ပြန်မအိပ်ချင်တော့သလို ဘာမှလုပ်စရာလဲ မရှိဘူး။ အပေါ့အပါးသွား ကော်ဖီမစ် ဖျော်သောက်ကာ နန်းမြတ် မျက်နှာလေးကို တစိမ့်စိမ့်ငေးကြည့်နေမိတယ်။ သုံးနှစ်အတွင်း ဆံပင်ရှည်လာတာကလွဲလို့ သိပ်မပြောင်းလဲဘူး။ မျက်နှာလေးက ကြည်လင် အေးမြနေတယ်။
သူမပြောပြခဲ့တဲ့ အတိတ်တွေက မင်းမင်းကို တွေဝေစေသလား ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိဘူး။ မင်းမင်း ငယ်ငယ်က တွေးထင်ထားတဲ့ မင်းမင်း လိုချင်တဲ့ မိန်းမပုံစံနဲ့ နန်းမြတ်ပုံစံက လုံးဝကွဲလွဲနေတာ တော့ ကျိန်းသေတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို ချစ်တယ်။ သူမ ဘဝကို သာယာ ပျော်ရွှင် ချမ်းမြေ့စေချင်တယ်။
"မောင် အိပ်မပျော်ဘူးလား? ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?"
မင်းမင်း အတွေးလွန်နေချိန် နန်းမြတ်က အိပ်ရာထဲကနေ မေးလိုက်တာပါ။ နန်းမြတ် နိုးလာတာတောင် မင်းမင်း သတိမထားမိဘူး။ နန်းမြတ်မေးတာကိုလည်း ပြန်မဖြေဖြစ်ဘူး။ ဟုတ်တယ်လေ အိပ်မပျော်လို့ ထထိုင်နေတာပေါ့။ ဘာတွေတွေးနေတယ် သူမကို စိုးရိမ်နေမိတယ်ဆိုတာ သူမကို ပြောမထွက်ဘူး။
"မောင်!!! နန်းမြတ်ကို ချစ်ချင်လား?"
မနေ့ကပဲ မင်္ဂလာမဆောင်မချင်း ဘာညာမနေဖို့ စောင့်ထိန်းဖို့ သူမပြောတယ်။ ခု စောစောစီးစီး သူမကို ချစ်ချင်လား မေးပြန်ပြီ။ အဲ့ဒါတွေကြောင့်လဲ မင်းမင်း ရင်လေးတယ်နန်းမြတ်ရယ် ငါ့မှာ စိုးရိမ် ပူလောင်နေရတယ်လို့ ပြောလိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ မပြောပဲ သောက်လက်စ ကော်ဖီကိုပဲ ကုန်အောင် သောက်လိုက်တယ်။
နန်းမြတ်က အိပ်ရာထဲက မထပဲ မင်းမင်းကို အကဲခတ်နေတယ်။ မင်းမင်း ကုန်သွားတဲ့ ကော်ဖီခွက်ကို ဘေးကစင်ပေါ်တင်လိုက်ရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ နန်းမြတ်ရှိရာ ကုတင်ပေါ်တက်လှဲကာ နန်းမြတ်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့လိုက်တယ်။ နန်းမြတ်က မင်းမင်း လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။ မင်းမင်း နန်းမြတ်နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။
"နန်း လိုချင်တာ အခုလိုမျိုး ချစ်သူက ဂရုစိုက်တာ"
"ဟုတ်ပါပြီ မမနန်းရယ်။ ဒီနေ့ နန်းမြတ်ရဲ့ အစီအစဉ်ကဘာလဲ? ရှေ့နေက ဘယ်ချိန်ရောက်မှာလဲ။ ဟိုလူနဲ့ ဘယ်ချိန်တွေ့မှာလဲ?"
နန်းမြတ် မျက်နှာလေး တည်သွားတယ်။
"မောင်!!! နန်းမြတ် သူငယ်ချင်း ရှေ့နေကို လေဆိပ် သွားကြိုပေးလိမ့်မယ်။ ပြီးရင် ဒီလာလိမ့်မယ်။ နန်းမြတ်နဲ့ ရှေ့နေနဲ့ပဲ အဲ့အိမ်ကို သွားတွေ့မယ်။ မောင်က နန်းသူငယ်ချင်းနဲ့
ဒီမှာ စောင့်နေခဲ့"
"မောင် စိတ်မချဘူး။ မောင်ပါလိုက်မယ်။ တော်ကြာ အဲ့ရဲထွဋ်ဆိုတဲ့ အဲ့အဖိုးကြီးက နန်းကို မတရားလုပ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"
"ဒီခေတ်ကြီးမှာ သူ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့မှမရတာ။ ပြီးတော့ ရှေ့နေတွေလဲပါမှာ စိတ်မပူနဲ့ မောင်"
မင်းမင်း သက်ပြင်းမောချမိတယ်။ နန်းမြတ်က တဇွတ်ထိုး တဇောက်ကမ်း သူလုပ်ချင်တာ သူလုပ်တတ်တာ မင်းမင်း သိထားတော့ ပိုစိုးရိမ်တယ်။
"မောင်! စိတ်မပူနဲ့လို့၊ နန်းပြောတာကို ယုံ နန်းကိစ္စ နန်းပိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် တချို့ကိစ္စတွေက နန်း မောင့်ကို အသေးစိတ်ပြောမပြချင်ဘူး။ ဒီနေ့ သွားတွေ့ပြီးရင် ပြီးပြီ ပြတ်ပြီ။ သူလိုချင်တာ ဘာလဲ နန်းသိတယ်။ နန်းလိုချင်တာ ဘာလဲလဲ သူသိတယ်။ စိတ်မပူနဲ့နော်။ ဒီည နန်းနဲ့မောင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်လို့ရပြီ။ မောင် နန်းပြန်လာတာကို ဒီကစောင့်နေ။"
"သူလိုချင်တာက ဘာလဲ?"
"နန်းလဲ အတိအကျတော့ ဘယ်သိမလဲ မောင်ရယ်"
"နန်းပဲ သိတယ်ဆို။"
"နန်းထင်တာတော့ သူ့ဂုဏ်သိက္ခာ ကျမှာစိုးတာထင်တာပဲ။ နန်းနဲ့ နားလည်မှု ယူချင်ပုံရတယ်။"
မင်းမင်း စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် စဉ်းစားလို့လဲမရပါဘူး။ ဒီ သင်္ချိုင်းကုန်း ခြေတဖက်လှမ်းနေတဲ့ ဘဲအိုကြီးက ဘာကြောင့်နန်းမြတ်ကို ကိုယ်တိုင်လာစေချင်တာလဲ။ နန်းမြတ်ကို ဘာစိတ်အနှောက်အယှက်ပေးချင်တာလဲ? ဘလက်ကာယ လုပ်ချင်လို့များလား?
"မောင်!!!!! စိတ်ညစ်စရာတွေ တွေးမနေနဲ့ကွာ။ ခု နန်း မောင့်အနားမှာ ရှိနေပြီပဲ။ နန်းနဲ့ မောင်နဲ့ ချစ်ကြရအောင်။"
"မောင်က နန်းကို ဘယ်လို ချစ်ပေးရမှာလား? ဘယ်အထိချစ်လို့ရမှာလဲ?"
"မောင်........ နန်းကို လိုးချင်လို့ လား?"
"ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူပဲ အတူနေ ချင်တာပေါ့။ နန်းကမှ ပေးမနေ ပေးမလိုးတာ။ ကိုယ့် ညီလေးဆို တင်းလိုက် ဆန့်ငင်ငင် ဖြစ်လိုက်နဲ့ မနေ့ကဆို အောင့်တောင် အောင်တယ်။"
နန်းမြတ် လက်က မင်းမင်း ဂျိုးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဖွဖွလေးလာကိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ပွတ်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်ပေးတယ်။
"နန်း က လိင်စိတ်ကြီးတယ် မောင်! ဒါပေမယ့် နန်းစိတ်ကို နန်းထိန်းမယ်ဆုံဖြတ်ပြီး မောင့်စီပြန်လာတာ။ နန်း... မောင်နဲ့ မယူခင် ဘယ်သူ့အလိုးမှ မခံဖြစ်အောင် ထိန်းမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ မောင့်ကိုလဲ မင်္ဂလာဦးညမှ ပေးလိုးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။"
"ဒါမှလဲ မင်္ဂလာဆောင်တာ၊ မင်္ဂလာဦးညဆိုတာ အဓိပ္ပာယ်ရှိမှာပေါ့။ အမှတ်တရ ရှိမှာပေါ့။"
"ဒါပေမယ့်... မောင်နဲ့တွေ့ပြီးတော့ နန်းကိုယ်တိုင်လဲ မောင့်အလိုးခံချင်တယ်။ ထိန်းရခက်တာလဲ သိလာတယ်။ အဲဒီတော့ ပိုတန်ဖိုးထားမိပြီး ပိုထိန်းထားချင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ်မောင်လိုးရင် နန်းလဲ အလိုးခံချင်တာပဲ။ အဲ့တော့ နှစ်ယောက်လုံးထိန်းမှ ဖြစ်မယ်။"
"မောင် မင်္ဂလာမဆောင်ခင် လိုးမလား ထိန်းမလား? နန်းကတော့ ထိန်းချင်တယ်။ မောင့်ကိုလဲ ထိန်းစေချင်တယ်။ နောက်ဆုံး မောင်မထိန်းနိုင်ဘူး လိုးချင်တယ်ဆိုရင်လဲ တခြားမိန်းမကို လိုး။ နန်း ကြည်ဖြူတယ်။ ဒါကိုမှ မောင်က နန်းကိုပဲ လိုးချင်ပါတယ်ဆိုရင်တော့ နန်းပေးလိုးရမှာပေါ့ မောင်ရယ်.."
"မောင် နားလည်ပါတယ်။ မောင် ထိန်းပါ့မယ်။ နန်းကို မောင်အရမ်း ချစ်တယ်။"
"နန်း လည်း... မောင့် ကို အရမ်းချစ်တယ်။"
"ကဲထတော့ နန်း မျက်နှာသစ် မနက်စာ သွားစားရအောင်?"
"ဟင့်အင်း နန်း ဟိုတယ်က ဘရိတ်ဖတ် မစားချင်ဘူး။ နန်း သူငယ်ချင်းကို ထပ်တရာ မှာထားတယ်။ သူဝယ်လာပေးလိမ့်မယ်။ နန်း မောင်နဲ့ ဒီလို အတူတူ နေချင်သေးတယ်။ စကားတွေ ပြောချင်သေးတယ်။"
"မောင်!!! နန်း တခြားသူနဲ့ လိုးချင်ရင် မောင်ခွင့်ပြုရမယ်နော်? မောင် တခြား မိန်းမတွေနဲ့ လိုးချင်လဲ နန်းခွင့်ပြုမယ်။"
"နန်း!!!! မင်းက အခုတမျိုး တော်ကြာ တမျိုးနဲ့။ ကြာရင် မောင်ရူးလိမ့်မယ်။"
"ဟုတ်သား ခိခိ... နန်းပြောတာက မောင်နဲ့ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ မင်္ဂလာဦးညထိပဲ ထိန်းမယ်ပြောတာ။ ယူပြီးရင်တော့ မထိန်းပါဘူး။"
"မင်းက ယူတောင် မယူရသေးဘူး ဖောက်ပြန်ချင်နေပြီ"
"ဘာလဲ မောင်က သဘောမတူချင်ဘူးလား? အမြဲတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ တခါတလေပေါ့၊"
နန်းမြတ် ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲကနေ ကျနော့်ကိုကြည့်ရင်း စကားတွေပြောနေတာပါ။ လက်ကလဲ ညီလေးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆော့ကစားနေတုန်းပဲ။ ကျနော် မျက်နှာကတော့ အီးမှန်နေတဲ့ ရုပ်ဖြစ်နေမှာပေါ့။
"ဒါဆို နန်းကလဲ မောင့်ကို နေ့တိုင်း ကြက်ဆီပူးဟင်းပဲ ချက်ကျွေးမှာ။ မောင် ကြက်ဆီပူးဟင်း အမြဲစားမလားပြော?"
"ဟာာာာ!!!"
"ခစ် ခစ် ခစ်... တခါတလေ လဲ အသစ်အဆန်းလေး စားချင်တာပေါ့၊ နော်... မောင်လဲ တခြားပြောင်းစားပေါ့။ အမြဲ မုန့်လင်မယား ဘယ်စားချင်မလဲ? မောင်လဲ စမူဆာလေး စားလိုက်၊ အာပုံလေးစားလိုက်။ ဝက်ပေါက်ဆီစားရင်း၊ ပဲပေါက်ဆီသေးသေးလေး ပြောင်းစားလိုက် စားချင်မှာပေါ့။ နန်းလဲ ဆန်းဒရှေစ်စားလိုက် အီကြာကွေးစားလိုက် ဆော့ဆေ့ရ်စားလိုက် စားချင်တာပေါ့။"
တော်တော် သောက်ခွက်ပြောင်တဲ့ နန်းမြတ်၊ ပြောင်သလို ပျက်သလိုနဲ့ အတည်ကြီးပြောနေတာ။ သူမကတော့ မင်းမင်းကို ပေါက်ကရတွေပြောပြီး ဂျိုးကိုင်ဆော့နေတာ။ မင်းမင်း ရင်ထဲမှာတော့ မန္တလေး နွေပူသလို၊ ရဲထွဋ်ဆိုတဲ့ နွားအိုကြီး ကွာရှင်မပေးမှာ ပူနေတာ။
"ပြီးတော့ နန်း ဒီမှာ Sexနဲ့ပတ်သက်တာတွေ ရောင်းတဲ့ စီးပွါးရေးလုပ်ချင်လို့၊ အဲ့ဒါလဲ မောင်ခွင့်ပြုရမယ်။ ကိုယ်ဝါဒနာ ပါတဲ့ အလုပ်လုပ်မှ အောင်မြင်မှာလေ နော်! ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား? အဲ့ဒါမောင် နန်းကို ခွင့်ပြုရမယ်။"
"တော်ပြီလား? ဖာခေါင်းအလုပ်ရော မလုပ်ချင်ဘူးလား?"
"အဲ့ဒါက နာမည်သာဆိုးတာနော် ကုသိုလ်တွေ ဘာတွေ ရချင်ရမှာ။ တဖက်က ပိုက်ဆံလဲရ ဖီးလ်လဲရ၊ တဖက်ကလဲ စိတ်ကျေနပ်မှုလဲရ၊ ပျော်ရွှင်ရ ရင် အဲ့ဖာ(ကောင်း) ကုသိုလ်တွေ အများကြီးရမှာ ခစ်ခစ်"
မင်းမင်း ပေါက်ကရတွေ ပြောနေတဲ့ နန်းမြတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ နန်းမြတ်လဲ မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင် လျှာကစားရင်း မင်းမင်း လျှာကို ကလှူကျီစယ်နေတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားမိတယ်။
နှစ်ယောက်သား ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ရင်း အပြန်အလှန်ပွတ်သပ်ကာ ဆန္ဒတွေပြင်းပျလာတယ်။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့ကို စချွတ်ပေးမိမှန်း မသိပဲ နှစ်ဦးသား ဝတ်လစ်စလစ်တွေ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်နေပြီ။
နန်းမြတ်က မင်းမင်း မျက်နှာပေါ် ခွကာ ပိပိနဲ့ ပွတ်ပြီး ပုလွေပေးနေသလို။ မင်းမင်း လျှာက ယက်လေယက်လေ ငတ်မပြေ ဖြစ်ကာ နန်းမြတ်ပိပိနှုတ်ခမ်း နှစ်လွှာကြား ရှလွတ်ရှလွတ်နဲ့ အပီယက်ပေးနေမိတယ်။
"ကိုမင်း.... နန်း မရတော့ဘူး ပြီးချင်နေပြီ.... အား... အ... အ..."
နန်းမြတ်က မောင် လို့ တောက်လျှောက် ခေါ်ပြောနေရာကနေ ဖီးလ်တက်လာတော့ ကိုမင်း ဖြစ်သွားပြန်ရော။ ဟွန်း အမျိုးမျိုးပဲ တတ်လဲ တတ်နိုင်တယ်။ ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ကျေနပ်တယ်လေ ကိုယ်က သူမကို ချစ်နေမိတာကို။ နန်းမြတ် မင်းမင်းကို ပုလွေမပေးတော့ပဲ မျက်နှာကို ပိပိနဲ့ အတင်းဖိပွတ်နေတာ မင်းမင်း အသက်ရှူမဝ ဖြစ်လာတယ်။
"နန်း... ကိုယ်... အ.. သက်.. ရှူ လို့ လို့ မ... မ.. ရ ဘူး... နဲနဲ.. ကြွ.. ကြွ.. အုံး.."
အဲ့တော့မှ နန်းမြတ်က မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဖယ်ပေးတယ်။ ပြီးမှ မင်းမင်း ဘေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဝင်လှဲတယ်။ မင်းမင်း မျက်နှာမှာ သူမအရည်တွေနဲ့ စေးကပ်ကပ်နဲ့။ သူမက မင်းမင်းကို ကြည့်ရင်း ပြုံးပြတယ်။ မင်းမင်း ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ကစ်ဆင်ပေးပြန်တယ်။
"မောင်! နန်း... လို ချင် သေး တယ်.."
"နန်း ဘာသာ စိတ်ကြိုက် တက်ဆောင့်တော့၊ မောင် မောနေပြီ"
"ဟွန်း... လူ လည်ကြီး၊ ဘယ်သူက ပေးလိုးမယ် ပြောလို့လဲ?"
"မင်း လေး ပဲ လို ချင် သေး တယ် ဆို..."
"အွန်း.. မောင့် လက်နဲ့ ပြီးအောင် လိုးပေး ခစ်ခစ်"
နန်းမြတ်က ပြောပြီး မင်းမင်း လက်ကိုကိုင်ကာ သူမ ပိပိစီ ပို့ပေးတယ်။ သူမ ဘယ်ဖက်ပေါင်ကို ဆွဲထောင်ကာ ဘယ်လက်နဲ့ ပေါင်ကိုဆွဲဖြဲပေးထားတယ်။ အကြည့်က မင်းမင်း မျက်လုံးက ခွါမသွားဘူး။
မင်းမင်း လက်ညှိုး လက်ခလည်ကို ကစားရင်း နန်းမြတ်ပိပိထဲ ထိုးနှိုက်လိုက်တယ်။ အထုတ်အသွင်း ကစားပေးရင်း အတွင်းသားလေးတွေကို စမ်းနေမိတယ်။ လက်သူကြွယ်ပါ စစ်ကူပေးရင်း အသွင်းအထုတ် သွက်လာတယ်။
နန်းမြတ် တရှူးရှူးတအီးအီး နဲ့ ဖီးလ်တွေ တက်နေတယ်။ လက်တဖက်နဲ့ ပေါင်ကို ဆွဲမပြီးဖြဲပေးထားသလို လက်တဖက်က သူမရဲ့ နို့အုံလေးကိုပွတ်သပ် ဆုပ်ညှစ်ရင်း နို့သီးလေးတွေချေနေတယ်။ အဲ့ချိန်မှာ နန်းမြတ်ဖုန်း မြည်လာလို့ နို့ကိုင်နေတဲ့လက်နဲ့ ဖုန်းယူထူးလိုက်တယ်။
"အေး ခဏလေးစောင့်နော် မိနို.. အ အ.. ငါ ပြီးတော့ မယ်။ ခ ဏ... လေး လေး... ဟူး"
မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ နန်းမြတ်က ပြုံးပြပြီး မင်းမင်း ခေါင်းကို သူ့နို့တွေပေါ် ဆွဲကပ်ပေးတယ်။ နို့စို့ စေချင်တဲ့ သဘော။ မင်းမင်း နန်းမြတ် နို့လုံးလုံးလေးကို ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင် စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ကလဲ နှိုက်လိုးတဲ့ အရှိန်ကို မြန်နိုင်သမျှ မြန်းပေးလိုက်တယ်။
မကြာပါဘူး နန်းမြတ် ပိပိက ကော့တက်ပြီး အရည်တွေ ပန်းထွက်လာတယ်။ မင်းမင်း နန်းမြတ် အရှိန်သေသွားတဲ့အထိ နို့စို့ရင်း လက်နဲ့လိုးပေးနေလိုတယ်။ နန်းမြတ် ဘေးတစောင်းလဲနေတာကနေ ပလက်လန်သွားတယ်။
"မောင်! မိနို အခန်းဝမှာ စောင့်နေတယ်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးပါအုံး ပလိစ်!"
(မိနို ဆိုတာ မနေ့က ညစာအတူသွားတဲ့ နန်းမြတ် သူငယ်ချင်းပါ။ သူမ နာမည်အရင်းတော့ မင်းမင်း မသိသေးဘူး။ နန်းမြတ်ကတော့ သူမကို မိနိုလို့ခေါ်တယ်။)
မင်းမင်း ဘယ်လို သွားဖွင့်ပေးရမလဲ? တကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ ဂျိုးကလဲ တောင်တင်းနေတုန်း။
"မောင်! ဘာရှာနေတာလဲ?"
"ပုဆိုး"
"ခစ်ခစ်... ရှာမနေနဲ့ ဒီတိုင်းသွားဖွင့်လိုက်၊ မိနိုက မောင့်ညီလေးကို ပြီးအောင် ပြုစုပေးလိမ့်မယ်။"
ဒီလောက်ဖြစ်တာ တွေ့မယ်လို့ နန်းမြတ်ကို စိတ်ထဲက ကျိန်းရင်း မင်းမင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဂျိုးတန်းလန်းနဲ့ တံခါးစီ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုကတော့ သူ့ကိုချစ်လိုက်ရတာ၊ သူက ပြန်ရောက်ပြီးတွေ့ကတည်းက ပေးမလိုးဘူးပဲ ပြောပြီး သူပဲပြီးပြီးသွားတယ်။ မင်းမင်းက ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့။ တွေ့မယ် အခွင့်အရေးရလို့ကတော့ နန်းမြတ်ရှေ့မှာကို မိနိုကို ကောင်းသွားအောင် ရှယ်လိုးပေးလိုက် အုံးမယ်။
မင်းမင်း ဟိုတယ်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ မိနိုမျက်လုံးလေး ပြူးသွားတယ်။ မိနို အကြည့်တွေက မင်းမင်းရဲ့ ညီလေးစီမှာ။ မင်းမင်း တံခါးဖွင့်ပေးပြီး ပြန်ဝင်လာတော့ မိနိုက အခန်းတံခါး ပိတ်ကာ အနောက်က လိုက်ဝင်လာတယ်။ သူမ မင်းမင်း ဖင်တွေကို ကြည့်ချင် ကြည့်နေမှာပေါ့။
နန်းမြတ်က ကုတင်ပေါ် နားနေရာကနေ ထလာတယ်။ နန်းမြတ် ခန္ဓာတခုလုံးလဲ ချွေးတွေ၊ တံတွေးတွေ၊ ပိပိရည်တွေနဲ့ ဝင်းလက်(လင်းလက်)နေတယ်။ နန်းမြတ်က မိနိုကို နှုတ်ခမ်းချင်း အနမ်းပေးကာ လက်ဆွဲပြီး မင်းမင်းစီခေါ်လာတယ်။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ မင်းမင်း ပေါင်ကြားက ဂျိုးပေါ်ကို မိနိုလက်ကို တင်ပေးတယ်။ မိနိုကို မင်းမင်း ဂျိုးကို ပွတ်သပ် စုပ်ညှစ်ပေးတယ်။
"မိနို... နန်းချစ်သူကို မိနို လက်ထဲအပ်ခဲ့ပြီနော်။ နင် ချစ်သူရရင်သာ ငါ့ကို အကြွေးပြန်ဆပ်ဖို့ မမေ့နဲ့"
နန်းမြတ်က မင်းမင်း ကို မျက်လုံးတဖက်မှိတ်ပြကာ လှည့်ထွက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ မိနိုကတော့ မင်းမင်းဂျိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုလျှာသပ်ရင်း တံတွေးခဏခဏ မျိုချနေသလိုပဲ။
"အကို ဗိုက်ဆာပြီလား? မိနို လက်ဖက်ရည်နဲ့ ထပ်တရာဝယ်လာတယ်။ ပြင်လိုက်မယ်။"
"အကို မဆာသေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အကို့ညီလေးတော့ ဆာနေပြီ။ အကို့ညီလေး အတွက်ရော တခုခု မကျွေးချင်ဘူးလား မိနို?"
"မိနို ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်?"
မင်းမင်း လက်ကို မိနိုမျက်နှာရှေ့ ရွှေ့လိုက်ရင်း
"စောစောက နန်းမြတ်ကို လုပ်ပေးထားတာ လက်မှာညစ်ပတ်နေတယ်၊ သန့်ရှင်းပေးပါလား? အကို့ တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးတွေနဲ့ မိနို အဆင်ပြေသလို သန့်ရှင်းပေးပါလား?"
မိနိုက သူမ မျက်ဝန်းလှလှတွေနဲ့ မင်းမင်း ကို တချက်ကြည့်ရင်း
"အကို မိနိုကို အထင် မသေးရဘူး နော်!"
ပြောပြီးတာနဲ့ မင်းမင်းရဲ့ ပေရေနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေကို ပါးစပ်နဲ့ တချောင်းချင်း စုပ်ပေးနေတယ်။ ပြီး မင်းမင်းရဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့ နို့သီးဖုလေးတွေကို အနမ်းပေးရင်း ဗိုက်၊ ချက် နဲ့ ပေါင်ကြားတွေကို လျှာနဲ့ ယက်ပေးရင်း မင်းမင်းရှေ့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်တယ်။
မိနိုလက်တွေနဲ့ ပေါင်၊ တင်သားတွေကို ပွတ်ပေးသလို ဂွေးဥတွေကိုလဲ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးထိပ်ဖူးကိုလဲ နှုတ်ခမ်းနဲ့ အနမ်းပေးတယ်။ ငုံတော့ စုပ်မပေးဘူး။ ဂျိုးတန် တလျှောက်ကိုလဲ အနမ်းဖွဖွပေးတယ်။
အသားဖွေးဖွေး သနပ်ခါးပါးကွက်ပါးနဲ့ အရပ်ရှည်ရှည် ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ် မန္တလေးသူလေးလဲ လှတာပဲ။ (အမှန်က ကချင်မလေးပါ။ မင်းမင်းက မန္တလေးမှာ တွေ့တော့ မန္တလေးသူ ထင်မိတာ။)
သူမက ပုလွေမပေးပဲ ဒီတိုင်းပဲ နေရာ အနှံ့ အနမ်းပေးနေတာပါ။ မင်းမင်း ဂျိုးက တောင်ပြီးဂျိုတရမ်းရမ်းနဲ့ သူမမျက်နှာအနှံ့ကို ပွတ်သပ်ထိတွေ့နေမိတယ်။ မင်းမင်း မိနိုကိုဆွဲထူကာ ကုတင်စွန်းမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မင်းမင်း သူမရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တယ်။
"အကို့ ညီလေးက တင်းနေတာကြာပြီ။ အကြောလျှော့ပေးပါလား?"
"မိနို ဘယ်လို လျှော့ပေးရမှာလဲဟင်?"
"မိနို တခါမှ မမှုတ်ပေးဖူးဘူးလား?"
သူမ ခေါင်းခါပြတယ်။
"ရည်းစား မထားဖူးဘူးလား? တခါမှ ဘာညာမလုပ်ဖူးဘူးလား?"
"ရည်စားတွေတော့ ထားဖူးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်..."
မိနိုက ဒါပေမယ့် ပြီး မင်းမင်း ဂျိုးကို ငုံစုပ်ပေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ တကယ် မစုပ်ဖူးတာ သေချာပါတယ်။ တချက်တချက် သူမသွားနဲ့ မင်းမင်း ဒစ်ကို ခြစ်မိသွားမိလို့။
"မိနို အကို့ဟာကို ရေခဲချောင်းလို သဘောထားပြီး လျှက်ပေး"
"ဟုတ်တယ်! အဲ့လိုလေး... အား.... ကောင်းလိုက်တာ မိနိုလေးရယ်..."
အဲ့ချိန်မှာ နန်းမြတ်က ရေချိုးပြီး ထွက်လာကာ အဝတ်အစား ဝတ်၊ အလှပြင်ဆင်ရင်း မင်းမင်းတို့ကို ကြည့်နေပါတယ်။ မင်းမင်း တော်တော် ကောင်းနေပြီး မိနို ပါးစပ်ကို လိုးနေမိတယ်။ နန်းမြတ်က မိနိုဝယ်လာတဲ့ လဖက်ရည်နဲ့ ထပ်တရာစားပြီး မင်းမင်း ကို အနမ်းလာပေးပါတယ်။
"မောင် နန်းသွားတော့မယ်၊ နန်းကို စိတ်မပူနဲ့နော်။ နန်းပြီးတာနဲ့ မောင့်စီဖုန်းဆက်မယ်။ မိနိုကို ညှာညှာတာတာ ဆက်ဆံနော်။ သူက အတွေ့အကြုံ သိပ်ရှိတာ မဟုတ်ဘူးရယ်။ မောင့်ကို ချစ်လွန်းလို့သာ မိနိုကို နန်းက အကူအညီ တောင်းထားရတာ။"
"တခုခုဆို ဖုန်းခေါ် မောင် ချက်ချင်း လိုက်လာခဲ့မယ်။ အဆင်မပြေတာ ရှိရင် နန်းဘာသာ မဆုံးဖြတ်နဲ့ မောင့်ကို ဖုန်းခေါ်"
"အင်းပါ မောင်ရယ်! နန်းသိပါတယ်။ စိတ်ပူမနေနဲ့။ နန်းသူငယ်ချင်းနဲ့ friend with benefit ပျော်နေလိုက်၊ နန်းပြန်လာရင် သုံးယောက် အတူပျော်ကြမယ်။"
"မိနို၊ သူငယ်ချင်း ကျေးဇူးပဲ၊ ငါနင့်ကားပဲ ယူသွားမယ်၊ လမ်းထိပ်က မင်းမဟာ ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဦးထူးဟန်တို့ကို ဝင်ခေါ်ရမှာ မဟုတ်လား?"
"အင်း.. ဝူးဝူး... ဟု တ် တ ယ်.."
မိနိုက လီးစုပ်ရင် မပီမသ ပြန်ပြောတယ်။ (ရှေ့နေ နာမည်ကို ကိုပန်းရိုင်းရဲ့ သရမူ ထဲက သာထူးဟန် ကိုယူသုံးပါရစေ။ ဘာနာမည်ပေးရမှန်းမသိတာနဲ့။)
နန်းက မိနို ဆလင်းဘက်အိတ်ထဲက ကားသော့ယူရင်း သူမရဲ့ အိတ်ကို လွယ်ကာ ဂျင်းဘောင်းဘီအရှည်နဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်အဖြူနဲ့ ဟိုတယ်ခန်းထဲကနေထွက်သွားတယ်။
မင်းမင်း ညီလေးက မိနို ပါးစပ်ထဲမှာ ကောင်းပြီး ပြီးချင်လာပြီမို့ မင်းမင်း မိနို လီးစုပ်ပေးတာကိုကြည့်ရင်း ဖီးလ်တက်နေပြီ။ မိနို ဝတ်ထားတာက အသားကောင်းကောင်း ကချင်ချည်ချောကို ချုပ်ထားတဲ့ထမီနဲ့ အပေါ်က လက်တို ခါးနဲ့ကွက်တိချုပ်ထားတဲ့ ကော်လာ ပါတဲ့ မြန်မာရင်ဖုံး ဗေဒါရောင် အင်္ကျီလေး နို့ဘယ်ဖက်အောက်နားမှာ ကြယ်သီးတွေပါသေးတယ်။ ခါးစပ်မှာ အဝတ်စနဲ့ ဖဲပြာပုံပါ ချည်ထားသေးတယ်။
မင်းမင်း အပေါ်ကနေ ငုံ့ကြည့်ရင်း မိနို နို့တွေက နန်းမြတ်ထက်ထွားမယ့်ပုံရှိတယ်။ တင်ကလဲ လုံးပြီး နောက်ကို ကော့ထွက်နေတယ်။ ဆံပင်ကလဲ တင်ပါးလောက်ထိရှည်မယ်ထင်တယ်။ ကုတင်ပေါ်ပုံကျနေတယ်။ မနေ့က သေချာ သတိမထားမိဘူး။ မျက်နှာကလဲ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံပေါ်ပေါ်နဲ့ တော်တော် လှတယ်။
မိနို ကြည့်ရတာ သူမလဲ စုပ်လို့ကောင်းနေပုံပဲ။ မင်းမင်း ဂျိုးကိုရော ဥကိုရောကိုင်ကာ သေသေချာချာစုပ်ယက် ပေးနေတယ်။ အမှန်က မင်းမင်း နန်းမြတ်စုပ်ယက်တာကိုခံပြီး နန်းမြတ်ပါးစပ်ထဲ ပြီးချင်တာ။ ဒါပေမယ့် မထင်ထားတာတွေ ဖြစ်လာတယ်။
မင်းမင်း ထိန်းမရတော့ဘူး ပြီးတော့မယ်။ ပြီးချင်နေပြီ။ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ကတည်းက တခါမှ မပြီးရသေးဘူး မဟုတ်လား?
"အကို ပြီးချင်နေပြီ။ ပြီးတော့မယ်။ မိနို ပါးစပ်ထဲ ပြီး လို့ရမလား?"
မိနိုက မင်းမင်း ကို လီးစုပ်ရင်း မော့ကြည့်တယ်။ အဲ့ချိန်မှာ မင်းမင်း ဘယ်လိုမှာ ထိန်းလို့မရတော့ပဲ ဂျိုးဂျိုးက တုန်တက်ကာ လရည်တွေ ထွက်လာတယ်။ မိနိုက ရုတ်တရက် လီးစုပ်နေရာကနေ လီးကိုလက်နဲ့ ကိုင်တွန်းရင်း ချွတ်လိုက်တယ်။ လရည်တွေက မိနို ပါးစပ်ထဲရော၊ မျက်နှာရော ဆံပင်နဲ့ အင်္ကျီမှာပါ ပေကျံကုန်တယ်။
မိနို ကြောင်နေပြီး ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတယ်။ လီးကိုတော့ လက်နဲ့စုပ်ညှစ်ထားဆဲပဲ။
မင်းမင်း သူမရဲ့ မျက်နှာက မျက်ရည်တွေကို လက်ညှိုးနဲ့ သုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကို ဆွဲထူလိုက်တယ်။ ပြီး မင်းမင်း လရည်တွေပေနေတဲ့ သူမမျက်နှာ အနှံ့ကို နမ်းလိုက်ပြီး သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းကာ မိနိုကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။
လက်တွေကတော့ မိနို ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားတဲ့ အတွက် မိနို နို့တွေက မင်းမင်း ရင်ဘတ်ပေါ်ပိပြားနေတယ်။ ဆံနွယ်တွေမှာ ပေနေတာကို လက်နဲ့ အရင် လိုးရှင်း လူပေးလိုက်တယ်။
တစ်မိနစ် လောက် ငြိမ်သက်သွားရာကနေ မိနို မင်းမင်းနှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်နမ်းလာတယ်။ လက်တွေက မင်းမင်းခါးကို ဖက်လာတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးက ပျော့မသွားပဲ တင်းတင်းလေး မှေးနေတုန်း။ မိနိုက မင်းမင်းနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်နေတုန်း။ ခဏာကြတော့ သူမ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာတယ်။
နမ်းနေတာတွေ ရပ်သွားတယ်။ မင်းမင်းနဲ့ မိနိုနဲ့ လူချင်းခွါလိုက်တယ်။
"ဆောရီး အကို့အရည်တွေ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ မိနို လန့်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်မိတာ။ အကို ဖီးလ်အောက်သွားလား?"
"မအောက်ပါဘူး။ မိနို ပေကျန်သွားတာပေါ့၊ ဆောရီးပါ။"
"အကို ပြီးသွားရင် ရေသွားဆေးလေ၊ ထပ်တရာတွေက ပူတုန်း စားမှ ကောင်းတာ။ အကို ပြီးရင် မနက်စာ စားလိုက်အုံး။"
"မိနိုလဲ အတူတူစားလေ"
"မိနိုက ဆိုင်မှာပါဆယ်စောင့်ရင်း စားခဲ့ပြီးပြီ အကိုရဲ့"
မင်းမင်း ရေချိုးခန်းဝင် တခါထဲ ရေချိုး မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ကာ တဘက်ပတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ မိနိုက စားစရာပြင်ဆင်ထားပေးတယ်။ မန္တလေး လက်ဖက်ရည်က ရှယ်ကောင်းတာပဲဗျို့။ ချိုအီပျစ်နှစ် နေတာပဲ။
မင်းမင်း မနက်စာ စားနေတုန်း မိနို ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ပြီး မျက်နှာ ပြောင်လေးနဲ့ ပြန်ထွက်လာတယ်။ မင်းမင်းကတော့ လောလောဆယ်ဆယ် အာသာပြေသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်း တကိုယ်ကောင်း မဆန်တတ်ဘူး။ မိနိုကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးဖို့ တာဝန်ရှိသေးတယ်။
မိနို ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ဘယ်မှာထိုင်ရမှန်းမသိဘူး။ မင်းမင်းတို့ ဟိုတယ်ခန်းက ကျဉ်းတယ်။ အပိုထိုင်စရာ ခုံမရှိဘူး။ ကုတင်ပဲရှိတယ်။ မင်းမင်း ထိုင်နေတဲ့ဘေးကို ပုတ်ပြလိုက်တော့ သူမ မင်းမင်း ဘေးလာထိုင်ပါတယ်။
မင်းမင်း သူမပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ လက်လေးကိုကိုင်လိုက်တယ်။ သူမ မရုန်းဘူး။ သူမ ရဲလာအောင်နဲ့ ရင်းနှီးလာအောင် အလာဘသလာဘ သူမအကြောင်းမေး မင်းမင်းအကြောင်း ပြောရင်း နန်းမြတ်နဲ့ ဘယ်လိုသိ ဘယ်လောက်တွဲ/ခင်ခဲ့ကြလည်း စပ်စုကြည့်တယ်။
မိနိုဟာ တော်တော်အေးပြီး ရိုသားတဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ သူမဟာ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ဖက်ရှင်ဒီဇိုင်နာ တစ်ယောက်လဲ ဖြစ်နေပြန်တယ်။ သူမ အဝတ်အစားတွေက ကိုယ်တိုင်ချုပ်လုပ်ထားတာ ဖြစ်မှန်း။ အပြင်မှာလဲ ကိုယ်ပိုင်ဘရမ်းတပ်ပြီး ရောင်းနေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။
"မိနိုက ဒိလောက်လှပြီး ဖက်ရှင်ကျတာ၊ အရပ်နဲ့ ဘော်ဒီကလဲ မြန်မာထဲမှာ အတော်ရှာတယ်။ ဘာလို့ မော်ဒယ် မလုပ်တာလဲ?"
"ဝါသနာ မှ မပါတာ။ ခုလဲ ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ်လုပ်ရင်း အချိန်မှ မအားတာ။ မော်ဒယ်မလုပ်ချင်ပါဘူး။"
"စောစောက ဝင်လာလာချင်း ကိုမင်းကို တွေ့တုန်းက သိပ်မရှက်ပဲ ခုမှဘာလို့ရှက်နေတာလဲ?"
"သိဘူး! ဘာတွေ လာမေးနေမှန်းလဲ မသိဘူး"
"ကိုယ်... မင်းကို... နမ်းလို့ ရမလား?"
"စောစောက နမ်းတုန်းက ဘာလို့ ခွင့်မတောင်းပဲ ခုမှ ခွင့်တောင်းနေတာလဲ"
"ခု က အောက်ကို နမ်းမှာမို့လို့"
"ကိုမင်း ဘုန်းနိမ့်မှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား? မရွံဘူးလား?"
မင်းမင်း ခေါင်းခါပြမိတယ်။
"မိနို တောင် ကိုမင်းဂျိုးဂျိုးကို စုပ်ပေးသေးတာပဲ။"
"အကို မိနိုကို အထင်သေးသွားလား?"
"မသေးပါဘူးဗျာ!"
"ဒါဆို စကားတွေများမနေနဲ့၊ အကိုလုပ်ချင်တာကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်တော့"
မိနိုက မင်းမင်းကို တည့်တည့်ကြည့်ရင်း အဲ့လိုပြောတာပါ။ မင်းမင်း ညီတော်မောင်တောင် အသက်ဝင်လာသလိုပဲ။
"မိနို အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ပါလား? ဟိုလေ... ကျေကုန်မှာစိုးလို့ပါ။"
မိနို မျက်လုံးရွှဲကြီးတွေနဲ့ မင်းမင်းကို တချက်ကြည့်တယ်။ ပြီး သက်ပြင်းချကာ မင်းမင်း ရှေ့ မတ်တပ်ထရပ်တယ်။ သူမဝတ်ထားတဲ့ ဗေဒါရောင် အင်္ကျီလေးရဲ့ ခါးစီးကြိုး ဖဲပြားလေးကို ဖြည်တယ်။ ခါးနားက ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်တယ်။ ရင်သားရှေ့က နှိပ်ကြယ်သီးလေးတွေ တဖြောက်ဖြောက် ပြုတ်ကုန်တယ်။ အတွင်းက ဇာဘော်လီ အနက်လေး ပေါ်လာတယ်။
မိနို ရေချိုးခန်းရှေ့က အဝတ်ဘီဒိုကို လမ်းလျှောက်သွားပြီး ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ ဘီဒိုထဲက ချိတ်မှာ ချိတ်လိုက်တယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပြီး ခေါက်ကာ ချိတ်မှာလွှားပြန်တယ်။
"ဒါတွေပါ အကုန် ချွတ်လိုက်မယ်နော်"
မိနို ဝတ်ထားတဲ့ ဘောလီနဲ့ ပင်တီကို ဆိုလိုတာပါ။ မင်းမင်း ခေါင်ညှိမ့်ပြလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ကိုယ်တိုင်လဲ ပတ်ထားတဲ့ တဘက်ကို ဖြည်လိုက်တယ်။ မင်းမင်း ညီတော်မောင်က ပြန်လည်တောင်တင်း မာကျောနေပြီ။
မိနိုက ဘောလီနဲ့ ပင်တီပါ ချွတ်ထားခဲ့ပြီး မင်းမင်းစီ ပြန်လာတယ်။ အရပ်ရှည်ရှည် ဘော်ဒီတောင့်တောင့် နို့ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းနဲ့ တော်တော်လှတယ်။
ကုတင် ပေါ်လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ထောင် ကုန်းပေးထားတယ်။ မင်းမင်း မတ်တပ်ထရပ်ပြီး မိနိုအနောက်က ကြည့်လိုက်တော့ ခရေပွင့်စူစူလေးနဲ့ ပိပိပန်းရောင်လှလှလေးက ပွင့်အာနေတယ်။
မင်းမင်း နန်းမြတ်နဲ့ လောကကြီးကိုတောင် မေ့တေ့တေ့ ဖြစ်သွားတယ်။ တော်တော်လှပြီး တောင့်တဲ့ မန္တလေးအိုးကြီးဗျာ။ အိုးကြီးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး စအိုဝကို နှာခေါင်းနဲ့တေ့ကာ ပိပိကို လျှာနဲ့တို့ထိလိုက်တယ်။ မိနို ဖင်ကြီး ရမ်းခါသွားတယ်။
မင်းမင်း မိနို ပိပိကို စမှုတ်ပြီ။ လုံးဝ အနံအသက် ကင်းပြီး အပြစ်အနာအဆာမရှိတဲ့ ပိပိလေးဗျာ။ သန့်နေတာပဲ စင်းလုံးချောလေး။ မိနို နှုတ်က တရှီးရှီးနဲ့ ငြီးသံလေးထွက်နေတာက အင်ထရိုတေးသံလေး အတိုင်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ပိပိက အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာတာ ရွှဲနေတာပဲ။ မင်းမင်း တခါတခါ မိနိုရဲ့ စအိုလေးကို လျှာလေးနဲ့ကလိ ဝလုံးလေးရေးပေးရင် မိနိုအိုးကြီးက တုန်တုန်းသွားတာ။
မင်းမင်း မိနိုပိပိကို မှုတ်ရင်း ကိုယ့်ဂျိုးဂျိုးကို လက်နဲ့ စွနေမိတာ... ဂျိုးက ဂူအောက်းဖို့ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီ။ မင်းမင်း မိနို စိစိလေးကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ စုပ်ယူပြီး လျှာနဲ့ထိုးထိုးပေးကာ မျက်နှာခွါလိုက်တယ်။ ပိပိကို ဂျိုးနဲ့တေ့ကာ ပွတ်လိုက်ပြီး ပိပိနှစ်လွှာကြား ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်တိုက်လိုက်တယ်။ မိနို အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းနေပြီ။ မင်းမင်း မိနိုခါးကိုကိုင်ကာ ဂျိုးဂျိုးကို ပိပိဝတေ့လိုက်တယ်။
"ကိုမင်း ဖြေးဖြေးနော် မိနို တခါမှ အလိုးခံဖူးတာ မဟုတ်ဘူး"
"ဘာ!!!!!!!"
မင်းမင်း ဘဝမှာ ရည်းစား အပျိုစင် ချဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အအို အဟောင်းတွေ နဲ့ ဆက်ဆံရတာ ပိုကြိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရည်းစား အပျိုစင် ပါကင်ဖောက်ပြီးမှ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် လမ်းခွဲကြတဲ့ အခါ စိတ်ထဲမှာ မကောင်းဘူး။
နန်းမြတ်ကို ချစ်လွန်းလို့ တသက်စာ ပေါင်းသင်းလက်ထပ်ဖို့ ရွေးချယ်ထားပြီးကာမှ..... နန်းမြတ် သူငယ်ချင်း မိနိုက အပျိုစင်ဆိုတော့ ပါကင်မဖောက်ချင်ဘူး။ မိနိုကို သူမချစ်တဲ့သူနဲ့ပဲ အပျိုစင်ပန်းကို ညှိုးနွမ်းစေချင်တာ ရင်ထဲက စေတနာ။
မင်းမင်း ဂျိုးတောင်တောင်နဲ့ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချမိတယ်။ မိနိုက လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးထားပြီး မင်းမင်း လိုးကာနီးမှ သူမ ဖြေးဖြေးနော်လို့ပြောလိုက်မှ (ဘာ!!!!!!!!) ဆိုပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်နေတဲ့ မင်းမင်းကို ကြောင်တောင်တောင် ခေါင်းငဲ့ကြည့်နေတယ်။
"ကိုမင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ? မိနို စိုးရိမ်လို့ ဖြေးဖြေးနော်လို့ ပြောမိတာပါ။"
အရိုးခံ ဖင်ကုန်းပြီး ပြောနေတဲ့ မိနိုကို မင်းမင်း ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း ဘာဆက်လုပ်ပေးရမှန်းမသိတော့ဘူး။
"မိနို ခုထိ အပျိုစစ်စစ်လား? ရည်းစားတွေ ရှိတယ်ဆို တခါမှ အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးလား?"
"ရည်းစားတွေနဲ့ နမ်းတာ ကိုင်တာတော့ ခံဘူးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မိနို အဝတ်တောင် တစ်ခါမှ အချွတ်ခံဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။ အခုမှ....."
မင်းမင်း ဘာပြောရမှန်းမသိသလို ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး။ အခုက စပြီးလို့ ကောင်းခန်းရောက်နေမှ။ မိနိုကို ပြီးအောင် မှုတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
"မိနို ပက်လက် လှဲလိုက်"
မိနိုက မင်းမင်း ပြောတဲ့ အတိုင်း ကုတင်မှာ ပက်လက်လှဲလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ခေါင်အုံး ယူကာ မိနိုခါးအောက် ခုလိုက်တယ်။ ခြေထောက်ထောင်ပြီး ပေါင်ဖြဲကာ မိနိုပေါင်ကြား မျက်နှာပြန်အပ်လိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ မိနို နို့တွေကို ဆုပ်နယ် နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ခြေပေးရင်း ပိပိကို မျက်နှာအပ် လျှာနဲ့ ဂျာပေးလိုက်တယ်။
မိနို ကိုမင်းရဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ လျှာစွမ်းမှာ ဖီးလ်တွေတက် ဆောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတယ်။ ကိုမင်း မိနိုကို လိုးဖို့ တေ့ပြီးမှ မလိုးတော့ပဲ ပိပိကို ယက်ပေးနေတာ အထဲက လှိုက်ပြီးယားလာတယ်။ လီးကို တောင့်တလာတယ်။ လိုချင်နေပြီ။ အလိုးခံချင်နေပြီ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ မိနို ရိပ်မိလာတယ်။ ကိုမင်းက မိနိုကို အပျိုမို့ မလိုးတော့ပဲ ပြီးအောင် မှုတ်ပေးနေတာမှန်း။ ဒါပေမယ့် မိနိုက ကိုမင်း အလိုးခံချင်နေပြီ။
မိနို ပက်လက် အမှုတ်ခံနေရာကနေ ကြိုးစားပြီး ရုန်းထတယ်။ မှုတ်ပေးနေတဲ့ ကိုမင်းဂျိုင်းကို မနိုင်မနင်း ဆွဲယူတယ်။ ကိုမင်းက မိနိုကို လှမ်းကြည့်တယ်။ မိနိုလဲ အပြာကားတွေကြည့်နေတာပဲ။ အဲ့ထဲကလို အလိုးခံချင်စိတ်တွေ ယွထနေတယ်။
"ကိုမင်း ကို နမ်းချင်လို့"
မိနို ကိုမင်းကို ပြောရင်း ဂျိုင်းကနေ မရမက ဆွဲယူတယ်။ ကိုမင်းက မိနို နမ်းချင်တယ်ထင်ပြီး လျှော့ပေးလိုက်တယ် ထင်ပါရဲ့ မိနို ကိုယ်ပေါ် ရောက်လာတယ်။ မိနို ကိုမင်းနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်း ဘယ်လက်နဲ့ဖက်ထားကာ ညာလက်နဲ့ ကိုမင်းလီးကို ကိုင်ကာ ပိပိကိုတေ့ ထောက် ပေးလိုက်တယ်။
မင်းမင်း မိနိုရဲ့ အပြုအမူကြောင့် မိနို ဘာဖြစ်ချင်လဲ သိလိုက်တယ်။ မိနိုနဲ့ နမ်းနေရင်း မိနိုကိုကြည့်လိုက်တယ်။
"ကိုမင်း လိုးပေးနော်.... မိနို ကိုမင်းလီးနဲ့ လိုးတာကို လိုအပ်နေပြီ။ အလိုးခံချင်နေပြီ။"
မိနို ကော့လိုက်တာ ဂျိုးဂျိုးအဝမှာ ပိပိက တေ့မိနေပြီ။ မင်းမင်း ခါးကိုမတ်ပြီး ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ မိနို ဒူးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖိတွန်းကာ ပေါင်တန်တွေကို ကားစေလိုက်တယ်။ ဂျိုးဂျိုးနဲ့ တေ့ထားတဲ့ ပိပိအဝကို လိုင်းဆွဲလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ မိနိုကို မေးလိုက်သေးတယ်။
"မိနို သေချာလား? ကိုမင်း မိနိုကို အပျိုရည် ဖျက်ရမှာလား?"
မိနိုက အောက်နှုတ်ခမ်းတွေကိုကိုက်ကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ မင်းမင်း ခါးအားကို သုံးကာ ဖိလိုးလိုက်တယ်။ ဂျိုးဂျိုးက ဂွမ်းသီးလုံးလောက် နစ်ဝင်သွားတယ်။ မိနိုက သူမနို့အုံကို သူမလက်နဲ့ ပွတ်သပ်ကာ ရှူးရှူးရှဲရှဲ အသံတွေထွက်ရင်း မင်းမင်းကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။
မင်းမင်း နှဲ့နှဲ့ လိုးရင်း ဂျိုးတဝက်လောက် အဝင်မှာ အမြှေးခံနေတာ ခံစားရတယ်။ ဂျိုးကို တဝက်လောက်ပဲ လိုးပေးရင်း အဝင်အထွက်မှန်အောင် လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ မိနို လက်တွေက မင်းမင်း လက်ဖျံကို လာဆုပ်ကိုင်ချိန်မှာ မင်းမင်းတခါထဲ အားယူ ဆောင့်ထည့်လိုက်မိတယ်။
"အား....!!!!!!!!"
မိနို ပါကင် ပေါက်သွားတာပါ။ မင်းမင်း မိနို့ရဲ့ နို့တွေကို စို့ပေးနေလိုက်တယ်။ ငြီးသံ ကျသွားရင် နဲနဲ ဖိလိုးရင်း ဂျိုးတဆုံး ဝင်သွားတယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးကို အထဲက ဆုပ်ညှစ်ပေးနေတာ ခံစားရတယ်။ မိနို ဟာလဲ အောက်ပေးကောင်းတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်မှန်း မင်းမင်း လိုးရင်း သိလိုက်ရတယ်။
သူမ ပြီးခါနီးပြီ ဆိုတာလဲ မင်းမင်း အတွေ့အကြုံအရ သိနေပြီ။ မင်းမင်းကို သူမခြေထောက်တွေနဲ့ ခွဖက်ထားတယ်။ မင်းမင်း လဲ ချွေးတွေရွှဲနေပြီ။ မင်းမင်း လဲ ပြီးတော့မယ်။ ခုမှ မင်းမင်း ကွိုင်မစွပ်မိတာ သတိရတယ်။
မင်းမင်း လက်ဖျံကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ မိနိုလက်ဖျံကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်ရင်း မင်းမင်း အသကုန် ကြုံးလိုးပေးလိုက်တယ်။ မိနိုကလဲ အောက်ကနေ ကော့ပင့်ပေးရင်း အချိုးကျကျ ပြန်ကော့ခံပေးတယ်။ တအောင့်ကြာတော့ မိနိုပြီးဆုံးခြင်း အထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတယ်။ မင်းမင်းလဲ ဂျိုးကို ပိပိထဲက ထုတ်ကာ မိနို ဝမ်းပျင်သားနဲ့ ချက်တဝိုက်မှာ သုတ်လွှတ် ပြီးဆုံးသွားတယ်။
နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပြုံးကြည့်ရင်း ရီလိုက်ကြတယ်။ မင်းမင်း မိနို ဘေးမှာ ပက်လက်လှဲရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။ မိနိုက မင်းမင်း ရင်အုံပေါ် ခေါင်းတင်မှေးရင်း မင်းမင်းကို လာဖက်ထားတယ်။ မင်းမင်း မိနိုရဲ့ နဖူးလေးကို နမ်းပြီး သနပ်ခါး ပျက်ပြယ်နေတဲ့ ပါးလေးကို မွှေးလိုက်မိတယ်။
ခဏကြာတော့... မင်းမင်း ညကအိပ်မပျော်ထားတာရော ပင်ပမ်းတာရော ပေါင်းပြီး မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာ နန်းမြတ် ပြန်ရောက်လာပြီး နှိုးမှ နိုးတယ်။
"နန်း အဆင်ပြေခဲ့လား?"
"မောင် တောင် မိနိုနဲ့ အဆင်ပြေနေသေးတာပဲ။ နန်းက အဆင်မပြေစရာလား? အားလုံး အဆင်ပြေတယ်။ ကွာရှင်းစရာမလိုခဲ့သလို လက်ထပ်စာချုပ်ဆိုတာလဲ မရှိတော့ဘူး။"
"ဟင်!!! မောင် နားမလည်ဘူး။ နန်း ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ?"
"နန်းပြောတယ်လေ လက်ထပ်စာချုပ်က နန်းဖက်ကပဲ ထိုးပေးထားရတာလို့။ ခု အဲ့လက်ထပ်စာချုပ် နှစ်စောင်လုံးမရှိတော့ဘူး။ မီးရှို့ဖျက်စီးလိုက်ပြီ။ အဲ့တော့ ကွာရှင်းစရာလဲ မလိုတော့ဘူး။ ဦးရဲထွဋ်ကလဲ နန်းကို ဘာမှ လျှောကြေး ပေးစရာမလိုတော့ဘူး။ သူက နန်းကို ကွာရှင်းရင် ဥစ္စာခွဲပေးရမှာ သူ့မိသားစုနဲ့ ကွိုင်တက်မှာ စိုးရိမ်နေတာလေ။"
"အော်.... ခွေးမသားကြီး"
"ခိခိ ခိ" "ခစ်ခစ် ခစ်"
မန္တလေးက ပြန်ရောက်ပြီး ရှစ်လခန့်ကြာသော်......
မင်းမင်းနဲ့ နန်းမြတ်တို့ မင်္ဂလာပွဲအတွက် ပြင်ဆင်ထားတာတွေ တော်တော်ပြီးစီးနေပြီ။ ဟိုတယ် ဘွတ်ကင်လုပ်ပြီးသလို ဖိတ်စာတွေလဲ ရိုက်ပြီးနေပြီ။ မင်္ဂလာဝတ်စုံ၊ ပန်း၊ ဓါတ်ပုံ၊ ဗီဒီယို၊ မိတ်ကပ်၊ အားလုံး စိတ်တိုင်းကျ စီစဉ်ပြီးပြီ။
ဖိတ်စာဝေဖို့လောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ အားလုံကို နန်းမြတ် စိတ်တိုင်းကျ စီစဉ်တယ်။ မင်းမင်းက အစစ အရာရာ ချစ်သူ စိတ်တိုင်းကျ ဘေးကနေ ပံ့ပိုးပေးတယ်။ တယောက်ကို တယောက် ပိုနားလည်ပြီး ဂရုစိုက်ပေးဖြစ်တယ်။
အားလုံးဟာ စီစဉ်သူ နန်းမြတ် အလိုတော် အတိုင်း မင်းမင်းက အချစ်တွေနဲ့ စီစဉ်ပေးဖြစ်တယ်။ မင်္ဂလာပွဲက နှစ်ပွဲ၊ ပထမပွဲက လူကြီးမိဘတွေနဲ့ ပတ်သက်ရာ ပတ်သက်ကြောင်းတွေ အကုန်ဖိတ်မယ့် ပွဲ။ နန်းမြတ် ပြောတာက အပျော်တွေ အဆုံးသတ်မယ် အိမ်ထောင်ကျမယ့်ပွဲ။
အဲ့ကျမှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရမယ်။ အဲ့မတိုင်ခင် နှစ်ယောက်သား အာသာဖြေပေးတာကလွဲလို့ လိုးခွင့်မရှိ၊ မင်းမင်းလိုးချင်ရင် နန်းမြတ်စီစဉ်ပေးသူနဲ့ ပဲအိပ်ခွင့်ရှိသလို။ နန်းမြတ်အလိုးခံချင်ရင်လဲ မင်းမင်းက စီစဉ်ပေးရတယ်။
နန်းမြတ်က မင်းမင်းကို မိနိုဆိုတဲ့ အပျိုစင်လေးကို လိုးဖို့စီစဉ်ပေးခဲ့သလို၊ နန်းမြတ် မင်းမင်းရှေ့ အလိုးခံဖို့ မင်းမင်း နန်းမြတ်စိတ်ကြိုက် လူပျိုလေး တစ်ယောက် ရှာပေးခဲ့ရတယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ မိနိုရဲ့ အကူအညီနဲ့ မိနိုရဲ့ ကာစင် အရွယ်ရောက်စ လူပျိုလေး သူရကို နန်းမြတ်က မင်းမင်း ရှေ့ ရှင်ပြုပေးခဲ့သေးတာ။
မင်းမင်း ချစ်သူ မဟေသီလောင်းလျှာက မင်းမင်းရှေ့မှာ လူပျိုလေးနဲ့ တဖုန်းဖုန်း အလိုးခံပြီး ဖီးလ်တက်နေတာ ကြည့်ရင်း မင်းမင်း ကပ်ကိုးလ်ဖီးလ်ကို ဘာတန်ခရီးနောက်ပိုင်း ပြန်ရခဲ့တယ်။ အဲ့ကောင်လေးနဲ့ နန်းမြတ်ကို မလိုးရပဲ သရီးဆမ်းခဲ့ရသလို။ တခါတလေ မိနိုနဲ့ သရီးဆမ်းဖြစ်တယ်။ တခါတော့ အားလုံးအတူတူ ဖိုးဆမ်းဖြစ်ခဲ့တယ်။
နန်းမြတ်နဲ့ မိနို စီးပွါးပါတနာ ဖြစ်လာကာ မိနိုရဲ့ ဖက်ရှင် ဒီဇိုင်းတွေ ရောင်းတဲ့ 4seasons ဆိုတဲ့ ဆိုင်လေး ရန်ကုန်နဲ့ မန္တလေးမှာ စဖွင့်ဖြစ်တယ်။ ဖက်ရှင် အဝတ်အထည် အပြင် လိင်အထောက်အကူပြု ပစ္စည်း၊ ဆေး၊ အကာအကွယ်၊ ချောဆီတွေကိုပါ တင်သွင်း ရောင်းချတယ်။
အဓိကက အွန်လိုင်း ဆားဗစ်ပေးပြီး အွန်လိုင်းကနေရောင်းချပြီး အိမ်တိုင်ရာရောက် ပို့ပေးသလို၊ ဆိုင်မှာသွားဝယ် collectionယူလဲ ရတယ်။ မိနိုရဲ့ ဒီဇိုင်းတွေက ပေါက်သလို၊ wedding dress တွေငှါးတာလဲ ငှါးရတော့ အောင်မြင်တယ် ပြောရမယ်။ နန်းမြတ်က အွန်လိုင်း dating ပါလုပ်ချင်တယ်။ မင်းမင်းက မလုပ်ဖို့ တားထားရတယ်။
အချုပ်အားဖြင့် ပြီးခဲ့တဲ့ ရှစ်လအတွင်း လုပ်သမျှ အဆင်ပြေသလို မင်းမင်းလဲ အဖေ့ လုပ်ငန်းကို အဆင်ပြေပြေ ဦးစီးပြီး လုပ်လာနိုင်တယ်။ မင်းမင်း နဲ့ နန်းမြတ် နှစ်ယောက်စလုံးက လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်တယ်။ မိဘတွေကလဲ သူတို့နားမှာပဲ နေစေချင်တော့ ရပ်ကွက်နားမှာ ဆောက်နေတဲ့ ကွန်ဒိုတစ်ခန်းကို နှစ်ယောက်သား အိုဗာစီးမှာ ရှာခဲ့စုခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်လိုက်တယ်။
မိဘတွေကတော့ ခွဲမနေစေချင်ပေမယ့် ဟိုဖက် ဒီဖက် မတရားသလို ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ခွဲနေမှာကို ဘာမှ မပြောတော့ပဲ။ ကွန်ဒိုခန်းဖိုးကို တဝက်စီ လက်ဖွဲ့အနေနဲ့ ထုတ်ပေးတယ်။ မင်းမင်းတို့က လက်မခံပဲ ကိုယ်ပိုက်ဆံနဲ့ ကိုယ်ဝယ်တဲ့အတွက် တန်ဖိုးညီငွေကို ကြိုလက်ဖွဲ့တယ်။
နန်းမြတ်က အဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ မြို့ပြင်ဖက်မှာ စျေးပေါပေါနဲ့ မြေကွက်ကျယ်ကျယ်ဝယ်ပြီး ဘန်ဂလို လှလှလေးတွေ ဆောက်တယ်။ မင်းမင်း မလုပ်စေချင်တဲ့ dating service ကို အခြားတနည်းနဲ့ လုပ်ဖို့ ကြိုးစားတာမှန်း မင်းမင်း နောက်မှ သိရတယ်။
လူမသိ သူမသိ လိင်ဆက်ဆံ အနားယူချင်တဲ့သူတွေကို အွန်းလိုင်းကနေ ဘန်ဂလိုငှါးတယ်။ လိုအပ်တဲ့ လိင်အထောက်အကူ ပစ္စည်းတွေကိုပါ တခါထဲပြည့်စုံအောင် ဆားဗစ်အပြည့်ပေးတယ်။ သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ဟုတ်နေတာပဲ။
နန်းမြတ်က ဖွင့်ပွဲ တစ်လအနေနဲ့ မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်း စုံတွဲတွေကို တစ်လအတွင်း နှစ်ညအိပ်သုံးရက် ဖရီးနေဖို့ ဘွတ်ကင်ပေးတယ်။ သူတို့တွေ လာတည်းကြတော့မှ ဘန်ဂလိုထဲက အသုံးအဆောင်တွေနဲ့ ဆားဗစ်တွေကို ထိတွေ့ပြီး ကြော်ငြာပေးသလိုဖြစ်ကာ နောက်ပိုင်းတည်းတဲ့သူတွေ များလာကြတယ်။
အွန်လိုင်းက ဘွတ်ကင်တင်ကတည်းက လိုချင်တဲ့ ဆားဗစ်တွေကို ရွေးချယ်ခွင့်ပေးထားတယ်။ မင်းမင်းက ခွင့်မပြုတာတောင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတဲ့ သူတွေအတွက် ချိတ်ဆက်ရေး လင့်တွေကို ဖရီးကြော်ငြာအဖြစ် ထည့်ပေးထားသေးတယ်။
ဘန်ဂလိုခ စျေးက မပေါသလို မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်း တချို့နဲ့ ချမ်းသာတဲ့ သူတွေသာ နန်းမြတ်ရဲ့ ဆားဗစ် ကာစတန်မာတွေ ဖြစ်လာတယ်။ လာတည်းတဲ့သူတွေ အတွက် privacy အပြည့်ပေးတဲ့အတွက်လည်း၊ အောင်မြင်လာတာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မယ်။
မင်းမင်း ပြောချင်တာက မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို မနိုင်ဘူးဆိုတာရယ်။ နန်းမြတ်ဟာ sex နဲ့ပတ်သက်ရင် ရမက်ကြီးကာ အားလုံးကို အဆင်ပြေချင်သူဖြစ်တယ် ဆိုတာ သိလာရတယ်။ ပြောချင်တာက အခုမှ လာမှာ။
နန်းမြတ် & မင်းမင်း ရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ကို မိဘ တွေစိတ်တိုင်ကျ စီစဉ်ထားသလို။ သူမ စိတ်တိုင်းကျ ဟန်းနီးမွန်းနဲ့ လက်ထပ်မင်္ဂလာပွဲကို စီစဉ်တယ်။
လက်ထပ်မင်္ဂလာပွဲကို အဲ့ မြို့ပြင်က ခြံထဲမှာ စီစဉ်တယ်။ အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေ တွေကိုပဲဖိတ်မယ်လို့ နန်းမြတ်ကပြောတယ်။
မိသားစုထဲက နှစ်ဖက်မိဘကလွဲလို့ အပြင်လူ မပါဘူး။ မင်္ဂလာပွဲကျင်းပမယ့် ရက်က ၂၄ဒီဇင်ဘာည။ အဲ့ပွဲကို လက်မှတ်ထိုးပေးဖို့ ရှေ့နေက ဦးသာထူးဟန် မဟုတ်ဘူး။ ဦးသာထူးဟန်က ပြောက်ချင်းမလှ ပြောက်သွားလို့။ သတင်းလဲ စုံစမ်းလို့မရဘူး။ မင်္ဂလာ လက်မှတ်ထိုးမှာက ၂၅မနက် နာမည်ကြီး ရှေ့နေမမ အပျိုကြီးတစ်ယောက်ကို နန်းမြတ်ကိုယ်တိုင် ဖိတ်ထားတယ်။
"မောင်!!!!"
"ဘာတုန်း နန်းမြတ်ရာ? မောင် အလုပ်ရှုတ်နေတယ်။"
"ကြည့်!!! ယူတောင် မယူရသေးဘူး... အချိုးတွေက ပြောင်းနေပြီ!"
"ဆောရီး ချစ်ရာ! မောင် စာရင်းတွေကွာနေလို့ စိတ်ရှုတ်နေတယ်။"
"အဲ့ဒါ မောင်ရော နန်းမြတ်ရော ကျွမ်းကျင်တာမဟုတ်ဘူး။ နန်းမြတ်ပြောသားပဲ စားရင်းကိုင် ကောင်းကောင်း ငှါးပါလို့။ မောင်က ကပ်စီးနဲနေတာကို။"
"မောင် ငှါးထားတဲ့ တစ်ယောက် ချစ်ပဲ ဖြုတ်ထုတ် လုပ်လိုက်ပြီးတော့။"
"အဲ့ဟာမက မောင့်ကို ကြူတာမဟုတ်ဘူး ခြူမှာ အဲ့ဒါကြောင့် ဖြုတ်ထုတ် လုပ်လိုက်တာ။"
"အေးပါကွာ.... မြန်မြန် တစ်ယောက်ပြန်ရှာခန့်ပေးပါ။ ကြာရင် ခေါင်းခြောက်ပြီး ရူးလိမ့်မယ်။"
"ခစ်ခစ်"
"မဟန်နီ ဆိုရင်ရော?"
"သူဌေးကတော်ကို သွားခိုင်းလို့ရမလား?"
"ပါတနာ ခေါ်လိုက်ပေါ့ မောင်ကလဲ"
"ဟုတ်တယ် နန်းပြောမှ သတိရတယ်။ မဟန်နီကို အကောင့်တန့် တစ်ယောက်လောက်ရှာခိုင်းရမယ်။ တော်ပြီး မလုပ်တတ်တော့ဘူး ဒီတိုင်းပဲ ထားလိုက်တော့မယ်။ စောစောက နန်း မောင့်ကို ဘာပြောမလို့လဲ?"
"နန်းတို့ မင်္ဂလာဆောင် မောင်ဘယ့်သူ့ကို ဖိတ်မှာလဲ မေးမလို့?"
"မောင် ဖိတ်စာ စာရင်းရေးပေးပြီးပြီလေ"
"အာ!!! မောင်ဟာလေ.... အဓိကကို စိတ်ထဲမှာကို မရှိဘူး။ ခြံထဲက လက်မှတ်ထိုးမယ့်ပွဲကို ပြောတာ။"
"ကိုကြီး၊ မဟန်နီ၊ မောင့် ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း စိုင်းစံ၊ ထူးပိုင်တို့ အတွဲ ဒါပဲ"
"ဒါဆို နန်းက ၅ယောက်ပဲ ဖိတ်ရမှာပေါ့? အိုကေ အိုကေ။"
"ဟင် ဘာလို့လဲ? မောင့် သူငယ်ချင်းတွေက မဖိတ်လဲ ရတယ်။"
"ရပါတယ်၊ ဖိတ်ပါ။ နန်း ပြောထားသာတာ မမေ့နဲ့ ။ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေက ပြဿနာမရှာတတ်ရင်ရပြီ။"
"ဟာ မရှာတတ်ပါဘူး။ ကျောင်းတုန်းက ပျော်တတ် ကူညီတတ်တဲ့ သူတွေပါ။ မောင်သာ ကျောင်းမပြီးပဲ အရင်ပြည်ပထွက်ခဲ့လို့ သူတို့လောက် မလုံးဖြစ်တာ။ သူတို့ စလုံးမှာ မာစတာ လာတက်တော့လဲ မောင်တို့ တွဲခဲ့ကြတာပဲ။ နန်းပြောထားတဲ့ အချက်တွေ အကုန် သူတို့မှာရှိတယ်။"
"အိုကေ အိုကေ။ နန်းဖက်က မိနိုရယ်၊ သူရရယ်၊ ဂျပန်က လာမယ့် သူငယ်ချင်းနှစ်တွဲရယ်၊ အင်း.... နန်း စဉ်းစားထားတာက မိုးမိုးရယ်၊ ခက်တာက ရှေ့နေကလဲ အပျိုကြီးဆိုတော့...."
"စလောင်းဖုံးချင်း ပွတ်ပစေပေါ့။"
နန်းမြတ်က မင်းမင်းကို ပေါင်တွင်းကြော လိမ်ဆွဲပါတယ်။
"အား နာတယ်!!!"
"မောင် အူပိုတိုအောင် ဦးရဲထွဋ်ကြီး ဖိတ်ရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတာ။ အဲ့ည မောင်ဂတိပေးထားတယ်လေ နန်းကြိုက်တဲ့သူ နဲ့ အိပ်ခွင့်ရှိတယ်လေ ခိခိခိ"
"ဟာ!!!! ........... အဲ့ မသာကြီးတော့ မောင်တို့ မင်္ဂလာပွဲကို မဖိတ်ပါနဲ့ကွာ။ ကျက်သရေ ယုတ်လွန်းလို့ပါ။"
"ဖိတ်ပြီး အိပ်ပါအိပ်လိုက်ရင် ကောင်းမလားမသိဘူး။ မင်္ဂလာဦးညမှာ Ex-husband နဲ့ဆိုတော့...."
"နန်းနော်.... မောင် မကြည်ဖြူတဲ့ သူနဲ့ အိပ်လို့ကတော့...."
"ဘာဖြစ်လဲ? အိပ်မှာပဲ မောင်ဒီလောက် အူတိုနေမှတော့ အိပ်ဖြစ်အောင်အိပ်.... မောင်နော် ဟွန်း..."
"မောင်လဲ အဲ့ည မောင့် ယောက်ခမနဲ့ အိပ်လိုက်မှာနော်"
"ဟယ်.... ကြည့်စမ်း ကြည့်စမ်း... အောင်မယ်.. ဘယ်တုန်းကတည်းက မေမေ့ကို ပစ်မှားနေသလဲမသိဘူး။"
"အိပ်ရဲ အိပ်ကြည့်လေ... ဟွန်း နန်းက မောင့်ဖေဖေနဲ့ အိပ်ပြီး၊ နန်းဖေဖေက မောင့်မေမေနဲ့ အိပ်ပစ်လိုက်မှာပေါ့"
"ဟာ!!!!!"
"ဟယ်... ခစ်ခစ် ခစ်.."
"ဟီး!!!!!"
နှစ်ယောက်သား အပြိုင်ပြောရင်း မင်းမင်း ဂျိုးက ပုဆိုးထဲက ဖောင်းထွက်နေပြီ။ အဲ့ဒါကို နန်းမြတ်ကတွေ့ပြီး တခစ်ခစ် ရီပါတော့တယ်။ မင်းမင်း လဲ အရှက်ပြေ ဟီးလိုက်ရတယ်။
"နန်း မောင့်ကို တခါလောက် ပေးလိုးပါလား။ မောင် နန်းကို ချစ်နေရပြီး လိုးခွင့်မရတာ ဘယ်လောက် အနေကြပ်လဲ နန်းသိပါတယ်။"
"မောင် ရယ် တစ်သက်လုံး လိုးရမယ့်ဟာကို တစ်လကျော်ကျော် လောက်ပဲ စောင့်ဖို့ကျန်တာ။ ဒီလောက် စောင့်ထိန်းလာပြီးမှ၊ စောင့်လိုက်ပါ မောင်ရယ် နော်!"
"အင်းပါ။ မလိုးရပေမယ့် ဒီနေ့တော့ အတူနေရအောင် နန်းရယ် မောင် နန်းကို အတုနဲ့ ပြီးအောင်လိုးပေးပါရစေ။ ပြီးတော့ နန်းနို့နှစ်လုံးကို လိုးပါရစေ။ မောင့်ကို ဒါလေးတော့ ခွင့်ပြုပါ။"
"ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ သနားလို့နော်... ဟွန်း"
နန်းမြတ် ကျနော့်ရဲ့ ဂျိုးဂျိုးကို ပုဆိုးပေါ်က လာကိုင်တယ်။ မင်းမင်း လန့်သွားတယ်။
"နန်း... ဒီမှာတော့ မလုပ်နဲ့လေ"
ဟုတ်တယ်လေ.. မင်းမင်းတို့ စကားပြောနေတာက မင်းမင်း ရုံးခန်းထဲမှာလေ။ အပြင်က အသံမကြားရပေမယ့်။ မှန်ခန်းကြီး ဆိုတော့ အပြင်က ဝန်ထမ်းတချို့ မြင်နိုင်တယ်လေ။ နန်းမြတ်က ခန်းစီးလိုက်ကာကိုပိတ်လိုက်တယ်။
"နန်း... လာပါ အပြင်သွားရအောင်၊ ဝန်ထမ်းတွေတမျိုးထင်လိမ့်မယ်။ မကောင်းပါဘူး"
"ဟင့်အင်း ထင်ထင်! နန်းတို့က မကြာခင် ယူကြတော့မယ် ချစ်သူတွေပဲ ဘာဖြစ်လဲ။"
နန်းမြတ်က ပြောမရပဲ မင်းမင်း ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြေလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ပေါင်ကြား ဝင်ကာ ဂျိုးကို နမ်းတယ်။ ဂျိုးကို ဘောက်ဆာထဲက ထုတ်ယူပြီး ပုလွေ ပေးတယ်။ အဲ့ချိန်မှာ မင်းမင်း ဟန်းဖုန်းလာလို့ ကိုင်လိုက်တော့ ငယ်သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာဇော်ဇော်။
ဇော်ဇော် က သူပြန်ရောက်နေတုန်း ညစာစားဖို့ ဖုန်းဆက်ချိန်းတာ။ ကျနော့် မင်္ဂလာဆောင် တော့မယ့် အတွက် ကွန်ဂရက်ကျူလေးရှင်း လှမ်းလုပ်တာ။
မင်းမင်း လီးစုပ်ခံရင်း ဇော်ဇော်နဲ့ ဖုန်းပြောနေလိုက်တယ်။ နန်းမြတ်ကို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မိတ်ဆက်မပေးရသေးတာနဲ့ အတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်။ ညစာစားရင်း တွေ့ဖို့ ချိန်းပြီး ဖုန်းချလိုက်တယ်။
"သား လီးက တအားစုပ်လို့ ကောင်းတာပဲ။ တောင်နေတာ အားရစရာကြီး။ သား မေ့မေ့နို့တွေ လိုးချင်လို့ဆို လိုးတော့လေ!!!"
နန်းမြတ် ရိုးပလေး ကစားပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါက မကြံကောင်း မစည်ရာ သူမ မေမေ ပုံစံနဲ့။ ငရဲတွေတော့ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ။
"နန်း ဒါတော့ ဆော့စရာမဟုတ်ဘူး ဆော့လို့ မကောင်းဘူး။ ငရဲတွေကြီးကုန်မယ်။"
"သား ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ? လောကမှာ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ လိင်ဆက်ဆံကြတာ သဘာဝပဲလေ။ ခုခေတ်က လိင်တူချင်းတောင် ဆက်ဆံတဲ့ ခေတ်ဖြစ်နေပြီ။ ဘာငရဲမှမကြီးဘူး။ သားကောင်းအောင် မေမေလုပ်ပေးမယ်။ မေမေကောင်းအောင် သားလုပ်ပေးရင် ကုသိုလ်တောင် ဖြစ်သေးတယ်။"
"နန်း!!!"
"သား!! ဘာမှမပြောနဲ့ မေမေ အလိုးခံချင်နေပြီ၊ မေ့မေ့နို့တွေကို လာလိုးပေးတော့။ မေမေတို့က သွေးတော်သားစပ်တာမှ မဟုတ်တာ ငရဲမကြီးဘူး။ သမီးကို လိုးသလို မေမေ့ကို လိုးပေးတော့။ မေမေ့ကို သားဖေဖေက အားရှိပါးရှိ မလိုးပေးနိုင်တာကြာပြီ။ မေမေ့သား အားရှိပါးရှိလိုးပေးတာ ခံချင်တယ်။ မေမေ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ?"
"မေမေ့ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့"
မင်းမင်း ဂျို တအားကြွနေပြီ မရတော့ဘူး။ ကိုယ့်အင်္ကျီကိုယ်ချွတ်ရင်း... နန်းမြတ်ကို သူ့မေမေ(ယောက်ခမ)လို သဘောထားပြီး အဝတ်တွေချွတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ နန်းမြတ်က မင်းမင်းရှေ့မှာ အဝတ်တွေ တလွှာချင်းချွတ်လိုက်တယ်။ လှလိုက်တဲ့ ချစ်သူလေးရယ်။
နန်းမြတ် ပိပိမှာရော စအိုမှာရော အတုကတပ်ရက်။ အတုရောင်းတဲ့ သူဌေးလို့မပြောရဘူး။ မင်းမင်း တနေကုန် နန်းမြတ်နဲ့နေနေတာ။ အတုတပ်ထားမှန်းမသိသလို စက်ကတုန်ခါသံလဲ မကြားမိဘူး။ စက်က မဖွင့်ထားတာလား? ကွာလတီးပဲ တော်တော် ကောင်းတာလားတော့ နန်းမြတ်မှ သိလိမ့်မယ်။
နန်းမြတ်က သူမအိတ်ထဲက ဂျဲလ်ဘူးယူပြီး ဒူးထောက်ကာ သူမနို့တွေကို ပွတ်သပ်ပြနေတယ်။ ပြီးသူမနို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖိဖိပြနေတယ်။
"သား မေမေ့ကို လိုးမယ်ဆို လာလိုးတော့လေ"
မင်းမင်း ထိုင်လိုက်ပြီး နန်းမြတ်ကိုနမ်းကာ နို့တွေကို စို့လိုက်သေးတယ်။ လက်ကို ပိပိကြားကို စမ်းလိုက်တော့ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး တုန်နေတယ်။ တော်တော် ကောင်းတဲ့ အတုပဲ။ မတ်တပ်ပြန်ရပ်ကာ ဂျိုးကို ရင်နှစ်မွှာကြားထည့်ပြီး စလိုးတော့တယ်။ နန်းမြတ်က နို့တွေကိုတွန်းညှစ်ပေးထားတယ်။ တော်တော် လိုးလို့ ကောင်းတာပဲ။
"နန်း မောင် ပြီးတော့မယ်။"
နန်းမြတ်က မင်းမင်းကို မျက်စောင်းထိုးပါတယ်။ နို့တွေကို ညှစ်ပေးထားရုံမက လက်နဲ့လဲ ဒစ်ကို ပွတ်တိုက်ပေးပါတယ်။ ပါးစပ်က ငြီးသံလေးနဲ့အတူ ဟပေးထားပါတယ်။
"သားက မေမေ့ သမီးကို တော်တော် ချစ်တာပဲ။ ပြီးမှာတောင် မေမေ့သမီးကို တနေသေးတယ် ခစ်ခစ်... ပြီးလိုက် သား မေမေ့ကို သား အချစ်ရည်တွေ ရွှေပြွန်က တစက်မကျန် သွန်ပြီး ပြီးလိုက်စမ်းပါ သားရယ်။ မေမေလဲ ပြီးတော့မယ်။"
မင်းမင်း ဘယ်လိုမှ ထိန်းမနိုင်တော့ပဲ လီးရည်တွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ နန်းမြတ်နို့ မေးစေ့နဲ့ မျက်နှာ တဝိုက်မှာ မင်းမင်း လရည်တွေနဲ့ ပေပွကုန်တယ်။ နန်းမြတ်က မင်းမင်းကို တွန်းကာ ပလက်လှဲစေတယ်။
"သား လှဲအိပ်လိုက် မေမေ လဲပြီးပြီ.. မေမေ့ ပိပိကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးနော်"
နန်းမြတ်က မင်းမင်းကို ကြမ်းပေါ်လှဲအိပ်စေပြီး အတုကို ဆွဲထုတ်ကာ မင်းမင်း မျက်နှာကို ပိပိနဲ့ ပွတ်ပါတော့တယ်။ မင်းမင်းလျှာနဲ့ ပိပိထဲ ဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင် လျှက်ပေးရင်း စိစိကို စုပ်ပေးလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ နန်းမြတ် အကောင်းကြီး ကောင်းကာ ပြီးသွားပါတော့တယ်။
နန်းမြတ် မင်းမင်း ဘေးလာလှဲကာ အမောဖြေရင်း တခစ်ခစ်ရီနေပါတယ်။ မင်းမင်းကို လဲ ဖက်ထားတယ်။ မင်းမင်းလဲ ကိိုယ့်မျက်နှာ ကိုယ် လက်နဲ့ပွတ်သပ်ရင်း နန်းမြတ်ကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်။
နန်းမြတ်ကတော့ မနိုင်ဘူး။ ရုံးချိန်ကြီး ရုံးခန်းထဲမှာလဲ လုပ်ချင်တာလုပ်တာပဲ။ သူအမေပုံစံနဲ့ ရိုးပလေးတောင် လုပ်လိုက်သေးတယ်။ ခဏ အနားယူ အမောဖြေပြီးမှ တစ်ရှူးနဲ့ နှစ်ယောက်သား သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရတယ်။
ရုံးဆင်းတာနဲ့ မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို သူမအိမ်ပြန်ပို့ကာ အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ၊ နန်းမြတ်ကို ပြန်သွားခေါ်ကာ ဇော်ဇော်တို့နဲ့ ချိန်းထားတဲ့ ဟော့ပေါ့ဆိုင်ကို အမြန်သွားရပါတယ်။ ဟိုရောက်တော့ ထင်ထားတဲ့အတိုင်း သူငယ်ချင်းတွေ လူစုံနေပါပြီ။
မကေသီ နဲ့ ထူးပိုင်၊ စိုင်းစံ နဲ့ နန်းသူဇာ၊ ဇော်ဇော် တို့ ၅ယောက်ထဲပါ။ ကျောင်းတုန်းက ရည်းစားများတဲ့ ဇော်ဇော့်က တစ်ယောက်ထဲမို့ မင်းမင်း အံ့ဩမိတယ်။
"မင်းက တစ်ယောက်ပဲလား?"
"ဘယ်က တစ်ယောက်ပဲလားလဲ? တစ်ယောက်မှကို မရှိလို့ပေါ့ကွ ဟားဟားဟား၊ အေး.. တစ်ယောက်ထဲပဲ... မင်းမင်း အဲ့လို မြန်မာစာ ညံ့လို့ ဆေးမမှီတာ ဟားဟားဟား ခုထိ ညံ့တုန်းပဲ ဘော်ဒါကြီး မင်းမင်း..."
"တွေ့တာနဲ့ ငယ်ဂျိုးငယ်နာ ဖော်ပြီ ခွေးကောင်"
"ဟားဟားဟား!!!" (အားလုံး ဝိုင်းရီကြတာ)
မင်းမင်း နန်းမြတ်စံကို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တယ်။
"ဟားဟား ကြိုက်တာက ဂိုက်ဆရာမ၊ ညားတော့ ဂိုက် တပည့်မ၊ ဟားဟားဟား မင်းမင်းရာ မင်းကတော့ ငယ်ငယ်က အတိုင်းပဲ နဲနဲ လွဲလိုက်ရမှ"
"ဟာ ငဇော်... ဟေ့ရောင်!!!"
ငဇော့်ကတော့ လုပ်ပြီ။ မကေသီနဲ့ နန်းမြတ်စံရှေ့ ထူးပိုင်ရှိနေရဲ့နဲ့ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ ဖွပြီ။ မကေသီက မင်းမင်းရဲ့ တချိန်က ဂိုက်ဆရာမ၊ မင်းမင်း ကြိတ်ကြွေခဲ့ဘူးတဲ့ မမ...။ မင်းမင်း ကြွေတာ မကေသီမပြောနဲ့ ထူးပိုင်နဲ့ စိုင်းစံတောင် သိတာမဟုတ်ဘူး။
မင်းမင်း ရှက်ရှက်နဲ့ စားပွဲပေါ်တွေ့ရာ ပန်းကန်လုံးထဲက ဇွန်းကို ယူသောက်လိုက်မိရာ..
"ဟာ... ဖလူး ဖလူး... ငန်လိုက် စပ်လိုက် ချဉ်လိုက်တာ ဖွီးဖွီး"
"ဟားဟားဟား" "ခစ်ခစ်"
"မောင်မင်းမင်း ရယ်... ရှက်ရှက်နဲ့ ဟော့ပေါ့နဲ့ အချဉ်ခွက် မှားသောက်ရတယ်လို့၊ နင်တော့ ငါဆွဲလိမ်ခံရတော့မယ်နော် ခစ်ခစ်"
"ဟာ တီချယ်ကလဲ၊ တကယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ အဲ့ကောင် ဇော်ဇော် ပေါက်ကရ လျှောက်ပြောနေတာ။"
ဆရာမ ကဆွဲလိမ်မယ် ပြောနေတာ၊ နန်းမြတ်လက်က မင်းမင်း ပေါင်တွင်းသား ဆွဲလိမ်ထားပြီးပြီ။ အဲ့လိုနဲ့ ဟော့ပေါ့စားရင်း ငယ်ဂျိုးငယ်နာ ဖော်ရင်း နန်းမြတ်နဲ့ မင်းမင်း ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ရင်းနှီးသွားကြတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကို မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာပေးရင်း ခရစ်စမတ် အစီအစဉ်ကိုနန်းမြတ်က အရိတ်အမွက် ရှင်းပြတယ်။
"ဟာကွာ အဲ့ပွဲ ငါမရှိတာနာတယ်ကွာ။ မင်းမင်းရာ ငါမပြန်ခင် ရက်ရွှေ့လို့ မရဘူးလား? ဟားဟားဟား"
"ကိုဇော်ဇော်က နန်းမြတ်တို့ကို ဘာလက်ဖွဲ့မှာလဲ? ဟန်းနီးမွန်း မီယာမီ စရိတ်ငြိမ်းဆိုရင်တော့ ကိုဇော့်အတွက် သီးသန့်စီစဉ်ပေးမယ်လေ ခစ်ခစ်ခစ်"
"ဟေ!! ဒီ သတိုးသမီးလောင်းက လက်ဖွဲ့လဲ လိုချင်တာကိုအဲ့လို အားမနာတမ်း တောင်းတတ်တာပဲလား? လာသာလာခဲ့လိုက် ရေမီးအစုံ တာဝန်ယူတယ်။"
"ကိုဇော် တကယ်နော်? နန်းမြတ် မှတ်ထားလိုက်ပြီ။ လာခဲ့မယ်"
ဇော်ဇော်က ကျသင့်ငွေကို ရှင်းပြီးနောက် Night is still young ငါတို့ ကေတီဗီ သွားရအောင်လို့ ပြောသောအခါ၊ မကေသီနဲ့ သူငယ်ချင်းထူးပိုင်က သမီးတစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရလို့ဆိုကာ ပြန်သွားပါတယ်။ ကျန်တဲ့ လူဆိုးကြီး၅ယောက် ဆက်ဒိုးကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
ဟော့ပေါ့ဆိုင်ကနေ ကေတီဗီသွားတော့ ဇော်ဇော်၊စိုင်းစံနဲ့ နန်းသူဇာက တစ်စီး ရှေ့ကနေလမ်းပြပြီးသွားတယ်။ မင်းမင်းနဲ့ နန်းမြတ်က နောက်ကနေ လိုက်ရတယ်။ ဆရာတွေသွားတဲ့ ဘိ လမ်းမသိ ခွေးနောက်က လိုက်ရတာပေါ့။
"မောင်.... မကေသီက ချောတယ်နော်။ မောင်ကြိုက်မယ်ဆို ကြိုက်လောက်ပါတယ်။ ခုတောင် ဒီလောချောလှနေတာ၊ ငယ်ငယ်ကဆို ဘယ်လောက်တောင် ချောလှနေမလဲ? ဒါကြောင့် အဲ့အရွယ်တုန်းက မောင်က နန်းမြတ်ကို စိတ်မဝင်စားတာကို.."
"မဟုတ်ပါဘူး ခေးရာ၊ မောင်က အဲ့အချိန်တုန်းက ဆေးမဝင်လို့ ညစ်နေတာပါ။"
((မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို တခါတလေ ခေးလို့လဲ ခေါ်တတ်ပါတယ်))
"အပိုတွေ၊ ဒါနဲ့ ကေတီဗီရောက်ရင် မောင် ဆော်ခေါ်ချင်ခေါ်နော် နန်း ခွင့်ပြုတယ် ခိခိ"
"ခေးပါတာ ခေါ်စရာလာလို့"
"အမယ်... ခေးမပါရင် ခေါ်မယ့် သဘောကြီး ဟွန်း။ ခေးက မောင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကြားထိုင်မှာ။"
မြတ်စွာဘုရား နန်းမြတ်နဲ့တော့ မင်းမင်း သူငယ်ချင်းတွေကြား အရှက်ကွဲရမယ့်ကိန်း။
((အဲ့လိုနဲ့ ကေတီဗီရောက် အခန်းယူ ဘီယာ၊ အမြည်းမှာ ငယ်တုန်းက သီးချင်းတွေရွေးဆိုဖို့ ဖြစ်လာရော))
"ဟေ့ ညီလေး ရစ်သီရစ်သီနဲ့ ဘာတုန်း? မင်းကို အဲ့အကိုကြီးက မုန့်ဖိုးမပေးလို့လား?"
((ဇော်ဇော်ကတော့ ဝန်ထမ်းကောင်လေးလည်း မနေရ သွားစနေတယ်။ အရွက်ကြီး နှစ်ရွက်ထုတ်ပြီး မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တာ မင်းမင်းတွေ့လိုက်တယ်။))
"ဗျာ!!!! မ... မ... ဟုတ်ပါဘူး အကို၊ အကိုတို့ ဘာလိုသေးလဲ... မေး.. မေး.. မလို့ပါ။ ဟို.. ဟို.. ကောင်မလေး တွေ ခေါ် အုံးမလား လို့.... အကိုကြီးက တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့.."
"အေး ကောင်းသားပဲ ရွေးရအောင် များများခေါ်ခဲ့ကွာ။ ဒါနဲ့ ညီလေးကိုရော ခေါ်ထိုင်လို့ မရဘူးလား? အကိုက ညေးတွေကို စိတ်ဝင်စားတာကွ"
"ဂျာ!!!"
"အေး ဂျာကြီးပါခေါ်ခဲ့ကွာ။ ဒီက ငါ့ညီမ နှစ်ယောက်နဲ့ ထိုင်ရအောင် ဟေးဟေး"
"ဟာ အကိုက တော်တော် စနောက်တတ်တာပဲ။ ညေးတို့က ထိုင်လို့မရဘူးဗျ။ ကျနော် ကောင်မလေးတွေ ခေါ်ပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်။"
"ညီလေး ဒီက ငါ့ညီမတွေထက် ချောမှ လန်းမှ ခေါ်မှာနော်။ အပေအတေတွေ ခေါ်မလာနဲ့"
"ဟုတ် ဟုတ် အကိုကြီး"
((ဝန်ထမ်း ကောင်းလေး ခေါင်းကုတ်ပြီး လစ်သွားတယ်။))
ဇော်ဇော်က မိုက်ကိုင်ပြီး...
"ကဲ ငါ့သူငယ်ချင်း နန်းသူဇာနဲ့ သူငယ်ချင်း အသစ်လေး နန်းမြတ်စံ... စိုင်းစံနဲ့ မင်းမင်းကို ဒီည လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်ပါဗျာ။"
"အဲ့တော့ နင်က ငါ့ကို တာဝန်ယူမှာလား ကောင်စုတ်ရဲ့။"
"ဟီး သူဇာမ ငါ့ကို အဲ့လို မေးမှ မေးပါ့ မလားလို့"
ဇော်ဇော်က ပြောရင်း နန်းသူဇာ ခါးကိုဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်း လိုက်ပါတယ်။ နန်းသူဇာက ဇော်ဇော့်ကို ပြန်နမ်းနေတာကို မင်းမင်း အံ့ဩစွာတွေ့နေရပါတယ်။ စိုင်းစံကတော့ မှာထားတဲ့ ဘီယာပုလင်းတွေဖောက်ကာ ခွက်တွေထဲ ငှဲ့ပေးနေရင်း...
"မင်းမင်း အံ့ဩမနေနဲ့ ငါတို့ငယ်ပေါင်းတွေ ဒီလိုပဲ မင်းက ဆယ်တန်းပြီးကတည်းက ပြည်ပထွက်သွားလို့ မသိတာ။ ငါတို့တွေက ကဲဖော်ကဲဖက် သူငယ်ချင်းတွေ။ ဒီက ညီမလေးလည်း ခေသူမဟုတ်တာ အကိုတို့ ရိပ်မိပါတယ်။ ကဲ ကဲ ချီးယား..."
ကျနော်တို့ အားလုံး ဘီယာခွက် ကိုယ်စီကိုင်ကာ ခွက်တိုက်လိုက်ကြပါတယ်။ အဲ့ချိန် ကောင်မလေးတွေအများကြီး အခန်းထဲဝင်လာပါတယ်။ ကောင်မလေးတွေ တီဗီရှေ့မှာ တန်းစီပြီး ရပ်လိုက်ပါတယ်။
ဇော်ဇော်က မိုက်ကိုင်ပြီး ကောင်မလေးတွေ ကိုကြည့်ကာ နန်းသူဇာကို ရွေးခိုင်းပါတယ်။
"နင်တို့ ထိုင်ချင်တာ နင်တို့ ဘာသာရွေးလေ ဒီညတော့ ကလေးတွေကို ပျော်ခွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ခစ်ခစ်"
ဇော်ဇော်က မိုက်ကြီးကိုင်ရင်း..
"အားလုံးက လှနေတော့ အကိုတို့ မရွေးဘူး။ ညီမတို့က အကိုတို့ကိုရွေး။ အကိုတို့ လေးယောက်လိုချင်တယ်... ဒါပေမယ့်... အကိုတို့ကိုရွေးတဲ့သူက အကိုတို့ မပြန်မချင်း အပြင်ထွက်ခွင့်မရှိဘူး တခြားဧည့်သည် တွေ့ခွင့်မရှိရဘူး။"
တချို့ ကောင်မလေးတွေ ပွစိထပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ကောင်မလေး ထွက်လာပြီး ဇော်ဇော်ဘေး လာထိုင်တယ်။ နောက် စမောဆိုဒ်လေးနဲ့ တစ်ယောက်က နန်းမြတ်ကို ကြည့်ရင်း မင်းမင်း ဘေးဝင်ထိုင်တယ်။ ခပ်ချောချောလေး တစ်ယောက်ထွက်လာကာ စိုင်းစံဘေး သွားထိုင်တယ်။ အသား ညိုညို တစ်ယောက်က တစ်လှမ်းလှမ်းပြီးမှ ဘယ်သွားရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတယ်။
"လာလာ ညီမလေး အကို့ဘေးလာထိုင်"
အဲ့ကောင်မလေးက ဇော်ဇော်ခေါ်လို့ ဇော်ဇော်ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျန်တဲ့ကောင်မလေးတွေ ဝန်ထမ်းကောင်လေးနဲ့ အတူ အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။
သီချင်းတွေထည့်ကြ ဆိုကြ စားကြသောက်ကြနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ပျော်ကြရသလို နန်းမြတ်နဲ့ နန်းသူဇာ စကားတွေပြောရင်း ညီမတွေလို ရင်းနှီးသွာကြတယ်။
မင်းမင်း ဘေးက ချာတိတ်ပိကျိလေးကို မကိုင်ရဲ မထိရဲ ဖြစ်နေပေမယ့် စိုင်းစံနဲ့ ဇော်ဇော်တို့ကတော့ ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ခွံ့ကျွေးလိုက် ဆိုလိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့ သာယာနေကြတယ်။ ဇော်ဇော် ဆို ဘယ်တဖက် ညာတဖက်နဲ့။ နန်းသူဇာက အေးဆေးပဲ စိုင်းစံလည်း အေးဆေးပဲ။ မင်းမင်းမှာတော့.... မထိရဲ မကိုင်ရဲ။
တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ထူးပိုင်ရာက်လာတယ်။ မကေသီတော့ ပါမလာဘူး။ ဇော်ဇော်ဘေးက ညိုချောလေးက ထူးပိုင်ဘေး လာထိုင်တယ်။ ထူးပိုင်က ဘီယာထပ်မှာတယ်။
"မင်းမင်း ငြိမ်လှချေလား? ဒါမင်းရဲ့ Bachelor Night လို သဘောထား။ ရော့ သောက်၊ ပြီးရင် ပျော်ပျော်နေ။ မင်းဘေးက အရုပ်လေးက မင်းမျက်နှာကြည့်ပြီး ပျော်ပုံမရဘူး ဟိဟိ"
"ထူးပိုင် မင်းမိန်းမကို ဘယ်လိုထားပြီးထွက်လာတာတုန်း?"
"မင်းက ငါ့မိန်းမကို ငယ်ငယ်လေးထဲက ပစ်မှားနေတာမို့ မလိုက်ခဲ့နဲ့ အိမ်မှာပဲနေ ဆိုပြီးပြန်ထားခဲ့တာလေ ဟိဟိ"
"သေချင်းဆိုး"
"ဟားဟားဟား"
"အလကား စတာပါကွာ ရော့ သောက်သောက် ပျော်ပျော်နေပါ့ကွ။ နန်းမြတ် ညီမလေး အကို့ သူငယ်ချင်းကို ဒီရက်တော့ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်ပါနော်။"
"ညီမက အေးဆေး အကို၊ အကိုတို့ သူငယ်ချင်းကလဲ စင်္ကာပူမှာတုန်းက တကယ့် ဆရာ့ဆရာကြီး၊ အခုမှ မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်လေးလို ငြိမ်ပြနေတာ ခစ်ခစ်"
"ကြောက်ဆို ငါ့ထက်ကဲ ငါ့ကိုနိုင်မယ့် သူမှ ငါက ချစ်မိသွားတာကိုး"
"ဟား ဟား ဟား" "ခိ ခိ ခစ် ခစ်"
အားလုံး ဝိုင်းရီကြတာပါ။ ဘေးနားက ဟာလေးတွေပါ ရီတဲ့ထဲပါသေး။ သောက်ကြ ဆိုကြ မူးကြနဲ့ အားလုံး အရှိန်ရလာပါတယ်။ ဇော်ဇော်က သင်္ကြန် သီချင်းတွေဖွင့်ခိုင်းပြီး သူ့ဘေးက အကိတ်ကြီးနဲ့ အခန်းအလည် ထွက်ကနေပါသေးတယ်။
ဝန်ထမ်းကောင်လေးက ဆိုင်ပိတ်တော့မယ့် အကြောင်းလာပြောတော့မှ မင်းမင်း ဘေလ်တောင်းတော့ ထူးပိုင် ရှင်းထားပြီးကြောင်း သိရတယ်။ ကောင်မလေးတွေလဲ ပြန်ဖို့ပြင်တော့ မင်းမင်း ကောင်မလေးကို မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တယ်။ ခုတော့ အခန်းထဲမှာ မင်းမင်းတို့ ၆ယောက်ပဲကျန်တော့တယ်။
"ငါတို့ ထူးပိုင် လုပ်လို့ ဗြုန်းတိုင်းကြီး ချောင်းသာသွားတာ သတိရတယ်ကွာ။ အဲ့ခရီးက ဘဝမှာ တစ်သက်မမေ့ဘူး ပျော်စရာကြီး။" ဇော်ဇော်က ပြောတာပါ။
"ဘာလဲ အင်ကြင်းကို သတိရနေတာလား ငဇော်?" နန်းသူဇာက ဝင်းဆွပါတယ်။
"တခါတလေ တိုက်ဆိုင်မှုတွေ ရှိလာတော့လဲ အမှတ်တမဲ့ မင်းကို လွမ်းပါတယ်။ အယ်လ်လဲ့😂"
ဇော်ဇော်က ကိုလေးဖြူသီချင်းတောင် ဆိုပြလိုက်သေးတယ်။
"ခု ဒီည ချောင်းသာ သွားရင်တော့ တီလေးက ငါ့စီလိုက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြန်ရင် အိမ်ထဲ ပေးဝင်ရင် ကံကောင်း၊ ခုတောင် ဇော်ဇော်၊ မင်းမင်းတို့ကြောင့် ထွက်ခွင့်ရတာ ဟီးဟီး"
"ဘာပဲ ပြောပြော မင်းတို့ အားလုံးမှာ နားလည်သိတတ်တဲ့ ကြင်ဖော်ကိုယ်စီနဲ့ ငါ့မှာသာ.... ကံကြမ္မာက မျက်နှာသာ မပေးဘူးကွာ"
"လူပျိုကြီး ဖြစ်ရတာ ကောင်းပါတယ်ကွာ၊ ငါတို့ဆို မင်းလို မလွတ်လပ်တော့ဘူး"
"ဘာပြောတယ် ဦးစိုင်းစံ? ရှင့်ကို ကျမက လွတ်လပ်ခွင့် မပေးဘူးပေါ့ အဲ့လိုလား?"
"အဲ့လို ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ငဇော့်ကို နှစ်သိမ့်တာပါ။"
"ဟားဟားဟား ငစိုင်းတော့ မနက်စာ ငတ်တော့မယ်ဟေ့ ဟေးဟေး"
"ကဲကဲ ဆိုင်ပိတ်နေပြီ ပြန်ကျမယ်။ ငစိုင်း ငါနဲ့ ငဇော် မင်းအိမ် လိုက်အိပ်မယ်။ အဲ့မှ ဆက်ရန်ဖြစ်ကြ ဟိဟိ"
"ငဇော်က ချိတ်ထားတယ်ထင်တယ်။ မလိုက်လောက်ဘူး။"
"မချိတ်ပါဘူးကွာ ဒီကောင်မလေးတွေက တခါထဲနဲ့ ချိတ်ဖို့ မလွယ်ပါဘူး ငလည်မလေးတွေကွ၊ အိမ်လည်း မပြန်ချင်ဘူး။ မင်းအိမ်ပဲ လိုက်အိပ်မယ်။ မင်းမင်း သူငယ်ချင်း မင်းကားမောင်းလို့ ဖြစ်တယ်နော်? မင်း သောက်ထားတာများတယ်"
"မပူနဲ့ သူငယ်ချင်း နန်းမြတ် မောင်းလိမ့်မယ်။"
အဲ့လိုနဲ့ အားလုံး ကေတီဗီ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ နန်းမြတ်နဲ့ နန်းသူဇာ အိမ်သာဝင်နေလို့ သူငယ်ချင်း လေးယောက် ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်း ပြောရင်း ကားပါကင်မှာ စောင့်နေကြတယ်။
နန်းမြတ်နဲ့ နန်းသူဇာ ရောက်လာတော့ ကားနှစ်စီးပေါ်တက်ကာ မိန်းခလေးတွေက မောင်းထွက်ခဲ့ကြတယ်။
"မောင် မူးနေပြီလား?"
"မမူးပါဘူး။ နဲနဲ လေးသောက်တာ မူးစရာလား အေ့!"
"ခစ်ခစ်! မောင့် ညီလေးရော အာသာပြေခဲ့ရဲ့လား? ကေတီဗီက ကောင်မလေးက မောင့်ကို သေချာပြုစုပေးရဲ့လား?"
"ခေးက မှ ကိုမင်းကို ပေးမလုပ်တာ၊ ကိုမင်း ညီလေးက ခေးညီမလေးကို လွမ်းနေတာ"
"ခစ်ခစ်၊ နန်း သိတယ်နော် မောင့် မျက်လုံးတွေက မနန်းသူဇာကို ရှိတ်နေတာ၊ ပြီးတော့ မောင့် ဂိုက်ဆရာမကိုရောပဲ၊ ငယ်ချစ် ငယ်ချစ် မို့ မေ့မရနိုင်ပါ ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လား?"
"ခေးရာ... ကိုမင်း ချစ်တာ ခေးတယောက်ထဲကိုပါ။"
"အင်းပါ သိပါတယ်။ ဒါကြောင့် နန်း မောင့်အတွက် တစ်ခု စီစဉ်ပေးမလို့"
"ဟေ!!! ခေး ဒီည ကိုမင်းနဲ့ လိုက်အိပ်မလို့လား?"
"ဟာ မောင်ကလဲ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှလို့..... ၊ ခုက မောင့်ကို မနန်းသူဇာနဲ့ ပေးနေမလို့။ အဆင်ပြေင် မောင့် ဆရာမကိုလဲ လိုးချင်လိုးရမှာ။"
"နန်း ဘာတွေ လျှောက်လုပ်ပြန်ပြီလဲကွာ။ ခေး အဲ့လို ပြောရင် ကိုမင်း မျက်ခုံးလှုပ်တယ်။"
"ခိ ခိ ခိ ဟုတ်တယ်။ နန်း မောင့် သူငယ်ချင်းသုံးယောက်နဲ့ သူတို့ဆန္ဒရှိရင် အလိုးခံမလို့။ နန်း ကပ်ကိုးလင်ကြီးက သူငယ်ချင်းမနဲ့ အတူထိုင်ကြည့်ပေါ့"
"ခေးရာ ကိုမင်း ဆန္ဒကိုတော့ အရင်မေးသင့်ပါတယ်ကွာ"
"မောင် က သဘောမတူချင်ဘူးပေါ့? ဒါဆိုလဲရပါတယ်။ ဖြစ်လာခဲ့ရင် နန်း တခုခု အကြောင်းပြပြီး ငြင်းလိုက်ပါ့မယ်။ နောက်မှ မောင် နောင်တမရနဲ့။ မောင့် သူငယ်ချင်းမ အကိတ်ကြီးရော၊ မောင့် ဂိုက်ဆရာမ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ချောချောလှလှ မမကြီးရော လွတ်သွားမှာနော် ဟင်းဟင်း"
"ခေးရာ.... ခေးနဲ့တော့ ခက်နေပါပြီ၊"
"မခက်ပါဘူး မောင်ရယ်။ နန်း မောင့် အကြောင်း ကောင်းကောင်း သိတာပေါ့။ မောင့်ကို ကောင်းအောင် နန်းအမြဲ ဆန္ဒဖြည့်ဆည်းပေးနေတာပါနော်။"
"ခေးက ခု ဘယ်လို စီစဉ်ထားတာတုန်း?" နန်းသူဇာက လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး"
"နန်းကတော့ နန်းကိုနန်းယုံတယ်။ ကိုထူးပိုင်နဲ့ မောင့်ဂိုက်ဆရာမတော့ မကျိန်းသေဘူး။ ကျန်တာ အိုကေ မှာပါ။ ခိ ခိ"
((တီ တီ တီ))
"ဟော ပြောရင်း ဆိုရင်း ဖုန်းလာပြီ"
နန်းမြတ်က ဖုန်းကို စပီကာ ဖွင့်လိုက်တယ်။
"ဟယ်လို!!!"
"နန်းမြတ်လား?"
"ဟုတ် မနန်း ပြောပါ"
"သူတို့က မှော်ဘီထိ မသွားချင်ကြဘူး။ အမတို့ အိမ်မှာ ဆိုရင်ရော?"
"မနန်း စပီကာ ဖွင့်ထားလား?"
"ဖွင့်လိုက်မယ် ညီမလေး၊ ရပြီ ပြော"
"ကိုဇော်က ချောင်းသာကို သတိရတယ် ပြောလို့၊ မှော်ဘီက သိပ်မဝေးပါဘူး။ တစ်နာရီလောက်ပဲ မောင်းရမှာ။ ကိုစိုင်းအိမ်မှာဆို ကဲပြီး နောက်နေ့ သန်ရှင်းရေးလုပ် ဘာလုပ်နဲ့ မနန်း ပင်ပမ်းနေမှာစိုးလို့။ ဟိုမှာက အားလုံး အစုံရှိတယ်။ လိုချင်တာ အကုန်ရတယ်။ ဒါကြောင့်ပါ။ ဒါပေမယ့် အကိုတို့ မသွားချင်ဘူးဆိုလဲ ရပါတယ်။ အကိုတို့ သဘောပါ။ ညီမကတော့ အကိုတို့ကို weekend ပျော်ပျော်ပါးပါး နေစေချင်လို့ပါ။"
(ဟိုဖက်က တိတ်နေတယ် ခဏာကြာမှ)
"မင်းမင်း သူငယ်ချင်း မင်းဖက်ကရော အိုကေရဲ့လား? ငါမေးတာ စိတ်မရှိနဲ့၊ မင်းနဲ့က မတွေ့တာကြာတော့ မင်းအကြောင်း ဟိုကောင်တွေလောက် သေချာမသိလို့ မေးတာ။ ပြီးတော့ ငါက လူပျိုကြီးဆိုတော့ မင်းကို အလျှော်ပေးစရာ မရှိလို့ ဟေးဟေး။ မင်းတို့ ဟိုဖက် လာလည်ရင်တော့ ငါအစစအရာရာ တာဝန်ယူတယ် ဟိဟိ"
(ဒီတခါ တိတ်သွားတာက မင်းမင်း)
ဟုတ်တယ်လေ ကိုယ်မယူရသေးတဲ့ ကိုယ့်ချစ်သူကို စားဖို့ ဝါးဖို့ လိုးဖို့ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးက ခွင့်တောင်းနေတာ ဘယ်လိုပြန်ပြောရမလဲ? ဒီတိုင်းတက်လိုးတာက ပြဿနာမရှိ။ ငါလိုးမှာနော် မင်းခွင့်ပြုမှာလား လာမေးနေတော့ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှာတုန်း။ ပြီးတော့ နန်းမြတ်က မင်းမင်းကိုတော့ ပေးမလိုး သူအလိုးခံတာကို ကြည့်ပေးရအုံးမယ်။ အောင့်သက်သက်ကြီး။
"အိုကေပါတယ် သူငယ်ချင်းရာ၊ ငါက နန်းမြတ် ကိုပျော်စေချင်သူပါ"
"ဟင်!!! မင်းမင်း... မင်းက ငါတို့ကိုတော့ မပျော်စေချင်ဘူးပေါ့?"
(ဒါစိုင်းစံ အသံ)
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး စိုင်းစံရာ အားလုံးကို ပျော်စေချင်သူပါ။"
"ထူးပိုင်!!! ဘယ်လိုလဲ?"
(ဒါ နန်းသူဇာ အသံ)
"ငါ... နေခဲ့လိုက်မယ်၊ Taxi နဲ့ ပြန်လိုက်မယ်"
"နင်ကလဲ ဟာ ဇော်ဇော် မပြန်ခင် သူငယ်ချင်းတွေဆုံတုန်းကို နောင် ဒီလိုဆုံဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးဟ။ ငါနဲ့ စိုင်းစံ တီလေးကို ပြန်ပြောပေးပါ့မယ်။ လိုက်ခဲ့ပါဟာ။ တီလေးက နင့်ကို ချစ်ပါတယ်။ ခွင့်ပြုမှာပါ။ ခုက အိပ်နေတော့ ဖုန်းမထူးတာနေမှာပါ။"
"ငါရရင် လိုက်တာပေါ့ဟာ။ မရလို့ပါ။ နင်သိပါတယ် ငါတို့အကြောင်း။ ငါလိုက်လို့ တီလေး စိတ်ဆိုးမှာ မဟုတ်မှန်းလဲ ငါသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်ထပ်ပြီးကတည်းက တီလေးရဲ့ ယုံကြည်မှုကို ခွင့်ပြုချက်မရပဲ ငါအလွဲသုံးစား မလုပ်ချင်ဘူးဟာ။ မနက်မှ ငါနဲ့ တီလေး အတူတူ လိုက်ခဲ့မယ်။ နင်တို့ သွားနှင့်ကြ။ မင်းမင်း နဲ့ နန်းမြတ်ကိုလည်း တောင်းပန်ပါတယ်။ ငါ ကေတီဗီသွားပြီး စိုင်းစံ အိမ်မှာ အိပ်မယ်ပဲ ပြောခဲ့ လို့ပါ။"
(အားလုံးတိတ်သွားကြတယ်)
"မနန်း ပြောသလိုပဲ မနန်းတို့ အိမ်ပဲ သွားလိုက်။ နန်းမြတ်ကို လိပ်စာပို့ပေးထားလိုက်။ နန်းမြတ်တို့ လိုက်လာခဲ့မယ်။ ကိုထူးက မနန်းတို့ အိမ်မှာဆို အိပ်လို့ ရတယ်မဟုတ်လား? မှော်ဘီ မသွားတော့ဘူး နန်းတို့ ပြန်ကွေ့လာခဲ့လိုက်မယ်။ See you!"
နန်းမြတ် ဖုန်းချပြီး ကားကို ဂငယ်ကွေ့ ပြန်ကွေ့လိုက်တယ်။ ကိုမင်းကတော့ နန်းမြတ်ကို အံ့ဩပြီးကြည့်နေတယ်။ နန်းမြတ် ကိုမင်း သူငယ်ချင်းတွေ အကြောင်းစဉ်းစားရင်း ကားကို ဂရုစိုက်မောင်းနေလိုက်တယ်။ ကိုထူးကို လေးစားမိသလို မကေသီရဲ့ ဘဝကိုလဲ အားကျလိုချင်မိတယ်။ ကိုမင်း သာဆိုရင် ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်မလဲ သိချင်မိတယ်။
"မောင်!"
"အင်ဟင်.."
"မောင် ဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလဲ? နန်းမြတ် ခွင့်ပြုချက်ကို အရင် တောင်းခံမှာလား? လုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီးမှ တောင်းပန်မှာလား?"
"အင်း...."
"ဘာ အင်းတုန်း? တော်ပြီ မဖြေနဲ့တော့ ရပြီ။ နန်းသိပြီ"
"မဟုတ်ပါဘူး ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ခေး ဘာကိုမေးမှန်း မသိလို့ပါ။"
"ဘာ မသိရမှာတုန်း သိသိကြီးနဲ့ကို၊ နန်းသိပါတယ်။ မောင် ဆို မဟန်နီတို ကိုကြီးတို့နဲ့ သာဆို လိုက်သွားမှာ။"
"မလိုက်ပါဘူးကွာ! ခေးကို အရင် မေးမှာပါ။"
"မယုံပါဘူး။ နန်းသိပါတယ်။ မောင့် အကြောင်း"
"ဟာကွာ မောင်က အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူးဆို၊ နန်း သာ မောင့်ကို မတိုင်ပင်ပဲနဲ့ လုပ်ချင်သလိုလုပ် နေတာ၊ ခုလဲ နန်းစီစဉ်တာ မောင့်ကို ကြို အသိမပေးပဲနဲ့၊ မောင့်ကို တခြားမိန်းမနဲ့ နေခိုင်းတာလဲ နန်းပဲ ဟာကို"
"အော်ဟော်... နန်းက လူဆိုးမ ကြီးကို ဖြစ်လို့၊ နန်းကပဲ ဖင်သရမ်းပြီး လိုက်ခံနေတဲ့ မိန်းမပေါ့၊ မောင်က အဲ့အပေါ် ဖီးလ်မလာဘူးပေါ့။ ဒါဆိုလဲ ပြီးတာပဲ။ မောင်လဲ အိမ်ပြန်အိပ်တော့။ ဒီကတော့ သူ့ကို အပျိုလေး လိုးရအောင် ကြံပေးရ၊ သူဖီးလ်လာအောင် မျိုးစုံ ဖင်လျှောက်ခံပေးရနဲ့။ ခုလဲ နန်းခံချင်လို့ မဟုတ်ဘူး မောင့်ကို ဖီးလ်လာစေချင်လို့။ မောင် စိတ်ဝင်စားတဲ့ မောင့် သူငယ်ချင်းမနဲ့ မောင့် ဂိုက်ဆရာမကို လိုးရပါစေ ဆိုတဲ့ စေတနာနဲ့ နန်းက စီစဉ်ပေးတာ။ တော်ပြီ စေတနာကို အဆော်ကားခံရတယ်။"
ရာသီဥတုက သာယာနေရာကနေ ရုတ်တရက်ကြီး ထဖောက်လာတယ်။ နန်းမြတ်က ဒေါတွေပွပြီး မင်းမင်းကို တရစပ် တုတ်တော့တာ။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လဲ နန်းမြတ် ပြောတာ ဟုတ်သလိုလိုပဲ။ နန်းမြတ် အလိုးခံနေရင်ကို ဖီးလ်ပေါင်းစုံတက်ပြီး နေမထိထိုင်မရ ဖြစ်တတ်တာ ဟိုးအရင် ကိုကြီး နန်းမြတ်ကို လိုးကတည်းက။ အဲ့အချိန်တွေဆို ဖီးလ်လာပြီး ညီတော်မောင်ကလဲ ကြီးလာရော။
နန်းမြတ်ကို လိုးတုန်းကလဲ ဘယ်လိုမှ ကြမ်းကြမ်းလိုးလို့မရ နုရွ(ယွ)နေမိရော၊ တခြား မိန်းမတွေဆို စိတ်ကမရဘူး ဖောင်းဒိုင်း ဆွဲချင်မိရော။ ခုမှ ကိုယ့်စိတ်ကို နဲနဲ သတိထားမိတယ်။ နန်းမြတ်ကို သူများတွေ ဖောင်းဒိုင်းဆွဲရင် စိတ်က ကြွတက်လာရော။
ခုလဲ နန်းမြတ်ကို လိုးချင်ပေမယ့် နန်းမြတ် အလိုးမခံဘူးဆိုတာထက် နန်းမြတ်နဲ့ နမ်းလိုက် ပွတ်လိုက် ဟမ်းပလိင်းလုပ်လိုက်ကို သာယာမိနေပြီး နန်းမြတ် တခြားသူနဲ့ လိုးတာကို ဖီးလ်လာနေမိတယ်။ နန်းမြတ်ကို လိုးရတုန်းကလဲ ကြာကြာမထိန်းနိုင်ဘူး ပြီးချင်လာရော။
"ခေး ဆောရီးကွာ၊ ကိုမင်းက ခေးပြောသလို ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ခေး စေတနာနဲ့ ကိုယ့်အတွက် စီစဉ်ပေးတယ်ဆိုတာ နားလည်ပါတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေက ခေးကို အထင်သေးမှာ စိုးလို့ပြောမိတာပါ။ မောင် ခေးနဲ့ဆို မကြမ်းချင်ဘူး။ ခေးတခြားသူတွေနဲ့ ဟော့နေရင် မောင်ပိုဖီးလ်လာတာလဲ ဟုတ်ပါတယ်။ ခေး ကိုလိုးရင် မောင် ကြာကြာမထိန်းနိုင်ဘူး ပြီးချင်လာရော။ တခြားသူတွေနဲ့ လိုးရင် အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး။"
"အိုကေ အိုကေ ရပြီ၊ မောင့်ဟာ မောင်သိရင်ရပြီ။ နန်းလဲ မောင့်ကိုချစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မောင်လိုးရင် နန်း အာသာမပြေဘူး။ နန်းက နဂိုထဲက တဏှာကြီးတယ်။ ခုလဲ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ တပြိုင်ထဲလိုးတာ ခံချင်လို့ နန်းစီစဉ်လိုက်တာ။ မောင့်ကိုလဲ ကောင်းကောင်း ပြီးစေချင်လို့။ မနန်းသူဇာ ကြည့်ရတာဘလဲ ဟော့ဝိုက်တစ်ယောက်နဲ့ တူလို့ စီစဉ်လိုက်တာ။ စိတ်ချ လက်ထပ်ပြီးရင် နန်းကလွဲလို့ မောင်တခြားသူ လိုးချင်ရင်တောင် ပေးမလိုးဘူး။ နန်းလဲ မောင်က လွဲလို့ တခြားလူ အလိုးမခံဘူးလို မပြောဘူး ခိခိ"
"လုပ်ပြီ၊ မောင်က နန်းရဲ့ ကပ်ကိုးလင်ကြီးလေ၊ မောင့်မှာ အဲ့ဖီလင်မရှိတော့ရင် နန်းလဲ သူများအလိုးမခံဘူး စိတ်ချ။ ခုတော့ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ လိုးရင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် နန်းပိပိကို ယက်ပြီးဆေးပေးအုံး"
"ဟာ! နန်းက ကားမောင်းနေတဲ့ဟာကို အန္တရာယ်ရှိတယ် နောက်မှ။"
"ဘာမှ အန္တရာယ်မရှိဘူး။ နန်း စကတ်ထမီ မပေးထားတယ်။ မောင် မျက်နှာ အပ်လိုက်ရုံပဲ"
မင်းမင်း ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ နန်းမြတ် တကယ်ပဲ စကတ်ထမီကို မတင်ထားပြီး ပင်တီကို ဒူးကောက်ကွေးနားအထိ ဆွဲချပေးထားတယ်။ ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ မတ်မတ် ကားမောင်းမပျက်ဘူး။ ပိပိမှာ အရည်လဲ့နေရော။
မင်းမင်း နန်းမြတ်ဖက် စောင်းပြီး ခါးကိုညွတ်ကာ နန်းမြတ်အလိုကျ ဂျာပေးလိုက်တယ်။ နန်းမြတ်က ပေါင်းတချောင်း ကားပေးရင်း ကော့ကော့ပြီး အယက်ခံတယ်။ တခါတလေ မင်းမင်း ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဖိရင် ဆံပင်တွေကြားက ဦးရေပြားကို ကုတ်ကုတ်ပေးတယ်။
"မောင် သနားပါတယ်။ နန်း အထင် မောင့် ဂိုက်ဆရာမက မောင့်ကို ခံမယ်မထင်ဘူး။"
မင်းမင်း ကတော့ နန်းမြတ်ကို ဂျာရင်း နန်းမြတ် စောက်ရည်အရသာကို ခံစားနေမိတယ်။ တခြား ပိပိတွေကိုလိုးရင်း ကြာကြာလိုးနိုင်ပေမယ့်၊ ဒီပိပိကို လိုးရင်း ကြာကြာမထိန်းနိုင်တဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အံ့ဩမိတယ်။
စာထဲမှာဖတ်ဖူးတဲ့ မျှော့ပါတဲ့ ပိပိလား မသိဘူး။ တခြားသူတွေကိုလဲ တခါမှ မမေးကြည့်မိဖူးဘူး။ ဒီတစ်ခါပြီးရင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေကို မေးကြည့်ရမယ်။ ကိုကြီးကို တခါမေးကြည့်ဖူးတယ်။ ကိုကြီးကတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ရီပဲရီနေတယ်။
နန်းမြတ် ငြိမ်ခံနေတာကြာလို့ မော့ကြည့်တော့။ ကားမမောင်းပဲ ဖီးလ်ခံနေတာတွေ့လို့ မေးကြည့်တော့ စိုင်းစံတို့ ကွန်ဒို ရောက်ပြီတဲ့။ မင်းမင်းလဲ ဂျာတာ လက်စသတ်လိုက်တယ်။ နန်းမြတ်က ပင်တီဆွဲတင်ရင်း စကတ်ထမီ ပြန်ဝတ်တယ်။ အဝတ်တွေ ဆွဲဆန့်တယ်။
မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းကို အနမ်းပေးပြီ နှုတ်ခမ်းနီ ပြန်ဆိုးတယ်။ မင်းမင်းလဲ ကားထဲကထွက်ကာ ရေဘူးထဲကရေနဲ့ ပလုတ်ကျင်းရင်း ကိုယ်လက်လှုတ်ရင်း အညောင်းအညာဖြေမိတယ်။ နန်းမြတ် ရယ်ဒီဖြစ်တော့ ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်ခဲ့လိုက်တယ်။
အခန်းရှေ့ရောက်တော့ နန်းမြတ်က ဖုန်းထဲက လိပ်စာနဲ့ တချက် တိုက်စစ်ကြည့်ပြီးမှ ဘဲလ် နှိပ်လိုက်တယ်။ နန်းသူဇာက တံခါးလာဖွင့်ပေးတယ်။
"လာ ညီမလေး၊ ကိုယ့်အိမ်လို သဘောထား။"
"ငါကျတော့ရော?"
"နင်က နှပ်ချေးတွဲလောင်းထဲက တွဲလာတာ၊ ငါ့အိမ်လို သဘောထား၊ ဘာမှ မပျက်စီးစေနဲ့ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေ"
နန်းသူဇာက အတည်ကြီးပြောရင်း တံခါးပိတ် နန်းမြတ်လက်ဆွဲကာ ဝင်သွားတယ်။ မင်းမင်းက ဘီယာပုလင်းကိုယ်စီနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ သုံးယောက်စီ သွားဂျွိုင်းလိုက်ရတယ်။ စိုင်းစံက ဘီယာတစ်လုံး ဖောက်ပြီး မင်းမင်းကိုပေးတယ်။
"မင်း ကွန်ဒိုက ကောင်းလိုက်တာ။ ဒီလိုမှန်းသိ ငါတို့ ဒီမှာ ဝယ်ပါတယ်။"
"ဒီမှာ မဝယ်ဖြစ်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မင်းမင်းရယ်။ အနေနီးရင် မကောင်းဘူး ရှော့ရှိတယ် ဟီးဟီး"
"ဟားဟားဟား"
"မင်း ရင်းနှီးချင်ရင် စတားစီးတီးမှာ ဝယ်ထား သူငယ်ချင်း မဆိုးဘူး။ မြစ်ခြားပေမယ့် မြို့ထဲနဲ့နီးတယ်။ စျေးလဲ မဆိုးဘူး။ ဆောက်ထားတာလဲ လက်ရာကောင်းတယ်။ နောင်တချိန် ငှါးစားစား ရောင်းစားစား အခြေအနေကောင်းလောက်တယ်။"
"ကျေးဇူး ထူးပိုင်၊ ဒါပေမယ့် ငါငွေပို အဲ့လောက်မရှိပါဘူးကွာ။"
"ဟာ! နိုင်ငံခြားပြန် သူဌေးက ငြီးတယ်ဟေ့!"
"ငါက ကျွန်ခံပြန်ပါကွာ။ မင်းလို ထူးပိုင်လို မိဘ ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးသားမှ မဟုတ်တာ။"
"ဟားဟားဟား သူဌေးသား ဆိုမှတော့ သူဌေးမဟုတ်ဘူး သူငယ်ချင်းရေ...! အထင်မကြီးနဲ့၊ ခုတောင် ဆေးကုစားနေရတာ မင်းတို့လို လုပ်ငန်းရှင် မဟုတ်ဘူးဟ"
"အေးပါကွာ မင်းပဲ ငြီး"
"လူစုံပြီ ဆိုတော့ အခန်းထဲ သွားရအောင် မင်းတို့ နားချင်နားလို့ရတာပေါ့။"
စိုင်းစံ က ပြောရင်း ရှေ့က ထလျှောက်ကာ လှေကားပေါ် တက်သွားပါတယ်။ ဇော်ဇော်က မင်းမင်းပုခုံးပုတ်ကာ လိုက်သွားလို့ မင်းမင်းလဲ အနောက်က ထလိုက်သွားပါတယ်။ ထူးပိုင်ကတော့ ဆိုဖာမှာထိုင်ရင်း ကျန်နေခဲ့ပါတယ်။
စိုင်းစံတို့က အောက်ထပ်အပြင် အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ အပြည့်ယူထားတာပါ။ အပေါ်မှာ ရေကူးကန်ရော ဂျာကူစီရော အိပ်ခန်းရော လေသာဆောင်ရော အပင်တွေရော မြင်ရတဲ့ ရှုခင်းရော တော်တော်ကောင်းပါတယ်။
"Wow တော်တော် ကောင်းတာပဲ။ စျေးမနဲလောက်ဘူး။ မင်း ဝယ်တာ ဘယ်လောက်ပေးလိုက်ရလဲ?"
"သိပ်မပေးရပါဘူးကွာ"
"ကွန်ဒို အခန်း ဝယ်လို့ရပေမယ့် ဒီလို အထပ် ဒီလိုအကျယ်နဲ့ ဆိုရင်တော့ စျေးမနည်းတာ ငါသိပါတယ်ကွာ။ ငါလဲ ဒါမျိုးလိုချင်တာ ရှာမရလို့"
"ငါရောင်းမယ်လေ၊ ဘယ်လောက်ပေးမလဲ?"
"မတတ်နိုင်သေးပါဘူးကွာ"
"မင်းမင်းရာ မင်းလဲ အင်ဂျင်နီယာ လိုချင်ရင် လွယ်လွယ်လေး။ ဒါ ထူးပိုင် ဒီဇိုင်းဆွဲပြီး စိုင်းစံ ဆောက်ထားတာ။ အဲ့တော့ သူလိုချင်သလို ဆောက်ပြီး အခန်းရောင်းစားထားတာ။ မင်းလဲ အခုနေတဲ့ ခြံကို ဖျက်ပြီး ဆောက်ရင် ရတာပဲ"
"ဪ ဒါကြောင့်ကို... ငဇော်ရာ ငါ့ကို အဖိုးကြီး အိမ်ပေါ်က ကန်ချတာ မြင်ချင်တယ်နဲ့ တူတယ်။"
"မမြင်ချင်ပါဘူးကွာ၊ မင်းလိုချင်တယ်ဆိုလို့ ဖြစ်နိုင်တာ အကြံပေးတာပါ။ ကဲ ငါတော့ ရေစိမ်ပြီဟေ့။"
ဇော်ဇော်က ပြောလဲ ပြော အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ကာ နိကတ်နဲ့ ဘီယာပုလင်းကိုင် ဂျာကူစီထဲဆင်းသွားပါတယ်။ မင်းမင်း ဇော်ဇော့်လက်နှက် ရှည်လမြောတွဲတွဲကြီး တွေ့လိုက်လို့ နန်းမြတ်အတွက် စိုးရိမ်သွားပါတယ်။
စိုင်းစံကလဲ အဝတ်တွေချွတ်ကာ လိုက်သွားပါတယ်။ မင်းမင်း ကိုယ့်ဟာကို ကြီးလှပြီထင်တာ သူတို့နဲ့ယှဉ်ရင် မင်းမင်းဟာက သေးတိုနေသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
"ဟေ့ မင်းမင်း လာလေကွာ! ဘာ ငိုင်နေတာလဲ?"
မင်းမင်း လဲ ရှိတာ ချွတ်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ဂျာကူစီ ဆင်းစိမ်လိုက်ပါတယ်။ စိုင်းစံနဲ့ ဇော်ဇော်က သူတို့ ချောင်းသာက အကြောင်းတွေပြန်ပြောနေကြတာပါ။ သူတို့ သုံးယောက်က ဟိုအရင်ကတည်းက ပတ်ချုံဟီးဖလားတွေနွှဲခဲ့ပုံ ရပါတယ်။
မင်းမင်း ဂိုက်ဆရာမကိုပါ စိုင်းစံနဲ့ ဇော်ဇော် ဆွဲခဲ့ဖူးပုံရပါတယ်။ မင်းမင်း အဲ့နှစ်ကောင်ကို ဂျေဝင်သွားပါတယ်။ မင်းမင်း ထင်တာက ထူးပိုင်က မကေသီ အချစ်ကို ရသွားတယ်ထင်တာပါ။ အခုမှ မကေသီ ထူးပိုင် ဦးလေးနဲ့ အိမ်ထောင်အရင်ကျပြီး မုဆိုးမဖြစ်မှ ထူးပိုင်က လက်ထပ်ယူလိုက်တာမှန်း သိရပါတယ်။
မင်းမင်းသာဆို ယူဖြစ်ပါ့မလား တွေးမိတယ်။ မင်းမင်းရော ဘာထူးလို့လဲ၊ နန်းမြတ်က အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ တခုလပ်မလေးလိုပါပဲ။ အချစ်မှာ ပထမလူ ဒုတိယလူ မရှိပါဘူး။ ချစ်နေဖို့က အဓိကပဲလေ။ love is love, sex is sex ပါပဲ။ အဲ့လိုတွေးမိတော့ မင်းမင်း ပြုံးမိသွားတယ်။
နန်းသူဇာနဲ့ နန်းမြတ်စံ တူးပိစ်နဲ့ ဂါဝန်ပါး ခါးစည်းကာ ထွက်လာတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထူးပိုင် တစ်ယောက်ထဲ ဆက်တီမှာ လှဲနေတာ တွေ့ရတယ်။
"နင် အတူတူ ဘီယာလိုက် မသောက်ဘူးလား?"
"နောက်မှ လိုက်လာခဲ့မယ်။"
"နန်းမြတ် ညီမလေး အပေါ်တက်သွားလိုက်နော် တွေ့တွေ့ချင်း ညာဖက်က အခန်း၊ မမ ခဏနေမှ လိုက်လာခဲ့မယ်။"
"ဟုတ်!"
နန်းမြတ် လှေကားကနေ အပေါ်တက်သွားတယ်။ နန်းသူဇာက ထူးပိုင်ဘေးဝင်ထိုင်တယ်။
"ထူး... ငါ အကြောလျှော့ပေးရမလား?"
ထူပိုင် ပြန်မဖြေဖြစ်ဘူး။ နန်းသူဇာက ထူးပိုင် ပုဆိုးကို ဖြေဖို့လုပ်တယ်။ ထူးပိုင် နန်းသူဇာ လက်ကို ကိုင်ပြီး ထိန်းလိုက်တယ်။ နန်းသူဇာ က ထူးပိုင်ကို ကြည့်တယ်။ ထူးပိုင် မလုပ်ဖို့ ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။
"ငါ ပုလွေပေးတာကို တီလေးက ခွင့်ပြုပါတယ်ဟ"
"ငါ တီလေး ခွင့်မပြုမှာစိုးလို့ မဟုတ်ဘူး။ အင်ကြင်းနဲ့ သီရိလို နင်ပါ အနေ ဝေးသွားမှာစိုးလို့။"
"နင် သတိရနေတာလား?"
"သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံတော့လဲ သတိရတာပေါ့ဟာ၊ အရင်ကလဲ မေ့လို့မှ မရတာကို"
"တီလေးက ခွင့်မတောင်းလဲ၊ ခွင့်ပြုမှာ ငါလဲ သိပါတယ်။ နင် ကိုက မသွားချင်တာပေါ့။ အင်ကြင်းက ခုထိ မှော်ဘီမှာ တာဝန်ကျနေတာလား?"
"ငါလဲထင်တာပဲ၊ အဆက်အသွယ်မှ မရှိကြတာ"
"ဒါဆိုလဲ နင်ဒီမှာ ငေါင်မနေနဲ့ဟာ ငါနဲ့တခါထဲ အပေါ်လိုက်ခဲ့။ ဇော်ဇော်လာတုန်း အခွင့်အရေးရတုန်း ပျော်ပါးကြရအောင်။"
"ငါ မရင်းနှီးတဲ့ မဆက်ဆံဘူးတဲ့ လူတွေနဲ့ မဆက်ဆံတော့တာ နင်သိသားပဲ။"
"နင့် တီလေးကို မင်းမင်း လိုးမှာ စိုးရိမ်နေတာ မဟုတ်လား?"
"မဟုတ်ပါဘူးဟာ တီလေးပျော်မယ်ဆို ငါဘာမဆို အိုကေတာ နင်သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့မှာ သမီးလေးရှိတယ်လေ ငါစောင့်ထိန်းရတော့မယ်။"
"အေးပါဟာ ငါသိပါတယ်။ ငါ့ကိုတော့ လိုးပေးမှာ မဟုတ်လား? ငါနင်နဲ့ မနေရတာကြာပြီဟ"
"နောက်မှ သူငယ်ချင်း သွားတော့၊ အပေါ်မှာ ဟိုသုံးယောက်နဲ့ ဟိုကောင်မလေး တစ်ယောက်ထဲ ဆိုမလွယ်ဘူး နင့်စစ်ကူလိုတယ်။"
"အေး အေး နင်လဲ ဒီမှာ အိပ်မနေနဲ့ ငါတို့ အခန်းထဲ သွားအိပ်လေ၊ နင်ရှူဖို့ ငါဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေ မွေ့ယာပေါ် ဖြန့်ခင်းထားခဲ့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက အဝတ်တွေက ဟိုတစ်ယောက်ဟာနော် ခစ်ခစ်"
"နင့်ကို အဲ့ဒါတွေကြောင့် ချစ်တာ၊ ခုထိ clothes crazy ငါ့အကြိုက်ကို သိတတ်လို့ ငါသွားအိပ်ပြီ"
ထူးပိုင် နန်းသူဇာပါးကို အာဘွားပေးပြီး စိုင်းစံတို့ လင်မယားခန်းထဲ သွားအိပ်လိုက်တယ်။ နန်းသူဇာက ထူးပိုင် အခန်းထဲ ဝင်သွားမှ အပေါ်ကို တက်သွားလိုက်တယ်။
နန်းသူဇာ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက သိပ်မဆန်းပါဘူး။ လေးယောက်သား ဂျာသူစီထဲမှာ မင်းမင်းက အခန်းကို ကျောပေးထိုင်နေတယ်။ မင်းမင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ နန်းမြတ်စံက ဇော်ဇော်နဲ့ စိုင်းစံကြားထဲမှာ လေးယောက်စလုံး အပေါ်ပိုင်း နစ်ကတ်နဲ့။
စိုင်းစံက နန်းမြတ်စံနို့တွေကို လက်နဲ့ ဖြစ်ညှစ်ကာ စို့နေပြီး ဇော်ဇော်က နန်းမြတ်စံနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း အနမ်းတွေ ပေးနေတယ်။ နန်းမြတ်စံ လက်တစ်ဖက်စီက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ဂီယာထိုးနေသလားမသိ။
နန်းသူဇာ အာဂေါင်တွေ ခြောက်လာသလိုမို့ ဝိုင်ပုလင်း တစ်လုံးယူဖောက်ကာ ခွက်နှစ်ခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့်ပြီး တစ်ငုံငုံကာ ဂျာကူစီရှိရာသို့ လှမ်းခဲ့လိုက်တယ်။ နန်းမြတ်စံက ပြုံပြတယ်။ နန်းသူဇာကိုလား သူ့ချစ်ချစ် မင်းမင်းကို ပြုံးပြတာလားတော့ သူမမှသိလိမ့်မယ်။
နန်းသူဇာ မတ်တတ် အပေါ်စီးက မြင်နေရတာက မင်းမင်းလက်က သူ့ဂျိုးဂျိုးကို ကိုင်ကာ ရေထဲမှာ အထက်အောက် ဆွပေးနေတယ်။ နန်းမြတ်စံ လက်နှစ်ဖက်က ကျန်တဲ့ ဂျိုးနှစ်ဂျိုးကို ဆော့ကစားပေးနေသလို၊ ဇော်ဇော့်လက်က နန်းမြတ်စံပိပိထဲ ဝင်ထွက်နေတယ်။
နန်းသူဇာ ဝိုင်ခွက်နှစ်ခွက်ကို ကန်ဘောင်ပေါ် ခါးကုန်းပြီး တင်လိုင်ပြီးမှ ဂျာကူစီထဲ ဆင်းလိုက်တယ်။ အပေါ်ဝတ် ဂါဝန်ပါးကို ချွတ်မနေတော့ဘူး။ ငယ်သူငယ်ချင်း မင်းမင်းဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
မင်းမင်းကို ဘာမှမမေးမပြောတော့ပဲ မင်းမင်းရဲ့ ညီလေးပေါ် ပွတ်ကစားနေတဲ့ မင်းမင်းလက်ပေါ် အုပ်ကိုင်ရင်း လက်မ လက်ညှိုးနဲ့ ဂျိုးထိပ်ပိုင်းက လုံးပတ်ကို ဝိုင်းကြည့်မိတယ်။
လက်မထိပ်နဲ့ လက်ညှိုးထိပ် မထိဘူး ဆိုတော့ မသေးပါဘူး။ အရှည်ကလဲ ၆လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ရှိတယ်။ မရှည်ပေမယ့် မတိုပါဘူး။ မင်းမင်းကတော့ သူ့ရဲ့ မဟေသီလောင်းလျှာကို အကြည့်မပျက်ဘူး။
"နင် ဂွင်းတိုက်မနေနဲ့လေ ပြီးသွားရင် လရည်တွေ နှမြောစရာကြီး"
"ငါ့ ညီလေးက တင်းနေပြီဟ၊ လျှော့မှ ရမှာ"
"နင် ပေါင်ကားပြီး ဒူးထောင်ထားလိုက်"
မင်းမင်း နန်းသူဇာ ပြေသလို ဒူးထောင် ပေါင်ကားထိုင်လိုက်တယ်။ နန်းသူဇာ ထကာ မင်းမင်း ပေါင်ကြား ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မင်းမင်း ဂျိုးက ၉၀ဒီဂရီထောင်ကာ နန်းသူဇာ ဖင်ကြားကပ်သွားတယ်။
နန်းသူဇာ မင်းမင်း လက်တွေကိုကိုင်ကာ သူမရင်သားတွေပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ခန္ဓာကို မင်းမင်း ရင်ခွင်ထဲ မှီလိုက်တယ်။ မင်းမင်း မေးစေ့က နန်းသူဇာ ပုခုံး တဖက်ပေါ်တင်ရင်း ရှေ့ကသုံးယောက်တွဲကို အကြည့်မပျက်ဘူး။
မင်းမင်း ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတဲ့ နန်းသူဇာနို့တွေကို အဝတ်ပေါ်ကနေပဲ ညှစ်ကိုင်နေမိတယ်။ နန်းမြတ်စံကတော့ နို့စို့ခံ အဖုတ်နှိုက်ခံကာ ဇော်ဇော်နဲ့ နမ်းနေပေမယ့် မင်းမင်းနဲ့ အကြည့်ချင်း ဆုံတုန်းပဲ။ မျက်ဝန်းတွေက အရည်လဲ့ကာ ကျေနပ်နေတယ်။
နန်းသူဇာ ဝိုင်နှစ်ခွက်ကို ယူကာ တစ်ခွက်ကို နန်းမြတ်စံကို ပေးလိုက်တယ်။ နန်းမြတ်စံက စိုင်းစံဂျိုးကို ထုပေးနေတဲ့ လက်နဲ့ ဝိုင်ခွက်ကို လှမ်းယူတယ်။
"ကမ်းပိုင့်" "ကမ်းပိုင့်"
ရှမ်းမ နှစ်ယောက် ကမ်းပိုင့်လုပ်ကာ တစ်ပြိုင်ထဲ မော့လိုက်ကြတယ်။ ဘာ အပေးအယူလဲ တော့ သူတို့ပဲ သိလိမ့်မယ်။
နန်းမြတ်စံက ဂျာကူစီဘောင်ပေါ် ရွှေ့ထိုင်ကာ ပေါင်ကားပေးတယ်။ နန်းမြတ် ရတနာလေးက အမွှေးအမျှင် ကင်းစင်ကာ ဝင်းပ တောင်ပြောင်နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းပွင့်ချပ်လေးတွေက နီညိုရောင် သမ်းနေတယ်။ ပျစ်ချွဲချွဲ အရည်ကြည်လေးတွေနဲ့ စိုပြေနေတယ်။
ဇော်ဇော်က နန်းမြတ်စံ ပေါင်ကြားကို နေရာယူကာ မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ နန်းမြတ်စံက အနောက်ကို လက်ပြန်ထောက်ကာ ကော့ပေးထားတယ်။ စိုင်းစံက ကန်ပေါ်တက်ကာ နန်းမြတ်စံဘေး ဒူးထောက်လို့ သူ့ငပဲကို နန်းမြတ်စံ မျက်နှာဖက် ချိန်ပေးထားတယ်။
နန်းမြတ် မျက်နှာနားဝဲနေတဲ့ စိုင်းစံဂျိုးကို လျှာနဲ့ယက်ကာ ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ဂျိုးက လုံးပတ်ကြီးသလို အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းနဲ့လက်နှက်ကြီး။ ငုံစုပ်ရင်း ကိုမင်း ကြည့်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့တင် ဖီးလ် တော်တော်လာတယ်။
ကိုစိုင်းရဲ့ လီးကြီးက အားရစရာကြီး။ တောင်ပေါ်သားတွေ လီးကြီးတာ တကယ်ကြီးလားမသိ။ နန်းမြတ် ကိုစိုင်းရဲ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးရင်း ဒစ်ကိုလျှာနဲ့ ပတ်ယက်ပေးနေမိတယ်။ နန်းမြတ် ပါးစပ်က သွားရည်တွေ လျှံကျနေတယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်။
နန်းမြတ် ပေါင်ကြားမှာ ကိုဇော်ဇော်က နန်းမြတ် ညီမလေးကို လျှားပြားကြီးနဲ့ တပြတ်ပြတ် ယက်ပေးနေတယ်။ နန်းမြတ်ရဲ့ အဓိကရသာဖူးလေးကလဲ လျှာကြမ်းကြီးရဲ့ ဖိယက်မှုကြောင့် ယွစိတက်ကာ ပြူးထွက်နေသလို ထင်မိတယ်။
ယက်တဲ့ အချက်တိုင်းက ပိပိနှုတ်ခမ်းတွေကိုရော စိစိထိပ်လေးကိုပါ ဖိဖိ ပွတ်ပေးနေတော့ နန်းမြတ် ကော့ပျံပေးနေမိတယ်။ ကိုမင်းကြည့်ပြီး ဖီးလ် တက်နေတာ တွေ့တော့ ကိုမင်းရှေ့ နန်းမြတ် ပိုကော့ပေးမိပြီး ကိုစိုင်း ဂျိုးကိုလဲ ဖိဖိ စုပ်ပေးနေမိတယ်။ အမနန်းသူဇာကလဲ နှုတ်ခမ်းကို လျှာနဲ့ ခဏခဏသပ်ပြနေတော့ နန်းမြတ် အမှုတ်ခံရတာရော မှုတ်ပေးရတာရောက ဖီးလ်အပြည့်ပဲ။
"ဇော်ဇော် ငါ လိုးချင်ပြီ ပုံစံ ပြောင်းရအောင်။"
ဇော်ဇော် နန်းမြတ်ပိပိကို ယက်ပေးနေတာကနေ လက်ညှိုးထောင်ပြီး ယမ်းပြတယ်။ နန်းမြတ် ကြောင်သွားတယ်။ နန်းမြတ်လဲ ယားလွန်းလို့ လီးကို တောင်းတနေမိပြီ။ လီးဝင်မှ အယားပြေမှာလေ။ ကိုဇော်က စိုင်းစံကို အရင် ပေးမလိုးဘူးဆိုတဲ့ သဘောလား မသိ?။
ကိုဇော့်လက်နှစ်ချောင်းပူးက နန်းမြတ်ပိပိထဲဝင်လာတယ်။ ကိုဇော့် လက်ချောင်းတွေက အဝင်အထွက် စိတ်ပြီး ကိုဇော့်လျှာကလဲ ပိပိကို ဆက်တိုက်ယက်ပေးနေတယ်။ လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေက အတွင်းသားတွေကို ဖိနှိပ်ပေးနေသလိုနဲ့ ကွေးကွေးလေး ဝင်ထွက်နေတယ်။
ကိုဇော် နန်းမြတ် ဂျီစပေါ့ကို ဖိပွတ်ပေးနေတာကို။ နန်းမြတ် ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်လောက်အောင် ယွစိတက်နေပြီ။ ကိုစိုင်းကို ဆက်ပုလွေ မပေးနိုင်တော့ဘူး ပါးစပ်ဟကာ အသက်ဝအောင်ရှူရင်း ငြီးနေမိပြီ။
"ကိုဇော် မ မ မရတော့ဘူး။ အ အ အ ရမ်း ယား ယား ပြီး ယွ ယွ စိ တက်နေပြီ။ တော် တော်ပြီ.."
နန်းမြတ် ပိပိထဲက ကောင်းလွန်း ယားလွန်းလို့ ကော့ကော့ပြီး ဘယ်လို မှ မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ ပြီးချင်နေပြီ၊ ရှူးပေါက်ချင်နေပြီ။ အဲ့ အချိန် ကိုဇော်က ပိပိကို ယက်နေရာကနေ နန်းမြတ်အစိလေးကို ဖိစုပ်လိုက်တာ နန်းမြတ် ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့ပဲ ဗိုက်သားတွေ တုန်ပြီး ကော့တက်လာရော။
ဇော်ဇော် နန်းမြတ် စိစိကို ဖိစုပ်ရင်း ကိုယ်ခန္ဓာကို ပြင်ထိုင်ကာ စုပ်တာကိုရပ် ဂျီစပေါ့ကို ဖိပွတ်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ နန်းမြတ် ပိပိထဲက ရှူးရှူးတွေ အများကြီး အပေါ်ကို ပမ်းထွက်လာတယ်။
နန်းသူဇာ ရင်နှစ်မွှာပေါ်က မင်းမင်း လက်တွေကို အုပ်ကိုင်ရင်း နန်းမြတ် ဖီးလ်တက်နေတာကို ကြည့်နေတုန်း ရုတ်တရက် ဇော်ဇော့် ခန္ဓာကိုယ်က စောင်းသွားကာ နန်းမြတ်ပိပိထဲက အရည်တွေပမ်းထွက်လာပြီး စင်ကုန်သလို တင်ပါးကြားက မင်းမင်းလီးကြီး တုန်တက်သွားတာကိုပါ တပြိုင်ထဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။
"ကို ဇော် မ ကောင်း ဘူး ကွာ... တစ်ခါထဲနဲ့ကို အလိုးမခံရပဲ တော်တော် ခံလိုက်ရတယ်။ ဝှူး မော သွားတာပဲ... ခစ်ခစ်... ကို ဇော်က လူပျိုကြီးမို့လို့သာပဲ ဆရာ့ ဆရာကြီး"
ဇော်ဇော် ဂျာကူစီကန်ထဲက ထကာ ဘောင်ပေါ်ပြောင်း ထိုင်လိုက်တယ်။ ဖွားဖက်တော်ကတော့ မာတင်းထောင်မတ်နေပြီ။ စိုင်းစံ ဖွားဖက်တော်လည်း ထိုနည်း၄င်းပဲ။ နန်းမြတ်စံကတော့ ဗိုက်သားတွေတုန်ပြီး မောနေတုန်းပဲ။
"ငစိုင်း ဘီယာသွားယူကွာ၊ သူဇာ နင်က ဘာအထာလဲ? ချွတ်လေဟာ ခုထိ ရှူးနံ့ခံလို့ကောင်းတုန်းလား? ဟားဟား"
"ကောင်စုတ်"
စိုင်းစံ က လီးတန်းလန်းနဲ့ ဘီယာသွားယူချိန်မှာ နန်းသူဇာက မတ်တပ်ရပ်ကာ ဂါဝန်ပါးကို ခေါင်းကမချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီနောက် တူးပိစ်ကိုပါ တစ်ခုပြီး တစ်ခု ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။
"မောင်! မနန်းက နန်းမြတ်ထက် ပိုကိတ်တယ် တွေ့လား လှနေရောပဲ"
"ညီမလေးက ပိုလှတာပါ။ အားလုံးအချိုးကျ ဆိုဒ်မှန် ကိုက်မှန် ခိခိ"
"ဟုတ်တယ် မတွေ့တာကြာလို့လား မသိဘူး။ နင်ပိုကိတ်လာတယ်။ စိုင်းစံ မဖြိုနိုင်ဘူး ထင်တယ်။"
"ငါက မဖြိုနိင်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါ့မိန်းမကို ကျော့မော့လှပပြီး ကိတ်နေအောင် ပန်းပုထုဆစ် ပေးနေတာ။"
"ခစ်ခစ် ကိုစိုင်းရယ် ပြောတတ်လိုက်တာ။ မီးကိုလဲ အဲ့လို ကိတ်အောင် အနုစိတ် ပန်းပုထုပေးအုံးနော်။"
နန်းမြတ်စံ တတ်လဲတတ်နိုင်တယ်။ မင်းမင်း ရှေ့မှာတောင် စိုင်းစံကို ညုတုတု ချွဲနေတယ်။ အမယ် သူ့ကိုသူ မီးတဲ့ ဟွန်း။ မင်းမင်း နန်းမြတ်ကို ကြည့်ပြီးလက်လန်တယ်။
စိုင်းစံက ဝိုင်ပုလင်း ဂျိုင်းညှပ်ပြီး ဘီယာဘူးတွေကိုင်ကာ ရောက်လာပြီး ဇော်ဇော်နဲ့ မင်းမင်းကို တဘူးစီပေးပြီး ဝိုင်ခွက်ထဲ ဝိုင်ငှဲ့ပေးကာ နန်းတို့ကို ပေးပါတယ်။ ပြီးမှ သူ့ဘူးကိုဖောက်ကာ ခွက်၊ ဘူးချင်း တိုက်ကာ တကျိုက်ထဲ မော့သောက်ပါတယ်။
"နန်းမြတ် အမောပြေရင် ပြန်စရအောင်?"
"စိုင်းစံ နင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ? သူများ မိန်းခလေးကို တော်တော် လိုးချင်နေတယ် ဟုတ်လား?"
"မနန်း ချစ်ချစ်က စောစောကတည်းက ပြီးချင်နေတာ၊ နန်းမြတ် မှုတ်ပေးနေတာကို အတင်း ဆွဲထုတ်သွားတာ။ ခစ်ခစ် ကိုစိုင်း နန်းဘယ်လိုနေပေးရမလဲ?"
"စိုင်းစံ မင်း ဆက်တီမှာ မှီပြီးလှဲလိုက်၊ နန်းမြတ်က စိုင်းစံ အပေါ် ကောင်ဘွိုင်မလေးလုပ်၊ ကိုဇော်က နောက်ပေါက်ဝင်မယ်။ နန်းမြတ် ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား?"
"ကိုဇော် ဒီတိုင်းတော့ မရလောက်ဘူး ဆီတော့ဆွတ်ပေးမှရမယ်။ ခစ်ခစ်"