးကို သွားခေါ်လိုက်စမ်း...ရေမသယ်ခိုင်းတော့နဲ့..ငါ ခိုင်းစရာတွေ ရှိတယ်....ဘောက်ဂျာ...."
" ဟုတ်ကဲ့ တပ်မင်း....အခုဘဲ သွားခေါ်လိုက်မယ် ..."
ဘောက်ဂျာ နေကြာရှိတဲ့ဖက်ကို ထွက်သွားသည် ။
ဘကြီးတော်မီသည် မိန်းမ ဆုံးသွားကထဲက မိန်းမနဲ့ မဆက်ဆံဖြစ်တာ ကြာပြီ ။ တခါတခါ မိန်းမနဲ့ ပျော်ပါး စပ်
ယှက်ချင်တဲ့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေ တအား ထကြွသည် ။
တပ်ထဲမှာ ကိုယ်က စံပြ အဖြစ်နဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေပြရမည် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာမို့ တပ်ထဲက ဘောက်ဂျာတို့လို မိန်းကလေးတွေကို သူ ဘေးမဲ့ပေးထားသည် ။ အခု နေကြာက သူ့တပ်ကမှ မဟုတ်တာ ။ နေကြာကိုဆွဲ စားလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ..။
ဘောက်ဂျာသည် ရေသယ်နေတဲ့ နေကြာကို တပ်မင်း ဦးတော်မီက ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ် လို့ သွားပြောသည် ။
နေကြာက ချက်ချင်း လိုက်မလို့ လုပ်လို့.." ဟိတ်..ဟိတ်..နင်က ရေစိုကြီးနဲ့..ဒီလို လိုက်လို့ မရဘူး...အဝတ်လဲရမယ်....ဘယ်တဲမှာ နင် နေလဲ..အဝတ်သွားလဲလိုက်..." လို့ ဘောက်ဂျာက ပြောလိုက်သည် ။ နေကြာက သူမတဲ ဘယ်မှာ ရှိတယ် ဆိုတာ လက်နဲ့ ညွှန်ပြလိုက်သည် ။
" ကဲ...သွားရအောင်..မင်းရဲ့တဲကို...." လို့ ဘောက်ဂျာက ပြောလိုက်လို့ နေကြာလည်း သူနေတဲ့ တဲလေးဆီကို
ဘောက်ဂျာနဲ့ အတူတူ လျောက်သွားလိုက်သည် ။
နေကြာ အဝတ်လဲဖို့ တဲထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အခါ ဘောက်ဂျာသည် တဲပေါက်ဝမှာ စောင့်နေသည် ။ နေကြာလည်းကိုယ်ပေါ်က အဝတ်ရေစိုတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ထမိန်နွမ်းလေး တထည်နဲ့ ရှပ်တထည်ကို ဝတ်လိုက်တဲ့အချိန်ဘောက်ဂျာသည် မျက်လုံး အဝိုင်းသားနဲ့ နေကြာကို စူးစိုက်ကြည်နေသည် ..။
ဘောက်ဂျာသည် နေကြာရဲ့ ဆူကော့လုံးတင်းနေတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ စိတ်ရိုင်းတွေ ဖြစ်ပေါ်လာရသည် ။ ဘောက်ဂျာသည် မိန်းမချင်း နှစ်ခြိုက် စွဲလန်းတတ်တဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ပါ ။ နေကြာကိုဘကြီးတော်မီ အရှေ့ကို အရောက် ပို့ဆောင်လိုက်သည် ။
ဘကြီးတော်မီက " လာဟေ့ နေကြာ..မင်းကို မေးစရာလေးတွေ ရှိလို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
" ဟုတ်ကဲ့ တပ်မင်း...ဘာမေးချင်လဲဟင်...." လို့ နေကြာက ပြန်ပြောသည် ။
နေကြာကို သူ ပက်လက်လှဲနေတဲ့ ပက်လက်ကုလားထိုင် အနားမှာ ခွေးခြေလေးနဲ့ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည် ။ အနားမှာ ရပ်နေတဲ့ ဘောက်ဂျာကို " ဘောက်ဂျာ....နင်သွားနိုင်ပြီ....ငါ သူနဲ့ မေးခွန်းတွေ အမေးအဖြေ လုပ်လိုက်အုံးမယ်. . . ."လို့ ပြောပြီး နှင်လိုက်သည် ။
ဘောက်ဂျာ အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားတော့ ဘကြီးတော်မီသည် ဦးဂျော်နီနဲ့နေကြာတို့ တအိမ်ထဲနေရင်း အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို နားထောင်နေသည် ။
အိမ်ထဲမှာ ဘကြီးနဲ့ နေကြာတို့ နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေသည် ။
" ဒါဆို ညည်းက ဂျော်နီနဲ့ မဖြစ်ခင်က အပျိုစစ်စစ် ( ဗားဂျင်း ) ပေါ့..ဟုတ်လား..နေကြာ..." လို့ မေးလိုက်တဲ့အတွက် နေကြာရဲ့ ဖြူဆွတ်တဲ့ မျက်နှာလေး နဲသွားသည် ။
" ဟုတ်..တပ်မင်း.....အဲ့တုံးက ကျမ အပျိုစစ်စစ် ပါ..." လို့ ဖြေသည် ..။ " ဂျော်နီက ညည်းကို ပက်ကင် ဖွင့်လိုက်တာပေါ့..ဟုတ်လား....." လို့ ထပ်မေးပြန်သည် ။
" ဟုတ်ပါတယ်...."
" နေကြာ..မင်းကို ငါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ ပြောမယ်ကွာ..ဂျော်နီက မိန်းမ ရှိနေတော့ မင်းနဲ့ ဖြစ်တာ ကွိုင်တက်သွားတာပေါ့..ဟားဟား.....ရှော့ ရှိတယ်လေ...ဒါပေမယ့် ငါကတော့ မိန်းမလည်း မရှိ....အေးဆေးဘဲ..ဘာကွိုင်မှ မတက်ဘူး ...မင်းကို အစစ ထောက်ပံ့မယ်...မစမယ်....ကောင်းကောင်း ထားမယ်....မြစ်ကြီးနားမှာ ဖြစ်ဖြစ် ဗန်းမော်မှာ ဖြစ်ဖြစ် အိမ် ဝယ်ပေးမယ်........မင်း ငါနဲ့ နေမလား...."
ဘကြီးတော်မီရဲ့ စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ နေကြာ တုန်သွားသည် ။ စိတ်အတွင်းထဲက ကျိတ်ပြီး ပျော်သွားလို့ပါ ။ ဦးတော်မီသည် ဒီနယ်မြေကို စိုးမိုးထားတဲ့ လက်နက်ကိုင်တွေရဲ့ အဓိပတိကြီး တယောက်ပါ ။ သူ ဘယ်လို အာဏာရှိသလဲ ဆိုတာ သူ့စခန်းကို ရောက်နေတဲ့ နေကြာ အကုန် တွေ့မြင်နေရသည် ။
ရှေ့ဆက် ဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘဲ ဖြစ်နေတဲ့ လမ်းစပျောက်နေတဲ့ နေကြာအတွက် ဒါဟာ ဘုရားသခင် လမ်းဖွင့်
ပေးတာများလား ။ ရွာကိုလည်း မပြန်ချင်တဲ့ နေကြာသည် ဦးဂျော်နီနဲ့လည်း ညိစွန်းခဲ့ပြီးမို့ အပျိုစင်လေး
လည်း မဟုတ်တော့ ။ လိင်ကိစ္စကို ကျွမ်းကျင်ရုံမက သူမကိုယ်တိုင်က လိုုလိုလားလား ခုံမင်နေပြီလေ ။
ဦးတော်မီရဲ့ ကမ်းလှမ်းလာတဲ့ စကားကို နေကြာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငြင်းပယ်နိုင်မလဲ ။
" ဟုတ်..နေမယ်..တပ်မင်း...." လို့ ခပ်သွက်သွက်ဘဲ ခေါင်းညှိမ့်ပြ ပြီး ဖြေလိုက်ပါသည် ။
ဦးတော်မီလည်း ပြုံးပြုံးကြီး ကျေနပ်သွားသည် ။
" အေး..အေး...ကောင်းတာပေါ့ကွာ .... ကဲ..ဒီနား တိုးခဲ့....မင်း မျက်နှာလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်ချင်တယ်.."
နေကြာလည်း သူ့အနားကို တိုးကပ်သွားရသည် ။
" အင်း.မင်းရဲ့ အသားအရည်က အရမ်း လှတာဘဲ နေကြာ.....အရမ်း ဝင်းစိုနေပါလား..ဟူး..တင်းဝင်းနေတာဘဲ . . ကဲ နေကြာ..ဒီအချိန်က စပြီး ဒီစခန်းမှာ ပျော်ပျော်သာ နေတော့..မကြာခင် ဒို့ မြို့ကို သွားကြမယ်...အိမ်ကောင်းကောင်း တလုံး ဝယ်ကြမယ်....မင်းအတွက်ပေါ့...." လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဘကြီးတော်မီသည် နေကြာ့လက်ကလေးကို ဆွဲကာ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်လေသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်း တလမ်းလုံး စဉ်းစားလာသည် ။
တူးတူးရဲ့ လုပ်ရပ်တွေက ခုမှ စိတ်ကူးပေါက်ပြီး ထလုပ်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး ။ ကြိုတင် အချိန်ယူ ပြင်ဆင်ပြီး စီစဉ်ထားတာတွေ ဆိုတာကို စဉ်းစားမိလာသည် ။ သူ မြို့ပြင်ကို မောင်းထွက်လာပြီး မြေလမ်းလေးတခုထဲ ချိုးကွေ့ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် သစ်တောအုပ်လေးထဲက သူ့တပည့်တွေ ထွက်လာတာက ကြိုတင် ပြင်ဆင်ထားတယ် ဆိုတာ သိသာနေသည် ။ နောက်တခုက ရွှေစင်ဒွန်းသည် ခွာမြင့်လေဒီရှူးကို စီးလာတာ ။ သူနဲ့ အတူတူ ကားတတန် မြင်းတတန် မြစ်ကူးတောင်တက် လုပ်တဲ့အချိန် သည် ခွာမြင့်ဖိနပ်နဲ့ ဘယ်သွားနိုင်မလဲ ။ ဒီအတွက်တူးတူးသည် သူစီးဖို့ တောစီးကင်းဘတ်စ် ဖိနပ် တရံကို ထုတ်ပေးသည် ။ ဖိနပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ ဖိနပ်ဆိုက်ဘဲ ဖြစ်နေသည် ။ သူ ကြိုတင် ပြင်ဆင်ထားတာတွေလေ ။
သူ့လူတွေက စကားမပြောတတ်တဲ့ အအတွေလိုဘဲ ။ စကားတလုံးမှ မပြောဘူး ။ လမ်းမှာ ရွှေစင်ဒွန်းက စကားစကြည့်သည် ။ သူတို့က ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ။ သေသေချာချာ သင်ကြားထားပုံရသည် ။
တောနက်ထဲကို စဝင်တာနဲ့ ခြုံတွေကြားထဲ ဝှက်ထားတဲ့ သူတို့ရဲ့ မောင်းပြန် လက်နက်တွေ ကျည်ကပ် ခါးပတ်တွေကို ထုတ်ယူ ဝတ်ဆင်လိုက်ကြသည် ။ တူးတူးသည် သူ့ကို ဖမ်းခေါ်လာပေမယ့် အရမ်းကို ဂရုစိုက်ခဲ့သည် ။
အလိုလည်း လိုက်သည် ။ မောသည် လမ်းဆက် မလျောက်နိုင်တော့ဘူး လို့ သူ့ကို ပြောတဲ့အခါ သူ ချက်ချင်းနားခိုင်းသည် ။ လမ်းခရီး တနေရာက ရွာတရွာမှာ နားကြတော့ ဒီရွာက လူတွေက သူ့ကို ဘုရင်တပါးလို ရိုသေလေးစားကြတာတွေကို တွေ့ရသည် ။ ဟင်းတွေ မျိုးစုံ ချက်ကျွေးတာတွေကို စားပြီး တောမတိုးချင်တော့ဘဲ လှဲအိပ်ပစ်လိုက်ချင်မိသည် ။ တခါတခါလည်း ကောင်းကင်က တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ဟယ်လီ ကော့ပတာ ပျံသွားတာကို တွေ့ရရင် သစ်ပင်ကြီးတွေရဲ့ အောက် ငြိမ်နေ ထိုင်နေရသည် ။ " ရွှေစင့် ဒက်ဒီလိုက်ရှာနေပြီ.." လို့ ရယ်ပြီး သူ ပြောတတ်သည် ။
သူတို့ စခန်းကြီးကို မရောက်ခင်ကထဲက သူ့ကို လက်နက်ကိုင်တွေ တချို့က ကြိုဆို နုတ်ဆက်ကြ အလေးပြု
အရိုအသေ ပေးကြတာကို တွေ့ရသည် ။ အင်း..သူဟာ နယ်နယ်ရရတော့ မဟုတ်ဘူး....။
စခန်းကြီးကို ဝင်တော့ အုတ်စည်းရိုး ( ဘန်ကာ )တွေ တခန်းတနား ဆောက်ထားတာကို တွေ့ရသည် ။ မြေအောက် ကတုတ်ကျင်း..ဆက်သွယ်ရေး တူးမြောင်းတွေနဲ့ ကြီးမားတဲ့ စက်သေနတ်ကြီးတွေ တပ်ဆင်ထားတာကိုလည်း တွေ့ရသည် ။
သူတို့ကို တူးတူးရဲ့ ဘကြီး ဆိုတဲ့ လူကြီး တယောက်နဲ့ အင်မတန်မှ ကြည့်ကောင်း ချောလှတဲ့ ရှိုးကောင်းကောင်း မိန်းမတယောက်က ကြိုဆိုနေသည် ။
ဘကြီး ဆိုတဲ့ လူကြီး အနားမှာ ဒေသခံ အဝတ်အစား နဲ့ မိန်းမတယောက်ကိုလည်း တွေ့ရသည် ။ ဘကြီးက သူ့ကို " နေကြာ..." လို့ ခေါ်လိုက်သံကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည် ။ သဘောကောင်းတဲ့ ပုံဘဲ ။
ချောချော ရှိုးကောင်းကောင်းမိန်းမက သူ့ကိုယ်သူ ဆရာဝန်မ လို့ ပြောပြပြီး..ရွှေစင် နေကောင်းရဲ့လား...လိုတဲ့ဆေးဝါး ရှိရင် ပြောပါ...လို့ မေးသည် ။ သူ့နံမည်က " ဒေါက်တာမိုရင်း " ဆိုတာ တူးတူးတို့တတွေ ခေါ်လိုက်လို့ သိရသည် ။
ရွှေစင့်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် အိမ်ကလေး တလုံးမှာ ထားသည် ။ ရွှေစင် လိုအပ်တာကို " နေကြာ "က အစစ အရာရာ လုပ်ကိုင်ပေးမည် လို့ ဘကြီး လို့ တူးတူးက ခေါ်တဲ့ တပ်မင်း ဦးတော်မီက ပြောသည် ။ တူးတူးက သူနောက်ထပ် မိန်းမတယောက်ကို ရွှေစင့်အတွက် ထပ် ခေါ်ပေးအုံးမည် ..လို့ ပြောသည် ။ ရွှေစင့်အိမ်ကလေး အ
ပြင်မှာ လက်နက်ကိုင် မိန်းမ အစောင့်တယောက် ချထားမည် လို့ တူးတူးက ပြောသည် ။
ရွှေစင်လည်း အိမ်ကလေးထဲမှာ သူ့အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားတာတွေကို ကြည့်လိုက်သည် ။ လိုလေသေး မရှိအောင် ပစ္စည်းလေးတွေ ထားပေးထားသည် ။ ဆပ်ပြာ ခေါင်းလျော်ရည် အိမ်သာသုံးစက္ကူ သွားတိုက်ဆေးတွေ အကုန်ရှိနေသည် ။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တွေကလည်း အသစ်ချပ်ချွတ်တွေ ။
ဒီအချိန်မှာ မန္တလေးမြို့ပြင် တနေရာက ခြံဝင်းကြီး တခုထဲက အစိုးရ အဆောက်အဦးကြီးထဲမှာ လူတစု အကျိတ်အနယ် စကားပြော ဆွေးနွေးနေကြသည် ။ ဒေါသတကြီး အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောဆိုနေတာကတော့ ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ အဖေကြီး ဦးမောင်ဒွန်း ပါ ။ သူသည် အစိမ်းရောင် ပြောက်ကြား ဝတ်စုံ ဝတ်ထားပြီး လည်ပင်းမှာ အနီရောင် ပုဝါစလေး ချည်ထားတဲ့ လူရွယ် တယောက်နဲ့ ငြင်းခုံနေတာ ဖြစ်သည် ။
ဒီလူရွယ်က အထူးတိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့တခုက ကွန်မန်ဒို ခေါင်းဆောင် ရဲသွေးအောင် ဖြစ်သည် ။ ဓါးစာခံ ပြန်လည်ကယ်တင်ရေး သင်တန်းမျိုးစုံကို တက်ရောက်ဖူးသလို လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံတွေလည်း များခဲ့တဲ့ ဝါရင့် တယောက် ဖြစ်သည် ။ ရဲသွေးအောင်က ရွှေစင်ဒွန်းကို သူ သွား ကယ်ထုတ်မည် လို့ ပြောနေတာကို ဦးမောင်ဒွန်း
က ခါးခါးသီးသီး ကန့်ကွက်နေပေသည် ။
" ငါ့ သမီး သူတို့ လက်ထဲမှာကွ.....မင်းတို့တတွေ သူတို့ စခန်းနားကို ကပ်သွားတာနဲ့ ငါ့သမီးကို သူတို့ သတ်ပစ်လိုက်နိုင်တယ်.....မင်းတို့ကို သူတို့စခန်းနားကို လုံးဝ မကပ်သွားစေချင်ဘူး . . " လို့ ဦးမောင်ဒွန်းက ပြောလိုက်သည် ။
ရဲသွေးအောင်က သူတို့ တပ်ဖွဲ့တွေသည် ဒီလို ဓါးစာခံ လုပ်ထားတာတွေကို ကယ်ထုတ်ပေးနေကျ ဖြစ်ပြီး သူတို့ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေသည် တိကျ မြန်ဆန်သည် .. ရွှေစင်ဒွန်းကို အချိန်တိုတို အတောအတွင်း ကယ်ထုတ်ပေးမည် လို့ အာမခံပြီး ပြောဆိုလိုက်သည် ။
" သူတို့ဖက်က တောင်းဆိုလာတဲ့ အချက်တွေက ငါတို့ဖက်က လိုက်လျောနိုင်တာတွေ ဆိုရင် ချက်ချင်း လိုက်လျောလိုက်ဖို့ ငါ ...ပြောချင်တယ်....မင်းတို့လည်း ရှေ့မတိုးကြပါနဲ့.....ငါ့သမီးလေး ကို ငါ အသက်ရှင်ရက် ပြန်တွေ့ချင်တယ်ကွာ...."
ဦးမောင်ဒွန်းရဲ့ အသံက အရမ်းကို စိတ်ပူစိုးရိမ်နေသည် ဆိုတာကို ရဲသွေးအောင် သိသည် ။
သူက ရဲရဲကြီး အာမခံနေရတာကလည်း သူ့မှာ ရွှေစင်ဒွန်းကို မှဲ့တပေါက် အစွန်းအထင်း မရှိဘဲ ပြန်လည် ကယ်
ထုတ်နိုင်ဖို့ လမ်းစတခုက ရှိနေလို့ ပါ ။ ဒါက အထူး ထိပ်တန်း လှို့ဝှက်ချက် တခုမို့ ဦးမောင်ဒွန်းကိုတောင် ထုတ် မပြောလိုဘူး ။ ဒါပေမယ့် ဦးမောင်ဒွန်းက သူတို့ စစ်ဆင်ရေးကို ခါးခါးသီးသီး ကန့်ကွက်နေတော့ သူ့ရဲ့ဝှက်ဖဲ တချပ်ကို မလှစ်ပြလို့ မရတော့ဘူး ဖြစ်နေသည် ။
တူးတူးသည် ရွှေစင်ဒွန်းကို ညစာ ကောင်းကောင်း စီစဉ်ပေးဖို့ တပ်ကြပ်ဘောက်ဂျာကို သေသေချာချာ မှာနေသည် ။ ဘောက်ဂျာက ရွှေစင်ဒွန်းကို စောင့်ကြပ်ဖို့ တာဝန်ချထား ခံရတဲ့သူ ။ ဒေါက်တာမိုရင်းက သူ့ကို ညစာ အတူတူစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်ထားတာကြောင့် စခန်းကုန်းပေါ်က မိုရင်းရဲ့ အိမ်ကလေးကို သွားဖို့ ပြင်ဆင်နေသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ မိုရင်း ။
သူတို့ နှစ်ယောက်လုံးကို တူးတူး ကြိုက်သည် ။
သူ့စိတ်ထဲမှာ သိနေတာက ရွှေစင်ဒွန်းသည် သူနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် အုပ်စုက ဖြစ်နေသည် ။ သူနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ အခြေအနေက ဖြစ်နိုင်ဖို့ မလွယ် ။ ဘဝတူ ဖြစ်နိုင်တာက မိုရင်း ဖြစ်သည် ။ ဒါပေမယ့် ရွှေစင်ဒွန်းကိုလည်း သူတအား ကြိုက်နေသည် ။ သူ့တပည့်မောင်ဂွန်းက " ဆရာတူးရယ်... ..ရှုပ်ပါတယ်...နှစ်ယောက်လုံးကို ယူလိုက်ဗျာ"
လို့ ပြောသည် ။
ခါးခါးသည် တူးတူးကို အရမ်း လွမ်းနေသည် ။
တူးတူးနဲ့ အချစ်လွန်ခဲ့တာတွေကို အမြဲ တမ်းတ လွမ်း သတိရနေသည် ။
တအိမ်သားလုံးက ခါးခါးကို လင်တရူးမ လို့ ထင်နေကြသည် ။ ကဲ့ရဲ့ချင်ကြသည် ။ ခါးခါးရဲ့ ရင်တွင်းက ဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေကို သူတို့ မသိကြဘူး ။ ညနေပိုင်း ချက်ပြုတ်တာတွေ ပြီးသွားလို့ ရေမိုးချိုးဖို့ ပြင်နေတုံး ခြံထဲကို အစိမ်းပုတ်ရောင် ပြောက်ကြား ယူနီဖေါင်းတွေ ဝတ်ထားတဲ့ စစ်သားတစု ဝင်လာသည် ။ ဟင်.....သူတို့
လက်မောင်းက တံဆိပ်တွေကို ကြည့်မိလိုက်တော့ တူးတူးတို့ အဖွဲ့က စစ်သားတွေ ဖြစ်နေသည် ။ သူတို့ထဲက ဦးဆောင်တဲ့လူက ခါးခါးတို့ ဦးလေးကို သူတို့ကို ဗိုလ်ကြီးတူးတူးက ဒီအိမ်က ခါးခါးကို ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့လာခေါ်တာပါ...အမြန် လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သံကို ခါးခါး ကြားလိုက်ရလို့ ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် လည်
မိသည် ။ အို..တူးတူး...စခန်းကို ပြန်ရောက်နေပြီတဲ့....ခါးခါးကို သူ ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည် တဲ့ ။
တူးတူးသည် မိုရင်းရဲ့ အိမ်ကလေး ရှိတဲ့ တောင်ကုန်းလေးပေါ်ကို တက်သွားတဲ့အချိန် အိမ်ကလေးထဲက မိုရင်း
ထွက်လာသည် ။ မိုရင်းသည် စစ်ရောင် ဘောင်းဘီအတိုနဲ့ တီရှပ် အဖြူရောင်ပွပွကို ဝတ်ထားသည် ။ တူးတူးလာမှာမို့ ညနေစာ စားဖို့ မိုရင်း ပြင်ဆင်ထားသည် ။ မိုရင်း သည် ဘာမှ မချက်တတ် ။ ချက်တတ်တဲ့ စခန်းက မိန်းမ တယောက်ကို ချက်ခိုင်းထားတာ ။ တူးတူးသည် ဂျင်းဘောင်းဘီ အပြာရောင်..တီရှပ် အနက်ရောင် ဝတ်ထားသည် ။
ညာဖက်ခါးမှယ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် ပစ္စတိုကို ကင်းဘတ်စ်အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားသည် ။ တူးတူးသည် သေနတ်နဲ့လူ မကင်းကွာရဘူး ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ်ကို ကိုင်ဆွဲ ကျင့်သုံးတဲ့ လက်နက်ကိုင် တယောက် ဖြစ်သည် ။
" ကိုတူး.....လာ...ဘာသောက်မလဲ.....ဘီယာ ရှိတယ်...ဝိုင် ရှိတယ်...ဝစ်စကီလည်း ရှိတယ် ..."
" ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်.. မိုရင်း သောက်တာ သောက်မယ်...."
မိုရင်းက ရယ်သည် ။
" ဒါဆို ဝိုင်သောက်ကြမယ်....."
" အိုကေ...."
အိမ်ကလေးထဲကို ဝင်ခဲ့ကြသည် ။ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ စားပွဲလေးကို တူးတူး တွေ့သွားသည် ။
" အိုး...စပါယ်ရှယ်လ် လုပ်ထားတာပါလား....."
" ဟုတ်တယ်..မိုရင်း ချက်တာတွေတော့ မဟုတ်ဘူး ...မနူး ချက်ပေးတာ...ကိုတူး.....ဒါနဲ့ ကိုတူး ဖမ်းခေါ်လာတဲ့
ဗီအိုင်ပီရဲ့ သမီးက တအား လှတာဘဲနော်...ဝင်းထင်းနေတာဘဲ....ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ဖြစ်နိုင်တဲ့ ပုံစံလေး...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
" မိုရင်း က ပိုလှတယ် ဆိုတာတော့ ဒို့ သိနေတယ်..." လို့ တူးတူးက ပြောလိုက်တဲ့အခါ မိုရင်းက " သွား...လူကို မြှောက်နေပြန်ပြီ..." လို့ ပြောရင်း ရယ်လိုက်သည် ။
ကိုယ်လေး လှုပ်ခါအောင် ရယ်ပြီး လမ်းလျောက်နေတဲ့ မိုရင်းရဲ့ ရင်ထွားထွား နှစ်လုံးက လှုပ်ခါနေကြသည် ။
ငေးကြည့်မိနေတဲ့ တူးတူးသည် တံတွေးကို ဂလုလို့ အသံမြည်အောင် မြိုချလိုက်သည် ။
လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေ ပါလား..။ မိုရင်းသည် တီရှပ်ရဲ့အောက်မှ ဘာမှ ခံဝတ် မထားဘူး ။ နို့သီးခေါင်း အလုံးလေးတွေက တီရှပ်သားမှာ ထင်းထင်းလေး တွေ့နေရသည် ။
" ဒီလောက် လှတဲ့ မိန်းမ တယောက်ကို ခရီးကြမ်းတခု အတူတူ အကြာကြီး လာခဲ့ရတာ ကိုတူး မကြိုက်မိဘဲ နေမှာ မဟုတ်ပါဘူး .... "
အော်..မိုရင်းရယ်....တူးတူးရဲ့ စိတ်ထဲမှာ မိုရင်းဘဲ ရှိနေတာပါ...."
" အံမယ်...မယုံပါဘူး ..."
မိုရင်းသည် တူးတူး ပြောလိုက်တာကို သဘောကျပေမယ့် ပြုံးစိစိလေးနဲ့ ပြန်ပြောရင်း ဝိုင်ခွက်လေးကို တူးတူးကို ကမ်းပေးလိုက်သည် ။ တဲလေးထဲမှာ အရမ်းလှတဲ့ မိုရင်းနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတဲ့ အသိက တူးတူးရဲ့ စိတ်တွေကို ထကြွ လှုပ်ရှားလာစေတာ အမှန်ဘဲ ။
" မိုရင်း...."
" ဟမ်..ဘာလဲ..ကိုတူး . . ."
" ဒို့နှစ်ယောက် ..ဟူးကောင်းတောင်ကြားထဲမှာ ကျားသွားပစ်တာ မှတ်မိသေးလား ..."
" ဟွန်း...မှတ်မိတာပေါ့ ...ကိုတူးလေ..နှာဘူးထတာ....မိုရင်း ချောင်းထဲမှာ ရေချိုးတာကို လာချောင်းတယ်လေ....လူဆိုး . ."
မျက်စောင်းလှလှလေးကို တူးတူးရလိုက်သည် ။
အဲဒီတုံးက....ဟင်း....မိုရင်း စောက်ရမ်း လှသည် ။ အိုး...နို့ကြီးတွေက တင်းလုံးပြီး ကော့နေကြသည် ။ ဖင်တွေကလုံးကော့နေတာ...တုံးလုံး ရေချိုးနေတာကို တူးတူး တွေ့ခဲ့ရသည် ။ မိုရင်းသည် ဒီအချိန်တုံးက အဖုတ်မွှေးတွေကိုမရိတ်ထားဘူး ။ အမွှေးမဲမဲတွေ ဖုံးနေတဲ့ ဆီးခုံဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို အငမ်းမရ စူးစိုက်ကြည့်နေမိခဲ့တဲ့ တူးတူးသည် ဟန်ချက်ပျက်သွားပြီး တောင်ကမူလေးပေါ်ကနေ ချော်ကျမလို ဖြစ်သွားလို့ မိုရင်း မော့ကြည့်ပြီး သူ ချောင်းနေတာကို သိသွားခဲ့သည် ။ မြင်သွားခဲ့သည် ။
တူးတူးလည်း တောင်းပန်လိုက်ရတာ အရမ်းဘဲ ။
ကျားပေါတဲ့ ဒီ တောင်ကြား လျိုထဲမှာ မိုရင်းနဲ့သူ အားကောင်းတဲ့ အမဲပစ် ရိုင်ဖယ် ကိုယ်စီနဲ့ ကျားပစ်ဖို့ ရောက်နေကြသည် ။ သူက တကယ် ကျား ပစ်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး ။ အကြံသမားလေ ။ ချောဖြူကော့နေတဲ့ မိုရင်းနဲ့တောပစ်ထွက်ရင်း လိပ်ဥတူးဖို့ ကြံတာ ။ မိုရင်းက ဟင်းစား အတွက် ဂျီတို့ ဆတ်တို့ကို ပစ်တာကို သဘောကျပေမယ့် ရှားပါးနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျားကို မပစ်ချင်ဘူး ။ တူးတူးက ရှားရှားပါးပါး တသက်မှာ တခါတောင် မကြုံနိုင်တဲ့ကျားဖြူ ရှိနေတယ် လို့ မုဆိုးတွေ ဆီက သတင်းရထားလို့ ကျားဖြူ ပစ်နိုင်မလား ဆိုပြီး ဒီတောင်ကြားဒေသ
ကို လာဖို့ အကြောင်းပြသည် ။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် တူးတူးနဲ့ မိုရင်းသည် ကျား မပစ်ဖြစ်ပါ ။ မိုရင်း ရေချိုးတာကို တူးတူး ချောင်းတဲ့အတွက် မိုရင်း စိတ်ဆိုးသွားပြီး သူတို့နေတဲ့ ဒေသ စခန်းကို ပြန်ခဲ့ကြရသည် ။
တူးတူး ချော့လွန်းတော့လည်း မိုရင်း က စိတ်ပြေ ခွင့်လွှတ်ခဲ့တာပါဘဲ ။
တူးတူးကို အဖေနဲ့ အမေက မိုရင်းနဲ့ မော်ငနှမ ဝမ်းကွဲတော်သည် ...မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ တားခဲ့လို့ တူးတူးသည်
မိုရင်းကို ကြိုက်ပေမယ့် မလုပ်ခဲ့ ။ ဟိုတနေ့က အဖေနဲ့တူးတူး တွေ့တော့ အဖေ့ကို အသေအချာ မေးကြည့်
တဲ့အခါ အဖေက တကယ်တမ်း သွေးမတော်ပါဘူးလို့ ပြောသည် ။
" ဟိုတခါ ကိုတူး ခေါ်လာတဲ့ ကောင်မလေးကော..ဘာတဲ့..နံမည်က ခါးခါး လား.....ဘယ်ရောက်သွားလဲ...."
" သူက ပေါ်တာဆွဲလာတာလေ ...သူ့ရွာကို ပြန်သွားပြီ...."
" သူနဲ့ကော ကိုတူး လွတ်ရဲ့လား ....ကိုတူးကို မိုရင်းတော့ မယုံချင်ဘူးကွာ..ကိုတူးက အိုင်တွေ့တိုင်း ခြေဆေးချင်တယ် ဆိုတဲ့ ယောက်ျား မျိုး ဖြစ်မယ်....ဟွန်း...."
ရပြန်ပြီ...နောက် မျက်စောင်းလေး တခု ။
" ဟားဟား...မိုရင်းက တူးတူးကို မယုံကြည် ဖြစ်နေတာကိုး...မိုရင်း တယောက်ကိုဘဲ စွဲစွဲလန်းလန်း ဖြစ်နေခဲ့ပါ
တယ် ဆိုတာ ဘယ်လို သက်သေ ပြရမလဲ မသိဘူး ..."
" ပြမနေနဲ့ ကိုတူး..အစားတွေ စားကြရအောင် ...ကြည့်..မိုရင်း ပြင်ဆင်ထားတာတွေ...မကောင်းဘူးလား . . "
တောတွင်း စခန်း ဆိုတော့ တောကောင်သားတွေ စားရသည် ။ တဖက်နိုင်ငံက စည်သွပ်ဘူးတွေကိုလည်း ဖေါက်ထားတာကို တွေ့ရသည် ။ အသီး မျိုးစုံလည်း တွေ့ရသည် ။ မိုရင်းက အသားတုံးတတုံးကို ခက်ရင်းနဲ့ ထိုးယူပြီး တူးတူး ပါးစပ်ထဲကို ခွံ့လိုက်သည် ။
" ကောင်းလားဟင်..ကိုတူး ...အဲဒါ ဆိတ်သား...."
" အရမ်းကောင်းတာဘဲ..မိုရင်းရယ် . .."
" ဒီမှာ ဆတ်သားခြောက် လည်း စားအုံး . ."
မိုရင်းရဲ့ တဲကလေးထဲမှာက ထမင်းစား စားပွဲဝိုင်းလေးနဲ့ ကုလားထိုင် နှစ်လုံးက အပြင်ခန်းမှာ ရှိပြီး အတွင်း အိပ်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ကုတင်လေး တလုံး ရှိသည် ။
သူတို့ သည် အပြင်ခန်းက ထမင်းစား စားပွဲလေးမှာ ဝိုင် ထိုင်သောက်ရင်း ပြင်ဆင်ထားတဲ့ အသားမျိုးစုံကို စားနေကြတာ ဖြစ်သည် ။
ဒီ အချိန်မှာ သူ့ဆက်သားတယောက်ကစက်နဲ့ ခေါ်သည် ။
" ဗိုလ်ကြီး....ကျနော်..စီတာပူက မောင်ဒူး ပါ...တပ်မင်းက တဖက်က လှုပ်ရှားမှုတွေ ကို သတင်းပို့ခိုင်းလို့...."
" အေး....ပြော...."
" မြစ်ကြီးနား မှာ အစိုးရ တပ်တွေ နည်းနည်း လှုပ်တယ်....တပ်တချို့ မြို့ထဲကနေ အပြင်ထွက်တယ်...."
တူးတူး ပြုံးလိုက်သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းကို တပ်ဖြန့် ရှာတော့မလား မသိဘူး ။ သူကတော့ ရွှေစင်ဒွန်းကို ပြန် မလွှတ်ချင်တော့ ။ ဟီး....မိုရင်းကိုလည်း ကြိုက်နေသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းကိုလည်း
ကြိုက်နေသည် ။ ခါးခါးကိုလည်း မစွန့်လွှတ်နိုင် ။ ငါ့ရံ့ သုံးကောင် ဖမ်းနေတဲ့ လူသား........သူ...............တူးတူး.....။
" ကသာ..ဗန်းမော် ဖက်မှာလည်း စစ်တပ်နဲ့ ရဲတွေ နည်းနည်း လှုပ်တယ်....အသွားအလာတွေ ရှိတယ်...တပ်လှန့်ထားတဲ့ သဘော ရှိနေတယ်...ဗိုလ်ကြီး...."
" အိုကေလေ..မောင်ဒူး . . ငါ တပ်မင်းကို သတင်း ပို့လိုက်မယ်. . ."
တူးတူးက မျော်လင့်ထားပြီးသားပါ ။ ရွှေစင်ဒွန်း ဘယ်မှာ ရှိနိုင်တယ် ဆိုတာကို ခန့်မှန်းပြီး ရနိုင်ရင် လာကယ်ထုတ်ဖို့ သူတို့ စဉ်းစား ပြင်ဆင်ကြမှာဘဲ ။
မိုရင်းက " အင်း..တော်ကြာ..ဒီ စခန်းကို လာဝိုင်းနေအုံးမယ်နော.." လို့ ပြောသည် ။ တူးတူးက " ရွှေစင်ဒွန်း ဒီမှာ ရှိနေတဲ့အချိန် သူတို့ လုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဒါတွေက ဘကြီးရဲ့ အကြံအစည်တွေပါ ။
သူက ဘကြီး ခိုင်းတာကို လုပ်ပေးတာ ။ ဒါပေမယ့် ရွှေစင်ဒွန်းကို တွေ့သွားတော့ အရမ်း ကြိုက်သွားရော ။
ရွှေစင်ဒွန်းကို သူ ဖမ်းလာဖို့ အတွက် လူ နှစ်ယောက်ကို စတေး ခဲ့ရသည် ။ သူ့တပည့် လူခွေးနဲ့ သူ့ဘော်ဒါ ဇော်အောင် ။
ဇော်အောင် တယောက် အကျဉ်းစခန်းမှာ နှိပ်စက်တာ ခံနေရမှာဘဲ ။
မိုရင်းက တူးတူးကို တဖက်နို်င်ငံနဲ့ ကပ်နေတဲ့ နယ်နမိတ်မျဉ်းကြောင်းက မြို့ကလေးကို သွားလည်ကြရအောင်လို့ အဖေါ်စပ်သည် ။ သူက မိုရင်းနဲ့ဆို သိပ်သွားချင်တာပေါ့ ။ မိုရင်းရဲ့ ချစ်စရာ အမူအရာလေးတွေကြောင့်သူ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ။ မိုရင်းရဲ့ ခါးလေးကနေ ဆွဲယူပြီး ဖက်လိုက်မိသည် ။ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးတွေကိုသူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ စုတ်လိုက်မိသည် ။
မိုရင်းသည် မရုန်း မငြင်းဘူး ။ သူ့ကို အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုတ်သည် ။
ပွင့်လင်းသွားကြပြီ ။ နှုတ်ခမ်းချင်း မခွာတမ်း စုတ်မိကြသည် ။တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ထားရင်း ပွတ်သပ်မိကြသည် ။
" ချစ်တယ်..မိုရင်းရယ်....."
" အင်း...ချစ်တယ်......"
မိုရင်းရဲ့ လည်တိုင်..ရင်ညွန့်တွေကိုလည်း နမ်းစုတ်နေမိသည် ။ မိုရင်းက သူ့ကျောပြင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်
ထားရင်း ညည်းသည် ။
" အင်....တူးရယ်....ဒို့လည်း ယူ့ကိုု တအားချစ်တယ်သိလား......"
မိုရင်းရဲ့ တီရှပ်ပွပွကြီးကို လှန်တင်ဖို့ တူးတူး ကြိုးစားလိုက်သည် ။
" ဘာလုပ်မလို့လဲ...."
" နမ်းချင်လို့....."
" အဲ့နေရာတွေကို နမ်းချင်လို့....."
စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ " ဘယ်နေရာတွေတုံး.." လို့ မိုရင်းက မေးလိုက်သည် ။ တူးတူးက လှန်တင်လိုက်လို့ ဖွေးကနဲ ပေါ်
လာတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို နှာခေါင်းနဲ့ ထိုးမွှေ့ရင်း " ဒီနေရာတွေကို......" လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မာထောင်နေတဲ့
နို့သီးခေါင်း မာမာညိုညိုလေးတွေကို အငမ်းမရ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့သည် ။
" အို....အာ.......အား........."
နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ စိတ်တွေထဲမှာ ဒီထက် ရှေ့ဆက် တက်ကြဖို့ ရှိနေလေတော့ အပြင်ခန်းကနေပြီး အတွင်း
အိပ်ခန်းလေးထဲကို အလိုလို ရွှေ့လိုက်ကြသည် ။ မိုရင်းရဲ့ ကုတင်လေးပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ဆက်နမ်းကြသည် ။
ဖက်ကြပွတ်ကြရင်း အရှိန် တက်သထက် တက်လာသည် ။ မိုရင်းသည် တူးတူး နို့စို့ပေးနေလို့ စိတ်တွေ ထန်
လာရတဲ့ အချိန် တူးတူးက ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီလေးကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်လို့ တကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်ဆိုလို့ ပင်တီသေးမျှင်မျှင်လေးဘဲ ကျန်သည် ။
ဒီ ပင်တီလေးရဲ့ ဂွဆုံနေရာလေးသည် အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနစ် စိုပေနေတာကို တူးတူး တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ ထန်နေသလို မိုရင်းလည်း တအား ထန်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ ပင်တီလေးကို သူ ချွတ်ခွာဖို့ ကြိုးစားတော့ မိုရင်းက ချွတ်လို့ရအောင် ဖင်တုံးတွေကို ကြွပေးသည် ။
သူ့လက်ထဲ ပါလာတဲ့ ပင်တီလေးကို လုံးချေပြီး နမ်းရှူလိုက်လို့ မိုရင်းက " အိုး...ဘာလုပ်တာလဲ .." လို့ နှုတ်ခမ်း
လေး စူပြီး မေးလိုက်သည် ။ တူးတူးက တဟဲဟဲနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး မိုရင်းရဲ့ ပေါင်တန် ဖွေးဖွေး နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဟလိုက်ပြီး ဂွဆုံနေရာကို တရှူးရှူးနဲ့ နမ်းရှုံ့လိုက်သည် ။
" အို့....တူး......ဘယ်တွေ လျောက်နမ်းနေတာလဲကွာ......"
တူးတူးသည် မိုရင်းရဲ့ အမွှေး ရိပ်ထားလို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းရုံမကဘဲ လျာကြီးနဲ့ပါ ယက်ပေးပါတော့သည် ။
" အိုး..အား...အား.....အား...တူး.....တူး.........အိုး......ဟား......အား.....အား........"
မိုရင်း ခါးလေး ကော့ပြီး တူးတူးရဲ့ ဆံပင်တွေကို တအား ဆုပ်ဆွဲကာ အော်ဟစ် ညည်းနေသည် ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အချိန်မို့ တူးတူးရဲ့ အဖုတ်ယက်သံကြီးက တပြတ်ပြတ်နဲ့ ။
မိုရင်းရဲ့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အော်မိလိုက်တဲ့ အသံက ခပ်ဝေးဝေးက သေနတ်ပိုက်ပြီး လမ်းလျောက်နေတဲ့ ကင်းသမား တောင် ကြားသွားလို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။
ဘကြီးတော်မီရဲ့ တောင်ကုန်းပေါ်က အိမ်ကြီးသည် ဂျင်နရေတာ မီးစက် နဲ့ မီးတွေ ထိန်ထိန်လင်းနေသည် ။
ရပ်ဝေးက ဧည့်သည်တွေ ရောက်လာလို့ ဘကြီး တော်မီက ညစာ နဲ့ ကျွေးမွေး ဧည့်ခံပြီးတဲ့နောက် ဧည့်သည်တွေလည်း အရက်မူးပြီး သူတို့ကို နေရာချထားပေးတဲ့ ဧည့်သည်ဆောင်တွေ ဆီကို
ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ပြန်သွားကြပြီ ။
ဧည့်သည်တွေ ကို စားပွဲ လုပ်ပေးမှာကြောင့် ဒီနေ့ ညနေ အလှဆုံး ပြင်ဆင်ထားဖို့ ဘကြီးက နေကြာကို သေသေချာချာ မှာထားခဲ့လို့ နေကြာလည်း မိတ်ကပ် နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးချယ်ပြီး သစ်သစ်လွင်
လွင် အဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ထားသည် ။ ဧည့်သည်တွေက ဘကြီးသည် နေကြာလို မိန်းမချောလေးကို ရထားတာကို အံ့ဩ အားကျနေကြပြီး ဘကြီးကို ဘာဆေးများ မှီဝဲနေသလဲ..ဆေးကောင်း
လေးများ ရှိခဲ့ရင် ဝေမျှပါအုံး လို့ မေးကြသည် ။
ဘကြီးလည်း တဟဲဟဲနဲ့ သဘောကျနေသည် ။ နေကြာရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ပြီး ဝစ်စကီတွေ စွတ်သောက်တာ ဘကြီးလည်း အတော့ကို မူးနေပြီ ။ ဧည့်သည်တွေ ပြန်ကုန်ကြတော့ နေကြာလည်း မူး
နေတဲ့ ဘကြီး တော်မီကို အိပ်ခန်းထဲကို တွဲခေါ်ခဲ့ရသည် ။
နေကြာ က ဘကြီးတော်မီကို မွေ့ယာပေါ်ကို ချပေးလိုက်သည် ။
ဘကြီးသည် အရက် သောက်တာ တော်တော်များသည် ။ မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သောက်ရင် များများသွားတတ်သည် ။ နေကြာသည် ဦးဂျော်နီနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ပေမယ့် အဲဒီတုံးက ဦးဂျော်နီ စပ်ယှက်ပေးတာတွေကို အရမ်းကောင်းတယ် လို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် အခု ဦးတော်မီနဲ့ စပ်ယှက်ကြတဲ့ အခါမှာ ဦးတော်မီသည် ဦးဂျော်နီထက် ကာမပညာမှာ ပိုသာ ပိုကောင်းနေတာကို တွေ့ရလို့ ဦးတော်မီကို အစွဲကြီး စွဲသွားရတော့သည် ။ ဦးတော်မီသည် ဦးဂျော်နီလိုဘဲ လိင်တန်က ထွားလည်းထွား ရှည်လည်း ရှည်သည် ။ ဒီညတော့ အသောက်များသွားလို့ ဦးတော်မီ သူမကို စပ်ယှက်ပေးနိုုင်တော့မည် မထင် ။
ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်ခါ ဦးတော်မီကို တချက် လှည့်ကြည့်ရင်း ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ချပစ်လိုက်သည် ။ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံဖို့အတွက် ဝတ်စားထားတဲ့ သစ်လွင်တဲ့ အဝတ်
အစားတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ညအိပ်ဝတ်တဲ့ ပျော့ပြောင်း တဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေကို လဲလှယ် ဝတ်ဖို့ ။ နေကြာရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အားလုံး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အပုံလိုက် ကျသွားပြီး နေကြာ တယောက် မိမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက် ဖြစ်နေတဲ့ ဦးတော်မီရဲ့ မျက်လုံးတွေ ဖျတ်ကနဲ ပွင့်လာသည် ။
နေကြာက ကုတင်ရဲ့ အနောက်ဖက်က တန်းပေါ်မှာ လွှားတင်ထားတဲ့ ညဝတ် အကျင်္ ီလေးကို လှမ်းဆွဲယူလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဦးတော်မီက " ဝတ်မနေနဲ့တော့..ဒီကို လာစမ်း..နေကြာ....." လို့ ခေါ်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။
" ဟင်....အကိုကြီး...နိုးလာတယ်...."
" အင်း....လာ..ဒီကို.....ငါ့အဝတ်တွေကို ကူချွတ်ပေးစမ်း....."
ဦးတော်မီရဲ့ မျှော့ကြိုးတပ် ဘောင်းဘီပွကြီးကို နေကြာက ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဦးတော်မီက နေကြာရဲ့ လုံးတင်းနေတဲ့ နို့ကြီးတလုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည် ။
" ကြိုက်လား....."
နေကြာက ပြုံးစိစိနဲ့ မေးလိုက်သည် ။
" အရမ်းကြိုက်တာပေါ့ .....ကလေးရယ်...."
နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ နို့သီးလုံးမာမာလေးကို သူ စို့လိုက်တဲ့ အချိန် ငေါငေါကြီး နိုးထနေတဲ့ ဦးတော်မီရဲ့ လီးတန်ကြီးကို နေကြာက ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။
ဒီအချိန်မှာ ဒေါက်တာမိုရင်းရဲ့ တဲကလေးထဲမှာ တူးတူးသည် ဒေါက်တာမိုရင်းရဲ့ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်ပေးနေသည် ။
" အား..အား...အား......အိုး........အား....ကို..ကိုတူး.........."
တူးတူးလည်း မိုရင်းကို ဒီလို ယက်ချင် စုတ်ချင်နေတာ ကြာပြီ ။ မိုရင်းကို သူ ကြိုက်နေခဲ့တာ ကြာပြီဘဲ ။ အခုလို လုပ်ခွင့်လည်း ရရော တူးတူးလည်း မှုတ်လိုက်တာ တပြတ်ပြတ် တစွပ်စွပ် ။
" ကို..ကိုတူး....."
" အင်...မိုရင်း..."
" တော်ပြီ.....မိုရင်း...မနေတတ်တော့ဘူး..."
တူးတူး မိုရင်းရဲ့ အဖုတ်ကနေ မျက်နှာ ခွာလိုက်သည် ။
" ချစ်တော့ကွာ...ချစ်ပေးတော့ ..."
မိုရင်း တအား လိုချင်နေပြီ ။
တူးတူး မိုရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တွန်းဖြဲလိုက်ပြီး သူမကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွ လိုက်သည် ။ မိုရင်းက သူ့လက်မောင်း နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး ပေါင်တွေကို ပို ဖြဲကားပေးလိုက်တာကို သတိထားမိသည် ။
သူ့ထိပ်ဖူးပိုင်းသည် စိုအိအိ အင်္ဂါစပ်နဲ့ ထိတွေ့သွားတဲ့ အချိန် မိုရင်းသည် မျက်လုံးလေး ပိတ်လို့ အံကြိတ်ထားလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ နူးညံ့ပြီး စိုအိနေတဲ့ အတွင်းသားတွေထဲကို လိင်တန်
တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ တထစ်ချင်း တိုးဝင်သွားတဲ့အခါ မိုရင်းရဲ့ နုတ်ဖျားက ညည်းသံလေး ထွက်လာသည် ။
မိုရင်းရဲ့ ရွှေကြုတ် လှိုစ်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ သူ့လုံးပတ်တုတ်တုတ် လီးကြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လှုပ်ရှား နေသည် ။ တင်းကြပ်တဲ့ အရသာက ထူးကဲနေသည် ။ ထိုးသွင်းတာရော
ပြန်ဆုတ်တာရော ကောင်းနေသည် ။ သူရော မိုရင်းပါ ကောင်းနေသည် ။
မိုရင်းရဲ့ နို့သီးလေး တဖက်ကို သူ စို့လိုက်သည် ။
" အင်း...အိုး ...."
ထိုးညှောင့်နေတာက အရှိန်ပို မြှင့်လိုက်တဲ့အခါ မိုရင်းက ကော့ပင့်တာတွေကိုလည်း သူ့နည်းတူ ပိုမြန်လိုက်တာကို သတိထားမိသည် ။ အရှိန်ပြင်းလာ သွက်လာသည် ။ အားပါပါ ဆောင့်ထည့်လာ
သလို မိုရင်းလည်း ဖင်တွေကို မွှေ့ရမ်းပြီး တအား ကော့ပေးလာသည် ။ တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။ ကုတင်ကလည်း တကျွိကျွိနဲ့ လှုပ်နေသည် ။ ခေါင်းရင်းက နံရံကို တဒုတ်ဒုတ်
ရိုက်ခတ်နေသည် ။
" အိုး.....အိုး.....အား....အား........ကိုတူး....မြန်မြန်.......အိုး.....တအား..တအား........."
တအား ဒလကြမ်း အသွင်းအထုတ်တွေက ကြမ်းလာပြီး မိုရင်း တအီးအီး နဲ့ အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်သွားချိန်နဲ့ မရှေးမနှောင်းမှာဘဲ သူလည်း သုတ်ရည်တွေ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ပန်းထွက်ရင်း
ပြီးသွားရသည် ။
မိုရင်းက " ကောင်းလားဟင်..ကိုတူး....." လို့ မောဟိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။
" အရမ်း ကောင်းတာဘဲကွာ.....ချစ်လားဟင်....."
" ချစ်တယ်......မိုရင်း တယောက်ထဲကို ချစ်မှာလား......"
" အင်း....ဒါပေါ့..."
" မနက်ကျရင် ....တောင်ပေါ်ရွာတရွာကို ခရီးထွက်ရအုံးမယ်....."
" ဘယ်သူတွေ နဲ့လဲ..."
" မောင်ယောတို့ အဖွဲ့နဲ့..ဆေးကုစရာ လူနာတွေ ရှိနေလို့...."
မိုရင်းနဲ့ သူ ဒီည အိပ်လိုက်သည် ။
မနက် လင်းအားကြီးမှာ မိုရင်းက သူ့ကို အနမ်းတွေနဲ့ နှိုးလိုက်လို့ သူနိုးလာသည် ။ အနမ်းတွေကနေ အထိအတွေ့ အပွေ့အဖက်တွေ ပါလာသည် ။ပြီးတော့ မိုရင်းက ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်လေး ကုန်း
ပေးသည် ။ မိုရင်း ရဲ့ ခါးသိမ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖင်တုံးကားကားတွေ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ မိုရင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို တစွပ်စွပ်နဲ့ သူ ကြုံးလိုးပစ်လိုက်ပြန်သည် ။ အားကုန် ဆက်
တိုက် ဆောင့်ထည့်ရင်း မိုရင်းနဲ့ အတူတူ ပြိုင်တူ ပြီးသွားခဲ့ကြသည် ။
မိုရင်းလည်း မောင်ယောတို့ အဖွဲ့နဲ့ အတူ စခန်းကနေ အစောကြီး ထွက်သွားရသည် ။ မိုရင်းတို့ နှင်းတောထဲ တောအုပ်ထဲ ကွယ်ပျောက်သွားတာကို သူ ထိုင်ငေးကြည့်နေပြီးမှ ရွှေစင်ဒွန်း ဆီကို သွား
ကြည့်ဖို့ သူ သတိရလာပြီး မိုရင်း တဲထဲမှာ ချွတ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်အိတ် နဲ့ ခါးပတ်ကို ဆွဲယူပတ်လိုက်သည် ။
ဝေါ်ကီတော်ကီ စက်လေးကနေ ဘောက်ဂျာကို ခေါ်ကြည့်လိုက်သည် ။
ဘောက်ဂျာက ပြန်ထူးသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းကို ဘရိတ်ဖတ်စ် ကျွေးထားသည် ။ သူနေကောင်းသည် လို့ ဘောက်ဂျာက သတင်းပို့သည် ။ သူ တပည့်တယောက်နဲ့ အတူ ရွှေစင်ဒွန်းကို ထားတဲ့ တဲဖက်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းသည် တူးတူးကို တွေ့တာနဲ့ ကျားရိုင်းမလေး တကောင်လို ဒေါသတွေနဲ့ တိုက်ခိုက်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။
သူ့ကို ဘောက်ဂျာက အနောက်ကနေ ဖမ်းချုပ်လိုက်သည် ။
" ငါ့ကို နင် ပြန်လွှတ်ပေး....နင့်ကို ငါ မုန်းတယ်.......နင် ငါ့ကို ဒီလို အဓမ္မ အနိုင်ယူလို့ ရမယ် ထင်သလား.."
အော်ဟစ်နေတဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းသည် သူ ့ကို ဖမ်းခေါ်လာတာ သူ့အဖေကြီးနဲ့ အပေးအယူ လုပ်ချင်လို့ ဆိုတာကိုမသိသေး ။ တူးတူးက သူ့ကို ကြိုက်လို့ အတင်း သိမ်းပိုက် ရယူချင်လို့ ဖမ်းလာတာလို့ ထင်မှတ်နေသည် ။
တူးတူးက " ဘောက်ဂျာ..နင် တယောက်ထဲနဲ့ သူ့ကို နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး . .ငါ နောက်ထပ် လူတယောက် ထပ်ခေါ်ပေးမယ်...." လို့ ပြောရင်း သူနဲ့ ပါလာတဲ့ တပ်သားကို မရှောင်ကို သွားခေါ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ မရှောင်သည်လူသစ်ပေမယ့် သန်မာ ဖျတ်လပ်ပြီး အမိန့်ကို နာခံလို့ ဘကြီးက သဘောကျတဲ့ နောက်လိုက် တယောက် ဖြစ်သည် ။ တူးတူးလည်း..." ရွှေစင်....မင်းလေးကို ငါတို့ လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိဘူး...မင်းကို ဖမ်းခေါ်လာတာလည်း
အကြောင်းရှိတယ်...ငါ မတရား အနိုင်ယူဖို့ မဟုတ်ဖူး....မင်းလေးကို တနေ့ ပြန်လွှတ်ပေးဖို့ များပါတယ်..." လို့လေသံအေးအေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းကတော့ သူ ဘာပြောပြော နားမဝင်ပါ ။ ဘောက်ဂျာရဲ့ လက်က အတင်း ရုန်းထွက်ပြီး သူ့ကို တံတွေးနဲ့ လှမ်းထွေး..ခြေထောက်နဲ့ ကန်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။
" မင်း ဒီအတိုင်းဆိုရင် ကြိုးနဲ့ တုပ်ထားတာကို ခံရတော့မယ်...ဒီလို ငါတို့ မလုပ်ချင်ဘူး..အေးအေးဆေးဆေး နေပါကွာ..ငါ့ကို တိုက်ခိုက်လို့လည်း ဘာမှ မထူးပါဘူး.....ဒီနယ်မြေကနေ မင်း ထွက်ပြေးဖို့ မလွယ်သလို မင်းရဲ့ အဖေကြီးလည်း လာကယ်ထုတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး....ဒီတော့ သက်သက်သာသာနဲ့ နေပါ..အမော မခံပါနဲ့...."
တူးတူးလည်း ရွှေစင်ဒွန်းကို ကြိုက်နေတဲ့ စိတ်အခံကြောင့် သူမ ဘာလုပ်လုပ် စိတ်မဆိုးဘဲ လေသံအေးအေးနဲ့ပြောနေတာ ဖြစ်သည် ။ တခြား လူတယောက်သာ သူ့ကို အခုလို တိုက်ခိုက်မယ် ဆိုရင် သူသည် စိတ်ရှည်လိမ့်မယ် မထင်ဘူး ။
ဒီအချိန်မှာ သူ ခေါ်ခိုင်းထားတဲ့ မရှောင် ရောက်လာသည် ။
မရှောင်သည် အစိမ်းပုတ် ပြောက်ကြား ဒီဇိုင်းနဲ့ စွပ်ကြယ်လက်ပြတ်နဲ့ အစိမ်းပုတ် စစ်ဘောင်းဘီကို ဝတ်ထားပြီး ခါးမှာ ပစ္စတိုတလက်ကို ချိတ်ထားသည် ။
" မရှောင်..မင်း သူ့ကို စောင့်ကြပ်ရမယ်...တအားကြီး ဆိုးလာရင်တော့ ကြိုးနဲ့ တုပ်ထား...အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ရှည်ပါ .... " လို့ မှာထားလိုက်ပြီး သူတို့ ဖမ်းထားတဲ့ " ငရဲ " ဆိုတဲ့ အကျဉ်းသား ကို လှောင်ထားတဲ့ အချုပ်တဲဆီကို ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။
ငရဲသည် သံဇကာ ပတ်လည်ကာထားတဲ့ အချုပ်တဲထဲမှာ လက်ထိပ်ခတ်ထားရက်နဲ့ ရှိနေသည် ။
အစာဖြတ် ရေဖြတ်ထားလို့ ပိန်ကပ်ချိနဲ့နေပြီ ။
" ဟေ့ကောင်......ငရဲ .... ငါ အလုပ်များနေလို့ မင်း အသက်ဆက်ရှင်ခွင့် ရနေတာကွ..အခု ငါ စခန်းကို ပြန်ရောက်ပြီ..မင်းကို ငါ ပေးထားတဲ့ ဂတိအတိုင်း မင်း ရင်ဘတ်ကို ငါ ခွဲပြီး မင်း အသဲကို ငါ အစိမ်းစား မယ်......နေ့ကောင်းရက်သာလေး ရွေးလိုက်အုံးမယ် .... "
ငရဲသည် အစာပြတ်ရေပြတ်နေလို့ စိတ်ဓါတ် အတော် ကျနေဟန်တူသည် ။ သူ့ကို ဘာမှ စကား ပြန်မပြောနိုင် ။
" ဟား....တော်တော့်ကို ငြိမ်သွားပါလား...အရင်လို မဆဲနိုင်တော့ဘူး..ရဲရဲတောက်ကြီး......"
တူးတူးက ထွီကနဲ တံတွေး ထွေးလိုက်ရင်း ငရဲကို ကျောခိုင်းလိုက်သည် ။
သူနေတဲ့တဲဆီကို ပြန်သည် ။
ဘိုက်ဆာသလိုဘဲ ။ ကော်ဖီတခွက်လောက် သောက်မလား လို့ သူ စဉ်းစားလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ..." ကိုတူး.....အကို......" လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့ အသံလေးကို သူ ကြားလိုက်ရလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
" ဟင်...ခါးခါး . . .."
ခါးခါးသည် သူ့ဆီကို ပြေးလာနေသည် ။
" နင်..နင် ဘယ်တုံးက ရောက်လဲ....ခါးခါး...."
" အခုဘဲလေ....ရောက်ရောက်ခြင်း ကိုတူးဆီကို ပြေးလာတာ.....လွမ်းလိုက်တာ ကိုတူးရယ်...ကိုတူးရော လွမ်းလား
ဟင်....."
တူးတူး ပြုံးသွားသည် ။
" လွမ်းတာပေါ့ဟ....ဟားဟား...နင်..နင်..ပိုလှလာတယ်...ခါးခါး......"
" တကယ် ဟုတ်လို့လား...."
" တကယ်ပေါ့...."
ခါးခါး သည် တူးတူး က လှတယ် လို့ ပြောလို့ ဝမ်းသာသွားသည် ။
" လာ..ကော်ဖီ သောက်ရအောင်....မောင်ဂွမ်းရေ....ကော်ဖီ လုပ်ကွာ..ခါးခါး အတွက်ရော......." လို့ တူးတူးက သူ့လူ
တယောက်ကို လှမ်း အော်ပြောလိုက်ရင်း သူ့တဲထဲကို ခါးခါးရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ရင်း ဝင်လိုက်သည် ။
တဲထဲကို ရောက်တာနဲ့ ခါးခါးရဲ့ ရင်စေ့အကျင်္ ီလေးရဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်း တထောက်ထောက်နဲ့ သူ
ဖြုတ်သည် ။အထဲမှာ အတွင်းခံ ဘရာ ခံ ဝတ်မထား ။ ဖြူဖွေး လုံးဝန်းတဲ့ ခါးခါးရဲ့ နို့လုံးလှလှကြီးတွေ ဘွားကနဲ
ပေါ်လာသည် ။ နို့သီး နီနီလုံးလုံးလေးတွေက အသဲယားစရာ တွေ့နေရသည် ။ တူးတူးရဲ့ လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းကြီး က နို့သီးလုံးလေးတွေကို အသာအယာလေး ထိတွေ့နေသည် ။
ဝှူး.......လှလိုက်တာ ခါးခါးရယ်......
တူးတူးရဲ့ ပေါင်ကြားက အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဖွားဖက်တော် နဂါးကြီး လူးလွန့်လာသည်။ ခေါင်းထောင်လာသည် ။ ခါးခါးက " ကိုတူး..ဟိုမှာ...မောင်
ဂွမ် ကော်ဖီ ယူလာနေပြီ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
တူးတူးသည် ကော်ဖီ ထက် ကောင်းတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့နေလို့ ကော်ဖီ မသောက်ချင်တော့ ။
ညက မိုရင်းကို နှစ်ချီ ဆွဲထားတာတောင် သူ့လက်နက်က တအား မာထောင်နေသည် ။ " မောင်ဂွမ်....ကော်ဖီ မင်းဘဲ သောက်လိုက်တော့ " လို့ သူ လှမ်း အော်လိုက်ပြီး ခါးခါးကို အိပ်ခန်းထဲကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည် ။
ခါးခါးလည်း တူးတူးနဲ့ ခွဲပြီး ရွာမှာ နေရလို့ သူ့ကို အရမ်းကို လွမ်းနေရတာ ဆိုတော့ အိပ်ခန်းလေးထဲက တူး
တူးရဲ့ ကုတင်ဆီကိုလည်း ရောက်ရော တူးတူးရဲ့ ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို အမြန် ဆွဲဖြုတ် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချသည် ။ ဒီအချိန်မှာ တူးတူးက ခါးခါးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တအား ဆုပ်ညှစ်နေသည် ။
ကာမဇောမွှန်နေကြတဲ့ တူးတူးနဲ့ ခါးခါး တို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်ကြပြီးတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်ယူကြတာက အငမ်းမရ ဖြစ်လွန်းနေသည် ။ ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ လူသားနှစ်ယောက်ရဲ့ ကာမ စပ်ယှက်ကြတဲ့ ပွဲက အားမာန်အပြည့်နဲ့ ။
တူးတူးသည် ခါးခါးရဲ့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ပူးကိုင်ပြီး မထောင်ထားရင်း ခါးခါးရဲ့မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့တန်ဆာချောင်းနဲ့ ဖိဆောင့်ကာ လိုးနေသည် ။
" ကောင်းလား...ကောင်းလား....."
" အိုး...အား....အား.....အား.....အား...........အား.......ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်.....ကောင်းတယ်..ကိုတူး . . ."
တဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။
တူးတူးရဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးက ခါးခါး ဖင်ကြားကို တဘတ်ဘတ် ရိုက်ခတ်နေသည် ။
ဆက်တိုက် စိပ်နေတဲ့ ဆောင့်ချက်ကြမ်းကြမ်းတွေကြောင့် ခါးခါးလည်း တအား ကောင်းနေသည် ။ သူမ တမ်းတ
နေရတဲ့ တူးတူးရဲ့ အလိုးကြမ်းတွေကို ရနေလို့ တအား ကျေနပ်နေရသည် ။
" ငါ့လီးကို နင် ကြိုက်ရဲ့လား ခါးခါး...."
" ကြိုက်တယ်...ကြိုက်တယ်....."
" ငါလိုးတာကိုကော ကြိုက်ရဲ့လား...."
" တအား ကြိုက်တယ်..တူးတူးရယ်....လိုး...တအားဆောင့်...ဆောင့်ပေးကွာ...အို......လိုး...တအားလိုး......"
ခါးခါးသည် ပြီးခါနီးလာပြီး တအားကောင်းလာလို့ ပါးစပ်က ပြောချင်တာတွေ စွတ်ပြောနေသည် ။ တူးတူးလည်း ခါးခါး ခြေထောက်တွေကို သူ့ပုခုံးပေါ်ကို ထမ်းတင်လိုက်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ထည့်နေပြီ ။
ခါးခါးရဲ့ ညည်းငြူသံတွေက တဲအပြင်ဖက်မှာ ထမင်းချက်နေတဲ့ တူးတူးရဲ့ တပည့် မောင်ဂွမ် ရှိတဲ့ ကင်းတဲလေး
ဆီကို ပျံ့လွင့်နေလို့ မောင်ဂွမ်လည်း ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့.." ငါ့ဆရာတော့ ပွဲကြမ်းနေပြီ....ခွီး....စော်ကလည်း အော်လိုက်
တာ အသံက အကျယ်ကြီးနဲ့ကွာ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ ရွှေစင်ဒွန်းသည် ဘောက်ဂျာနဲ့ မရှောင် လာကျွေးတဲ့ ကောက်ညှင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်ကို စားရင်း
ဒီနေရာကနေ ဘယ်လို အလွတ်ပြေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကို စဉ်းစားနေသည် ။
ဒက်ဒီကတော့ ငါ့ကို လာကယ်ဖို့ လုပ်မှာဘဲ..သူတို့ ဘယ်မှာများ ရောက်နေပြီလဲ.....။
ဘောက်ဂျာက မှန်ပြောင်းနဲ့ ကောင်းကင်ကို ကြည့်နေသည် ။
" လေယာဉ်သံ ကြားတယ်...မရှောင်.....နင်ကော ကြားမိလား..." လို့ မရှောင်ကို မေးလိုက်သည် ။ မရှောင်က
" မကြားဘူး..." လို့ ပြန်ဖြေသည် ။
နေကြာသည် ခါတိုင်းလို အိပ်ရာ စောစော ထစရာ မလိုတော့ဘူး ။
ဦးဂျော်နီနဲ့ ဒေါ်ပိတောက်တို့ အိမ်မှာ နေခဲ့တုံးကဆို နေကြာသည် မိုးမလင်းခင် အိပ်ရာက ထရသည် ။ ချက်ရ
ပြုတ်ရသည် ။ ကြက် ဝက် နွားတွေကို အစာကျွေးဖို့ လုပ်ရသည် ။ ဒီစခန်းကို တူးတူး ဒါဏ်ရာ ရတယ် ဆိုလို့
ဦးဂျော်နီနဲ့ အတူ ရောက်ခဲ့ပြီး ဦးတော်မီရဲ့ မယား ဖြစ်လာပြီးတဲ့နောက် နေကြာသည် ဒီလူစုရဲ့ ခေါင်းဆောင်
ဖြစ်တဲ့ ဦးတော်မီရဲ့ အရှိန်အဝါကြောင့် လုပ်ကိုင် မစ ကူညီမယ့်လူတွေနဲ့ ဇိမ်ကျသွားသည် ။
ဆိတ်ငြိမ်နေတဲ့အချိန် ခပ်ဝေးဝေးက သစ်တောက်ငှက်တကောင်ရဲ့ တတောက်တောက် အသံလေးကိုတောင် ကြား
နေရသည် ။ တူးတူး ဖမ်းခေါ်လာခဲ့တဲ့ ရွှေစင်ဒွန်း ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို စောင့်ကြည့်တဲ့နေရာမှာ ဦးဆောင်
ဖို့ ဦးတော်မီနဲ့ တူးတူးတို့က နေကြာကို တာဝန်ပေးခဲ့ပေမယ့ တကယ်တမ်း ဆန္ဒ ရမက် ကြီးမားတဲ့ တဏှာ
ကောင်ကြီး ဦးတော်မီကို နေ့စဉ် အချိန်တိုင်းလို အလိုဖြည့်ဆည်းပေးနေရတဲ့အတွက် ရွှေစင်ဒွန်းကို ဂရုမစိုက်
အားဘူး ။ တူးတူးက ခါးခါး ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ကို နေကြာ့အစား တာဝန်ပေးမည် လို့ ပြောခဲ့
သည် ။ ဦးတော်မီသည် တခူးခူးနဲ့ အိပ်မောကျနေသည် ။ ဒီလူကြီးသည် တကယ့်ကို အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင်ကို လိုးနိုင်သည် ။လီးကလည်း တကယ့်ကို စံချိန်မှီကြီး ။
တခါတလေ ဦးတော်မီသည် အိပ်ပျော်နေရာက လန့်နိုးလာတတ်သည် ။ သူ့နဘေးမှာ နေကြာ ရှိနေတာကို သ
တိထားမိတာနဲ့.." နေကြာ..လီးစုတ်ပေးစမ်း...." လို့ ခိုင်းတတ်သည် ။ နေကြာလည်း သူ့လီးကို အပီအပြင် စုတ်
ရသည် ။ လီး အစုတ်ခံရင်း သူ ပြန် အိပ်ပျော်သွားတတ်သည် ။ တခါတလေလည်း နေကြာ အိပ်ပျော်နေတုံး
သူ နိုးလာတဲ့အခါ နေကြာ့စောက်ဖုတ်ကို သူ လာယက်တတ်သည် ။ သူစောက်ဖုတ် ယက်ပေးတာတွေကို နေကြာ တအား သဘောကျသည် ။ သူ့လီး တောင်လာရင် နေကြာ့ကို အပေါ် တက်ဆောင့်ခိုင်းတတ်သည် ။
" နေကြာ....."
ပြောရင်းဆိုရင်း သူ နိုးလာပြီ ။
" ဟင်..ဘာလဲ ဘကြီး...."
" အာ...ဘကြီးလို့ မခေါ်နဲ့လို့ နင့်ကို ပြောထားတာ..."
" ဟုတ်..မေ့လို့..ကိုကြီး.....ကိုကြီး....."
ဦးတော်မီ ပြုံးသွားသည် ။
" လီးစုတ်ပေး....."
" ဟုတ်..ကိုကြီး....."
ငေါငေါကြီး ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဒုတ်ကြီကို နေကြာ လက်နဲ့ ကိုင် ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး ထိပ်ပိုင်း ဒစ်ကားကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်သည် ။
သူ့ပါးစပ်က " အင်း.......အင်း..." ဆိုတဲ့ အသံ ထွက်လာသည် ။
လမိုက်ညသည် မဲမဲမှောင်နေသည် ။
မြန်မာပြည် မြောက်ဖက်စူးစူး ကောင်းကင်ယံမှာ ရဟတ်ယာဉ်တစီး တချုပ်ချုပ်နဲ့ ပျံသန်းနေသည် ။
အထူးစစ်ဆင်ရေး တပ်ဖွဲ့က ရဲသွေးအောင်သည် သူ့သွေးသောက်တပ်ဖွဲ့နဲ့အတူ ဒီရဟတ်ယာဉ်ပေါ်မှာ လိုက်ပါလာ
သည် ။ သူတို့ရဲ့ အထူးတာဝန်က ရန်သူ့နယ်မြေမှာ အဖမ်းခံထားရတဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းကို ကယ်တင်ဖို့ ။
တောင်တန်းကြီးတွေရဲ့ အပေါ်က ဖြတ်သန်း ပျံနေတဲ့အချိန် ဦးမောင်ဒွန်းရဲ့ စကားသံတွေကို ရဲသွေးအောင် ကြားယောင်နေသည် ။
" ဒီမယ်..ရဲသွေးအောင်...ငါ့သမီးလေးကို အသက်ရှင်ရက် ပြန်ခေါ်ခဲ့ပါကွာ....အောင်မြင်ပါစေ .... တဲ့..။
ဦးမောင်ဒွန်းသည် ဦးတော်မီ တောင်းဆိုတဲ့ အချက်တွေထဲက လွယ်လွယ်နဲ့ သဘောတူနိုင်မယ့် အချက်တွေကို ချက်ချင်းဘဲ လိုက်လျောပေးလိုက်သည် ။ လိုက်လျောဖို့ ခက်တဲ့ အချက်တွေကိုတော့ သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့တိုင်ပင်လျက် ရှိသည် ။ တိုက်ပွဲကြီးတွေမှာ ဖမ်းမိခဲ့တဲ့ ဦးတော်မီတို့ဖက်က ခေါင်းဆောင်ပိုင်းတွေကို ဖမ်းထားတဲ့ အချုပ်ထောင်ကနေ ပြန်လွှတ်ပေးဖို့ကို ဦးမောင်ဒွန်းသည် သူတယောက်ထဲရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ မပြီးလို့ အစည်းအဝေး ထိုင်လျက် ရှိသည် ။
ဦးတော်မီသည် သူလိုချင်တာတွေကို ချက်ချင်း လိုက်လျောပေးတာကို တွေ့လို့ ဝမ်းသာနေသည် ။
သူတို့အဖွဲ့တွေ သွားလာနေကျ လမ်းကြောင်းတွေမှာ ပိတ်တားသလို ဖြစ်နေတဲ့ တောင်ကုန်းတွေက တပ်တွေကို အနောက်ကို ရွေ့ပေးတာမျိုး ပေါ့ ။ ဦးမောင်ဒွန်းက ဆက်လက်ပြီး ဖမ်းမိထားတဲ့ လူတွေကို ပြန်လွှတ်ပေးဖို့ စီစဉ်နေတဲ့အကြောင်း အကြောင်းပြန်လို့ ဦးတော်မီလည်း ဖမ်းခံထားရတဲ့ သူ့ညီအကိုတွေနဲ့ ပြန်ဆုံရမှာကို ကျေနပ် နေသည် ။ ဦးမောင်ဒွန်းတို့ ဖက်က အဲလို ပြန်လွှတ်ပေးတာနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းကို ဂတိအတိုင်း ပြန်လွှတ်ပေးဖို့ တူးတူးကို သူ ပြောလိုက်သည် ။
တူးတူးသည် ရွှေစင်ဒွန်းကို ပြန်မလွှတ်ချင်ဘူး ။ သူပြန်လွှတ်လိုက်ရင် ဒီတသက် ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ သူ ဘယ်တော့မှ ပြန်ဆုံတော့မှာ မဟုတ်ဖူး ဆိုတာကို သူ သိနေသည် ။
ရဟတ်ယာဉ်ရဲ့ အနီရောင် မီးလုံးလေး လင်းလာတဲ့အခါ ရဲသွေးအောင်က သူ့ရဲဘော်တွေကို " ဆင်းရတော့မယ်..အားလုံး အသင့်ပြင်..." လို့ သတိပေးလိုက်သည် ။ ကြိုတင် သတ်မှတ်ထားတဲ့ နေရာကို ရောက်တဲ့ အခါ ရဟတ်ယာဉ်သည် မြေပြင်နဲ့ ထိတွေ့ခါနီး အထိ နိမ့်ဆင်းပေးလိုက်သည် ။ ရဲသွေးနောင် ဦးစီးတဲ့ ကွန်မန်ဒို အုပ်စု
သည် ဖျတ်လပ်စွာ ခုန်ဆင်းလိုက်ကြသည် ။ သူတို့ အားလုံး ချောချောမောမော မြေပြင်ရှိ မြက်ရိုင်းတောကြီးထဲကို ကိုယ်ရောင်ဖျောက် ဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ ရဟတ်ယာဉ်သည် ကောင်းကင်ကို ပျံတက်သွားသည် ။
ရဲသွေးနောင်က သူ့လူတွေကို စုစည်းလိုက်သည် ။
" အဓိက လုပ်မှာက လူကြီးသမီးကို ကယ်ထုတ်ရမှာ ..ရန်သူကို ချေမှုန်းဖို့ မဟုတ်ဖူး....ဒို့လူ ပြန်ရရင် ပြီးတယ်..ဝင်မယ်..ကယ်မယ်..ပြန်ဆုတ်မယ်...ရဟတ်ယာဉ်ပေါ် ပြန်တက်မယ်...ရန်သူ ကင်းသမားကို ကွင်းပြီး ချီတက်မယ်..ဒို့လာတာ မသိစေဖို့ အထူး ဂရုစိုက်မယ်..ခြေသံလုံပါ.....မတော်တဆ ဖြစ်မှု မလိုချင်ဘူး...."
သူတို့ သည် အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်လုပ်ပြီး ရန်သူ့ပင်မ စခန်းကြီးဆီကို ဦးတည်ပြီး တိတ်တဆိတ်နဲ့ တရွေ့ရွေ့ ချီတက်နေကြပြီ ။
ဒီတခါ ရွှေစင်ဒွန်းဆီကို တူးတူး လာကြည့်တော့ ရွှေစင်ဒွန်းသည် အရင်တုံးကလို တူးတူးကို ရန်တွေ့ ဒေါသပြတာတွေ မလုပ်တော့လို့ တူးတူးလည်း အံ့ဩနေသည် ။
မရှောင်က " သူ အေးဆေးဘဲ ..ယာခင်းတွေ ဖက်ကိုတောင် လမ်းလျောက်ချင်တယ် တဲ့...ငါက ဗိုလ်ကြီး လာမှ ပြောပေးမယ် လို့ ပြောထားတယ်..." လို့ ပြောသည် ။ မရှောင်က ရွှေစင်ဒွန်းကို အနီးကပ်
စောင့်ကြပ်တဲ့ တာဝန်ကို ယူလိုက်လို့ ဘောက်ဂျာလည်း တလှည့် နားလို့ရသွားသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်း စိတ် ကြည်သာလာတာကို တူးတူး ဝမ်းသာသည် ။ သူတို့ စခန်းကြီးသည် လူအင်အား တောင့်တင်းတဲ့ တကယ့် ပင်မ စခန်းကြီး ဖြစ်သည် ။ ထွက်ပြေးဖို့ ဆိုတာက မလွယ် ။ ဖေါက်ထားတဲ့ လမ်း အတိုင်း ပြေးဖို့က ဂိတ်တွေ ကင်းတွေ အဆင့်ဆင့် ချထားသည် ။ တောထဲကနေ ဖြတ်ပြေးရင်လည်း ထောင်ထားတဲ့ မိုင်းတွေနဲ့ နင်းမိ တိုးမိမှာ ဖြစ်သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်း လမ်းလျောက်ချင် လျောက်ပါစေ လို့ သူ မရှောင်ကို ပြောလိုက်သည် ။ ကင်းသမားတွေကို သူတို့ရဲ့ အထူး အကျဉ်းသားလေး အညောင်းအညာပြေ လမ်းလျောက်လိမ့်မယ် ဆိုတာကို အကြောင်းကြား
ထားသည် ။ မရှောင်နဲ့ ဘောက်ဂျာတို့ အမြဲ ဘေးက လိုက်ရမည် လို့ သူ အမိန့်ထုတ်လိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းလည်း တဲအိမ်လေး ထဲမှာဘဲ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ် မဟုတ်တော့ဘဲ အပြင်ကို ထွက် လမ်းလျောက်ခွင့်ရလို့ တူးတူးကို ကေျးဇူးတင်တယ် လို့ ပြောလိုက်သည် ။ တူးတူးလည်း ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ စား
ရေးသောက်ရေး တာဝန်တွေကို ယူဖို့ ခါးခါးကို လွှတ်ပေးမယ် လို့ မရှောင်နဲ့ ဘောက်ဂျာကို ပြောလိုက်သည် ။ သူတို့က သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်း တာဝန်ကို ယူနိုင်သည်..ခါးခါး လာဖို့ မလို
ဘူး လို့ ပြောကြသည် ။ သူတို့က အဖွဲ့ဝင် တပ်သားတွေ ဖြစ်ပြီး လက်နက်ကိုင်ဆောင်သူတွေ ဖြစ်သည်..ခါးခါးက အတွေ့အကြုံ မရှိတဲ့ သာမန် ရွာသူ တယောက်ဘဲမို့ လုံခြုံရေး အတွက် သိပ် စိတ်မချရဘူးလို့ ဆင်ခြေပေးသည် ။
တူးတူး လည်း " ကြည့်သေးတာပေါ့ နင်တို့ အလှည့်ကျ နားနိုင်အောင် ငါက စေတနာနဲ့ စီစဉ်ပေးတာ .." လို့ သူတို့ကို ပြောလိုက်သည် ။ သူက ခါးခါးကို တာဝန် တခု ပေးထားချင်သည် . .။ စခန်းကြီးက ကြီးတော့ ရွှေစင်ဒွန်းကို ထားတဲ့ တဲမှာ အလုပ်လုပ်နေရင် ခါးခါးသည် ဒေါက်တာမိုရင်း ရှိတဲ့ ဖက်ကို လာစရာ အကြောင်း မရှိဘူး ။ သူ ဒေါက်တာ မိုရင်းနဲ့ကဲနေတာကို ခါးခါး မသိနိုင်အောင် လုပ်ချင်တာ ။
ရွှေစင်ဒွန်း သည် ဘောက်ဂျာနဲ့ မရှောင်တို့ ခြံရံပြီး စခန်းထဲက ယာခင်းတွေ အနားမှာ လမ်းလျောက်သည် ..။
ဦးတော်မီသည် သူ့တောင်ကုန်းပေါ်က အိမ်ကနေပြီး ရွှေစင်ဒွန်း လမ်းလျောက်တာကို မှန်ပြောင်းနဲ့ ကြည့်သည် ။ " အင်း..ကောင်မလေးက တော်တော် လှတာဘဲ..ဒါကြောင့်လည်း ငါ့ တူတော်မောင်
က စွဲလန်းနေတာကိုး...ဒီကောင်လည်း မဖြစ်နိုင်တာကို တော်တော် လုပ်ချင်တယ်.....သူ့မှာ မစားရ မသောက်ရ ဆိုရင်လည်း ထားပါတော့....ငါးရံ့ သုံးကောင် တပြိုင်နက် ဖမ်းချင်တဲ့ကောင်....ဟီး...
ငါ့အတိုင်းဘဲ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ရဲသွေးအောင်နဲ့ ကွန်မန်ဒို တပ်သားများသည် မနက် ဝေလီဝေလင်းမှာ ရန်သူတွေရဲ့ ပင်မ စခန်းကြီး နားကို ရောက်နေပြီ ။
သူတို့သည် ရန်သူ စခန်းထဲမှ သူတို့ လွှတ်ထားတဲ့ ပဉ္စမံတပ်သား သူလျိုကနေပြီး ပေးပို့တဲ့ လမ်းတွေကနေ ချဉ်းကပ်ခဲ့တာကြောင့် ကင်းတွေကို ပွတ်ခါသီခါလေး ကျော်ဖြတ်ခဲ့ကြပြီး စခန်းနားကို ထိုးဖေါက် ရောက်ရှိလာကြတာ ဖြစ်သည် ။ သူတို့သည် ရန်သူတွေရဲ့ ယူနီဖေါင်းတွေကို ဝတ်ဆင် လာကြတာကြောင့် သူတို့ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်မယ် ဆိုရင် အချင်းချင်းတွေဘဲ လို့ ထင်ကြမည် ။ ကိုင်ဆောင်တဲ့ လက်နက်တွေက အစ ရန်သူတွေ သုံးးနေတဲ့ အေကေ၄ရ မောင်းပြန်တွေကို ကိုင်ထားသည် ။ ရန်သူတွေ လို ပုံမှားရိုက်ထားတာ ။
ဒီနေ့ မနက် တူးတူးသည် ခါးခါးကို ဖက်ထားရင်း အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန် သူ့တဲ တံခါးကို တဘုံးဘုံး ထုတဲ့ အသံကြောင့် လန့်နိုးလာသည် ။
" ဟေ့..ဘယ်သူလဲကွ..ထုနေတာ....."
သူလိုကောင်ရဲ့တဲတံခါးကို ထုရဲတာ ဘကြီး တော်မီ တယောက်ဘဲ ဒီစခန်းမှာ ရှိမည် ။ ဘကြီး တော်မီက ဒီလောက် စောစော လာမှာ မဟုတ်ဘူး ။သူက အိပ်ရာက စောစော မထတတ် ။
ဒါဆို ဘယ်သူလဲ..။
တူးတူး အိပ်ရာက ထလိုက်ပြီး တံခါးဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။
ဟင် .....မိုရင်း.....။
မိုရင်းသည် ပွင့်ဟလာတဲ့ တံခါးကနေ တဲ အထဲကို ကြည့်လိုက်သည် . .။ တူးတူးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ခါးခါးကို တွေ့သွားသည် ။
" ကိုတူး...မကောင်းဘူး..သစ္စာ မရှိဘူး....." လို့ ပြောပြီး ခြာကနဲ လှည့်ထွက်သွားသည် ။
" ဟာ...မိုရင်း...နေ.....နေပါအုံး......"
မိုရင်းနောက်ကို သူ ပြေးမလိုက်နိုင် ။ သူသည် ကိုယ်လုံးတီးကြီး နဲ့ မို့ ..။
မိုရင်း စိတ်ကောက်သွားပြီ ။ ဝှူး..မလွယ်ဘူး ...။
တပည့်ကျော် မောင်ဂွမ်း လက်ထဲ လာထည့်တဲ့ ကော်ဖီ မတ်ခွက်ကို ယူသောက်လိုက်သည် ။ နံရံမှာ ချိတ်ထားတဲ့ စစ်သုံး မှန်ပြောင်းကို ဆွဲယူပြီး ယာခင်းတွေ ဖက်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းကို မရှောင်နဲ့ အတူတူ လမ်းလျောက်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။
လှလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး ...။
တူးတူး လည်း မိုရင်း စိတ်ကောက်သွားတာကို လိုက်ချော့ ချင်သလို ရွှေစင်ဒွန်း လမ်းလျောက်နေတဲ့ ဆီကိုလည်း လိုက်သွားချင်သည် ။
" ကိုတူး....စောစောက လာသွားတာ ဒေါက်တာမိုရင် မဟုတ်လား....."
အိပ်ရာက နိုးလာတဲ့ ခါးခါးက မေးလိုက်သည် ။
ခါးခါးသည် ကိုတူး တယောက် ဒေါက်တာမိုရင်းရဲ့ နောက်ကို ပါသွားမှာကို စိုးလို့ အရမ်း စိုးရိမ်နေရတာ ။
ဒီအချိန်မှာ တူးတူးရဲ့ ဝေါ်ကီတော်ကီက ခေါ်သံတွေ ထွက်လာသည် ။
ဘကြီးတော်မီ ခေါ်နေတာ..။
" တူးတူး..တူးတူး......တူးတူး...တော်မီ ခေါ်နေတယ်....."
" ဘကြီး တော်မီ .....တူးတူး ပါ... ဘကြီး.တော်မီ...ကြားလား... "
" ကြားတယ်...တူးတူး.......ရွှေစင်ဒွန်းကို မင်း လမ်းပေးလျောက်ထားလား......"
" ဟုတ်.....ဘကြီး...."
" အပေးအယူ လုပ်တာ မပြီးသေးဘူး....သူ့ကို သိပ် ဝေးဝေးကို မထွက်စေနဲ့.....ဝုန်းကနဲ ကောင်းကင်ကနေ ဆင်းလာကယ်သွားအုံးမယ်....."
" ရတယ် ဘကြီး.....ကပ်လာရင်..အကြောင်းသိသွားမှာပေါ့....ကျနော်တို့ လက်နက်ကြီးတွေက ရယ်ဒီပါဘဲ....သူတို့ မကပ်ရဲပါဘူး....ဘကြီး......"
" တူးတူး သိပ် အတင့်မရဲနဲ့...ရန်သူကိုအ ထင်မသေးနဲ့...မင်း အကျဉ်းသားကို ဂရုစိုက်ကွာ.....လွှတ်မထားနဲ့......"
" စိတ်ချ ဘကြီး...ကျနော် လွှတ်မထားပါဘူး...."
ဘကြီးက ရှေးလူကြီး ပီပီ စိတ်ပူ တတ်နေတာပါ ...။
ရွှေစင်ဒွန်း အနားမှာ အေကေ၄ရမောင်းပြန် ကိုယ်စီ နဲ့ ဘောက်ဂျာနဲ့ မရှောင်တို့ ပါနေတာဘဲ ...စောစောက သူ မှန်ပြောင်းနဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ တပ်သားတွေ ကို .ယခင်း အစပ် ခပ်ဝေးဝေး မှာ သူ တွေ့လိုက်သည် ။ စခန်းစောင့် လဗျတို့ အဖွဲ့ ဖြစ်လိမ့်မည် ။ ရွှေစင်ဒွန်း ပြေးလို့ မလွတ်နိုင်ပါဘူး.။ လေယာဉ်ပစ် စက်မြောက်တွေ ညှပ်ပူးညှပ်ပိတ် ချိန်ထားတာမို့ ကောင်းကင်က ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ ဆင်းလာ ကယ်ဖို့က မလွယ်လှပါဘူး...။
ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ကော်ဖီသောက်နေတဲ့ ခါးခါးကို သူ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ လမ်းလျောက်နေတဲ့ ယာခင်းတွေ ဖက်ကို ခဏ သွားလိုက်အုံးမယ် ...အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးရင် လိုက်လာခဲ့ လို့ လှမ်းပြောလိုက်ရင်း
သူ တဲထဲက ထွက်လိုက်သည် ။
တပည့် မောင်ဂွမ်းက " ဗိုလ်ကြီး.....ဒီနေ့ ဘာ ချက်ထားရမလဲ.." လို့ သူ့ကို လှမ်း မေးလိုက်သည် ။
" မင်း ချက်ချင်တာ ချက်ပေါ့ကွာ....ခါးခါးကို ချက်ခိုင်း သူ..ချက်တာတွေ ငါ ကြိုက်တယ်......"လို့ ပြန်ဖြေရင်း ယာခင်းဖက်ကို ထွက်ခဲ့သည် ။
အိပ်နေတုံး မိုရင်း လာ တံခါးခေါက် ..ဘကြီးက စက်နဲ့ ခေါ် သတိပေး... ခေါင်းထဲ အလုပ်ရှုပ် သွားတာကြောင့် ထွက်လာတဲ့ အချိန် သေနတ် ကုတင်ပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့သွားသည် ။ သေနတ်နဲ့လူ ဘယ်
တော့မှ မကွဲကွာခဲ့တဲ့ တူးတူး အတွက် သေနတ် ခါးမှာ မပါဘဲ အပြင်ထွက်တာ ဒါ ပထမဆုံး ..။
ယာခင်း တောင်ကုန်းပေါ်ကို ရောက်တော့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ကို မတွေ့ ။
စိတ်ထဲမှာ ထိတ်သွားသည် ။
ဘယ်လောက် ဝေးဝေးကို သူတို့ လျောက်သွားကြသလဲ မသိဘူး ။ ယာတဲထဲများ ရောက်နေကြသလား မသိဘူး ။ .ယတဲထဲကို သူ ဝင်လိုက်တဲ့ အချိန် မှောက်ခုံကြီး လဲနေတဲ့ ဘောက်ဂျာကို တွေ့
လိုက်ရသည် ။
" ဘောက်ဂျာ.....ဘောက်ဂျာ......"
ဘောက်ဂျာသည် သေနေပြီ ။ ဘိုက်နဲ့ လည်ပင်းမှာ ဓါး ဒါဏ်ရာတွေနဲ့ သွေးတွေက မြင်မကောင်းအောင် အိုင်ထွန်းနေသည် ။ သူ့ ကေအေ၄ရ လည်း မရှိတော့ ။
ခေါင်းထဲ ထိန်းကနဲ စိုးရိမ်သွားသည် ။ တခုခုတော့ ဖြစ်နေပြီ ။ ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ မရှောင် ဘယ်ရောက်သွားသလဲ ။
အရေးထဲ ပစ္စတိုကလည်း မပါခဲ့ဘူး ။
တောင်ကုန်းရဲ့ တဖက် လျိုထဲကို သူ လိုက်သည် ။ တောတန်းလေးထဲ သူ့တပ်သားတွေကို ဗြုံးကနဲ တွေ့လိုက်သည် ။
" ဟေး.....မရှောင်နဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းကို တွေ့မိကြလား....." လို့ သူ အော်မေးလိုက်သည် ။ ဒါပေမယ့် ဒီတပ်သားတွေက သူမေးတာကို ဘာမှ ပြန်မဖြေကြဘူး ။ သူ့ကို သူတို့ လက်ထဲက သေနတ်တွေနဲ့
ဝိုင်း ချိန်လိုက်ကြသည် ။ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ။ သစ္စာဖေါက်ကြတာလား..။
" မင်းတို့ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ..ငါ လေကွာ..ငါ့ကို မသိကြဘူးလား...."
သူတို့ ဘာမှ ပြန်မဖြေကြဘူး ။
သစ်ပင် အကွယ်က ရွှေစင်ဒွန်း ထွက်လာသည် ။ လက်ထဲမှာ သေနတ်တလက် ကိုင်ထားသည် ။
" သူတို့က နင့်ကို ပြန်ဖြေကြမှာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့.....သူတို့က နင့် တပည့်ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး..တူးတူး......သူတို့က ငါ့အဖေ ဖက်က တပ်သားတွေ..ကွန်မန်ဒိုတွေ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
" ဘာ...."
မယုံနိုင်တဲ့ အတွက် ပါးစပ်က အော်လိုက်တဲ့ တူးတူးသည် ရွှေစင်ဒွန်းလိုဘဲ သစ်ပင် အကွယ်က ထပ် ထွက်လာတဲ့ မရှောင်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ပိုပြီး အံ့ဩသွားသည် ။
" မရှောင်...ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ...နင်....ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ.....ဘောက်ဂျာလည်း သေနေတယ်...ဘယ်သူ သတ်တာလဲ..."
မရှောင်က မဖြေဘူး ။ ရွှေစင်ဒွန်းကို " ကဲ ရွှေစင်..သူ့ကို ဘယ်လို လုပ်ချင်လဲ...ရှင်းပစ်လိုက်မလား..." လို့ မေးလိုက်သည် ..။ မရှောင် သစ္စာဖေါက်ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည် ။ မရှောင်သည် ရန်သူ့
ဘက်တော်သား တယောက် ပါလား ။
ရွှေစင်ဒွန်းက သေနတ်ကို တူးတူးကို တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်လိုက်သည် ။
" နင့်ကို သတ်မယ်...."
" ပစ်လေ...ရွှေစင်...ပစ်လိုက်......ပစ်..."
" နင် ဒူးထောက်လိုက်စမ်း...."
တူးတူး ရွှေစင်ဒွန်း အမိန့်ကို နာခံလိုက်သည် ။ မြေကြီးပေါ်ကို ဒူးထောက် ချလိုက်သည် ။
တူးတူးက ရင်ကော့ပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းက တူးတူးရဲ့ ရင်တည့်တည့်ကို တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ထားပေမယ့် မောင်းမဖြုတ်ဘဲ ရှိနေလို့ မရှောင်က " ပစ်လိုက် ရွှေစင်..ဒို့ သွားရတော့မယ်.." လို့ ဘေးကနေ ပြောလိုက်သည် ။
တူးတူးက " ဟုတ်တယ်..ရွှေစင်.....ပစ်လိုက်ပါ...မင်း သတ်ရင် ငါ သေရဲပါတယ်..ငါ့ရဲ့ နှလုံးသား တည့်တည့်ကို ပစ်ထည့်လိုက်စမ်းပါ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းက မပစ် ။
ခြာကနဲ လှည့်လိုက်ပြီး.." သွားမယ်....မရှောင်..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
သူတို့ တပ်သားတွေ လို့ သူ ထင်ခဲ့တဲ့ အယောင်ဆောင် တပ်သားတွေလည်း ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ မရှောင်ကို ဘေးက ရံပြီး တောအုပ်ထဲကို ပြေးဝင်သွားကြသည် ။ မြေကြီးပေါ်မှာ ဒူးထောက်ရက် ကျန်ခဲ့တာက တူးတူး ။
သူသည် မတ်တပ် ထရပ်ပြီး သူ့လူတွေကို တပ်လှန့်ခေါ်ယူဖို့ မလုပ်ချင် ။ ဒါကြောင့် သူသည် ဒူးထောက်ရက်နဲ့ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်လို့ ဆက် ငြိမ်နေသည် ။
ဘာကြောင့်လဲ ။
သူ့လူတွေသည် သူတို့ စခန်း နယ်နမိတ်ထဲမှာဘဲ ရှိနေသေးတဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ကို အချိန်မှီ လိုက်လံ တားဆီး နိုင်သည် ။ ဒီလို လိုက် တားဆီး တိုက်ခိုက်ခဲ့ရင် မတော်တဆ ရွှေစင်ဒွန်းကို ကျည်သင့်နိုင်သည် ။ သူသည် ရွှေစင်ဒွန်းကို နည်းနည်းလည်းမှ အထိအခိုက် မခံစေချင်ပါ ။ ရွှေစင်ဒွန်းသည် အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ အချောအလှလေး တယောက်ပါ ။ မေမြို့ကနေ ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ အချိန် သူသည် ရွှေစင်ဒွန်းကို အရမ်းကို ချစ်မိသွားခဲ့သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ သူနဲ့ မဖြစ်နိုင်မှန်း သိပေမယ့် စွဲလန်းခဲ့သည် ။ တနေ့ စခန်းက ပြန် မလွှတ်တော့ဘူးလို့လည်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည် ။ အခုတော့ သူမ
သည် သူတို့ လက်ထဲက ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်သွားတော့မည် ။
ရွှေစင်ဒွန်း ခလုပ်မထိ ဆူးမငြိဘဲ သူ့မိဘတွေ ဆီကို ပြန်ရောက်သွားပါစေ လို့ သူ ဆန္ဒ ပြုရင်း ဖြစ်လာမယ့် အပြစ်တင်ချက်တွေကို သူဘဲ ခံယူလိုက်ဖို့ စဉ်းစားနေလိုက်သည် ။
ပြီး