စကားသံတွေကြောင့် တူးတူး နိုးသွားသည် ။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ မနက် အစောကြီးမှာ ဘယ်သတ္တဝါတွေက သူရောက်နေတဲ့ ခါးခါးရဲ့ တဲလေး အနားမှာ လာ စကားပြောနေကြသလဲ ။
ဝါးကုတင်လေးပေါ်မှာ သူ ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ အိပ်ပျော်နေတာ ။ သူ့အဝတ်တွေ ကို ဘေးဘီဝဲယာမှာ ရှာလိုက်သည် ။ မတွေ့ဘူး ။ ကုတင်အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည် ။ အော..တွေ့ပြီ...။
သူ့အဝတ်တွေ က မြေကြီးပေါ်မှာ ကျနေသည်ဘဲ ။
သူ့ဘေးမှာ ခါးခါးသည် မှောက်ရက်လေး နဲ့ အိပ်ပျော်နေသည် ။ ခါးခါးလည်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ဘဲ ။ ညက တချီပြီး တချီ ဆွဲကြတာ မောမောနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြတာ
အဝတ်တွေ ပြန် မဝတ် ဖြစ်ကြတော့ဘူး ။
ထထိုင်လိုက်ရင်း ခါးခါးရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူတွေ ကြားထဲက အမြောင်းလိုက် ပြူးထွက်နေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို သူ သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်လိုက်မိသည် ။
အူး.....လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ....ဒီကောင်မလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်က တကယ့်ကို လိုးလို့ကောင်းတယ် . . . .။
ဘယ် ခွေးသားတွေ ဟောင်ပွာ ဟောင်ပွာနဲ့ ပြောဆိုနေကြတာလည်း ဆိုတာကို သိချင်လို့ ဘောင်းဘီ ကောက်စွပ်ပြီး တဲအပြင်ကို လှမ်းထွက်လိုက်သည် ။
စကားများနေကြတာက ကင်းသမား နှစ်ယောက် ။ သူ့ကို ရုတ်တရက် မြင်လိုက်တော့ လန့်သွားကြသည် ။
" ဟာ...ဗိုလ်ကြီး....."
" မင်းတို့က အသံကျယ်လှချည်လား..အိပကောင်းနေတာကို...စောက်ပါးစပ်တွေ ပိတ်ထားကြကွာ..စောစောစီးစီး...."
ဒီတဲလေးထဲမှာ တူးတူး အိပ်နေလိမ့်မယ် လို့ သူတို့ မထင်ဘူး ။ ဒီတဲလေးတွေက စခန်းကို ရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည်တွေ တညတလေ တည်းခိုဖို့ တဲလေးတွေ ပါ ။ တူးတူးက ခေါင်းဆောင်ပိုင်းတွေ နေတဲ့ တဲအကောင်းစားတွေမှာ နေတာ ဖြစ်သည် ။
ကင်းသမားတွေကို ငေါက်လိုက်ပြီး သူ တဲထဲကို ပြန်ဝင်ခဲ့သည် ။
သူ့ဒါဏ်ရာတွေက ကိုက်ခဲသလို ရှိတာနဲ့ မိုရင်း ပေးထားတဲ့ အကိုက်အခဲ ပျောက် ဆေးပြားတွေကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ထုတ်ယူပြီး သောက်လိုက်သည် ။ ရေပုလင်း တွေ့လို့ မော့သောက်သည် ။
ခါးခါးသည် တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေတုုံးဘဲ ။
သူ့တဲဆီကို ပြန်ခဲ့တဲ့ အချိန် ဘန်ကာတခုထဲက ကင်းသမား တယောက်က စခန်းကုန်းကြီးရဲ့ အောက်ဖက်ကို မှန်ပြောင်းနဲ့ ကြည့်နေရာက " ကားတစီး လာနေတယ်.....ဟိုင်းလက် အဖြူရောင်...."
လို့ ပြောလိုက်သံကို ကြားရသည် ။
" ဘယ်သူ လာတာပါလိမ့် . . "
သူသိချင်တာနဲ့ ဘန်ကာဆီကို လျောက်သွားလိုက်ပြီး ကင်းသမားလေး ဆီက မှန်ပြောင်းကို ယူပြီး တောင်ကုန်းအောက်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။ ဟိုင်းလက်ကားကို တောင်ကုန်းအောက်က ကင်းအဖွဲ့က
စစါဆေးဖို့ ရပ်ခိုင်းနေတာကို သူ တွေ့ရသည် ။
သာမန်လူတွေကို တောင်ကုန်းအပေါ်ကို ကားနဲ့ တက်ခွင့် မပေးဘူး ..။ ဘယ်သူ လာသလဲ ။ ဘကြီးတော်မီဘဲလား ။ ဘကြီးတော်မီလည်း မဖြစ်နိုင်ဘူး ။ ဘကြီး က ရှေ့ကားနောက်ကား နဲ့ လူတအုပ်
တမကြီးနဲ့ လာတတ်သည် ။
သူ့တဲကို ရောက်တော့ သူ့တပည့် လူခွေးက သူ့ကို မြင်တာနဲ့ မတ်ခွက်နဲ့ ထည့်ထားတဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်း ထွက်နေတဲ့ ကော်ဖီကို ယူလာပေးသည် ။
" ဘာစားမလဲ..ထမင်းကြမ်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက် စားမလား...."
" အေး..ကောင်းသားဘဲ...ဘိုက်က ဆာချင်သလိုလို..."
အင်းလေ..တညလုံး ခါးခါးလေးကို တက်ဖိုက်နေခဲ့တာကိုး....။
လူခွေး တဲထဲက ထွက်သွားတဲ့ အချိန် မောင်ဂွန်း ဝင်လာသည် ..။ မောင်ဂွန်းသည် ယူနီဖေါင်း ဝတ်စုံပြည့် ဝတ်ထားသလို အေကေ၄ရကို လွယ်ထားသည် ။
" ဗိုလ်ကြီး......ဗိုလ်ကြီး အဖေ ဆရာဂျော်နီ ...ရောက်လာတယ်...ခေါ်ခဲ့မယ်နော်......"
" ဟေ......ပါပါ လာတယ်..ဟုတ်လား.....အေးအေး..အော်..ဟုတ်တယ်..ညက ဘကြီး ပြောသလိုဘဲ....ခေါ်လိုက်ကွာ...."
သူ့တဲထဲကို သူ့အဖေ ဦးဂျော်နီ ရောက်လာသည် ။ တယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး ။ မိန်းကလေး တယောက်နဲ့ ။ ဒီမိန်းကလေးကို သူ တွေ့ဖူး သလိုလိုတော့ ရှိသည် ။
" သားကြီး . . "
" ပါပါး..ဘာလို့ လာလဲ......"
" မင်း ဗုံးဆံ ထိတယ် ဆိုတာ ကြားရလို့ ငါ အရမ်း စိတ်ပူသွားတာကွ..."
" မာမားကော..."
" မြစ်ကြီးနား သွားနေတယ်..မင်း ဒါဏ်ရာ ရတာသာ သူ သိရင် အရမ်း စိတ်ပူမှာ..ငါတောင်....တော်တော် စိတ်တွေ ပူသွားလို့ မင်းလူတွေနဲ့ ချက်ချင်း လိုက်လာတာ..."
" သား အိုကေတယ် ပါပါး..ဒါနဲ့ သူက ဘယ်သူလဲ..."
ဘေးနားမှာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို မေးငေါ့ပြပြီး မေးလိုက်တာ ..။
" သားကြီး..မမှတ်မိဘူးလား..မင်းရဲ့ နှစ်ဝမ်းကွဲ ညီမ လေ...နေကြာ..အခု နေကြာက ပါပါးတို့အိမ်မှာ နေတယ်....."
တူးတူးလည်း ချောလည်းချော တောင့်လည်း တောင့်တဲ့ ကောင်မလေးကို စိတ်ဝင်စားမိတဲ့ အချိန် အဖေက မောင်နှမ ဝမ်းကွဲလို့ ပြောလိုက်လို့ တော်တော် စိတ်ညစ်ညူးသွားသည် ။
မိုရင်း အကြောင်းကို မေးဖို့လည်း ချက်ချင်း သတိရသွားသည် ။
" ပါပါး.....မေးမယ် မေးမယ်နဲ့ မမေးဖြစ်တာ ကြာပြီ...."
" ဘာလဲ သားကြီး....."
" မိုရင်းနဲ့ သားတို့က ဘယ်လို တော်တာလဲ..တကယ်ဘဲ ကာဆင်တွေလား.....အသေအချာ ပြော ပါးပါး...ရောချမပစ်လိုက်နဲ့..."
" အေး....မိုရင်း မိဘတွေနဲ့က ပါးပါးတို့က ဆွေမျိုး အရင်းတွေလို အတူတူနေ အတူတူ ကြီးပြင်း ခဲ့ကြတာ..ဒို့ မျိုးရိုးချင်းလည်း တူတယ်....အဲ..ဒါပေမယ့် သားကြီး မေးသလို တကယ် သွေးတော်သလား ဆိုရင်တော့ မတော်ဘူးကွ.....ရပ်ဆွေ ရပ်မျိုးလို့ဘဲ ပြောရမှာဘဲ......"
" ဟာ...ကြည့်..ဘကြီးက ကျနော့်ကို အမျိုးတွေ လို့ ပြောလို့..ဟူး...."
ဦးဂျော်နီက ရယ်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ လူခွေးက ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ ယူပြီး တဲထဲကို ဝင်လာသည် ။
" ဟေ့ကောင် လူခွေး..ပါပါးနဲ့ ဒီက ညီမ အတွက်ပါ ယူခဲ့အုံး..တညလုံး ကားစီးလာကြတာ ဆာနေကြမှာ သေချာတယ်..ကော်ဖီရော ယူခဲ့......"
နေကြာသည် သူ့ကို ခဏခဏ ခိုးကြည့်နေသည် လို့ တူးတူး ထင်သည် ။
အင်း..မိုက်ပါတယ် ဆိုမှ အမျိုး တော်နေတယ် ဖြစ်ပြန်ပြီ ...။
တဲအပြင်နားမှာ ရပ်နေတဲ့ မောင်ဂွန်းကို လှမ်း အေ်ခေါ်လိုက်သည် ။
" ဘာလိုလဲ ဗိုလ်ကြီး......"
" မိုရင်း ဘယ်မှာလဲ..မင်း သိလား......"
မောင်ဂွန်းက " မသိဘူး ဗိုလ်ကြီး..ကျနော် သွားမေးပေးမယ်....." လို့ ပြန်ပြောသည် ။
မိုရင်းနဲ့ အရမ်း တွေ့ချင်နေသည် ။ အရမ်းမိုက်တဲ့ မိုရင်းကို ကြည့်ပြီး အသဲယားနေခဲ့တာ ကြာပြီ ။ အမျိုးတော်သည် ဆိုပြီး စိတ် ထိန်းချုပ်နေခဲ့ရတာ ။ တော်တော် ဆိုးတဲ့ ဘကြီး ။
ဘကြီးတော်မီ ညာသည် ...။
မောင်ဂွန်း လာပြောလို့ မိုရင်း ဘယ်မှာ ရှိနေသည်ကို တူးတူး သိရပြီ ။
မိုရင်းသည် သူတို့ စခန်းကြီးနဲ့ သိပ် မဝေးလှတဲ့ ရွာတရွာမှာ လူနာတွေကို ဆေးကုနေသည် ။ ဘကြီး တော်မီက လုပ်ခိုင်းတာ ဖြစ်သည် ။ တူးတူးလည်း ခါးခါးကို ရွာပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်ပြီး မိုရင်း ရှိရာကို လိုက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်သည် ။ ခါးခါးက ရွာကို မပြန်ချင်ဘူး ။ တူးတူး ရှိတဲ့ ဒီစခန်းမှာဘဲ နေချင်သည် ။ တူးတူးက သူ အလုပ်နဲ့
အဝေးတနေရာကို သွားရမည်...အဲဒီ တာဝန်ကနေ ပြန်လာတဲ့ အခါကျရင် ခါးခါးကို ရွာမှာ လာခေါ်မည် လို့နှစ်သိမ့်စကား ပြောပြီး သူတို့စခန်းက ခါးခါးတို့ရွာဖက်ကို သွားကြမယ့် လူတွေနဲ့ လိုက်သွားဖို့ ထည့်လိုက်သည် ။
ဒီအခိုက် မောင်ဂွန်း ပြန်ရောက်လာပြီး မန္တလေးကနေ ဇော်အောင် မက်ဆေ့ချ် ပို့သည်လို့ လာပြောသည် ။ သူ့
မက်ဆေ့ချကို ဖတ်လိုက်တော့ ရွှေစင်ဒွန်း မန္တလေးမြို့ကို ရောက်နေပြီ ဆိုတာ ဖြစ်နေသည် ။ သူသည် မ စိတ်မွှန်ပြီး မိုရင်း ရှိတဲ့ဆီကို လိုက်သွားမလို့ ပြင်နေတာ ..။ အလုပ်တာဝန်ကို ပေါ့လျော့လို့ မဖြစ်ဘူး ။
ချက်ချင်းဘဲ အဖေနဲ့ နေကြာကိုလည်း နုတ်ဆက်လိုက်ပြီး လူခွေးကို အဖေါ်ခေါ်ပြီး မန္တလေးကို ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။ လူခွေးသည် သူ ကြိုတင်မှာကြားထားတာကြောင့် သူတို့ တောတွင်းမှာ ဝတ်စားကြသလို ပုံစံ မဟုတ်တော့ဘဲ မြို့ပေါ်က လူငယ်တွေ ဝတ်စားတဲ့ ဒီဇိုင်းမျိုး ဝတ်လာသည် ။
မန္တလေးမြို့လည်ခေါင်မှာ မကြာခင်ကမှ ဖွင့်လိုက်တဲ့ ဘာဂါဂျွိုင့် ။
ဟမ်ဘာဂါ အမျိုးမျိုး ရသည် ။ အမဲသား ကြက်သား ဝက်သား တင် မက ဂဏန်းဘာဂါလည်း ရသည် ။ ကြက်ဆင်သား ဘာဂါ သိုးသားဘာဂါ ဆိတ်သားဘာဂါ...စုံနေသည် ။ သက်သတ်လွတ် ဘာဂါပါ ရသည် ။
နွယ်နီထွန်းက သူ့ဘဲ ဇော်အောင်က ရွှေစင်ဒွန်းကို ထူးရှယ်ဘာဂါ ကျွေးချင်လို့ ခေါ်သွားချင်သည် တဲ့ ။
တကယ်တော့ ရွှေစင်ဒွန်းသည် ကိုယ်လုံး အလှပျက်မှာ စိုးလို့ အစားကို အရမ်း ဆင်ခြင်သူ ဖြစ်သည် ။ ဒီအလှနဲ့ နံမည်ကြီးနေတာမို့ ဝတုတ်လာမှာကို ကြောက်သည် ။
ဒါပေမယ့် အလည်လာတဲ့အချိန် လိုက်ပို့သူတွေ ကျေနပ်အောင်တော့ စားလိုက်မည်လို့ သူမ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
ဘာဂါဂျွိုင့် ထဲမှာ စားသူတွေ ပြည့်နေသည် ။ လိုင်းတောင် စီရသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ ကားပေါ်က ဆင်းလာပြီး ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာကြတဲ့ အချိန် ဆိုင်ထဲက စားပွဲတလုံးမှာ တူးတူးနဲ့ လူခွေးတို့ရောက်နှင့်နေကြသည် ။ ဇော်အောင် သတင်းပို့ထားလို့ နွယ်နီထွန်း...မော်လွင်မိုးတို့ကိုလည်း တူးတူးနဲ့ လူခွေးတို့က သိနေနှင့်သည် ။
သူတို့ မသိသေးတာက အနောက်ကနေ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ပေးနေတဲ့ နယ်ထိန်းကိုဘဲ ။ ဇော်အောင်ကိုယ်တိုင်
ကလည်း နယ်ထိန်းတယောက် သူတို့အုပ်စုကို ဘော်ဒီဂတ် လုပ်နေတာကို မသိဘူး ။
ဇော်အောင်သည် တူးတူးနဲ့ လူခွေးကို မြင်လိုက်ပေမယ့် မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်နေသည် ။
သူက ဘာဂါမျိုးစုံနဲ့ အာလူးအချောင်းကြော်တွေ သောက်စရာ ဖျော်ရည်မျိုးစုံကို မှာနေသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းသည် ဒီမှာ အခုလို နွယ်နီထွန်းတို့နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလာရတာကို အရမ်း ကျေနပ်နေသည် ။ ပျော်နေသည် ။
ဇော်အောင်ရဲ့ တပ်မက်တဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေကိုတော့ သတိထားမိသည် ။ ယောက်ျားတွေ ဆိုတာ ဒီလိုဘဲ ဘူးတတ်သည် ဆိုတာကိုတော့ လှပကျော့ရှင်းတဲ့ အချောလေး ရွှေစင်ဒွန်းက သိပြီးသား ပါ ။
ဇော်အောင်က ဦးမော်လွင်မိုးနဲ့ သွားနေရတာကို ဖီးအောက်သည် ဆိုပြီး နွယ်နီထွန်းကို တိုးတိုး ကပ်ပြောသည် ။
ခါတိုင်းလိုဘဲ လပ်ထိုးပြီး ပထုတ်လိုက်ဖို့ အကြံပြုသည် ။ နွယ်နီထွန်းကလည်း " စိတ်ချ..နွယ် ပထုတ်လိုက်မယ်...နွယ်လည်း သူ ကန့်လန့်ကန့်လန့်နဲ့ နေရာတကာ ပါပါနေတာ မကြိုက်ပါဘူး...." လို့ ပြန်ပြောသည် ။
တူးတူးသည် ဆိုင်ထဲကို ရွှေစင်ဒွန်း စဝင်လာကထဲက မျက်တောင် မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေမိသည် ။
ရေရေလည်လည် ကြွေသွားသည် ။
အို..လှလွန်းတဲ့ ရွှေမင်းသမီးလေး.....။
သူ လိုက်မသွားနိုင်လို့ စိတ်ညစ်ခဲ့ရတဲ့ မိုရင်းကိုရော စိတ်တိုင်းကျ စားသုံးခဲ့ရတဲ့ ခါးခါးကိုရော သူ လုံးဝကို မေ့သွားပြီ ။ ရွှေစင်ဒွန်းကို အရမ်းအရမ်း ကြိုက်သွားသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းကို လုပ်ငန်းသဘော အရ ဖမ်းဆီး ခေါ်ဆောင်သွားဖို့ သူ ဒီမြို့ကို ရောက်လာတာ ။ သို့ပေမယ့် သူသည် ရွှေစင်ဒွန်းကို တအား ကြိုက်သွားလို့ သူ့အတွက် ရာသက်ပန် အဖေါ်အဖြစ် တသက်လုံး အတွက် သိမ်းပိုက်ချင်မိသွားပြီ ။ အရမ်းကို ချစ်မိသွားပြီ ။
မြင်မြင်ခြင်း ချစ်မိသွားရပါလား.....။
ရွှေစင်ဒွန်းကတော့ တူးတူး အချစ်စိတ်တွေ ပွားများ နေတာကို လုံးဝ မသိ ။ နွယ်နီထွန်း..ဇော်အောင်တို့နဲ့ တဟားဟား တဝါးဝါးနဲ့ ပျော်နေသည် ။ အစားတွေ စားလိုက်..စကားတွေ ပြော..နောက်ပြောင်လိုက်နဲ့ ။
သူသည် တွေ့တိုင်း ချစ်မိနေတတ်တဲ့ လူတယောက်လား ဆိုတာ တူးတူး စဉ်းစားနေသည် ။ လူခွေးကတော့ဟမ်ဘာဂါတလုံးကို ရှလွတ်..ပြတ်ပတ် ဆိုတဲ့ အသံတွေ ထွက်အောင်ကို ပလုပ်ပလောင်းနဲ့ စားနေသည် ။
တူးတူးက လူခွေးကို သတိမထားမိ ။ သူ့အာရုံက ရွှေစင်ဒွန်းဆီမှာဘဲ ရောက်နေသည် ။ မမှိတ်မသုံ မျက်လုံးတွေက ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ လှုပ်ရှားမှုလေးတွေ ပေါ်မှာဘဲ စူးစိုက်နေသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းသည် တအားလှသလို သူ့ကို ဘယ်ယောက်ျားက စိတဝင်စားနေသလဲ ဆိုတာကို မျက်လုံး ဝေ့ကစားပြီးလေ့လာတတ်တဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်သည် ။
ဆိုင်ထဲမှာ စားသောက်နေကြတဲ့ လူတွေထဲက ယောက်ျား တော်တော်များများသည် ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ အလှအပတွေ
ကို မသိမသာ တမျိုး ပေါ်တင်သိသိသာသာ တမျိုး အကဲခတ်နေကြတာကို ရွှေစင်ဒွန်းက သိသည် ။ တွေ့နေသည် ။ ဒါကို ကျေနပ်သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းလည်း ကိုယ့်အလှကို ယုံကြည်ပြီး အလှမာန်တက် အလှဂုဏ်မောက်နေသူလေး မဟုတ်လား ။
ဆိုင်ထဲက ယောက်ျားတွေ အများကြီးထဲက သူ့ကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေတဲ့ လူငယ် တယောက်ကို အထူးသတိထားမိသည် ။ ဒီလူငယ်မှာက အဖေါ်ပါသည် ။ အရပ်ပုပြတ်ပြတ်နဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ သူ့အဖေါ်သည် ဘာဂါတလုံးကို အငမ်းမရ စားနေသည် ။ သူ့ပုံက အစား ငတ်ပြတ်လာတဲ့ ပုံ ပေါက်နေသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကိုလူချောကတော့ သူ့ဘာဂါကို ထိတောင် မထိဘူး ။ သူ့အလုပ်က ရွှေစင်ဒွန်းကို လာကြည့်ဖို့ကျနေတာဘဲ ။ နွယ်နီထွန်းက ရွှေစင်ဒွန်း လှည့်ကြည့်တဲ့ဖက်ကို လိုက်လှည့်ကြည့်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ လူငယ်တယောက်ကို သတိထားမိသွားသည်။
ဟယ်တော့..ဒီဘဲကလည်း အသဲအသန်ပါလား...ရွှေစင့်ကို ကြွေနေတာ....။
ဇော်အောင်လည်း နွယ်နီထွန်းနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ လှည့်ကြည့်နေတဲ့လူဟာ တူးတူး ဆိုတာကို တွေ့သည် ။ တူးတူးကို သူ အရမ်း အထင်ကြီးခဲ့တာ ။ အခုတော့ လူတွေ ကြားထဲ သိသာနေအောင် သူ လုပ်နေတဲ့ ပုံက ။
သူက ရွှေစင်ဒွန်းကို ဖမ်းသွားမယ့်လူ နဲ့ မတူဘဲ ရွှေစင်ဒွန်းကို ကြိုက်လို့ နောက်ကနေ တကောက်ကောက် လိုက်ပြီး ကြည့်နေတဲ့လူတယောက် နဲ့ တူနေသည် ။ ခက်တာဘဲ လို့စိတ်ထဲက တွေးနေသည် ။
ဒီအချိန်မှာ နွယ်နီထွန်းက ဦးမော်လွင်မိုးကို လပ်ထိုးပြီး သူတို့ကို ထားခဲ့ဖို့ စည်းရုံးလိုက်သည် ။ ဒီတခါမှာတော့ဦးမော်လွင်မိုးက စည်းရုံးလို့ မရဘူး ။
" အာ..သမီးရယ်...ဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး . .အရင်တုံးက သမီးနဲ့ မောင်ဇော်အောင်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ တုံးက အန်ကယ်က အလိုလိုက်ခဲ့တာ သမီးတို့လည်း သိတာဘဲကွာ..အခုက တမျိုး...ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့မို့ အန်ကယ် ချန်ထားခဲ့လို့ မဖြစ်ဖူးကွာ...နော်...စိတ်မရှိပါနဲ့..အန်ကယ် အလုပ်ပြုတ်ရုံတင် မကဘဲ အန်ကယ့်ကို သတ်တာ ခံရလိမ့်မယ်....." လို့ ငြင်းဆန်သည် ။
နွယ်နီထွန်းက စိတ်ဆိုးသွားသည် ။
" လူတွေက ကိုယ့်နေရာကို ကိုယ် မသိကြဘူး..ကျေးဇူး မရှိကြဘူး..ဟွန်း..မုန်းတယ်ကွာ...." လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောသည် ။ ဦးမော်လွင်မိုး မျက်နှာ ပျက်ထွက်သွားသည် ။
နွယ်နီထွန်း စိတ်ဆိုးသွားလို့ ဦးမော်လွင်မိုး လန့်သွားသည် ။ သူကလေးကိုလည်း ကြောက်နေရတာ ။ တော်ကြာ မိဘတွေကို မဟုတ်တာတွေ ချွန်ရင် ထောင်ရင် သူ့ရဲ့ အလုပ်ကို ထိခိုက်နိုင်သည် ။ ဒါကြောင့် ပြာပြာသလဲ ပြန်တောင်းပန်ရသည် ။ ပြန်ချော့ရသည် ။ နယ်ထိန်းကောင်လေးကိုဘဲ လိုက်ခိုင်းတော့မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
" ကောင်းပါပြီ...သမီးရယ်..အန်ကယ် နေခဲ့ပါမယ်....တခုခု လိုအပ်ရင်တော့ အန်ကယ့်ကို ဖုန်းခေါ်နော်....." လို့ ပြန်ပြောလိုက်မှ နွယ်နီထွန်းလည်း မျက်နှာ ပြန် ပြုံးလာသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းလည်း ဦးမော်လွင်မိုး ပါနေတာကို မကြိုက်ဘူး ။ အခုလို နွယ်နီထွန်း ပေါ်တင်ကြီး အော်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့ကို ချန်ထားခဲ့နိုင်တာကို သဘောကျသွားသည် ။ လူငယ်တွေ ချည်းဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားချင်ကဲချင်တာ လေ ။
နယ်ထိန်း ကျော်အာကာထွန်း သည် ဦးမော်လွင်မိုးက သူ့ကို ရွှေစင်ဒွန်းတို့ အနောက်ကို မသိမသာ ခပ်ဝေးဝေးကနေ လိုက်ပေးဖို့ ပြောလာလို့ ဇော်အောင် မောင်းတဲ့ ကားရဲ့ အနောက်က ကားတစီး ခြားပြီး ခွာလိုက်သွားခဲ့သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းတို့သည် လိုင်းစုံသည်လို့ နံမည်ကြီးတဲ့ ကလပ်တခုထဲကို ဝင်သွားသည် ။ ကျော်အာကာထွန်းလည်း ကလပ်ထဲကိုတော့ ဝင်မလိုက်ဘူး ။ ကလပ်ပိုင်ရှင်နဲ့ ဝန်ထမ်းတွေက သူ့ကို နယ်ထိန်းတယောက်မှန်း သိကြသည် ။ ကလပ် အပြင်ဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေဘဲ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသည် ။
ဒီကလပ်သည် လိုတာ အကုန်ရသည် လို့ လူပြောများသည် ။ အရက်သောက်မလား..မူးယစ်ဆေး အမျိုးမျိုး သုံးမလား...ဘိန်းရှုမလား.....ယောက်ျားဖါသည် မိန်းမဖါသည် အခြောက် ဘာလိုလို ရမည် ။
ဒီကလပ်ကို ပိုင်တာက နံမည်ကြီး ခရိုနီ မိသားစု တခုမို့ သူတို့သည် သက်ဆိုင်ရာ အုပ်ချုပ်ရေး အမြင့်ပိုင်းတွေကို အသေပိုင်သည် ။ သူတို့ ကလပ်ကို နယ်မြေရဲစခန်းက မထိ မကိုင်ရဲ ။
သူတို့က လူကြီး အရှိန်နဲ့ဘဲ ထောင်နေတာမျိုး မလုပ်ဘူး ။ မြို့နယ်ရဲမှူး..ခရိုင်ရဲမှူးတို့ကို ရိုရိုသေသေနဲ့ ပေါင်းသင်းထားသည် ။ ကျွေးသည် ပေးသည် ။
ဇော်အောင်သည် ဘာလို့ ဒီလို မသန့်တဲ့ နေရာကို ခေါ်သွားသလဲ မသိဘူး ။
ဒီနေရာက အဖေ ဂုဏ်ရှိန် ကြောင့် ထောင်ကြွနေတဲ့ လူငယ် လူဆိုးလေးတွေ မင်းမူတဲ့ နေရာ တခု ။ ချမ်းသာလွန်နေတဲ့ သူဌေးသားသမီးတွေလည်း ငွေလာဖြုန်းသလို စိတ် မထင်ရင် မထင်သလို လက်ရဲဇက်ရဲနဲ့ ဂိုဏ်း အချင်းချင်း ထိုးကြရိုက်ကြတဲ့ နေရာ တခုလည်း ဖြစ်သည် ။
တကယ်တော့ ဇော်အောင်သည် ရွှေစင်ဒွန်းကို တမင်တကာ ဒီကလပ်ကို ခေါ်သွားတာပါ ။ သူ့ကို တူးတူးက ဖုန်းဆက်ပြီး ဒီ ကလပ်ကို ခေါ်သွားလို့ ညွှန်ကြားလိုက်လို့ ပါ ။ ဒါကို နယ်ထိန်း ကျော်အာကာထွန်းကတော့ ဘယ်သိမလဲ ။
ကျော်အာကာထွန်းသည် ဟန်းဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ဦးမော်လွင်မိုးကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြလိုက်သည် ။ သူ့ရဲမှူးက ကျော်အာကာထွန်းကို ဦးမော်လွင်မိုး လိုအပ်တာ အားလုံးကို ဘာ ဖြစ်ဖြစ် လုပ်ပေးဖို့ သေသေချာချာ သူ့ကို မှာခဲ့သည် ။ ဦးမော်လွင်မိုးသည် တချိန်က သူ့ရဲမှူးရဲ့ အထက်လူကြီး တယောက် ဖြစ်ခဲ့သည် တဲ့ ။
ဦးမော်လွင်မိုးက " အားကိုးပါတယ်..ချာတိတ်ရယ်..မင်း သေသေချာချာ စောင့်ရှောက်ကွာ..မင်းရဲ့ ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး ....ငါ ကျေးဇူး ဆပ်ပါမယ်......." လို့ သူ့ကို ထပ် မှာသည် ။ ဦးမော်လွင်မိုးရဲ့ဘောစိ နွယ်နီထွန်းရဲ့ အဖေ ဘယ်သူ ဆိုတာကိုလည်း ကျော်အာကာထွန်းက သိသည် ။ ဒီလို ဘောစိ အကြီးစားကြီးတွေကို ကူညီရတာက ဆင်းရဲသား နင်းပြား ပြည်သူတွေကို ကူညီရသလိုမျိုး ပါးစပ်နဲ့ဘဲ " ကျေးဇူးတင်ပါတယ် " လို့ ပြောမသွား ။ ထိုက်ထိုက်တန်တန် ဘောက်ဆူး..ဘိုးနပ်စ်တွေ ပေးတတ်ကြသည် ။
ဇော်အောင်သည် ယောက်ျား..မိန်းမ ခွဲခြား မထားဘဲ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ဝင်ချင်တိုင်း ဝင်နိုင်တဲ့ အများသုံး အိမ်သာထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ ဒီလို ခွင့်ပြုထားတာက စုံတွဲတွေ ဝင်ပြီး ဆေးချလို့ ရအောင် ဖန်တီး ပေးထားတာ ဖြစ်သလို စိတ်ကြွထပြီး မနေနိုင်တော့တဲ့ စုံတွဲတွေလည်း အိမ်သာခန်းလေးတွေထဲမှာ မတ်တပ်ဆွဲနိုင်အောင် ပုလွေ ဘာဂျာ ကိုင်နိုင်အောင် လုပ်ပေးထားတာ ဖြစ်သည် ။
ကလပ်ထဲမှာ အနောက်တိုင်း ဟဲဗီးမက်တယ်လ် တေးဂီတ အသံတွေက တထုန်းထုန်းနဲ့ ဆူညံနေသည် ။ လူငယ်တွေက ခြေစုံ ခုန်ပြီး လက်တွေကို အပေါ် မြှောက်ရင်း သီချင်း စည်းချက်နဲ့ က နေကြသည် ။
ဇော်အောင်သည် နွယ်နီထွန်းနဲ့ ခုန်ပေါက် ကနေသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းလည်း အတွဲမရှိပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ အတူ ကသည် ။ တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခါ ကနေတဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းကို ဇော်အောင် အရမ်း သဘောကျနေသည် ။ နွယ်နီထွန်း အရှေ့မှာတောင် အိန္ဒြေ မဆည်နိုင်ဘူး ။ ရွှေစင်ဒွန်းကို မဲမှောင်နေတဲ့ ကလပ်ထဲမှာ အလစ်မှာ နှိုက်ချင် ကိုင်ချင်နေသည် ။
နွယ်နီထွန်း..ရွှေစင်ဒွန်းတို့နဲ့ အပျော်ကြီး ပျော်ဖို့ သူ့မှာ အသင့်ဆောင်ထားတဲ့ မူးယစ်ဆေးတွေကို အိမ်သာထဲမှာ သုံးစွဲလိုက်သည် . .။ ဒီအချိန်မှာ ရွှေစင်ဒွန်းက နွယ်နီထွန်းကို သူ အိမ်သာ တက်ချင်တယ် လို့ ပြောလို့ နွယ်နီထွန်းက အိမ်သာဆီကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ အိမ်သာထဲမှာက မူးယစ်ဆေး မျိုးစုံကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် သုံးနေကြသည် ။ ဆေးခြောက် ရှုနေသူတွေလည်း ရှိတာမို့ ဆေးခြောက် အနံ့တွေက လှိုင်နေသည် ။
အိမ်သာထဲမှာ ယောက်ျားတွေရော မိန်းကလေးတွေရော ရောနှော ရှုပ်ထွေးနေသည် ။
" ဟိတ်...မင်း အရမ်း လှလွန်းနေတယ်ကွာ..မင်းနဲ့ ခင်ချင်တယ်....နံမည် ပြောပြ..ဖုန်းနံပါတ် ဖလှယ်ကြမယ်......"
တကိုယ်လုံး ဆေးမှင်တွေ ထိုးထားတဲ့ စွပ်ကြယ် အနက်ရောင်တဲ့ ပိန်ညောင်ညောင် ကောင်လေး တယောက်က ရွှေစင်ဒွန်းကို လိုက်ကပ်သည် ။ ဇော်အောင်က ဒီဘဲနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ ကြားထဲမှာ ဝင် ရပ်လိုက်သည် ။
" ဟေ့....ဘဲကြီး..ဒါ မင်း စော်လား..မင်းစော် မဟုတ်ရင် ညောင်းကွာ...ညောင်း..ညောင်း.....လာ မိုး မနေနဲ့....ထည့်လိုက်မယ်....."
ဆေးပေါက်နေတဲ့ ဘဲလေးက သူ့အပေါင်းအဖေါ်တွေကို ခေါ်လိုက်သည် ။ ကြည့်ရတာ ဒီ ငပိန်လေးသည် အုပ်စု ခေါင်းဆောင် တယောက် ဖြစ်ဟန်တူသည် ။ ဇော်အောင်သည် တယောက်နဲ့ အများမို့ သူတို့ကို ယှဉ်ဖို့ မလွယ် ။
"ဘဲကြီး..ငါ့နံမည် မှတ်သွား.....သော်ကြီး တဲ့....ဂေါဝိန် ဆိပ်မှာ လေးလောင်းပြိုင် သတ်လာတဲ့ကောင်....မနာချင်ရင် ဝေးဝေးရှောင် ဘေးကို ရှောင်......."
သော်ကြီးရဲ့ လူတွေက တော်တော်များသည် ။
ဇော်အောင် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေသလို ရွှေစင်ဒွန်းလည်း အိမ်သာထဲကို လာမိတာ မှားသွားပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သော်ကြီးရဲ့ လက်တဖက်က ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းတွေကို အပီအပြင် နယ်ကျူးနေလို့ ။ ပါးပါး ပျော့ပျော့ ဝတ်ထားတဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ ဂါဝန်ပွပွကြီး ပေါ်ကနေ ဖင်လှလှကားကားတွေကို သော်ကြီးက ကောင်းကောင်း နယ်နေသည် ။
" အို..မိုက်ရိုင်းတယ်..လွှတ်စမ်း..မကိုင်နဲ့ ငါ့ကို......"
ရွှေစင်ဒွန်းက သော်ကြီးကို ပါးချဖို့ ရွယ်လိုက်သည် ။ သော်ကြီးက ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ လက်လေးကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ ပေါင်ကြားကို ဖမ်းကိုင်လိုက်သည် ။
မို့ဖေါင်းတဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီး တခုလုံးသည် သော်ကြီးရဲ့ လက်ဖဝါးထဲကို ရောက်နေသည် ။
" အို့..လွှတ်..လွှတ်...."
သော်ကြီးရဲ့ လူတွေက နွယ်နီထွန်းကိုပါ ဝိုင်း နှိုက်ကြသည် ။ ရှေ့ဖက်ရော အနောက်ဖက်ကိုရော ။
နွယ်နီထွန်းလည်း ဇော်အောင်ကို လှမ်းတိုင်ပေမယ့် ဇော်အောင်ကို သော်ကြီးရဲ့ တပည့်တွေက ဝိုင်းထားသည် ။ သော်ကြီးရဲ့ တပည့်တွေမှာ သံဒုတ်တွေ ဓါးတွေ အစုံ ပါနေသည် ။ ဇော်အောင် အကြံအိုက်နေခိုက် သူတို့ဆီကို ရောက်လာတာက တူးတူးနဲ့ လူခွေး ။
တူးတူးသည် အကြပ်အတည်း တွေ့နေတဲ့ ဇော်အောင် ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ နွယ်နီထွန်းတို့ကို ကယ်တင်ဖို့ အချိန်မှီ ရောက်လာတဲ့ လူစွမ်းကောင်း တယောက် ဖြစ်နေသည် ။ တူးတူးသည် သော်ကြီးတို့ကို ဒီကလပ်ထဲက ချက်ချင်း ထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒီအတိုင်း ပါးစပ်နဲ့တင် ပြောတာ မဟုတ်ဘဲ တူးတူးရဲ့ နောက်လိုက် လူခွေးက သော်ကြီးရဲ့ တပည့်တယောက်ရဲ့ ခြေဖမိုးကို ပစ္စတိုနဲ့ အနီးကပ် ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်တာ ။
တဒိန်းဒိန်းနဲ့ နားကွဲမတတ် ကျယ်လွန်းနေတဲ့ ဟဲဗီးမက်တယ်လ် သီချင်းသံတွေကြောင့် လူခွေးရဲ့ သေနတ်သံကို ဘယ်သူမှ သတိမထားမိလိုက်ဘူး ။ သော်ကြီးရဲ့ လူ ကြမ်းပြင်မှာ လူးလှိမ့် ငိုကြွေးနေရသည် ။ သူတပါးကို ရိုက်ဖို့ နှိပ်စက်ကလူ လုပ်ဖို့ လက်ယဉ်တဲ့ လူမိုက်တွေ ဖြစ်ပေမယ့် သူတို့အသားကို ထိတော့ နာ
တတ်ကြတာ ဇော်အောင်တို့ တွေ့ရတာပေါ့ ။
လူခွေးက သေနတ်နဲ့ သော်ကြီး နောက်စိကို တေ့ထောက်ထားသည် ။
တူးတူးက သော်ကြီးကို " မင်းက လူမိုက်လား.....မင်း သူ့ဖင်ကို အပီကိုင်နေတာ ငါမြင်တယ်..ဒါကို ငါ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး....မင်းရဲ့ ဒီလက်တွေကို ငါ ဖြတ်ပစ်ရလိမ့်မယ်....." လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အချိန် လူခွေးက ကင်ဒိုဓါး အတို တချောင်းကို တူးတူးလက်ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။ တူးတူးက ခုတ်ဖြတ်ဖို့ ပြင်လိုက်လို့ သော်ကြီး တုန်ခါ လှုပ်ရှားသွားသည် ။
" မလုပ်ပါနဲ့.....မဖြတ်ပါနဲ့..."
" မင်းတို့ အေးဆေး ပြန်ကြမလား....."
" ပြန်...ပြန်.....မယ်....."
လူခွေးက သော်ကြီးရဲ့ ဖင်ကို အနောက်ကနေ ဆောင့်ကန်ထည့်လိုက်သည် ။ သော်ကြီးတို့ လူစုသည် တူးတူးရဲ့ ခါးနှစ်ဖက်မှာ ထိုးထားတဲ့ ပွိုင့် ဖိုးဖိုက် ပစ္စတိုကြီး နှစ်လက်ကို တွေ့နေရသည် ။ လက်တွေ့လည်း သူ့လူတယောက်သည် ခြေဖမိုးကို ၉မမကျည် မှန်ထားလို့ ဆွေ့ဆွေ့ခုန် ငိုကြွေးနေရသည် ဆိုတော့ အသာတကြည် နောက်ဆုတ် ထွက်ခွာသွားကြသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းက ဘာဂါဂျွိုင့်မှာ တုံးက သူမကို သဲသဲမဲမဲ စူးစိုက်ကြည့်တဲ့ ဘဲမှန်း မှတ်မိသွားသည် ။
လူမိုက်အုပ်စုကို သေနတ်ပြပြီး အနိုင်ယူလိုက်တာကို တွေ့တော့ တူးတူးကို အစိုးရဖက်က အရာရှိ တယောက်လို့ သူမ ထင်မိသွားသည် ။ မန္တလေးမြို့ကြီး အလည်ဗဟိုမှာ သေနတ်ကြီး နှစ်လက် ထိုးထားတာကိုး ။ သူ့အဖေ ဦးမောင်ဒွန်းကြီး လုပ်နေကျ ပုံစံ ဖြစ်နေတယ် လေ ..။
" သိုင်းကျူးနော် အကို.....အကိုကယ်လိုက်လို့ ရွှေစင်တို့ သက်သာသွားရတာ......လာ အကို့ကို တခုခု တိုက်ပါရစေ......"
တူးတူးက ဒီကလပ်ထဲမှာ သိပ် ကြာကြာ မနေချင် ။
" ဒို့တတွေ တနေရာရာကို ရွှေ့ကြရအောင်ကွာ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ အားလုံးက သဘောတူကြသည် ။ သူတို့ ချက်ချင်းဘဲ ကလပ်ထဲက ထွက်ကြသည် ။ လူခွေးက သေနတ်ကို ဖွက်ကိုင်ပြီး ကလပ် အပြင်မှာ သော်ကြီးတို့ လူစု ရှိသေးသလား ဆိုတာကို အရင်ဦးစွာ ထွက် ကြည့်ပေးသည် ။ သူတို့ရဲ့ အရိပ်အယောင်ကိုတောင် မတွေ့ရဘူး ။ လစ်ပြေးသွားကြပြီ ။
သူတို့သည် တူးတူး မောင်းလာတဲ့ လင့်ခရူဇာကားနက်ကြီးနဲ့ ပါသွားကြသည် ။ ဇော်အောင်ရဲ့ ကားကိုဘဲ စောင့်ကြည့်နေတဲ့ နယ်ထိန်း ကျော်အာကာထွန်းသည် သူတို့ ကလပ်ထဲမှာဘဲ ရှိသေးသည် ထင်လို့ ဆက် စောင့်ကြည့်နေဆဲ ။
တူးတူးက ဇော်အောင်ကို အခုမှ စတွေ့ဖူးတဲ့ ပုံစံနဲ့ ဆက်ဆံနေသည် ။ ဇော်အောင်လည်း သော်ကြီးတို့ အုပ်စု ဗိုလ်ကျတာကို ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘဲ ငုတ်တုတ် ခံနေခဲ့ရတာကို နွယ်နီထွန်းက အပြစ်တင်လို့ အရှက်ရနေသည် ။
တူးတူးက ဟီးရိုး တယောက် ဖြစ်သွားသည် ။
တူးတူးက သူတို့အားလုံးကို ကန်ပတ်လမ်းက ဆိုင်တဆိုင်ကို ခေါ်သွားသည် ။ ခြံဝင်းကြီးထဲမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ စား
သောက်ဆိုင်ကြီး ဖြစ်သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ တူးတူးနဲ့ ခင်မင်သွားကြသည် ။
တော်တော် ညဉ့်နက်မှ တူးတူးနဲ့ ဇော်အောင်တို့က နွယနီထွန်းနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ကို အိမ်ပြန် လိုက်ပို့ပေးသည် ။
အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အခါ အိမ်ဖေါ်တွေက မေမေကြီး အရမ်း စိတ်ပူနေတယ် လို့ ဆီးပြောကြသည် ။သို့သော်ဒေါ်နီလာခက နွယ်နီထွန်းနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့ကို စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားသည် ။ နွယ်နီထွနးလည်း သူမဖုန်းလေးကို အခုမှဘဲ ထုတ်ကြည့်မိသည် ။ အိုး..အမေ ဒေါ်နီလာခ ခေါ်ထားတာတွေ အများကြီးပါလား ...။
ရွှေစင်ဒွန်းလည်း အိပ်ရာထဲ ရောက်ပေမယ့် အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ။ ဒီနေ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ပြန်စဉ်းစားနေသည်
။ တူးတူးကို ခင်မင်ရတာကို စိတ်တွေ လှုပ်ရှားမိသည် ။ ကလပ်ထဲမှာ လူမိုက်အုပ်စု ခေါင်းဆောင် သော်ကြီးရဲ့ အနှိုက်ကို ခံခဲ့ရတာကလည်း ရင်ဖိုစရာကြီး ။ သော်ကြီးက ဖင်တုံးတွေကိုရော နို့ကိုရော အဖုတ်ကိုရော ကိုင်တာ နယ်တာ ။ ဟူး......ဒီလို လူဆိုး ရမ်းကားတဲ့ကောင်တွေနဲ့ တိုးလိုက်ရင် မလွယ်ဘူး ...။
တူးတူး လာကယ်လို့ပေါ့....မဟုတ်ရင် သော်ကြီးက ဘာတွေ ထပ် လုပ်အုံးမလဲ မသိဘူး . .ကျောချမ်းစရာကြီး ..။
တူးတူးက မနက်ဖန်ကျရင် ထပ် ဆုံချင်တယ် လို့ ပြောသွားသည် ။ ရွှေစင်ကလည်း သူ့ကို တွေ့ချင်တာပါဘဲ ။
တူးတူးသည် သူ့ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် ပစ္စတို နှစ်လက်ကို တစစီ ဖြုတ်ပြီး ကျကျနန တိုက်ချွတ်နေသည် ။ သေနတ်ရဲ့
သဘောတရားက အစဉ် တိုက်ချွတ် စစ်ဆေးနေရသည် ။ ပစ္စတိုသေနတ်တွေသည် ဂျမ်းဖြစ်တတ်သည် ။ အမြဲ တိုက်ချွတ်ထားရင် ကောင်းသည် ။
ဒီသေနတ်တွေက သေသေချာချာ အချိန်ယူပြီး ရှာဖွေထားတဲ့ ရှယ်တွေ ။
စီဇီ CZ အမျိုးအစား သံမဏိ စစ်စစ် ကိုယ်ထည်နဲ့ပွိုင့် ၄၅ ပစ္စတိုလ်တွေ ။ ချက်ကလို စလိုဗက် က လုပ်တဲ့ သေနတ်တွေ ။
လူခွေးက မလှမ်းမကမ်းမှာ အရက်ထိုင်သောက်နေသည် ။
" ဟေ့ကောင် လူခွေး..မင်း သေနတ်တွေကို မတိုက်ဘူးလား...နည်းနည်းပါးပါး ဂရုစိုက်အုံး..စောက်ပျင်း မထူနဲ့..."
လူခွေးက မျက်လုံးပေါက် ပိတ်သွားအောင် တခွီးခွီးနဲ့ ကိုယ်ကို လှုပ်ရမ်းပြီး ရယ်သည် ။
" ဟုတ်တယ်..ကိုတူး...ငါက စောက်ပျင်း.....ခွီးခွီး......"
" ရယ်နေ...ရယ်နေ..အရေးကြီးတဲ့ အချိန်ကျမှ သေနတ် ဂျမ်းဖြစ်ရင် နင် မသာပေါ်မယ်..နင့်ဟာနင် သေတာ ငါစောက်ဂရုမစိုက်ဘူး.....ငါနဲ့ သွားတုံး....ဂျမ်း
မဖြစ်စေနဲ့.....ငါပါသေမယ်...."
" ငါ တိုက်မှာပါ...ကိုတူး..."
သူ့ဟောက်လည်း လူခွေးက စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ။ ဒီ ကောင် မနာတတ်ဘူး ။
လူခွေးသည် သူ့အိမ်မှာဘဲ အတူတူ ကြီးပြင်းလာတဲ့ ဆွေမျိုးနီးစပ်ထဲက ကောင်တကောင် ဖြစ်သည် ။ ပြောမနာဆိုမနာ...သူ့လူရင်း စစ်စစ်တယောက် ဖြစ်သည် ။
သူ့အတွက်ဆို အသက်ပေးမယ့်ကောင် ။
" ကိုတူး..ဒီ စော်အမိုက်စားလေးကို ဖမ်းခေါ်သွားပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ...သူ့အဖေကို လက်စားခြေချင်လို့လား "
တူးတူးက ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်သည် ။
" မင်းက ဘာအတွက် သိချင်တာလဲ...."
" ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး..ကျုပ်တို့ လုပ်တဲ့ အလုပ်ကို သေသေချာချာ သိချင်လို့ပါ...မပြောချင်လည်း ရပါတယ်"
" ဒါ ဘကြီး တော်မီရဲ့ အိုင်ဒီယာ ပေါ့ကွာ.....ငါကတော့ ကောင်းတယ် ဆိုးတယ် မပြောချင်ပါဘူး..အောင်မြင်ချင်မှလည်း အောင်မြင်မယ်.....ဒီလိုကွ လူခွေးရ....ဟိုး
နှစ်ပေါင်း တော်တော်ကြာတုံးက ရှမ်းပြည် တောင်ကြီးမြို့မှာအလုပ်လုပ်နေကြတဲ့ နိုင်ငံခြား ဆရာဝန်တွေ ကို ပြန်ပေးဆွဲတဲ့ အဖြစ်အပျက် တခု
ဖြစ်ခဲ့ဘူးတယ်ကွ....သူတို့ကိုအစိုးရက ဖမ်းမိထားတဲ့ ဘိန်းဘုရင်ကြီးနဲ့ အလဲအလှယ် လုပ်ဖို့ ဆွဲတာ....ဘိန်းဘုရင်ကြီးရဲ့နောက်လိုက်တွေက
လုပ်တာပေါ့ကွာ .... တကယ်လည်း သူတို့ တောင်းဆိုချက်တွေကို အစိုးရဖက်က လိုက်လျောလိုက်ရပြီး ဘိန်းဘုရင်ကြီးကို ဆရာဝန်ကြီးတွေ ပြန်ရဖို့အတွက်
လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်....အခုလည်း ရွှေစင်ဒွန်းက လူကြီးသမီး ဆိုတော့
သူကလေးနဲ့ သူ လဲချင်တာတွေ ရှိလို့ပေါ့ကွာ...ဘာတွေ တောင်းဆိုမလဲ ဆိုတာတော့ ဘကြီးတော်မီ နဲ့တွေ့မှ မေးကြည့်...."
" အမလေး...သူ့တော့ မမေးပါရစေနဲ့...နရင်းလည်း အုပ် ဖနောင့်နဲ့လဲ ပေါက်မှာ....ခွီးခွီး......"
တူးတူးလည်း ရွှေစင်ဒွန်းကို တွေ့ပြီးကထဲက ဒီအလှ နတ်ဖုရားမလေးကို တပ်မက် စွဲလမ်းနေသည် ။ စွဲစွဲလန်းလန်း
ကြိုက်မိသွားသည် ။ ဘကြီးက ရွှေစင်ဒွန်းကို ဘာတွေနဲ့ လဲမလဲတော့မသိဘူး ။ သူကတော့ ဖမ်းခေါ်သွားပြီးရင် ပြန်လွှတ်ချင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး ။
နောက်တနေ့ မနက်မှာ ဒေါ်နီလာခသည် သမီး နွယ်နီထွန်းကို ရွှေစင်ဒွန်းနဲ့ လျောက်လည်တာ သိပ် ညဉ့်မနက်စေဖို့နဲ့ ဦးမော်လွင်မိုးကို ဘယ်သွားသွား ကားမောင်းခိုင်းဖို့ ပြောသည် ။ နွယ်နီထွန်းလည်း စကားနည်း ရန်စဲ
ဖြစ်အောင် " အိုကေ မာမီ......" လို့ ပြောလိုက်သည် ။
သူတို့တတွေ တူးတူးနဲ့ ချိန်းထားတာမို့ အိမ်မှာ ကော်ဖီတခွက်ဆီ သောက်လိုက်ကြပြီး ဦးမော်လွင်မိုး မောင်းတဲ့ကားနဲ့ ဇော်အောင်တို့ အိမ်ကို ထွက်ခဲ့ကြသည် ။ တူးတူးက ဇော်အောင်ရဲ့ အိမ်မှာ စောင့်နေမည် လို့ မနေ့ညက လမ်းခွဲခါနီး ပြောခဲ့သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းသည် တူးတူးနဲ့ တွေ့ရမှာကို စိတ်ဝင်စားနေသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်း ထင်နေတာက တူးတူးသည် အစိုးရ
ဖက်က ဒါမှ မဟုတ် စစ်တပ်က အရာရှိ တယောက်ယောက် ဖြစ်လိမ့်မည် လို့ ။ တူးတူးနဲ့ သူ့အဖေါ်သည် သေနတ်တွေ ကိုင်ဆောင် ခါးထိုးထားလို့ ။ သော်ကြီးရဲ့ လူတယောက်ကို သေနတ်နဲ့ ခြေဖမိုးကို ပစ်ထည့်လိုက်တာက သေနတ်ကိုင်နေကျ လက်ယဉ်နေသူ လို့ သိသာသည် ။ သူ့ဒက်ဒီ အကြောင်းကို သိ
လွန်းလို့ ။ ဒက်ဒီသည် သမီးကို စိတ်မချဘူး ။ သူ့လူ တယောက်ယောက်ကို စောင့်ရှောက်ကာကွယ်ဖို့ လွှတ်
ထားမှာ သေချာသည်လေ ။ တူးတူးနဲ့ ဒီတခါ တွေ့ရင်တော့ သေချာ မေးလိုက်အုံးမယ် . . ။
တူးတူးနဲ့ ဇော်အောင်တို့သည် ဇော်အောင်ရဲ့ အိမ် အနားက မြီးရှည်..မုန့်တီ နဲ့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်မှာ
စောင့်နေကြသည် ။ နံမည်ကြီး ဆိုင် ဖြစ်လို့ စားတဲ့လူတွေ အုံနေ ပြည့်နေသည် ။ ဦးမော်လွင်မိုးသည် တူးတူးကို အကဲခတ်နေသည် ။ ဇော်အောင် အပြင် လူစိမ်းတယောက် တိုးလာလို့ ဖြစ်သည် ။ တူးတူးရဲ့ ပုံစံကလည်းသူ့အမြင်မှာ ဆောင့်ကြွားကြွား ဖြစ်နေသည် မဟုတ်လား ။ ရဲဟောင်း တယောက် ပီပီ လူမြင် တရားခံ ထင်နေတတ်တယ် ဆိုတော့ တူးတူးဟာ ဘာကောင်လဲ..ဘယ်ကလဲ....သူ သိချင်သည် ။ ဇော်အောင်ကတော့ ဖါးကန့်
က ကျောက်စိမ်းသူဌေးကြီးရဲ့ သား ဆိုတာ သူ သိထားသည် ။
နွယ်နီထွန်းနဲ့ ရွှေစင်ဒွန်းတို့လည်း ဇော်အောင် တူးတူးတို့နဲ့ မြီးရှည် မုန့်တီတွေ မှာစားပြီး အရမ်း ပျော်နေကြ
သည် ။ နွယ်နီထွန်းက တူးတူးက သူတို့ကို ပြင်ဦးလွင်ကို ဖိတ်ခေါ်တာကို သဘောကျ လက်ခံသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းကလည်း သွားချင်သည် ။ သို့ပေမယ့် ဦးမော်လွင်မိုးလို လူကြီး တယောက် ပါနေတာကို မကြိုက်ကြဘူး ။ သူတို့က ဇော်အောင်က ဆွယ်ရင် မူးယစ်ဆေး သုံးချင် သုံးကြမှာ မို့ ။
ဦးမော်လွင်မိုးကလည်း သူ ပါမှ ဖြစ်မည် ။။နွယ်နီထွန်းရဲ့ အမေက သေသေချာချာ မှာထားသည်။ သူမလိုက်ဘဲ နေခဲ့ရင် သူ့ကို အလုပ်ထုတ်ပစ်လိမ့်မည် လို့ တောင်းပန်သည် ။ နွယ်နီထွန်းက " ဒါဆို နွယ်နီတို့က ကိုတူးတူးရဲ့ လင့်ခရူဇာနဲ့ သွားမယ်...အန်ကယ်က အနောက်ကနေ ကားတစီးနဲ့ လိုက်ခဲ့.." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
နယ်ထိန်း ကျော်အာကာထွန်းသည် ရွှေစင်ဒွန်းတို့ တတွေ ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ စားနေကြတဲ့ အချိန် မလှမ်းမကမ်း
မှာ ရှိနေသည် ။ သူသည် မနေ့ညက ကလပ်မှာ သူတို့လူစု ထွက်သွားတာကို မသိလိုက်ဘဲ အကြာကြီး ဆက်စောင့်နေခဲ့သည် ။ ဒီနေ့တော့ သူတို့ကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ မျက်ခြေပြတ် မခံဘူး လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်။
သူသည် သူ့လိုဘဲ မလှမ်းမကမ်းကနေ ဒီအုပ်စုကို စောင့်ကြည့်နေတဲ့ လူတယောက်ကို သတိထားမိသည် ။
ဒီလူသည် မသင်္ကာစရာ ကောင်းနေသည် ။ လူက ပုပြတ်ပြတ် ဆံပင်ဘုတ်သိုက်ကြီးနဲ့ ။ လူပုံက တောဂိုက် ။
ပြင်ဦးလွင်ကို သွားကြမှာ လို့ ဦးမော်လွင်မိုးက သူ့ကို ဖုန်းနဲ့ လှမ်းပြောသည် ။ သူက ဆိုင်ကယ်နဲ့အနောက်က
နေ လိုက်ခဲ့မည်လို့ ဦးမော်လွင်မိုးကို ပြောလိုက်သည် ။
ဇော်အောင်သည် တူးတူးရဲ့ အစီအစဉ်တွေ တမျိုးပြောင်းလဲသွားတာကို သိပေမယ့် မပြောရဲ ။ ပထမတုံးက တူးတူး ပြောခဲ့တာက မန်းလေးမှာ ရွှေစင်ဒွန်းကို သူ့ဖါသာ လစ်တဲ့အချိန် ဖမ်းခေါ်သွားမှာ ဖြစ်သည် ။ အခုတော့မနေ့က ဘာဂါဂွျိုင့်ဆိုင်ထဲမှာ သူ ရွှေစင်ဒွန်းကို ကြွေနေခဲ့ပြီး ကလပ်မှာ သော်ကြီးတို့ လူမိုက်အုပ်စုက မတရားအနိုင်ကျင့်တဲ့အခါ ဝင်လာပြီး သေနတ်နဲ့ ပစ်ခတ် ခြိမ်းခြောက်တာတွေ လုပ်..နောက်နေ့ ထပ်တွေ့ဖို့ ချိန်းသည် ။ မကြာခင် သူသည် ရွှေစင်ဒွန်းကို ဖမ်းခေါ်သွားတော့မည် ။ ရွှေစင်ဒွန်း သူ့နောက်ကို ပါသွားတာနဲ့ မိုးမီးလောင်ပြီသာမှတ် ။ ရဲတွေ ထောက်လှမ်းရေးတွေ ရောက်လာတော့မည် ။ စစ်ဆေးမေးမြန်းတော့မည် ။ တူးတူးဟာဘယ်သူလဲ..ဘာလဲ..ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေ မေးလိမ့်မည် ။ သူက မသိဘူးလို့ ငြင်းလို့ သူတို့ ယုံမလား ။
ရွှေစင်ဒွန်းသည် ကားရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်လို့ ကားမောင်းတဲ့ တူးတူးနဲ့ စကားပြောရတာ အဆင်ပြေသည် ။ ကားနောက်ခန်းမှာ ဇော်အောင်နဲ့ နွယ်နီထွန်းတို့ ထိုင်ကြသည် ။ ဦးမော်လွင်မိုးသည် တူးတူးရဲ့ ကားကြီးကို ရှေ့ကနေ မောင်းစေပြီး သူက အနောက်က တခြားကားတစီးနဲ့ လိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းက " ကိုတူးတူးက အမ်အိုင် ကလားဟင်.." လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ တူးတူးက " ကိုယ်က ဘယ်ကမှ မဟုတ်ပါဘူး..ရွှေစင်...." လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ ဒါကို ရွှေစင်ဒွန်းက " ဟွန်း..ဒက်ဒီက အဲလို ပြောခိုင်းလို့ မဟုတ်လား..ရွှေစင်က သိပါတယ်...ဒီ ဘဝမှာ ဘော်ဒီဂတ် မပါဘဲ အပြင်ထွက်လို့ ရကို မရဘူး ဆိုတာ..." လို့ ပြောသည် ။ ဇော်အောင်ကတော့ မျက်နှာပျက်နေသည် ။ မကြာခင် သူသည် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး တွေ နဲ့ ရင်ဆိုင် ရတော့
မှာကို ကြိုတင် သိရှိနေသည် မဟုတ်လား ။
သူတို့သည် ပြင်ဦးလွင်မြို့ကို ရောက်တော့ ပွဲကောက်ဘီအီးရေတံခွန်..ဒီဇင်ဘာခြံတို့ကို လည်ပတ်ကြပြီးတဲ့နောက် ပြင်ဦးလွင် ဈေးကြီးမှာ လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးတွေ ဝယ်ကြသည် ။ ဒီကနေ နံမည်ကြီးတဲ့ ဆန်ဖရန်စ္စကို ဆိုတဲ့ ဆိုင်မှာ ထမင်းစားကြမည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည် ။
နွယ်နီထွန်းက " ဆန်ဖရန်စ္စကိုဆိုင်ကို သွားမယ်..." လို့ ဦးမော်လွင်မိုးကို လှမ်း ပြောလိုက်သည် ။
တူးတူးသည် ကားကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းထွက်သွားသည် ..။
သူတို့ကား အနောက်က လိုက်နေတဲ့ ဦးမော်လွင်မိုးသည် ရှေ့က သွားနေတဲ့ တူးတူးရဲ့ ကားသည် ဆန်ဖရန်စ္စကို
ဆိုင် ရှိတဲ့ဖက်ကို မသွားဘဲ မြို့ပြင်ဖက်ကို ဦးတည်နေလို့ လမ်းမှားနေပြီ ဆိုတာကို ပြောပြချင်လို့ ဖုန်းလှမ်းဆက်
သည် ။ ဘယ်သူ မှဖုန်းမကိုင်ဘူး ။ ဒါကြောင့် သူတို့ အနောက်ကို အမြန်မောင်းလိုက်ပြီး ဟွန်းတီးလိုက်သည် ။
သို့ပေမယ့် သူတို့ကားက အရှိန်နဲ့ဆက်မောင်းနေပြီး ဘယ်သူမှလည်း လှည့်မကြည့်ကြဘူး ။
ဒီအချိန်မှာ သူ့ကားအရှေ့မှာ ထိုးဝင်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်တစီးကြောင့် လမ်းဘေးကို ထိုးကွေ့ကာ ရပ်လိုက်ရသည် ။
" ဟေ့....ဘယ်လို လုပ်တာလဲကွ ..."
" လုပ်တော့ ခင်ဗျားက ဘာလုပ်ချင်လဲ....."
ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကလူက ဦးမော်လွင်မိုးရဲ့ ကားဆီကို ဆင်းလာသည် ။
ဟာ....ဒီငတိ လုပ်တာနဲ့ . . တူးတူးရဲ့ ကားကို မျက်ခြေပြတ်သွားတော့မယ် ။
" ဘာမှ မလုပ်ချင်ပါဘူးကွာ..ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်သွားကြတာပေါ့...."
ရန်မဖြစ်ချင်လို့ ပြေရာပြေကြောင်း ပြောလိုက်ပြီး ကားကို နောက်ဆုတ်ပြီး လိုရာကို ခရီးဆက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေ
မယ့် ဆိုင်ကယ်သမားက ဒေါသတကြီးနဲ့ ဦးမော်လွင်မိုးရဲ့ ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည် ။
" ဆင်းစမ်း....မင်းနဲ့ စာရင်း ရှင်းမယ်...."
" ဟေ့ကောင်..မင်း တရားလွန်နေပြီနော်...မင်း ဘာကောင်လဲ....."
ဦးမော်လွင်မိုးက ပြန်အော်သည် ။ ဆိုင်ကယ်သမားက သူ့အကျင်္ ီကနေ ဆွဲကိုင်ပြီး သူ့ကို ကားထဲက ဆွဲထုတ်
ဖို့ ကြိုးစားသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဦးမော်လွင်မိုးရဲ့ကား အနောက်က လိုက်နေတဲ့ နယ်ထိန်းကျော်အာကာထွန်းရဲ့
ဆိုင်ကယ်က သူတို့ အနားကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။
" အန်ကယ်...ဘာဖြစ်နေတာလဲ...." လို့ ပြောရင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တဲ့ ကျော်အာကာထွန်းသည် ဆိုင်
ကယ်တစီးနဲ့ ညိပြီး ဦးမော်လွင်မိုးကို ရန်လုပ် ဆွဲထုတ်နေတဲ့ လူနဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်သည် ။
" ဟိတ်...ဘာလုပ်တာလဲ....လွှတ်လိုက်စမ်း...မင်း ဘာလုပ်တာလဲကွ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ချက်ချင်းဘဲ မှတ်မိသွားသည် ။ မုန့်တီဆိုင်နားမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ မသက်ာစရာ ညှင်းသိုးသိုးနဲ့ လူ ..။
ဦးမော်လွင်မိုးကိ အရှေ့ကနေ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကာပြီး ရပ်လိုက်တာက တူးတူးရဲ့ တပည့် လူခွေး ပါ ။
လူခွေးသည် တူးတူးတို့ လူစုနဲ့ ဦးမော်လွင်မိုးတို့ မျက်ခြေပြတ်သွားစေဖို့ ကြားက ဝင် ကာလိုက်တာပါ ။
ဆိုင်ကယ်နဲ့ ရောက်လာတဲ့ နယ်ထိန်းကျော်အာကာထွန်းကို ရဲတယောက် ဆိုတာ လူခွေး မသိပါဘူး ။ ဦးမော်
လွင်မိုးရဲ့ အသိတယောက်ဘဲ ဖြစ်မည် လို့ ထင်သည် ။
" ဘာလုပ်လုပ်ကွာ..မင်းစောက်ပူ မပါဘူးကွ...." လို့ ကျော်အာကာထွန်းကို ပြန်ဟောက်လိုက်ပြီး သူ ဝတ်ထားတဲ့ အပေါ့စား ဂျာကင်ကို လှန်ပြလိုက်သည် ..။ သူ့ခါးမှာ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်ကို ပြလိုက်တာ...။ ကျော်အာကာထွန်း
လည်း အရပ်ဝတ်နဲ့ သေနတ်ပြလိုက်တဲ့ လူခွေးကို ရုတ်တရက်တော့ ရှိန်သွားသည် ။
" မင်းက ဘယ်သူလဲ....ဘယ်ကလဲ...." လို့ မေးလိုက်သည် ။
လူခွေးက " ငါဘယ်သူဘယ်ဝါ ဆိုတာ မင်းကတော ဘာကြောင့် သိချင်ရတာတုံး..ထုတ်ပ်လိုက်လို့ မသာပေါ်သွာဒ
မယ်....နောက်ဆုတ် .." လို့ ကျော်အာကာထွန်းကို ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ဦးမော်လွင်မိုးကို စထိုးတော့တာဘဲ ။
ဦးမော်လွင်မိုးကလည်း ရုန်းကန်ပြီး သူထိုးတာတွေကို ရှောင်သည် ။
ကျော်အာကာထွန်းလည်း လူခွေးကို ဖမ်းဆွဲသည် ။ လူခွေးက ခြေထောက်နဲ့ ကန်သလို ပါးစပ်ကလည်း " ငါ့
ကို လာမထိနဲ့ သေနတ်နဲ့ ပစ်မယ်..." လို့ အော်သည် ။ ကျော်အာကာထွန်းက အတင်း ဝင်ချုပ်တော့ လူခွေးသည် ဦးမော်လွင်မိုးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကျော်အာကာထွန်းနဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်သည် ။
ကျော်အာကာထွန်းက " အပျက်ပျက်နဲ့ အမှုကြီးမယ်ဗျာ...ခင်ဗျား နောက်ဆုတ်လိုက်ပါ..ခင်ဗျားက ဘယ်ကလဲ ဌာနဆိုင်ရာလား...တပ်ကလား....သေနတ်ကိုင်ဆောင်ခွင့် ရှိလား..." လို့ ပြောလိုက် မေးလိုက်တော့...လူခွေးလည်း
ခါးကြားက သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး " စောက်မေးခွန်းတွေ ဆက်တိုက် မေးနေရအောင်..မင်းကကော ဘယ်ကလဲ...
ဘာကောင်လဲကွ..." လို့ ဒေါသတကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။
ကျော်အာကာထွန်းလည်း သူ့ဂျာကင်ကို လှန်ကာ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်ကို ပြလိုက်သည် ။
" ကျုပ်က နယ်ထိန်း ရဲတယောက်ဘဲ...တာဝန်အရ..အလုပ်လုပ်နေတာ..ခင်ဗျားလည်း ဝန်ထမ်း...ဒါမှ မဟုတ် တပ်က
ဆိုရင်...ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားဗျာ....အချင်း မများသင့်ပါဘူး..အသေးအဖွဲနဲ့..." လို့လည်း ပြောလိုက်သည် ။
လူခွေးသည် ကျော်အာကာထွန်းသည် ရဲတယောက် ဆိုတာ သိလိုက်တော့ လန့်ဖျန့်သွားသလို ကျော်အာကာထွန်းက သူ့လိုဘဲ သေနတ်လည်း ပါတာကြောင့် သူက လက်ဦးမှ ဖြစ်မည် ဆိုပြီး ကျော်အာကာထွန်းကို ထိုးကာချိန်ရွယ်ရင်း မောင်းကို ဆွဲညှစ်လိုက်လေသည် . ။
" သေပေတော့ နယ်ထိန်း .."
ကျော်အာကာထွန်းကလည်း လူခွေးက သူ့ကို ပစ်ဖို့ ထိုးချိန်လိုက်တဲ့အခါ သူကလည်း သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး လူခွေးကို ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။
လူခွေး သေနတ်သည် ကျည် မထွက် ။ ကျော်အာကာထွန်းရဲ့ သေနတ်ကတော့ ဒိုင်းကနဲ အသံနဲ့အတူ ကျည်ထွက်သည် ။ လူခွေးရဲ့ ရင်ဝကို ထိမှန်သည် ။ လူခွေး အနောက်ကို လန်ကာ လဲကျသွားသည် ။ ဦးမော်လွင်မိုးလည်း လူခွေးဆီကို ပြေးသွားပြီး သူ့လက်ထဲက သေနတ်ကို လုယူလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ တူးတူးမောင်းနေတဲ့ကားကြီးသည် ပြင်ဦးလွင်မြို့ထဲကနေ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ထွက်သွားနေသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းက " ဟိတ် ကိုတူးတူး...ဘယ်ကို မောင်းနေတာလဲ..ဆန်ဖရန်စ္စကိုဆိုင်မှာ ထမင်း သွားစားမယ်ဆို.."
လို့ မေးလိုက်သည် ။ တူးတူးက ရယ်သည် ။
" ကိုယ်က ရွှေစင့်ကို ကားတင်ပြေးမလို့လေ....." လို့ နောက်သလို ပြောလိုက်သည် ။ ဇော်အောင်ကတော့ မျက်
နှာ တအား ပျက်နေသည် ။ နွယ်နီထွန်းက တော့ မသိလို့ " ကိုတူးတူး....မနောက်နေပါနဲ့..နွယ်နီတို့ ဘိုက် တအားဆာနေပြီကွာ..." လို့ ရယ်ပြီး ပြောလိုက်ပါသည် ။
တူးတူးက ရယ်နေသည် ။
" ဟားဟားဟား...နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး . .ရွှေစင့်ကို တအား ချစ်မိသွားလို့ ကိုယ်က ဖမ်းခေါ်သွားတော့မလို့" လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကားကို လမ်းဘေးက မြေနီလမ်းကြမ်းလေး တလမ်းထဲကို ချိုးကွေ့ချလိုက်သည် ။
" ကိုတူးတူး...မနောက်ပါနဲ့...ရွှေစင်တို့ တကယ်ဘဲ ဘိုက်ဆာလှပြီ ...ကားကို ပြန်လှည့်လိုက်ပါ....."
ဂွှေစင်ဒွန်းက မျက်နှာအိုအိုလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ တူးတူးက " မလှည့်နိုင်ဘူး..ရွှေစင်...ကိုယ် အတည် ပြောနေတာ..ရွှေစင့်ကို ကိုယ် ခေါ်သွားတော့မလို့...." လို့ မျက်နှာထား တည်တည်နဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
" ကိုတူးတူး..ဒီလို မနောက်ပါနဲ့..ရွှေစင် မကြိုက်ဘူး..."
သစ်ပင်ကြီးတွေ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ တနေရာမှာ တူးတူးက ကားကို ရပ်လိုက်သည် ။
အနောက်ခန်းက နွယ်နီထွန်းက " ကိုတူးတူး..ကားကို ခု ချက်ချင်း ပြန်လှည့်ပါ.....ကိုတူးတူးကို ကျမတို့က လူကောင်း တယောက်လို့ ထင်ထားသလို ကျမတို့ကို မနေ့ညက ကယ်မထားခဲ့လို့ ကျေးဇူးတင်နေတာ..အခုလို လုပ်တာ မကောင်းပါဘူး..." လို့ မျက်နှာ စူပုတ်ပုတ်နဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ သစ်ပင်ကြီးတွေ အကွယ်က လူတွေ ထွက်လာသည် ။ စုစုပေါင်း ခြောက်ယောက် ။ ကားဘေးကိုသူတို့ ရောက်လာကြသည် ။ တင်းမာတဲ့ဒီလူတွေရဲ့ မျက်နှာထားတွေကို ရွှေစင်ဒွန်း မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနဲ့ ကြည့်နေသည် ။
နွယ်နီထွန်းက ဇော်အောင်ကို " ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...ယောက်ျားသား ဆိုပြီး အားလည်း မကိုးရပါလား..တခုခုလုပ်အုံးလေ .." လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဇော်အောင်သည် မတုန်မလှုပ် တဲ့ ကျောက်ဆစ်ရုပ်တရုပ်လို ဖြစ်နေသည် ။
" ကဲ..ကိုဇော်အောင်နဲ့ မနွယ်နီထွန်း..ကားပေါ်က ဆင်းပါ ...ဒါ ကောင်းကောင်း အေးအေး ပြောနေတာ...အသာ
တကြည် မဆင်းရင် သူတို့က အတင်း ဆွဲချလိမ့်မယ်....."
တူးတူး ပြောလိုက်တာကြောင့် ဇော်အောင်လည်း နွယ်နီထွန်းရဲ့ လက်ကို ဆွဲပြီး ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။
" ရွှေစင်....လာလေ...."
နွယ်နီထွန်းက ကားပေါ်က အဆင်း လှမ်းခေါ်လိုက်ပေမယ့် တူးတူးက ကားတံခါးပိတ်တဲ့ ခလုပ်ကို " ခြောက်"ကနဲ နှိပ်ပိတ်လိုက်ပြီး..." ရွှေစင် မပါဘူး...သူက ကျနော်နဲ့ လိုက်ရမှာ....." လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းက " အို..မလိုက်ဘူး..မလိုက်ပါဘူး...အဲလိုကြီး မတရား မလုပ်နဲ့...." လို့ ပြောရင်း ကားတံခါးကို ဖွင့်ဖို့
ကြိုးစားလိုက်သည် ။ တူးတူးက " ရွှေစင်......အသာတကြည် ခေါ်ရာကို လိုက်ပါ...စကား နားမထောင်ရင် ကိုယ်က ရွှေစင့်ကို ကြိုးတွေနဲ့ တုပ်ပြီး ခေါ်သွားရမှာ......." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းက " အံမာ..မင်းမဲ့တိုင်းပြည်မှ မဟုတ်တာ..နင် လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ ရမယ် ထင်သလား...နင်..နင်.....ထောင်ထဲကို ရောက်သွားမယ် သိလား...." လို့ ပြန်အော်ပြောလိုက်သည် ။
တူးတူးရဲ့ လူ ခြောကယောက်က ဇော်အောင်နဲ့ နွယ်နီထွန်းတို့ကို ပြင်ဦးလွင် မြို့ထဲကို ပြန်သွားဖို့ ကားတစီး
ဆီကို ခေါ်သွားကြသည် ။ တူးတူးက ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းလည်း တူးတူးက ကားကို
လမ်းကြမ်းကြမ်းမှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းနေလို့ ဘေးတံခါးက လက်ကိုင်ကို တင်းတင်း ကိုင်ထားနေရသည် ။
" ဘိုက်ဆာရင် ကျွေးမယ်.....ရွှေစင်....စားချင်တာ အကုန်ကျွေးမယ်...ရွှေစင် လိုတာ အကုန် လုပ်ပေးမယ်...ဝယ်ပေး
မယ်....."
" အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ကိုတူးတူးရယ်...ရွှေစင် တောင်းပန်ပါတယ်...ရွှေစင့်ကို ပြန်ပို့ပေးပါနော်...ဘယ်သူနဲ့မှလည်း တိုင်မပြောပါဘူး....တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ...ပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါ ..."
ရွှေစင်ဒွန်းသည် တတွတ်တွတ်နဲ့ တောင်းပန်နေသည် ။ တူးတူးက ခေါင်းကို ရမ်းသည် ။
" မရဘူး..ရွှေစင်....ကိုယ်နဲ့ ရွှေစင် လိုက်ခဲ့ရမယ် ..."
ဇော်အောင် ထင်ထားတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ ။
ပြင်ဦးလွင်ကို ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် ဦးမော်လွင်မိုးနဲ့ နယ်ထိန်းကျော်အာကာထွန်း တို့လည်း လူခွေးနဲ့ ပစ်ခတ်မှုဖြစ်ပြီး လူခွေး သေသွားတာတွေ ဖြစ်ပျက်တာတွေကို ဇော်အောင်နဲ့ နွယ်နီထွန်းတို့ သိကြရသလို ရွှေစင်ဒွန်း တယောက် တူးတူး အတင်း ခေါ်သွားတဲ့နောက်ကို ပါသွားပြီ ဆိုတာ ဦးမော်လွင်မိုးတို့ သိသွားကြတာနဲ့ တူးတူး ကိုု လမ်းတွေ ပိတ်ဆို့ပြီး ဖမ်းဆီးဖို့..သူတို့အနောက်ကနေ လိုက်ရှာဖို့ ရဲတပ်ဖွဲ့က အပူတပြင်း လုပ်ကြပြီ ။
ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့ မိဘတွေ လည်း သူတို့ သမီးလေး ကို ဖမ်းခေါ်သွားတာကို သိသွားကြတာနဲ့ ရဲတွေက ဇော်အောင် ဦးမော်လွင်မိုးနဲ့ နယ်ထိန်း ကျော်အာကာထွန်းတို့ကို အကြီးအကျယ် စစ်မေးကြတော့တာဘဲ ။ ဇော်အောင်လည်းအချုပ်ခန်းထဲကို ရောက်သွားသည် ။
ရဲစခန်းက အချုပ်ခန်းကို မဟုတ်ဘူး ။
လူမသိသူမသိ နေရာ တခုက သီးသန့် အချုပ်ထောင်တခုထဲကို ရောက်နေတာ ။ အခန်းလေးထဲမှာ သူတ ယောက် ထဲ ထိုင်နေရသည် ။ သူ့မျက်နှာကို စူးရှတဲ့ မီးဆလိုက် တခုနဲ့ ထိုးထားသည် ..။ နာရီပေါင်းများစွာ မေးခွန်းတွေ ဆက်တိုက် အမေး ခံနေရသည် ။ ရေတအား ငတ်နေသလို သေးကလည်း ပေါက်ချင်နေသည် ။
သောက်ခွင့် ပေါက်ခွင့် မပေးကြဘူး ။
နိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်လာတဲ့ ဦးမောင်ဒွန်းလည်း ရောက်ရောက်ချင်း သမီး ပျောက်သွားတယ် ဆိုတာလည်း သိ
သွားရော သူ့လက်အောက်ငယ်သား တပည့်တွေကို အပူတပြင်း ရှာဖွေဖို့ ပြောတဲ့အတွက် ရှာဖွေရေး အဖွဲ့တွေ
သည် ပြင်ဦးလွင် တဝိုက် မန္တလေး တဝိုက်မှာ ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာကြတော့သည် ။ ကားလမ်းတွေကိုလည်း ပိတ်ဆို့ ပြီး ကားတွေကို အသေးစိတ် ရှာသည် ။
ဦးမောင်ဒွန်းသည် ချက်ချင်းဘဲ ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ မန္တလေးကို လိုက်သွားသည် ။ နွယ်နီထွန်းကိုလည်း ဒေါသတကြီး
အော်ဟစ်ဆူပူပြီး အပြစ်တင်သည် ။
" နင့်ကြောင့်..နင့်ကြောင့်...နင် စောက်သုံးမကျလို့ ငါ့သမီး ခုလို ဖြစ်ရတာ....ဘယ်မလဲ နင့်ရည်းစား ဆိုတဲ့
ကောင်..."
ဦးမောင်ဒွန်းသည် ဇော်အောင် ရှိတဲ့ အချုပ်ခန်းဆီကို သူကိုယ်တိုင် လိုက်သွားပြီး ဇော်အောင်ကို လည်ပင်းညှစ်
ပြီး တူးတူးရဲ့အကြောင်းကိုစစ်မေးတော့သည် ။ ဇော်အောင်သည် မသိဘူး..မသိဘူး.....ဘူးကွယ်နေတဲ့အတွက်
ဦးမောင်ဒွန်းရဲ့ ကြီးမားတဲ့ လက်သီးဆုပ်ကြီးသည် ဇော်အောင်ရဲ့ မျက်နှာကို အကြိမ်ကြိမ် မိတ်ဆက်လေပြီ ။
လူကြီးကိုယ်တိုင်က လက်ပါနေပြီ ဆိုတော့ လက်အောက်ငယ်သားတွေက မျက်နှာလိုမျက်နှာရ လုပ်ကြပြီးဇော်အောင်ကို ဝိုင်း သိပ်ကြတော့တာဘဲ ။ ဇော်အောင်လည်း အလူးအလဲ ခံနေရပြီး အသားနာလွန်းလာတော့တင်း မခံနိုင်တော့ဘဲ တူးတူးဟာ ဘယ်သူ ရွှေစင့်ကို ဘယ်ကို ဖမ်းခေါ်သွားတယ် ဆိုတာကို ဖွင့်ဟ ပြောပြရတော့တာဘဲ ။
တူးတူးသည် အရေးကြီးတဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆိုပြီး မန္တလေးကို ထွက်သွားလို့ ဦးေဂျာ်နီလည်း နေကြာနဲ့ အတူ
ရွာကို ပြန်မယ်လို့ ပြင်ခိုက် ဦးတော်မီ ရောက်လာပြီး " အေးအေးဆေးဆေး နေပါအုံးကွာ.....တူးတူးလည်း သိပ်မ
ကြာပါဘူး..ပြန်ရောက်လာမှာပါ..ဒို့ ညီအကို နှစ်ယောက် စကားမပြောကြရတာလည်း ကြာပြီ.....ဘီယာလေး ဝစ်
စကီလေး ချပြီး ငါ ပစ်ထားတဲ့ တောဝက်သားလေး ဆတ်သားလေး ကင်စားကြရအောင်..." လို့ တားတာနဲ့
ဦးဂျော်နီလည်း သူတို့ စခန်းမှာဘဲ ရှိနေသည် ။
သူနဲ့ နေကြာတို့အတွက် တဲတလုံးထဲမှာ အခန်းသီးခြားနဲ့ အိပ်ရာပြင်ပေးထားပေမယ့် ညပိုင်းမှာ သူက နေကြာ့
အခန်းကို ကူးတဲ့အခါ ကူး..နေကြာက သူ့အခန်းဖက်ကို ကူးတဲ့အခါ ကူးပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ နှစ်ပါးသွား ဇာတ်ကြမ်း
လေးတွေ ဆွဲကြသည် ။
ဒီနေ့ညလည်း ဦးတော်မီနဲ့ သူ့အဖွဲ့သားတွေက မီးပုံပွဲ လုပ်ပေးသည် ။ အသားတွေ ကင်ကြ...အရက်မျိုးစုံ သောက်ကြ..ကတဲ့လူက ကကြနဲ့ ပျော်လိုက်မူးလိုက်ကြတာ နေကြာတောင် တော်တော်လေး ရေချိန်ကိုက်သွား
သည် ။ ပွဲသိမ်းကြလို့ သူတို့ကို ပေးထားတဲ့ တဲထဲကို ပြန် ရောက်တဲ့အခါ နေကြာသည် သူ့ဘောင်းဘီ ခါးပတ်
ကို စပြီး ချွတ်ပေးပြီး " လိုးကြရအောင် ဦးလေးရယ်...ကျမကို တအား လိုးပေးစမ်းပါ....." လို့ နားနားကပ်ပြီး ပြော
လိုက်တာကြောင့် ကိုယ်ကလည်း လုပ်ချင်နေတဲ့လူ ဆိုတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ။ ပွဲကြီးပွဲကောင်း ပေါ့ ။
နေကြာက အပေါ်ရောက်လိုက် သူက အပေါ်ရောက်လိုက် ဆွဲလိုက်ကြတာ တဖန်းဖန်း ။ ကျားကြီးရေသောက် ပုံစံ
လို့လည်း ခေါ်ကြတဲ့ ဒေါ့ဂီစတိုင် ဖင်ထောင်ကုန်းပေးတဲ့ ပုံစံနဲ့လည်း နေကြာ့ကို သူ ရေရေလည်လည် ဆောင့်
ထည့်ပြီး စပ်ယှက်သည် ။ နေကြာကလည်း ပုလွေမှုတ် ကျွမ်းတဲ့တော်တဲ့အကြောင်း အပီအပြင် ပညာတွေ ပြ
သွားသည် ။ အောက်ပေးကလည်း ဘာကောင်းသလဲ မမေးနဲ့ ...။
သုံးချီ ဆွဲပြီး နည်းနည်း မှေးလိုက်အုံးမယ် ဆိုပြီး ပက်လက်လေး လှဲလိုက်တာ ဆူဆူညံညံ အသံဗလံတွေကြောင့်
ဦးဂျော်နီ မျက်လုံး ဖျတ်ကနဲ ပွင့်လာသည် ။ ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရတာက ဒေါသအမျက်ကြောင့် မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည် လို့ တင်စားပြီး ပြောရမယ့် မျက်လုံးတစုံနဲ့ မဲ့ရွဲ့ ဆဲဆိုနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ဒေါ်ပိတောက်ရဲ့ မျက်နှာကြီး ။
" ဂျော်နီ...နင်....ခွေး...ခွေး.....ခွေးကြီး.....နင်.ခွေးဇာတ်ခင်..း..ခွေးလိုလုပ်တဲ့ ခွေးကြီး.....အသက်ကြီးမှ လီးယားတဲ့ မသာကြီး....နင့်ကို ငါ သတ်မယ် . . "
ဒေါ်ပိတောက်သည် သူစီးထားတဲ့ ဖိနပ်ကို ချွတ်ပြီး ဦးဂျော်နီရဲ့ ပါး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် တဖန်းဖန်းနဲ့ ရိုက်နှက်သလို မြေကြီးပေါ်မှာ ငိုနေတဲ့ နေကြာကိုလည်း ခြေထောက်နဲ့ ဆောင့်ကန်ထည့်သည် ။
" ကောင်မ..ယောက်ျား ရှားလို့ ကိုယ့်အဒေါ်ရဲ့ လင်ကို ကုန်းရသလား...စောက်ရှက်နည်းတဲ့ စောက်ကောင်မ...."
ဒေါ်ပိတောက်သည် သူ့သားလေး တူးတူး ဒါဏ်ရာ ရလာတယ်လို့ သတင်းကြားကြားချင်း သူ့သားရဲ့ စခန်းကို လိုက်လာတာ ။ ဦးဂျော်နီနဲ့ နေကြာတို့လည်း တူးတူးရဲ့ စခန်းမှာ ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်လေ ။ ဒီလည်း ရောက်ရော လင်းအားကြီး အချိန် သူ့လင်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်တဲ့အခါ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ အတူတူ အိပ်နေ
တဲ့ ဦးဂျော်နီနဲ့ နေကြာတို့ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒေါသပေါက်ကွဲတဲ့ ဒေါ်ပိတောက်လည်း စီးထားတဲ့ ဖိနပ်ကို ချွတ်ကိုင်ပြီး ဦးဂျော်နီကို ရိုက်နှက်နေတာ ဖြစ်သည် ။
တပ်သားတွေရဲ့ သတင်းပို့မှုကြောင့် ဦးတော်မီ ရောက်ချလာသည် ။ ဒေါ်ပိတောက်ကို ဆွဲသည် ။ ဖြောင့်ဖျသည်။ဒေါ်ပိတောက်လည်း ဦးဂျော်နီရဲ့ နားရွက်ကို ဆွဲလိန်ပြီး ရိုက်လို့ မပြီးတော့ ။ ပါးစပ်ကလည်း ဆဲလိုက်တာ မိုးမွှန်နေသည် ။ " ကဲ သေနာကောင်ကြီး....ငါတို့ ရွာပြန်မယ်...ရွာကို ရောက်တာနဲ့ နင်နဲ့ကွဲမယ်...ဟိုကောင်မ..လင်ခိုး
မ..နင် ဒီမှာဘဲ နေခဲ့..နင့်စောက်ခွက်ကို ငါ ပြန်မကြည့်ချင်ဘူး...." လို့ ပြောဆိုရင်း ဦးဂျော်နီကို ခေါ်ပြီး ပြန်ချသွားသည် ။ နေကြာလည်း စခန်းမှာဘဲ ကျန်ခဲ့သည် ။ ရွာကိုလည်း မပြန်ချင်ဘူး ။ မပြန်ရဲဘူး ။ ဒေါ်လေးရဲ့ လင်နဲ့ ဖေါက်ပြန်တာကို သိရင် အမေတို့ကလည်း ဝိုင်းဆဲဆိုကြမှာ သေချာသည် ။
ဘကြီးတော်မီကတော့ သူ့အဖွဲ့ထဲကို ဝင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်သည် ။ နေကြာလည်း တူးတူး ပြန်လာတဲ့အထိ စခန်းမှာဘဲ နေလိုက်တော့သည် ။
ခါးခါးသည် တူးတူးတို့ စီစဉ်ပေးမှုကြောင့် ရွာကို ပြန်ရောက်သွားသည် ။ တူးတူးကို အရမ်း လွမ်းနေပြီး တူးတူးဆီကို ပြန်သွားချင်တဲ့ စိတ်တွေကြောင့် မအိပ်နိုင် မစားနိုင် အလုပ်လည်း မလုပ်နိုင်ဘူး ။ သူ့ကို ဦးလေးတို့မိသားစုက ဆူဆဲတာတွေကိုလည်း ခံနေရသည် ။ တူးတူး ပြန်လာခေါ်ရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲ ။ ဘုရား ဆုတောင်းနေမိတာ အမြဲတမ်းဘဲ ။
ဒီအချိန်မှာ တူးတူးသည် ရွှေစင်ဒွန်း..သူ့လူ ခြောက်ယောက်နဲ့ အတူ တောင်တွေကျော် တောတွေကို ကျော်ဖြတ်နေသည် ။
ရွှေစင်ဒွန်းသည် မျက်နှာလေး စူပုတ်ပြီး တူးတူး ခေါ်ဆောင်တဲ့နောက်ကို လိုက်နေရသည် ။
တူးတူးသည် သူမ ထင်ခဲ့သလို စစ်ထောက်လှမ်းရေးလည်း မဟုတ် ရဲအရာရှိတယောက်လည်း မဟုတ်ဘဲ တောတွင်း လက်နက်ကိုင် တယောက် ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရလို့ တူးတူးကို ရွံရှာ မုန်းတီး နေသည် ။ ရွှေစင်ဒွန်းရဲ့စိတ်ထဲမှာ ဒီလို တောတွင်း လက်နက်ကိုင်တွေဟာ လူဆိုးကြီးတွေ ဖြစ်ပြီး ပြည်သူလူထုကို အမျိုးမျိုး ဒုက္ခပေးနေကြတဲ့လူတွေလို့ သိထားတာကိုး ..။
တောသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နက်သထက် နက်လာသည် ။ တောင်တွေကို တလုံးပြီး တလုံး ကျော်ကြသည် ။
ပင်ပန်းလိုက်တာ အရမ်းဘဲ ။ ရွှေစင်ဒွန်း အတွက် တကယ့် စွန့်စားခန်းကြီး တခုပါဘဲ ။ ခြေထောက်တွေလည်းနာလှပြီ ။ အခက်ခဲဆုံးဟာက ယောက်ျားကြီးတွေ ခုနစ်ယောက် နဲ့ တောတိုးရတာ သေးပေါက်ချင်လာတော့ သူတို့ ရှိနေတဲ့အတွက် တော်တော့်ကို ခက်ခဲလှသည် ။
တူးတူးကို သေးပေါက်ချင်တဲ့အကြောင်းကို သွယ်ဝိုက်ပြီး ရွှေစင်ဒွန်း ပြောလိုက်သည် ။ တူးတူးက " ရတယ်လေ ...သဘောပေါက်တယ် ..ဟိုနားက ခြုံလေးတွေ အကွယ်မှာ လုပ်လိုက် ရွှေစင် .." လို့ ပြောသည် ။ သူ့လူတွေကိုဝေးဝေးကို သွားနှင့်ကြဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ သူ့လူတွေ ထွက်သွားကြတော့ ရွှေစင်က" သူကကော ဒီအနားမှာဘဲ ရှိနေမှာလား..." လို့ မေးလိုက်သည် ။ တူးတူးက " အင်း...." လို့ ပြောသည် ။
" ဒါဆိုလည်း မသွားတော့ဘူး.." လို့ ရွှေစင်က ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
" ဟာ....ဒီလိုတောက မလုပ်နဲ့လေ....သွားပါ......ခရီး အဝေးကြီး ဆက်ကြရအုံးမှာ ရွှေစင်.....ကိုယ် ဟိုဖက်ကိုရှောင်ပေးပါမယ်....ရွှေစင် ထွက်မပြေးရင် ပြီးတာပါဘဲ...."
" ထွက်မပြေးပါဘူး....ဘယ်ကို ပြေးမလဲ....တောတောင်ထဲမှာ......လမ်းလည်း မသိဘူး . . ."
" အိုကေ...အိုကေ . . "
တူးတူးသည် ရွှေစင် တောထိုင်( ရှူရှူပေါက် )ပြီးတဲ့နောက် သူတို့လူစုကို ဦးဆောင်ပြီး ခရီးနှင်နေသည် ။ သူလည်း မြေပုံကြည့်ပြီး သွားနေရတာ ။ မကြာခင်တော့ ရောက်တော့မှာပါ ။ ကောင်းကင်မှာ ရဟတ်ယာဉ် ခဏခဏ ဖြတ်ပျံနေသည်။
ရွှေစင် ပျောက်သွားတာကို စစ်တပ်ကပါ လိုက်ရှာနေပြီလို့ တူးတူး ထင်သည် ။
သူ့အလုပ်ကို ဝိုင်းလုပ်ရင်း အသက်ပေးသွားတဲ့ လူခွေးကို သတိရနေသည် ။
လူခွေး သေဆုံးတဲ့ သတင်းကို တီဗီသတင်းမှာ ပါလာလို့ တူးတူးရဲ့ အဆက်အသွယ် တယောက်က တူးတူးဆီကို သတင်းပို့သည် ။ တူးတူးသည် လူခွေးကို ငယ်ငယ်ထဲက အတူတူ ကြီးပြင်းလာခဲ့လို့ သံယောဇဉ် ရှိသည် ။ လူခွေး သေသွားရတာကို တူးတူး အရမ်း စိတ်ထိခိုက်သွားသည် ။